ต้อยติ่งซินโดรม

          เรามีเพื่อนผู้ชายชาวญี่ปุ่นที่สนิทกันมากอยู่คนหนึ่ง   ตอนแรกๆเขาก็อยู่กับแฟนที่เป็นคนไทยดีๆ  แต่มาเลิกกันด้วยเหตุผลบางอย่างที่เราไม่(อยากเขียน)  พูดถึงก็ได้เน้อะ....  แฮะๆ  แค่นี้ก็เข้าข่าย  ยายเมี้ยนปากปลาร้าแล้วอ่ะ   ที่นี้เพื่อนคนนี้อยากมาอยู่ใกล้กับเรา  คงเพราะภาษาไทยไม่เป็นภาษาอังกฤษก็Snakeๆ freshๆ(ทะลึ่งมา...ไม่อยากแปลให้เป็นปลาอ่ะนะ)เลยอยากมาอยู่ใกล้เราที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่มีเหลือในตอนนั้น   แบบว่าโพ้มเป็นอารั่ย  จันจัง*ก้อโชยได่.....555   เราเลยหาบ้านเช่าในที่ใกล้ๆให้  ก้อเป็นตึกแถวฝั่งเดียวกันกับเรานี่ล่ะค่ะ  ถัดไปสามห้อง   หาเก่งค่ะ  หาได้ดีด้วยสิ  ทาโร่ซัง*  ( ขอเรียกว่าทาโร่ซังแล้วกัน  เพราะเธอชอบกินทาโร่มาก  กินแกล้มbeerวันละขวดสองขวด)   ชอบมากย้ายของเข้ามาอยู่เลยในวันนั้น  และเราก็เป็นผู้จัดการแบบไม่มีเงินเดือนแต่ทำทุกอย่างให้เพื่อนชนิดที่  เกือบเป็นแม่เค้าได้เลยล่ะค่ะ  ทั้งเจรจาต่อรองค่าเช่า  เน้นย้ำการทำความสะอาดโดยลงมือปัดกวาดเช็ดถูให้เอง   ทำราวตากผ้าให้ใหม่  ขัดห้องน้ำ  รวมถึงขนาดปูที่นอน(แต่คนนอนด้วยให้ทาโร่ไปหาเอาเอง...555)   ตอนที่ทาโร่ย้ายของรุงรังนั้น  น้องชายเรากับต้อยได้โดนเกณฑ์มาช่วยด้วย   แต่เราผู้รุ้ดีแก่ใจว่าหากให้ต้อยย้ายของงานมันจะเยอะกว่าเดิม  เลยให้ต้อยทำอะไรที่"อยู่กับที่"  ดีกว่า
    เรา     ต้อยๆ  ต้อยมาถอดมุ้งลวดไปล้างดีกว่า
    ต้อย    คับพี่      ( เดินขึ้นชั้นบนไป)..........
    จากการวุ่นวายในการช่วยเพื่อนครั้งนี้    กว่าจะเรียบร้อย  และเข้าที่  เข้าทาง   กินเวลาตั้งแต่สิบโมงถึงบ่ายสาม   ทาโร่กับน้องชายเรากลายเป็นหนุ่มเนื้อหอมไปทันทีสำหรับสาวโลตัสสาขาอ่อนนุช    จะไม่ ได้ไงล่ะคะ  ก็เล่นซื้อเครื่องใช้ใหม่หมดทุกอย่างที่เขามีขายและตัวเอง(ทาโร่)ต้องใช้   คือแฟนเขาให้มาแต่เสื้อผ้ากับหนังสือค่ะ   เรียกว่า มาแต่ตัวและหัวใจจริงๆ    ตู้เย็นที่ดีที่สุดแพงที่สุด  ทีวีที่ดีที่สุด  คอมฯที่เจ๋งที่สุด  สาวโลตัสที่....สุด  อะนี๊...เรื่องนี้มีต่อค่ะ ( คอยอ่านในตอนต่อๆไปค่ะ)  ที่เขียนแบบนี้ไม่ได้เวอร์นะคะ   อารมณ์นี้ของทาโร่ซังเขาจริงๆ   แบบสะใจเข้าว่า   "ไล่ชั๊นเร้อ!  ได๊จะอยู่ให้เป็นเทวดาเลย"   อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ     มีการจบลงด้วยการเลี้ยงฉลองต้อนรับสมาชิคใหม่ชาวซอยน้อยๆที่ร้านเรา    ทั้งสุกี้ลาว(จิ้มจุ่ม) ทั้งหมูกะทะ  ทั้งเบียร์  ที่เป็นของโปรดทุกคน   ที่ไม่ได้ออกตังค์ซื้อเอง   กลุ่มผู้ร่วมต้อนรับเลยใหญ่กว่าตอนที่   รับรองเข้าบ้านประมาณว่าครึ่งต่อครึ่ง  คือแรกๆมี4คนที่ช่วยขนของ   แต่ตอนเลี้ยงมี8-9คน  เกือบทุ่ม  หม่ามี๊เราเกิดรู้สึกแปลกๆเป็นคนแรก  
    "ไอ้ต้อยไปใหน?"  หม่ามี๊เราถามขึ้นดังๆ  ตะเกียบทคีบหมูย่างที่กำลังจะเข้าปากเราชงัก...
  ..เอ...นั่นสิ   ต้อยไปใหนหว่า?  เราคิด  น้องเราก็คงคิด  เพราะดูจากสีหน้าแล้ว  โจเองก็ออกอาการเป็นห่วงต้อยอยู่เหมือนกัน   
      " ตอนไปโลตัส  ต้อยไปด้วยหรือเปล่า?  "   เราถามน้อง    
       "ไม่รุสิ  จำไม่ได้  ...???"    โจบอก
       "ทาโร่ซัง.  เห็นต้อยจังมั๊ย???"   เราถาม
       "บ่!   ...เอ๊ย!!...วาคาราไน้เน่ะ!*  "   ทาโร่บอก
   อ้าวเฮ้ย! ( เสียงจากเฮียปี้ )... ไอ้ต้อยหายโว้ย!
   หม่ามี๊เราเริ่มทำท่าจะล้มวง   "..ไป๊ๆๆ  พากันไปหามันเดี๋ยวนี๊.."   ทุกคนได้ยินประกาศิตมังกรหยกขนาดนี้..  มีเร้อจะมึน!   นั่งเฉยได้  เริ่มทยอยๆก้นขยับไปมาแต่ก็ไม่ได้ลุกออกจากที่  แบบทันทีทันใด
    เฮียปี้(ที่เสียงดังมาก)..    ตะโกนพร้อมถือแก้วเบียร์ติดมือไปด้วย   "ต้อย!...  ไอ้ต้อยโว้ย!  ป้าแกเรียกแล้ว...มะ  มะมะๆ  มุๆๆๆ   จิ๊ๆๆๆๆ.."  เรียกเหมือนเรียกหมาเลยเน้าะ   เราคิดในใจ   อันที่จริงเฮียปี้มาบอกที่หลังว่า  รู้อยู่ว่าต้อยติดอยู่ในบ้านทาโร่ซัง  แกเองก็กะว่าจะบอกอยู่  แต่แกเพลินเบียร์ฟรีอยู่  เลยลืมค่ะ
        "คร้าบ..บ..บ..เฮียปี้...บอกพี่จันเปิดประตูเหล็กหน้อย..ย..  พ้มออกไม่ได้..!"   เรารีบเอากุณแจไปไขปล่อยต้อยออกมาสู่โลกภายนอก
     "มัวทำอะไรอยู่? "  เราถามตอนที่ต้อยมาล้างมือและเริ่มกินๆๆๆๆ   ไปได้สักครึ่งกระเพาะ   " ก็พี่ให้ผมถอนมุ้งลวดไปล้าง  ผมก็ถอดไปล้างในห้องน้ำ  แล้วก้อเอาไปตากให้มันสะเด็ดน้ำที่ระเบียง  ผมก้อนอนดูรูปการ์ตูนในหนังสือทาโรแล้วหลับคับ."  อื้มอันนี้เข้าใจค่ะ  เพราะต้อยอ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ออกแน่นอน   แต่การ์ตูนของทาโร่ซัง  เราไม่อาจบอกได้นะคะ   ว่าเป็นการ์ตูนแบบใหน?.....
          งานเลี้ยงเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา.....เราจบงานกันเกือบตีหนึ่ง
     เช้าวันรุ่งขึ้น  ทาโร่ซังมายืนยิ้มอยู่หน้าประตูบ้านเราแต่เช้า   ที่รู้เพราะหม่ามี๊เราเปิดประตูปุ๊ปก็เห็นทาโร่ซังยืนอยู่ก่อนแล้ว   แม่มาเรียกเราที่กำลังอยู่ในห้องน้ำ
         "จัน!   โคโดโมะมาหา.."   แม่แกไม่ติดปากเรียกชื่อค่ะ  เลยโมเมเอาว่า  ทาโรซัง  ซื่อ  โคโดโมะ    หลังจากเราทำระส่วนตัวแล้ว  ก็มานั่งดูเขาทั้งสาม(แม่ โจ ทาโร่ซัง )จิบกาแฟ  แล้วถามว่า  มาทำไมแต่เช้า  ทาโรเปิดเสื้อให้ดูที่หลัง  ซึ่งมีตุ่มแดงๆขึ้นเต็มหลังเลยค่ะ  ยิ่งขาวๆยิ่งเห็นชัดเจนมาก  น่ากลัวเลยล่ะค่ะ  แล้วบอกเป็นภาษาญี่ปุ่นที่แปลเป็นไทยว่า  "ยุงเยอะมาก...ใหนว่ามีมุ้งลวดงัย  ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ?"   เราเดินนำหน้าไปที่บ้าน(เช่า)  ทาโรซังทันที  ชั้นบนที่มีห้องนอนสองห้อง  แล้วมีทางเดินไปเปิดประตูระเบียงที่กรุมุ้งลวดทั้งหมด  ไม่มีมุ้งลวดอยู่เลยซักแห่ง!    มุ้งลวดหาย!  ??!!....   เราเปิดประตูระเบียงออกไป  พบว่า  มุ้งลวดทุกชิ้น ทุกอัน  ถูกทำความสะอาดเอี่ยมอ่อง  และแห้งสนิทมาก!!!......
 
 
       คำว่า "ซัง"  ในภาษาญี่ปุ่น  คือ   คุณ
       คำว่า"จัง"    ในภาษาญี่ปุ่น  คือ   ใช้เรียกคนที่อายุน้อยกว่า  แต่สนิทกัน
        คำว่า     วาคาราไน้    คือ    ไม่รู้  ไม่ทราบ