ต้อยติ่งซินโดรม

             ที่ซอยเล็กๆนี้  เริ่มมีสีสันขึ้นมาอีกเรื่องอย่างช่วยไม่ได้   ตั้งแต่ทาโร่ซังมาอยู่  ต้อยดูเหมือนจะยิ่งโดดเด่นขึ้นมามากกว่าเดิม   เพราะทาโร่ซังมาจากประเทศที่ผ่านวิกฤตกาล  และวิวัฒนาการมาแล้วอย่างครบถ้วน  สิ่งที่เป็นต้อย หรือสิ่งที่ต้อยเป็น  สร้างความฉงนงงงวยให้ทาโร่ซังเป็นอย่างมาก   "อะรายง่า???" เป็นคำไทย ที่ทาโร่ซังเรียนรู้ได้อย่างไม่มีวันลืม   เพราะเวลาทาโร่ซังไม่เข้าใจในพฤติกรรมของต้อย  เขาจะพูดคำนี้ค่ะ  "อะราย..ยย..ง่า??"   ลืมบอก  ...ว่าทาโร่ซังเขาเป็นเชฟญี่ปุ่นค่ะ   รายได้สูงมาก  ดังนั้นการที่อยู่คนเดียว  และอยู่ง่ายกินง่ายทำให้มีเงินเหลือ   และทาโร่ซังจะชอบ ซื้ออาหารญี่ปุ่นแปลกๆมาให้ค่ะ   หรือบางที  คิดเมนูใหม่ๆได้  ก็จะทำมาให้เราชิมด้วยเกือบทุกครั้ง    และด้วยที่ทาโร่ซังรู้ว่าที่บ้านเราทุกคนก็ผีปลาดิบพอๆ  กับที่เป็นผีปลาแดก!.....555...เลยทำให้เรามีโอกาสเป็นถังขยะ  กับเป็นหนูทดลองอาหารใหม่ๆให้ทาโร่ซังเสมอ     ทาโกะยาคิ(คนไทยเรียกกึ่งประชดว่าขนมครกญี่ปุ่นค่ะ  ปรุงในหลุมลูกกลมๆมีซอสราดเวลาทาน )  เป็นอีกอย่างที่บ้านเราชอบ   วันเสาร์ถัดมา  ทาโร่หยุดครึ่งวัน   เลยอยากทำทาโกะยาคิให้พวกเราทานกัน  แลกกับผัดไทยป้าใหญ่หนึ่งจาน   อิ  อิ  หวานคอแร้งอุบลจริงๆ   นอกจากทาโกะยาคิแล้วยังใจดีทำเต้าหู้ทรงเครื่องแบบญี่ปุ่นให้อีกอย่าง   คือแกเพิ่งคิดได้สดๆร้อนๆค่ะ  ทำให้ขาดวัตถุดิบสำคัญไปคือเต้าหู้   เมื่อทาโร่ซังบอกเราๆก็เลยวานให้ต้อยไปซื้อให้   ทาโร่ซังทำหน้าประเมินต้อยเหมือนกับว่าเขากำลังจะสร้างคฤหาสน์บนที่ดินแค่ฝ่ามือ!!  .. กอดอก..  และกอดอก....ไม่รู้จะอธิบายถึงเต้าหู้  ที่ตัวต้องการอย่างไรกับต้อยดี   เราเห็นท่าว่าจะมีแววอด  และไม่อยากเสียโอกาสทองไป   เลยถามว่า
           ทาโร่ซัง   ใช้เต้าหู้หลอดธรรมดาได้มั๊ย?
           ...อืมมมมมมม.....สืดดดดด...อ่า......  (ยังกอดอกอยู่)
            "ได้มั๊ย??"       เราถามอีก  พยายามจุดไฟในหัวทาโร่ซังอย่างเต็มที่   กลัวไม่ได้กินจริงค่ะ
            "มันจะไม่อร่อยน่า   ..จันจัง."   ทาโร่ว่า
            "ไม่เป็นไรหรอกน่า  ถือว่าซ้อมมือไง..."   ..จุด..จุด...จุดเข้าไว้  เดี๋ยวอดๆ   เราคิด
            "โอเละ....ได๋โยบุ  กานา*???"   ทำท่าครุ่นคิดสุดๆ   ยิ่งกว่าไปขอแม่ให้ลูกในอนาคตซะอีก         "น่านะ...ต้องอร่อยสิ   ฝีมือเชฟที่ดีต้องทำหญ้าให้อร่อยได้"  เรายกสุภาษิตที่ทาโร่ซังเคยพูดบ่อยๆมาอ้าง    ได้ผล!   ทาโร่ดีดนิ้วเป๊าะ!!   ยิ้มให้เราอย่างภาคภูมิใจ   ที่เราจำคำฮิตติดชารท์ของเขาได้        
              "ต้อยจั๋ง...ไปซื้ออาวววเต้าฟู..สีเข๊าๆมานะ   ซีอัน...(ต้อยจัง ไปซื้อเต้าหู้สีขาวๆมานะ  4อัน)    ต้อยพยักหน้าหงึกๆ  "โอเซ...ทาโร่.."  ต้อยรับคำ   ทาโร่ซัง  ยังไม่วางใจ  หันมาทางเราอีก  สั่งเราทางสายตา  เพื่อบอกเราว่า..."ช่วยตอกย้ำความมั่นใจ   ให้ผมอีกรอบเห้อะ  แม่คุณ...ขอร้องล่ะ.."
            "ต้อยเอาเต้าหู้ถั่วเหลืองนะ   ไม่ใช่เต้าหู้ไข่..  หรือไม่ก้อสั่งแม่ค้าเลย  ว่าเต้าหู้ถั่วเหลืองตรานางพยาบาล4หลอด."    เราย้ำให้สองฝีตะเข็บเลย  เพิ่มกุ๊นให้ด้วยรอบตัว  เผื่อเหนียว   ...
          ต้อยเอารถออก (จักรยาน)ไปอย่างรวดเร็ว   ส่วนทาโร่ซังก้อเริ่มลงมือเตรียมเครื่องต่างๆเอาไว้รอ  โดยใช้ครัวที่บ้านเรา    ส่วนพวกเรา(แม่  โจ  เรา  )ก็ดูทีวีกันไป   10นาที   ต้อยมาพร้อมสำลีตรารถพยาบาลมาห่อใหญ่ ...  น้องเราตาไวกว่าทาโร่ซังที่ง่วนตีซอสอยู่  รีบเดินออกมาดักที่ธรณีประตู  บอกให้กลับไปซื้อมาใหม่  "เต้าหู้ๆๆๆๆ   ท่องไว้นะมรึงงงง   อย่าหลุดอีก.."  แล้วก้อเอาห่อสำลีมาเก็บที่ตู้วางทีวี.....  หันมามองหน้าเรากับแม่  แล้ว     ...เฮ้อ   ..อ..อ!!.... เสียงถอนหายของพวกเราก็ดังขึ้น  พร้อมๆกัน   คือบ้านเราไม่อยากให้ทาโร่ซัง   งง  มากไปกว่าที่เป็นอยู่น่ะนะ    อีกอย่างทาโร่ซังเขาแบบคนที่  งงแล้วหัวแตกเลย...   คือมันเหมือนลูกโป่งที่สูบลมเข้ามากๆจนระเบิดเองน่ะค่ะ.... 
          รอบสองต้อยมาเร็วกว่าเดิม  เพราะตลาดใกล้กว่าร้านขายยา !..(ฮา)  ถุงเต้าหู้หลอดคราวนี้เร็วกว่าการ  "เซ็นเซอร์"  ของโจ   เพราะต้อยก้าวสวบๆ  เข้าโซนครัวเลยที่เดียว  มันมั่นใจเต็มที่ว่างั้นเถอะค่ะ  "ทาโร่  เอ้า  เต้าหู้มาแล้ว"
      เรากับแม่หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย เมื่อได้ยินคำว่า   .."ต้อยจางงงง.....อารายง่า..."  
       ค่ะ..เดาถูกแล้วค่ะ  เราได้เต้าหู้ไข่4หลอด. 
 
        *   โอเละ..ได๋โยบุ  กานา   แปลแบบเราออกมาได้ว่า     ...เอาก็เอา(วะ)  ..จะไหวเร้อ...ออ...อ