ภาพฝัน

     พรกลับมาที่บ้าน  นึกถึงเรื่องวันก่อนๆที่จะได้รู้ว่าวันกลับมา  ..ภาพเมื่อ8เดือนก่อนที่หมายจะตายไปอย่างน่าเวทนา  มันสร้างความเจ็บปวดลึกๆให้เธออย่างช่วยไม่ได้  ทำไมล่ะ  ก่อนที่หมายจะตาย  ได้เดินมาบอกเธอถึงที่บ้านว่า

    "ระวังนะ ..!ไอ้วันมันมาแน่..แล้วเธอล่ะจะกลายเป็นเหมือนเรา  .."   

    ในตอนนั้นพรไม่เข้าใจในคำพูดของหมายเลย  จนเธอมาฝัน! ฝันแบบที่ไม่มีใครต้องการ  หมายมาหาเธอทุกวันยามที่หลับตาลงในค่ำคืน  พร่ำบ่นแต่บอกเธอว่า  วัน  จะเป็นคนที่ทำให้ครอบครัวเธอมีอันตราย หากวันมา  ให้ฆ่าวันซะที่ท่าน้ำ  ตรงที่หมายเคยตาย  ย้ำอยู่อย่างนั้นเสมอ พร้อมวิธีการฆ่าใหม่ๆหากเธอไม่รู้  ไม่เข้าใจ  และไม่กล้า...

      พรนั่งนึกถึงการจะบอกเรื่องนี้กับวันทั้งวัน  จนไม่อยากไปตามที่นัดไว้  แม้เธอจะรักครอบครัวมากมายพียงใดแต่การจะฆ่าคนๆหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย  แล้วคนๆนั้นกลับเป็นเพื่อนเธออีก  ในเหตุที่สำคัญ  ไม่ใช่แค่นั้น การที่มีครอบครัวของตัวเองมาเป็นเดิมพันเหมือนผีเพื่อนบอกสร้างความอีลักอีเลื่อและหวาดระแวงมากเกินใจทนเสียเหลือเกิน

      ลูกชายคนเล็กกินนมนอนหลับปุ๋ยไปแล้วบนตักเธอ  สามีนั่งถักอวนอย่างขมักเขม่นปากคาบยาสูบพันใบตอง  พร้อมฟังวิทยุที่ส่งเสียงเจี้อยแจ้วด้วยหมอลำชั้นดีมีงานถ่ายทอดเสียงทางวิทยุ 

    "พี่  ชั้นจะออกไปหาวันมันหน่อยนะ  มีเรื่องต้องช่วยมันน่ะ  แล้วพี่จะเอาอะไรหรือเปล่า  ชั้นจะได้ซื้อจากบ้านใน* มาเลย" 

     ทิดสอดไม่ว่ากระไร  พยักหน้า  เพียงแต่ย้ำ 

   "เอาไฟฉายไปล่ะ  เดือนหงายไม่เต็ม  งูจะขบ*เอา"

    พรรับคำ  ก่อนเอาลูกคนเล็กเข้านอน ข้างลูกชายคนโต  เหมือนเธอใจหาย ก้มลงจูบหน้าผากลูกน้อยทั้งสองเหมือนเป็นการร่ำลาครั้งสุดท้าย  อะไรน้อทำให้จิตใจเป็นแบบนี้  เธอถามตัวเอง  ก่อนขยับซิ่นให้กระชับแน่น  คว้าได้ไฟฉายที่ตับหลังคาบ้าน "พี่..ชั้นไปนะ  ฝากดูลูกด้วย" พรเอ่ยก่อนลงเรือนสวมรองแตะยางดำคล่ำคร่า   ทิดสอดมองตามร่างเมียรักแบบที่คน

ไม่ค่อยเข้าใจในความละเอียดอ่อนในอารมณ์มากมายนัก แต่ก็อดสงสัยและหวาดระแวงไม่ได้

   "อะไรวะ  ไปแค่นี้ ต้องฝากทำไม  อีปาก*หล่วงเอ้ย!.."  ทิดสอด  คิดในใจถึงคำพูดเมียที่ฟังดูเหมือน  ไม่ดีนัก  ... 

    ที่นากว้าง  ทางตรงข้ามคือห้วยสายใหญ่ที่มีน้ำตลอดทั้งปี  อีกฝั่งใกล้กันคือศาลารอรถยนต์ที่วิ่งเข้าออกในหมู่บ้านวันหนึ่งจะวิ่งแค่สองรอบคือเช้ากับบ่าย  ที่นั่งศาลา  พรนึกถึงคำพูดของหมายที่มาพร่ำบอกเธอ  วันน่ะเหรอจะเป็นตัวสร้างความเดือดร้อนให้เธอและครอบครัว   เท่าที่รู้  วันเองก็โดนฝันร้ายเล่นงานอยู่แน่ๆ  แต่จะเหมือนเธอหรือเปล่า?  เท่านั้นเองที่เธออยากรู้  แต่อย่างไรซะ  เธอต้องเอามีดพกเล่มเล็กนั่นไปคืนที่ๆเค้ามาแน่นอน  แล้วคนที่จะพาเธอไปได้คือวันเพียงคนเดียว 

     " พร..ๆ..ๆ ได้เวลาแล้ว  ไปด้วยกันเดี๋ยวนี้"  พรไม่อยากลุกจากที่นอนด้วยเพราะความหนาวเหน็บของช่วงฤดูหนาว  ที่ลอนดอนหิมะคลุมทุกตารางนิ้วแล้ว  อีกไม่กี่วันที่นี่จะกลายเป็นน้ำแข็งแล้วตัวเธอเองจะครบ22ปีเต็มในสองวันข้างหน้า  นางสาวพอลล่า  สมิท  วัย22  ได้แจ้งยืนยันกับเที่ยวบินของเอมิเรต์แอร์ไลน์  ในสามชั่วโมงต่อมาในคราบสาวพราวเสน่ห์ชวนมองด้วยรูปร่างหน้าสะสวยนั่นยังไม่รวมถึงเสื้อผ้าอาภรณ์แพงระยับที่มีแต่ระดับเศรษฐีใช้เท่านั้น   อย่างน้อยรองเท้าที่เธอสวมก็ทำให้ทุกคนทึ้งกับความเงินหนาของเธอ  ต้องสยบก้มหน้าให้เธอด้วยรอยยิ้มที่แสนเยือกเย็น ปนอิจฉา  ใครจะเชื่อล่ะว่า  สาวที่เคยอ้วนตุต๊ะคนนี้และเป็นแม่ของลูกตั้งสองคน จะดูดีแปลงโฉมได้ขนาดนี้   ขณะที่เธอรอบรอดอิ้งค์ฯ  และมีเวลาที่พอจะช้อปฯได้  ไหนๆเธอก้อได้มาแล้วนี่  มีดก็คืนแล้ว  ที่องค์กรฯตรวจสอบชั้นสูงของอังกฤษ    ส่วนวันเพื่อนสาวของเธอ  ผู้ที่ต้องอาคมของมีดหรืออะไรก็แล้วแต่ได้จากไปแล้ว  และจากไปไม่มีวันกลับ  เหมือนหมาย  เธอเท่านั้นที่รอดมา   แถมเธอยังได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินจำนวนที่ชาตินี้ทั้งชาติเธอก็หาไม่ได้  เสื้อกันหนาวที่เธอตั้งใจให้ทิดสอด  กับของเล่นแสนวิเศษสำหรับลูกๆถูกเธอหิ้วพะรุงพะรัง  ขณะที่เธอยืนเก้ๆกังๆหน้าประตูทางเข้ารถไฟใต้ดิน มีมือน้อยๆของเด็กหญิงน่ารักลูกครึ่งอเมริกันจับกระเป๋าลากใบเล็กแบบพกได้และ  เอ่ยคำไทยจัดแจ๋วว่า  "มีดนี้  หนูขอนะคะ.." พลางยิ้มหวานให้เธอจนเธอชะงัก  "มันไม่ได้อยู่ที่ชั้นนะ!!.."     เธอชะงักปากเพียงเท่านั้น  แล้วร่างเธอก็เหมือนมีคนผลักอย่างแรง....

   ....ที่โรงพยายาบาลมิชชั่นใกล้สถานีรถไฟใต้ดิน  ผู้ช่วยด๊อกเตอร์แฮริสัน  กำลังตรวจสอบชิ้นเนื้อของผู้เคราะห์ร้ายที่ตกลงในรางรถไฟใต้ดินอย่างหมดหวัง  "อะไรมันจะเละได้ขนาดนี้  เฮ้อ!... "   สองวันสองคืนแล้วที่เขาต้องทำงานอยู่ในห้องที่เหม็นอับด้วยกลิ่นยาต่างๆ  ทั้งน้ำยาฆ่าเชื่อโรค  ทั้งน้ำยากันเน่า  แล้วยังชิ้นเนื้อเละๆที่ถุงสองถุงนี้ใส่มาอีก  แต่บอกตรงๆว่าเค้าคิดว่างานนี้สุดแสนคุ้มเหนื่อยนัก  ศพผู้หญิงเอเชีย  ไม่มีหลักฐานใดๆติดตัว  ไม่มีใครสนใจติดตามหานี้ จะสร้างเม็ดเงินก้อนโตให้เขาได้อย่างสุดแสนคุ้ม  ...มีดอะไรนะ  ช่างน่าหลงไหลเหลือเกิน   ตัวด้ามมีดเป็นไม้เนื้อแข็งชนิดดีมากๆ  มีการสลักอักษรต่างๆเต็มด้ามมีด  แต่ไม่ใช่เป็นอักษรที่มีที่มาเหมือนกัน  น่าเสียดาย  หากเขาอ่านอะไรได้สักนิด  นอกจากความโลภแล้ว  เขาจะเห็นว่า  มีเลขไทย ๒๒/๒/๒สลักอยู่ปะปนกับอักษรและตัวเลขอื่นๆหลายร้อยตัวด้วย. 

  บ้านใน*  คือ  จะใช้แทนคำว่าคนอยู่บ้านนอกมากๆ  และมีร้านค้า

   ขบ*        คือ   กัด  มักใช้กับสัตว์ขนาดเล็กเช่น งู  ตะขาบแมงป่อง  หรือหมา  ก็ได้ค่ะ

   หล่วง      คือ   พูดจาไม่คิด , ท่าทางกริยาไม่สำรวม