ภาพฝัน

6.7

เขียนโดย jundee

วันที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2553 เวลา 15.21 น.

  4 session
  18 วิจารณ์
  13.33K อ่าน
แชร์เรื่องสั้น Share Share Share

 

4) ณ.จุดเริ่มต้น

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     พรกลับมาที่บ้าน  นึกถึงเรื่องวันก่อนๆที่จะได้รู้ว่าวันกลับมา  ..ภาพเมื่อ8เดือนก่อนที่หมายจะตายไปอย่างน่าเวทนา  มันสร้างความเจ็บปวดลึกๆให้เธออย่างช่วยไม่ได้  ทำไมล่ะ  ก่อนที่หมายจะตาย  ได้เดินมาบอกเธอถึงที่บ้านว่า

    "ระวังนะ ..!ไอ้วันมันมาแน่..แล้วเธอล่ะจะกลายเป็นเหมือนเรา  .."   

    ในตอนนั้นพรไม่เข้าใจในคำพูดของหมายเลย  จนเธอมาฝัน! ฝันแบบที่ไม่มีใครต้องการ  หมายมาหาเธอทุกวันยามที่หลับตาลงในค่ำคืน  พร่ำบ่นแต่บอกเธอว่า  วัน  จะเป็นคนที่ทำให้ครอบครัวเธอมีอันตราย หากวันมา  ให้ฆ่าวันซะที่ท่าน้ำ  ตรงที่หมายเคยตาย  ย้ำอยู่อย่างนั้นเสมอ พร้อมวิธีการฆ่าใหม่ๆหากเธอไม่รู้  ไม่เข้าใจ  และไม่กล้า...

      พรนั่งนึกถึงการจะบอกเรื่องนี้กับวันทั้งวัน  จนไม่อยากไปตามที่นัดไว้  แม้เธอจะรักครอบครัวมากมายพียงใดแต่การจะฆ่าคนๆหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย  แล้วคนๆนั้นกลับเป็นเพื่อนเธออีก  ในเหตุที่สำคัญ  ไม่ใช่แค่นั้น การที่มีครอบครัวของตัวเองมาเป็นเดิมพันเหมือนผีเพื่อนบอกสร้างความอีลักอีเลื่อและหวาดระแวงมากเกินใจทนเสียเหลือเกิน

      ลูกชายคนเล็กกินนมนอนหลับปุ๋ยไปแล้วบนตักเธอ  สามีนั่งถักอวนอย่างขมักเขม่นปากคาบยาสูบพันใบตอง  พร้อมฟังวิทยุที่ส่งเสียงเจี้อยแจ้วด้วยหมอลำชั้นดีมีงานถ่ายทอดเสียงทางวิทยุ 

    "พี่  ชั้นจะออกไปหาวันมันหน่อยนะ  มีเรื่องต้องช่วยมันน่ะ  แล้วพี่จะเอาอะไรหรือเปล่า  ชั้นจะได้ซื้อจากบ้านใน* มาเลย" 

     ทิดสอดไม่ว่ากระไร  พยักหน้า  เพียงแต่ย้ำ 

   "เอาไฟฉายไปล่ะ  เดือนหงายไม่เต็ม  งูจะขบ*เอา"

    พรรับคำ  ก่อนเอาลูกคนเล็กเข้านอน ข้างลูกชายคนโต  เหมือนเธอใจหาย ก้มลงจูบหน้าผากลูกน้อยทั้งสองเหมือนเป็นการร่ำลาครั้งสุดท้าย  อะไรน้อทำให้จิตใจเป็นแบบนี้  เธอถามตัวเอง  ก่อนขยับซิ่นให้กระชับแน่น  คว้าได้ไฟฉายที่ตับหลังคาบ้าน "พี่..ชั้นไปนะ  ฝากดูลูกด้วย" พรเอ่ยก่อนลงเรือนสวมรองแตะยางดำคล่ำคร่า   ทิดสอดมองตามร่างเมียรักแบบที่คน

ไม่ค่อยเข้าใจในความละเอียดอ่อนในอารมณ์มากมายนัก แต่ก็อดสงสัยและหวาดระแวงไม่ได้

   "อะไรวะ  ไปแค่นี้ ต้องฝากทำไม  อีปาก*หล่วงเอ้ย!.."  ทิดสอด  คิดในใจถึงคำพูดเมียที่ฟังดูเหมือน  ไม่ดีนัก  ... 

    ที่นากว้าง  ทางตรงข้ามคือห้วยสายใหญ่ที่มีน้ำตลอดทั้งปี  อีกฝั่งใกล้กันคือศาลารอรถยนต์ที่วิ่งเข้าออกในหมู่บ้านวันหนึ่งจะวิ่งแค่สองรอบคือเช้ากับบ่าย  ที่นั่งศาลา  พรนึกถึงคำพูดของหมายที่มาพร่ำบอกเธอ  วันน่ะเหรอจะเป็นตัวสร้างความเดือดร้อนให้เธอและครอบครัว   เท่าที่รู้  วันเองก็โดนฝันร้ายเล่นงานอยู่แน่ๆ  แต่จะเหมือนเธอหรือเปล่า?  เท่านั้นเองที่เธออยากรู้  แต่อย่างไรซะ  เธอต้องเอามีดพกเล่มเล็กนั่นไปคืนที่ๆเค้ามาแน่นอน  แล้วคนที่จะพาเธอไปได้คือวันเพียงคนเดียว 

     " พร..ๆ..ๆ ได้เวลาแล้ว  ไปด้วยกันเดี๋ยวนี้"  พรไม่อยากลุกจากที่นอนด้วยเพราะความหนาวเหน็บของช่วงฤดูหนาว  ที่ลอนดอนหิมะคลุมทุกตารางนิ้วแล้ว  อีกไม่กี่วันที่นี่จะกลายเป็นน้ำแข็งแล้วตัวเธอเองจะครบ22ปีเต็มในสองวันข้างหน้า  นางสาวพอลล่า  สมิท  วัย22  ได้แจ้งยืนยันกับเที่ยวบินของเอมิเรต์แอร์ไลน์  ในสามชั่วโมงต่อมาในคราบสาวพราวเสน่ห์ชวนมองด้วยรูปร่างหน้าสะสวยนั่นยังไม่รวมถึงเสื้อผ้าอาภรณ์แพงระยับที่มีแต่ระดับเศรษฐีใช้เท่านั้น   อย่างน้อยรองเท้าที่เธอสวมก็ทำให้ทุกคนทึ้งกับความเงินหนาของเธอ  ต้องสยบก้มหน้าให้เธอด้วยรอยยิ้มที่แสนเยือกเย็น ปนอิจฉา  ใครจะเชื่อล่ะว่า  สาวที่เคยอ้วนตุต๊ะคนนี้และเป็นแม่ของลูกตั้งสองคน จะดูดีแปลงโฉมได้ขนาดนี้   ขณะที่เธอรอบรอดอิ้งค์ฯ  และมีเวลาที่พอจะช้อปฯได้  ไหนๆเธอก้อได้มาแล้วนี่  มีดก็คืนแล้ว  ที่องค์กรฯตรวจสอบชั้นสูงของอังกฤษ    ส่วนวันเพื่อนสาวของเธอ  ผู้ที่ต้องอาคมของมีดหรืออะไรก็แล้วแต่ได้จากไปแล้ว  และจากไปไม่มีวันกลับ  เหมือนหมาย  เธอเท่านั้นที่รอดมา   แถมเธอยังได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินจำนวนที่ชาตินี้ทั้งชาติเธอก็หาไม่ได้  เสื้อกันหนาวที่เธอตั้งใจให้ทิดสอด  กับของเล่นแสนวิเศษสำหรับลูกๆถูกเธอหิ้วพะรุงพะรัง  ขณะที่เธอยืนเก้ๆกังๆหน้าประตูทางเข้ารถไฟใต้ดิน มีมือน้อยๆของเด็กหญิงน่ารักลูกครึ่งอเมริกันจับกระเป๋าลากใบเล็กแบบพกได้และ  เอ่ยคำไทยจัดแจ๋วว่า  "มีดนี้  หนูขอนะคะ.." พลางยิ้มหวานให้เธอจนเธอชะงัก  "มันไม่ได้อยู่ที่ชั้นนะ!!.."     เธอชะงักปากเพียงเท่านั้น  แล้วร่างเธอก็เหมือนมีคนผลักอย่างแรง....

   ....ที่โรงพยายาบาลมิชชั่นใกล้สถานีรถไฟใต้ดิน  ผู้ช่วยด๊อกเตอร์แฮริสัน  กำลังตรวจสอบชิ้นเนื้อของผู้เคราะห์ร้ายที่ตกลงในรางรถไฟใต้ดินอย่างหมดหวัง  "อะไรมันจะเละได้ขนาดนี้  เฮ้อ!... "   สองวันสองคืนแล้วที่เขาต้องทำงานอยู่ในห้องที่เหม็นอับด้วยกลิ่นยาต่างๆ  ทั้งน้ำยาฆ่าเชื่อโรค  ทั้งน้ำยากันเน่า  แล้วยังชิ้นเนื้อเละๆที่ถุงสองถุงนี้ใส่มาอีก  แต่บอกตรงๆว่าเค้าคิดว่างานนี้สุดแสนคุ้มเหนื่อยนัก  ศพผู้หญิงเอเชีย  ไม่มีหลักฐานใดๆติดตัว  ไม่มีใครสนใจติดตามหานี้ จะสร้างเม็ดเงินก้อนโตให้เขาได้อย่างสุดแสนคุ้ม  ...มีดอะไรนะ  ช่างน่าหลงไหลเหลือเกิน   ตัวด้ามมีดเป็นไม้เนื้อแข็งชนิดดีมากๆ  มีการสลักอักษรต่างๆเต็มด้ามมีด  แต่ไม่ใช่เป็นอักษรที่มีที่มาเหมือนกัน  น่าเสียดาย  หากเขาอ่านอะไรได้สักนิด  นอกจากความโลภแล้ว  เขาจะเห็นว่า  มีเลขไทย ๒๒/๒/๒สลักอยู่ปะปนกับอักษรและตัวเลขอื่นๆหลายร้อยตัวด้วย. 

 

 

  บ้านใน*  คือ  จะใช้แทนคำว่าคนอยู่บ้านนอกมากๆ  และมีร้านค้า

   ขบ*        คือ   กัด  มักใช้กับสัตว์ขนาดเล็กเช่น งู  ตะขาบแมงป่อง  หรือหมา  ก็ได้ค่ะ

   หล่วง      คือ   พูดจาไม่คิด , ท่าทางกริยาไม่สำรวม

 

 

  

 

คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา