สุขสันต์วัเกิด

         แมรี่นั่งอยู่ที่เดิมอย่างเลื่อนลอย  มือถักผ้าพันคอให้ตัวเองมาตั้งแต่ปีที่แล้วกก็ไม่เสร็จสักที  ไม่ใช่เพราะเธอไม่มีหัวทางนี้  ...แต่เธออยากมีอะไรทำง่วนอยู่ตะหากเวลาที่พอลกลับมาบ้าน 

         20ปีกับชีวิตแต่งงานที่ย่ำแย่ของแมรี่  ทั้งๆที่ตอนงานเลี้ยงทุกคนต่างลงความเห็นว่าเธอช่างโชคดีเหลือเกินที่ได้พอลเป็นสามี  คนหนุ่มอนาคตไกลในบริษัทิเงินทุนขนาดใหญ่  ลองมาอยู่กับพอลสิ   แล้วจะรู้ซึ้ง  แมรี่คิดอย่างนี้เสมอ  เวลามีคนชื่นชมสามีของเธอ  แต่เธอไม่รู้ว่าเธอเริ่มมีความคิดแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่   แค่ภาพที่พอลตระกรุมตระกรามกินอาหารอย่างบ้าคลั่งต่อหน้าเธอเรื่องเดียวก็ทำเอาเธออยากหนีไปให้พ้นแล้ว  ใบหน้าที่บูดบึ้งนั่นอีก  จนแมรี่สงสัยว่าในชีวิตนี้พอลเคยยิ้มบ้างหรือเปล่ารูปแต่งงานก็ไม่ปรากฎว่ามีภาพที่พอลยิ้มเลยสักภาพเดียว   เสียงที่พูดกระโชกเวลาไม่ได้ดั่งใจ  รึ!  แม้แต่ความใส่ใจเธอบ้างสักนิดที่สามีควรมีต่อภรรยาพอลไม่เคยรู้จักด้วยซ้ำไป 

       วันนี้  วันเกิดเธอ  ต่อให้เป็นวันตายของเธอ  พอลก็คงไม่มีทางแสดงอะไรแน่นอน

       พอลจอดรถที่ลานจอดหน้าบ้านเช่นเคยทุกวัน  นิ้งติ้งที่แมรี่ถัก  ยังกองแหมะบนตัก  พอลนึกขวางตาอย่างช่วยไม่ได้  "ไม่รู้จะถักไปหาสวรรค์อะไรซีน่า"  พอลคิดอย่างหัวเสีย เธอน่าจะเอาเวลามาตัดหญ้าที่สนามมากกว่ากับไอ้ผ้าซังกะบ๋วยนั่น    ...  พอลเปลี่ยนชุดทำงานกุกกักชั้นบนของบ้าน  ก่อนลงมานั่งเอกเขนกบนเก้าอี้ตัวโปรดที่เขาอุสาห์ยอมจ่ายในราคาที่แสนแพงอย่างไม่น่าเชื่อ  ตั้ง500ดอลล่าร์เชียวนะ  เขารู้สึกพึงพอใจกับมันมากกว่าสิ่งมีชีวิตที่นั่งก้มหน้าก้มตาถักอะไรยุกหยิกอยู่ตรงหน้าด้วยซ้ำ  "นี่  หาอะไรมาให้ชั้นดื่มหน่อยสิเธอ "

      พอลพูดพร้อมกับก้มอ่านหนังสือพิมพ์ที่ซื้อติดมือมา  ทุกวันเขาจะต้องอ่านหนังสือพิมพ์ตรงนี้เวลานี้ทุกที  มันเป็นสิ่งที่เขาทำไปแบบตั้งเวลาอัตโนมัติของชีวิตไปแล้ว  พอลชอบดื่มก่อนอาหารเย็นทุกวัน  เขาจะมีการจิบวิสกี้วันละสองแก้วเสมอ  ในขณะที่แมรี่ไปเตรียมอาหารเย็น  แมรี่ส่งแก้วเหล้าให้พอลแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว  เปิดประตูห้องเย็นที่ตุนอาหารไว้  พอลเป็นคนคิดออกแบบห้องสะสมอาหารนี่เอง  เพราะเขาไม่อยากไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตบ่อยๆ  แค่เดือนละครั้งมันมากเกินไปสำหรับการซื้ออาหารสำหรับคนเพียงสองคน  เขาจึงทำห้องเก็บอาหารที่สามารถเก็บเนื้อสัตว์ได้นานถึงหกเดือนนี้ขึ้น  แมรี่เลือกขาแกะขนาดใหญ่พิเศษที่แข็งโป๊กออกมาจากช่องเก็บขาแกะ  วันนี้วันเกิดเธอ  มันต้องมีอะไรที่พิเศษหน่อยสิ 

      เสียงพอลร้องขอเหล้าอีกแก้ว  แมรี่เดินไปหยิบแก้วมาเติมให้  พอลก้มหน้าอ่านหนังสือของเขาไปเหมือนเดิมทุกครั้ง  เขาไม่เคยเงยหน้ามองเธอหรือใครเลย...   ถั่วกระป๋องบ้านเธอหมดพอดี แล้วอีกตั้งอาทิตย์พอลถึงจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ต  คงต้องไปขอยืมถั่วที่บ้านมิสซิสแจสสิกาก่อน  บ้านนี้รั้วติดกับบ้านเธอ  ใกล้พอที่จะได้ยินเสียงร้องหรือพูดดังๆได้  แมรี่เอาขาแกะเข้าเตาอบเธอตั้งไฟด้วยอุหภูมิที่สูงกว่าปกติแต่ไม่ให้ถึงกับไหม้มากหากขาแกะสุก  เธอเดินเลยที่สามีนั่งอยู่  ไปเปิดประตูกระจกเลื่อนทิ้งเอาไว้   แล้วเธอก็ร้องบอกสามีดังๆว่า  "ที่รัก ชั้นฝากคุณดูขาแกะในเตาอบด้วยนะคะ"

     จากนั้นแมรี่ก็เดินออกมาเกาะขอบรั้วบ้านมิสซิสแจสสิกา  บ้านนี้ก็เหมือนกัน  ชอบทำอะไรที่ซ้ำๆซากๆ  มิสซิสแจสสิกาชอบออกมายุ่งกับแปลงกุหลาบของเธอเวลานี้เสมอ  "เฮ้..คุณมีถั่วเหลือมั๊ยคะ"  แมรี่ร้องถามพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม 

  " มีสิคะ   ดูท่าของคุณคงต้องซื้อเพิ่มมากขึ้นนะคะ  นี่คงอีกอาทิตย์มั๊ง" 

   ยายตัวแสบ  ..แมรี่คิดในใจ  รู้เรื่องของชาวระแวกนี้ไปหมด  เธอยังจำสายตาที่ มิสซิสแจสสิกาชะเง้อมองตอนที่บ้านเธอทำห้องเก็บอาหารได้  ช่างเป็นสายตาที่สอดรู้ไปซะหมดทีเดียวล่ะ  "ใช่ค่ะ  อีกอาทิตย์พอลถึงจะไปซื้อของ  แต่พอดีวันนี้วันเกิดชั้นค่ะ  ชั้นอาจเชิญเพื่อนสนิทมาทานมื้อค่ำด้วย  คุณกับสามีมาด้วยสิคะ  เรามีขาแกะอบกับสลัดแล้วก็พุดดิ้ง" 

  "อุ้ยค่ะ  ดีจังนะคะ  ที่รู้ว่าคุณเกิดวันนี้  ค่ะชั้นไปแน่ค่ะ"  นี่ถือว่าเป็นโอกาสดีมากๆที่เธอจะได้เข้าไปดูบ้านของครอบครัวนี้อย่างเต็มๆตานี่คือสิ่งที่มิสชิสแจสสิกาคิด  

       แมรี่ทำท่าจะเดินจากมา  แต่ก็หันกลับไปใหม่  "คุณว่าเราควรมีไวน์หรือแชมเปนอะไรสักหน่อยดีมั๊ยคะ"  แมรี่ถามไป

   "ค่ะ  ต้องมีสิคะ  เดี๋ยวชั๊นกับสามีจะถือไปเองค่ะ "  มิสซิสแจสสิกาตอบ

    "ค่ะ  หากคุณต้องการอย่างนั้น  แต่ฉันว่าจะลองไปดูที่ร้านขายใกล้ๆนี้ก่อน  เผื่อไว้น่ะค่ะ"

ว่าแล้ว  แมรี่ก็เดินออกทางประตูใหญ่หน้าบ้านไป  ทิ้งให้มิสซิสแจสสิกาอดค่อนคอดในใจว่าเธอช่างขี้เหนียวนัก  แค่ไวน์ขวดเดียวยังต้องพูดทางอ้อมให้เธอถือไป

    ที่ร้านค้ามีเครื่องดื่มมากมายให้เลือก  แมรี่ใช้เวลาเลือกอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง  แล้วเธอก็ได้ไวน์แดงขวดหนึ่ง แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังโอ้เอ้ดูขวดแชมเปนต่างๆอีกราว20นาที จนเจ้าของร้านถามให้ความช่วยเหลือ  "ค่ะ ชั้นไม่ค่อยดื่มค่ะ  แต่ชั้นอยากได้อะไรที่กินคู่กับแกะอบได้"  แมรี่ตอบ  เจ้าของร้านยิ้มแย้มดูใจดี  ช่วยเธอเลือกไวน์อยู่นาน  ดูเหมือนเขากับเธอจะคุยกันถูกคอเหลือเกิน  ก่อนออกจากร้าน  เขายังอุสาห์อวยพรให้เธอ"สุขสันต์วันเกิดนะคร้าบ" 

     แมรี่เดินออกมาอย่างยิ้มแย้ม  นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ได้ยิ้มแบบนี้  ต่อไปนี้เธอคงยิ้มแบบนี้ทุกวันแมรี่คิดอย่างกระหยิ่มใจ  แล้วเสียงโทรฯมือถือที่เธอเอาติดตัวมาก่อนออกจากบ้านก็ดังขึ้น  ลีน่าพี่สาวของเธอโทรฯมา  ลีน่าคงมาถึงแล้วล่ะแมรีคิดในใจ  เธอตั้งใจชวนพี่สาวทานมื้อค่ำวันนี้ด้วยพร้อมกับสามีของเธอ แมรี่กรอกเสียงทักทายไปอย่างสดใส แต่สิ่งที่เธอได้ยินกลับกลายเป็นสิ่งที่เธอถึงกับขนลุกซู่...

   ...นักสืบกับเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายนายเดินเข้าออกบ้านเธอวุ่นวาย  มีนักสืบมาขอซักถามเธอ  ประวัติสามีของเธอ  พี่สาวกับสามีเธอเป็นคนเห็นศพพอลเป็นคนแรก 

     ศพพอลนอนฟุบอยู่กับเก้าอี้ตัวโปรด มีเลือดไหลนองพื้น  แก้วเหล้าหกเลอะที่พรม  หนังสือพิมพ์ช่วยกองเลือดไม่ให้เลอะเก้าอี้ได้บางส่วน แต่ก็ทำให้เลือดกองรวมกันอย่างน่าสยดสยอง  แมรี่เปือนหน้าหนีภาพนั้น  "คุณว่าคุณไปใหนมานะครับ?"  นักสืบสมิทถามแมรี่เป็นครั้งที่สาม   "ฉันไปร้านขายเหล้าค่ะ...แต่ฉันไปยืมถั่วบ้านข้างๆนี่ก่อน"  นักสืบอีกคนที่ไปสอบถามมิสซิสแจสสิกาพยักหน้าเป็นเชิงว่า  เธอบอกตรงกันกับมิสซิสแจสสิกาพูด และมิสสิชแจสสิกาบอกต่อด้วยอารมณ์เมามันในการร่วมเป็นผู้ได้ยินว่า  "ดิฉันได้ยินเธอร้องบอกพอลดูเตาอบด้วยค่ะ  แหม  น่าสงสารม้ากมากค่ะ  บ้านนี้เป็นครอบครัวสงบสุจจริงๆเลยของระแวกนี้  ฉันไม่เคยได้ยินเสียงทะเลาะกันเลยนะคะคุณนักสืบ"

     ลีนากับสามีบอกว่าพวกเขาถูกเชิญให้มาทานมื้อค่ำที่บ้านนี้  เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของแมรีซึ่งเป็นน้องสาวเธอ    แต่พอมาถึงก็พบว่าพอลถูกฆ่าตายแล้ว   แถมประตูกระจกห้องที่พอลนั่งก็ถูกเปิดทิ้งเอาไว้  แมรี่บอกว่าเธอเป็นคนเปิดเอง  "พอลบอกให้เปิดค่ะ เขาอยากได้อากาศเย็นๆสบายๆค่ะ เวลาพอลดื่มเขาชอบแบบนี้ค่ะ" แมรี่บอกนักสืบ  เจ้าหน้าที่ลงความเห็นว่าพอลถูกทุบด้วยของแข็งมากที่ศรีษะจนกระโหลกร้าวและเสียชีวิตเกือบทันที  กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นเวลาก็ล่วงเข้าเกือบห้าทุ่ม  เจ้าหน้าที่ดูอ่อนเพลียและง่วงนอนกัน  แมรี่นั่งซึมนึกถึงเรื่องที่ต้องทำต่อไป เธอจะไปอยู่ที่ไหนสักแห่ง   ลืมที่นี่ให้หมดสมบัติเงินทองที่พอลสะสมไว้มันมากพอที่เธอจะเลือกไปอยู่ที่ใหนก็ได้ตามใจเธอต้องการ

   "คุณนายครับ  มีกาแฟมั๊ยครับพวกผมขอกาแฟสักถ้วยเถอะ" เจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งเอ่ยปากบอกพลางขอแมรี่  แมรี่เช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองอย่างลวกๆก่อนบอกว่า  "ค่ะ  ในครัวค่ะ  เชิญพวกคุณตามสบายเถอะค่ะ  และหากหิวมีแกะอบอยู่ในเตาอบค่ะ  ช่วยทานกันทีเถอะค่ะ  ชั้นไม่อยากทานอะไรเลย"

    ในครัวเจ้าหน้าที่ตำรวจต่างช่วยกันเฉือนเนื้อแกะอบกินแบบหิวๆ  "ถึงจะไหม้ไปนิด  อย่างน้อยก็ยังมีอะไรลงท้องนะพวกเรา น่าสงสารมิสซิสซิมสันนะ  มาเสียสามีในวันเกิดตัวเองซะด้วยสิ"  อีกคนพูดว่า  "ได้ข่าวว่าเขาไม่สนใจใครด้วยนะ  คงมีศัตรูเยอะน่าดู พวกทำงานบริษัทเงินทุนก้องี้ล่ะ ไม่งั้นไม่โดนฆ่าแบบนี้หรอก ฆ่าอย่างเดียวไม่เอาอะไรไปเลย"

        แมรี่เช็ดน้ำตาด้วยผ้าถักที่ไม่เสร็จของเธอ  ต่อไปนี้ชั้นไม่จำเป็นต้องแกล้งนั่งถักแกอีกต่อไปแล้ว  แมรี่แอบยิ้มมุมปากนึกถึงคำอวยพรของเจ้าของร้านขายเหล้าที่ป่านนี้นักสืบคงสอบถามอะไรเขาอยู่

    หากรู้ว่าง่ายแบบนี้เธอน่าจะลงมือตั้งนานแล้ว  นึกขอบใจพวกตำรวจที่ช่วยกันกินหลักฐานชิ้นสำคัญอย่างเอร็ดอร่อยในครัวนั่นจริงๆ

       "สุขสันต์วันเกิดจริงๆ".