ต้อยติ่งซินโดรม

       ที่บ้านนี้มี  "เรื่อง" เสมอ  ตัวต้นเหตุไม่ใช่คนอื่นคนไกล  หากแต่เป็นหลานชายสุดที่รักของหม่ามี๊เราเอง    จริงๆแล้วเรากับน้องชายก็รัก  "มัน"นะ แต่เป็นประเภทรักไม่ลงหลงไม่นานน่ะ  555 เพราะบทบาทของน้องต้อยคนนี้  มีมาเกือบทู้กกกกกวัน....  บ้านนี้เลยยกให้เขาเป็นความบันเทิงที่มีชีวิต"จริง"และลามปามไปสร้างเสียงหัวเราะให้เพื่อนบ้านระแวกนี้โดยที่ไม่ตั้งใจ  ต้อยติ่ง(ซินโดรม )เป็นอาการใหม่ที่วงการแพทย์ไม่มีการระบุสาเหตุของโรคได้อย่างชัดเจน  และไม่รับรองอะไร  นอกเสียจากต้อยฯจะเป็นผู้แสดงอาการเอง  ได้ทำท่าทะลุยอด  ออกแนวฮา เลยปากซอยที่เดียวเชียวล่ะ  ขนาดขั้นที่ว่า หากจะหาคนๆนี้แค่พูดง่ายๆว่า

        "พี่ๆ  บ้านต้อยคนที่ล่ามรถไว้กับไว้กับกุหลาบกระถางเล็กๆอยู่ไหน ?"

       ชาวมอ...  (ไซต์) ปากซอยแทบจะอุ้มคุณมาส่งถึงหน้าบ้านเชียวล่ะ    แล้วหากเจ้าตัวอยู่ก็จะมีการทักทายเป็นแบบ  ชาวหนองคูณซิตี้(ชื่อหมู่บ้านเค้า)ว่า  "มาๆๆ..ป้าด..มาเฮ็ดหยังนี่...!.."  น้านล่ะ  คำทักทายของ "ไอ้ติ่ง"ของน้องเรา  และ"ไอ้ต๊อยยย"ของเรา  และ"บักต้อย"ของหม่ามี๊กับอีกหลายครอบครัวที่รู้จัก  "ต้อยติ่ง" (ซินโดรม)ของเรา  เป็นอย่างดี..แล...ลึกซึ้ง.....

      ....    อันที่จริงต้อยเองก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไรเลย  ออกเป็นคนดีด้วยซ้ำ  มีน้ำใจและซื่อสัตย์มากๆชนิดที่ว่าคุณนึกไม่ออกแน่ๆ  ว่า  มีคนแบบนี้อยู่ในโลกแห่งความจริงด้วยเหรอ   ต้อยเขามีทุกอย่างที่คนอื่นๆมี   เพียงแต่เค้าเป็นคนที่มีอะไรหลากหลายมากไปหน่อยในตัวเอง  อเมซิ่งสามพันโบกอายม้วนต้วนไปเลย ..(ว่างั้น นะต้อย...น้องรัก.)

            ...ไหนนะคะ...   อ๋อๆ....อยากรู้เรื่องล่ามรถจักรยานกับกระถางกุหลาบเหรอคะ?   55...ได๋ค๊ะ..จัดให้ณ.บัดนาว

         คือต้อยเขาทำงานไม่ไกลบ้านมากนัก  ด้วยความที่ต้อยรักษ์โลก .. "ทิ้ง".. เอิธร์ อะไรประมาณนั้น  แต่นั่นก็ไม่เท่าจำนวนเงินที่เหลือในกระเป๋าแต่ละเดือน ของต้อย   ทำให้ต้อยตัดใจจากรถแพงๆ  มาเป็นซื้อ"ผ่อน"จักรยานที่มีชาติตระกูลมาคันหนึ่ง  แหมเกือบหมื่นนะคะ  ว่าไป   เค้ารักของเค้ามาก  ทุกเย็นหลังเลิกงานเขาจะล้างโน่นเช็คนี่ของเขาทุกวันหน้าบ้าน  คือบ้านที่อยู่เป็นตึกแถวสองชั้น  แบบมีสองฝั่งหันหน้าเข้าหากัน   มีถนนตรงกลางใช้เป็นที่สัญจรไปมาของชาวซอยนี้ค่ะ   แล้วต้อยก็จะล๊อครถเขาที่ประตูเหล็กพับทุกวัน   เพราะมันไม่มีที่ล๊อคได้ดีและปลอดภัยไปมากกว่านี้แล้ว  หลังจากที่  ขัดหาเลข...อุ้ย  ไม่ใช่ๆ  ขัดเงา"รถ"  คือเขาชอบเรียกสั้นๆว่า"รถ"ค่ะ  ฟังดูมันก้ำกึ่งดีสำหรับผู้ที่ไม่เห็นภาพ  "รถ" ของต้อย  โก้ดีว่ากันงั้น555..

        ต้อยจะขัด  เช็ดถู รถจักรยาน อยู่หน้าบ้านทุกวัน ... ขัดไป .. แอบมองสาวๆที่เดินผ่านไปมา   มันเป็นความสุขทางใจของต้อยอีกอย่าง   ผ่านไปหลายเดือน  ความผูกพันของต้อยกับรถเริ่มเหนียวแน่นฝังใจขนาดว่านอนเฝ้ากันเลยก็ว่าได้  (ในวันที่ต้อยหลับให้ทีวีดู)   ที่ซอยนี้ขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัยของทรัพย์สินต่ำกว่ามาตรฐานในโลกที่สามสี่ห้ารวมกันทั้งหมด  ต้อยเองก็รู้ดีถึงข้อนี้  ต้อยลงทุนควักกระเป๋าจ่ายค่าโซ่เส้นโต ลูกกุณแจขนาดใหญ่  และไม่เคยลืมล๊อครถ และล่ามโซ่รถตัวสักครั้ง  ที่หน้าบ้านเราก็จะเหมือนชาวเมืองกรุงทั่วไป  ด้วยพื้นที่จำกัดแต่เราชอบปลูกต้นไม้ดอกไม้และสารพัดต้นกระบองเพชรจิ๋วของต้อย (อิ  อิ  อีกแล้วนึกเรื่องนี้ชนมาเฉยเลย..เอาไว้จะเล่าให้อ่าน  ตอนนี้อ่านเรื่องนี้ก่อน)  ได้วางเบียดกันอยู่บริเวณหน้าบ้าน  แล้ววันที่ต้อยเสียใจสุดซึ้งก็มาถึง 

           ต้อยเลิกงานมาถึงบ้านตอนเกือบห้าโมงเย็น  และคงร้อนมาก  หรืออาจปวดท้องห้องน้ำสุดจะเดาได้   จอดรถปุ๊ป! ล๊อครถปั๊บ! วิ่งตึงๆๆเข้าในตัวบ้านไป3นาทีกับ2วิ.  เราเดินมาหยิบกุ้งที่บ้านเพราะกุ้งใส่ผัดไทยหมด  เลยต้องมาเอาเพิ่มในตู้เย็นที่บ้าน  (ร้านที่ขายกับบ้านอยู่ใกล้กันค่ะ  เดิน1-2นาทีก็ถึง)  สังเกตุเห็นโซ่รถต้อยมันหย่อนๆแปลกๆเลยไล่สายตาตาม  ความสะเพร่าของต้อยปรากฎแก่สายตา  คือปกติจะลามไว้ติดกับประตูเหล็กค่ะ  แต่วันนี้  เค้าล่ามรถไว้กับกระถางกุหลาบหม่ามี๊เรากระถางเล็กๆที่แม่ซื้อเมื่อวานตอนที่มีคนเข็นมาขาย  กระถางพลาสติกดำๆนั่นละค่ะ  แต่เจ้าของอาบน้ำโครมๆในห้องน้ำ  เราเลยไม่อยากเรียกให้เสียเวลา  รีบไปขายอาหารต่อ  ลูกค้ากำลังหิวด้วยสิ  เดี๋ยวคนขายโดนลูกค้าว่าสวยแล้วยังช้าอีกนะแม่คู๊ณ..!!..55..

           สักพักก็ได้ยินเสียงต้อยวิ่งหน้าตื่นมาที่ร้าน  พูดเสียงดังว่า

         "พี่ๆ มีคนขโมยรถพ้ม"

          " อ้าวแล้วแกไม่ล๊อคไว้เหรอ? ไอ้ต้อย"  แม่เราถามไป  ตอนนี้ลูกค้าเริ่มให้ความสนใจมากกับรถต้อย 1. ไม่รู้ว่ารถอะไรแต่คงแพงนะ  หน้าซีดขนาดนี้  2.  เพราะการสูญเสียของผู้อื่นคือความบันเทิงของพวกเรา(ฮา)

           "ล๊อคซีป้า!"  เจ้าต้อยเริ่มเบ้หน้าเหมือนจะร้องไห้   ผู้คนเริ่มเข้ามารุมซักถามต้อย  ไม่สนใจยืนกอดอกรุมกะทะผัดไทยเราเหมือนเมื่อกี้เล้ย  ทำให้มีโอกาสประดิษฐ์ประดอยเยอะขึ้น    "   หายที่ไหน... ?"  " ...รถอะไร  ? "..โจรมันเยอะนะ.."  เฮ้อ!  น่าสงสารแท้ๆ...แหม  มีลงท้ายด้วยความเห็นใจซ้าด้วย     แม่เราเดินไปดูสถานที่เกิดเหตุด้วยตัวเอง  พอเห็นกระถางกุหลาบแดงที่ติดดอกเล็กๆ2-3ดอกของแก  ล้มกลิ้งออกมากลางถนนที่เดิน   ก็บ่นออกมาดังๆว่า  "ดูสิ!  ขโมยมันคงรีบมาก  เตะกระถางแม่ล้มหมดเลย"     ...ต้อยที่ตอนนี้  น้ำตาแห่งความเสียใจคั่งค้างอยู่บนแก้มเดินตามหลังแม่เรามาที่ร้านด้วยต้อยๆ  เอ่ยออกมาว่า  "ป้า  ผมล่ามรถไว้กะกระถางน่ะ  ขโมยมันไม่ได้เตะหรอก."

               และแล้วเสียง..ฮา....ก้อดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงทั่วร้านผัดไทป้าใหญ่  แห่งซอยภูมิจิตร.

              ปล.  เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นช่วงเวลา4-5ที่ผ่านมาค่ะ  แล้วผู้เขียนจะนำมาเล่าใหอ่านอีกในตอนต่อๆไปนะคะ   แต่ตอนนี้  ร้านผัดไทป้าใหญ่ได้ปิดกิจการลงแล้ว.