ต้อยติ่งซินโดรม

        วันเสาร์นี้ที่บ้านเรามีการถ่ายทำmusic VDO  อำนวยการสร้างโดยน้องชายเราเอง   พระเอกของเราๆก้องัดมันออกมาจากที่นอนตอนเกือบเที่ยง  แต่งหน้าทำผม  คอสตรงคอสตูมเราเป็นผกก.(ผู้ก่อกวน)เองทั้งหมด   

           เรื่องของเรื่องคือ ต้อยของพวกเราอยากมีอัลบั้มส่วนตัว  แบบลิฟซิ้งค์ประมาณว่าเก็บเอาไว้ชื่นชมส่วนตัวน่ะค่ะ  ประจวบกับน้องชายเราได้ซื้อกล้องถ่ายวีดีโอมาใหม่แล้ววันเสาร์คือวันหยุดของทุกคน  งานนี้ค่าตัวไม่ได้  ชื่อเสียงไม่มี  แต่ที่เห็นแวว"ขายหน้า"มันส่อเค้าตั้งแต่เริ่มการแต่งหน้าพระเอกเราแล้ว

           "พี่จัน  ผมขอหน้าใสๆนะ"   มันสั่ง

            "เออน่า  เชื่อมือเท้อะ"  เราก็มั่นใจสุดฤทธิ์  แต่มาแกว่งตอนผู้ถ่ายทำเร่งเร่าๆ  

             "  เฮ้ย! ..เร็วหน่อยดิ เดี๋ยวแสงไม่ได้โว้ย!  ไอ้ติ่ง คุณมรึงงง น่ะตื่นสาย  เร็วๆเริ่มเซ็งแล้ว เด่วไม่ถ่ายให้" 

           สิ้นเสียงขู่ พระเอกของเรารีบขนาดไม่ยอมอาบน้ำ !    มานั่งแหมะตรงหน้าเรา  ไอ้เราก็นั่งถอนขนคิ้วตัวเองเฉ้ยอยู่อย่างใจเย็น  "พี่จัน  เร็วสิ  พี่โจจะไม่ถ่ายให้ผมแล้วนะ"  มันเร่ง  "อ้าวไม่ไปอาบน้ำก่อนเหรอ?"  เราถามเพราะกลิ่นเน่าๆเริ่มโชยมาเต็มจมูก   "ไม่ล่ะ  เดี๋ยวช้า" ..น้าน...ฟังมันพูด  "ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนไป๊  ช่างเหม็นขี้ฟัน  กลั้นใจแต่งไม่ไหวหรอก" ก็ยังดีที่มันเชื่อฟังเรา เดินหงุดๆไปทำเสียงกลั่วกร้ากแป๊ปนึงในห้องน้ำ    แล้วออกมาพร้อมผ้าขาวพาดบ่ามานั่งแหมะตรงหน้าเราอีกหน  "อ้าว  แล้วไม่เช็ดหน้าล่ะ "  เราถาม พลางดึงผ้ามันมาทำท่าจะเช็ดหน้าให้   มัน(ไอ้เจ้าต้อย) รีบร้องห้ามเสียงหลง  "พี่จั้น..ไม่ได้นะ  อันนี้ของประกอบฉากผม!"  

     "หา..." เราไม่เข้าใจ! 

     "ผ้านี่ผมจะทำเป็นไมค์"  เรางง!

     "วันนี้  ผมจะร้องเพลงไมค์ภิรมพร "  อ๋อ !  เพิ่งเข้าใจ

 ทำผมแต่งหน้าเสร็จ  "แต่งชุดอะไรดีหว่า?" เราถามเชิงรุก  เพราะหากเป็นไมค์เราเท่าที่รู้ก็คงต้องเสื้อยืดสีดำ  หรือไม่ก็สีขาวกับกางเกงยีน  และ...ที่ขาดไม่ได้คือ  ...ผ้าสีขาวบนบ่าซ้าย  ต้อยคงเดาสีหน้าเราออก  "เดี๋ยวพี่  ผมไปเปลี่ยนชุดก่อน" ว่าแล้วก็วิ่งตึงๆขึ้นชั้นบนไป    ต้องขอบอกว่าต้อยเขาเป็นคนค่อนข้างแอ๊คทีฟมากๆ  เดินธรรมดาแบบชาวบ้านไม่เป็น  ชอบใช้กำลัง   ที่ใกล้ๆต้อยวิ่ง  ที่ไกลๆต้อยก็วิ่ง  ในชีวิตของต้อย    เราเห็นเดินแบบชาวบ้านชาวเมืองตอนบวชพระกับบิณฑบาตเท่านั้นเอง 

             3นาทีผ่านไป  ต้อยลงมาในชุดทำงานของบริษัท(ต้อยทำงานที่โตโยต้าแผนกช่างค่ะ)และมี  ..ผ้าขาวบนบ่าซ้าย...(ฮา) เรากับน้องชายเห็นแล้วพูดไม่ออก  น้องชายเราก้มหน้าก้มตาเช็คแสงเช็คกล้องต่อไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก  ส่วนเรานึกว่าโชคดีนะที่ทำเอาไว้ดูเล่นๆของมันคนเดียว   ม่ายงั้น...โตโยต้าฟ้องมันฐานทำให้บริษัทเสื่อมเสียภาพลักษณ์แน่ๆ  แล้วนี่ยังไม่รวมพี่ไมค์ภิรมย์พรอีกนะ  กำๆๆๆ(กรรมๆ)

           "ผมโอเซ้...แล้วพี่โจ"   ....น้องเราเปิดเพลงของไมค์  ต้อยก็ถอดแบบหน้าตาท่าทางได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ  จนจบเพลง(ซ้อมก่อนลงจริง) "โอเคนะต้อย  ทีนี่เอาจริงนะ  ทำแบบตะกี๊ล่ะ  ดีแล้ว"  น้องเราบอก   "อะไรพี่  จบแล้วนี่"  ต้อยเริ่มงงเพราะเห็นภาพตัวเองเต็มจอทีวีอยู่แหม๊บๆ  จะยังอะไรอีกล่ะ

          "ไอ้คุณติ่งเอ๊ย...ผมยังไม่ได้ถ่ายให้คร้าบบ" น้องเราเริ่มก่อหวอด 

           "ก้อผมเห็นง่ะ"  ต้อยเถียง

           "คุณมรึ๊งงง  เห็นรัยคร้าบบบบ"   น้องเราเริ่มวีนแตก   

             "ผมนึกว่าพี่ถ่ายเสร็จแล้ว"  ต้อยเสียงอ่อนลง       

              "ยัง...  มานั่งตรงนี้นี่  แสงมันดีกว่า"  น้องเราสั่ง   ต้อยทำตาม  เริ่มชักสีหน้านิดๆ  แถมบ่นเบาๆว่าทำงานช้ามาก...

        " นึง.....ส่อง...ซัม! แอ๊กกกชั่น! " เสียงอินโทรเพลงขึ้น  ปากต้อยเริ่มพะงาบๆวาบๆๆ

        " เฮ้ย!ๆ  พอๆๆ... มรึ๊งงงจะรีบร้องไปใหนคร้าบไอ้คุณติ่ง!  เนื้อเพลงยังไม่ขึ้นเล้ย" โจ เท้าสะเอว  ส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง

        "โทดพี่โทด  เอาใหม่ๆ"  คราวนี้ต้อยรู้ตัวว่าตัวเองเร็วไปนิด

         "เอ้า...เริ่มนะ ... แอ๊กกกกกกกชั่น!"  เสียงอินโทรผ่านไปด้วยดี...ต้อยขยับปากได้ตรงคำขึ้นต้นอย่างไม่ผิดเพี้ยน  แต่เสียงต้อยเริ่มช้าลง...ช้าลง...ช้าลงและกลายเป็นร้องตามหลังพี่ไมค์ทุกคำ!

         "หยู้ดดด .... แล้วคุณมรึงงงจะช้าทำไมล่ะคร้าบ  ไอ้ติ่ง!"  

         "แหม  พี่ผมฟังไม่ถนัดน่ะ  พี่ช่วยเร่งเสียงดังนิดนะ  นะพี่นะ"

        อุปสรรคคือแรงขับให้คนเรามีความมุมานะฉันใด  ต้อยของเราก้อทำได้ฉันนั้น  ในที่สุดเพลงแรกของเสาร์นี้ก็ผ่านพ้นไปด้วยดี  เราไม่ได้อยู่ดูทุกขั้นตอนเพราะออกไปข้างนอกมา (แอบไปดูหนังกับหนุ่ม) เลยขอดู อยากรู้ว่าฝีมือการแต่งหน้าต้อยของเราเป็นไงมากกว่า  เพราะเบื่อฟัง  เขาร้องเพลงทุกเสาร์อาทิตย์น่ะค่ะ  ร้องที่บ้านด้วยจนคนแถวนี้เค้ายกให้เป็นนักร้องประจำเขตไปแล้ว  ภาพที่ฉายผ่านจอทีวีขนาดใหญ่ให้เห็น  ชวนเราจำเพลงนี้ได้ไม่เคยลืมจนทุกวันนี้  "ยืมหน้ามาเข้าฝัน"  นักร้องหนุ่มวัย25ใส่ชุดช่างเครื่องบริษัทโตโยต้ามีผ้าขนหนูสีขาวบนบ่าซ้ายนั่งซ่อม"จักรยาน " แอบมองสาวที่บ้านตรงข้าม  โดยได้รับความร่วมมือจากลูกสาวพี่ทันช่วยสงเคราะห์เป็นนางเอกให้   จบเพลง  เราถามถึงเพลงผ้าขาวบนบ่าซ้ายของพี่ไมค์   น้องเราบอกว่า

      "  ช่างมันเถอะ  วันหลังค่อยถ่ายต่อ ร้องทั้งวันได้ท่อนเดียว  ผิดตลอด  เหนื่อยเลยเรา"

      กำไม่แบจริงๆ  ต้อยเอ๋ย...  สงสารพี่ไมค์กับโตโยต้าจับใจจริงๆ.