ทางที่ไม่ควรกลับ

ฝุ่นแดงลอยขึ้นตามล้อรถที่แล่นผ่านเส้นทางลูกรัง พงหญ้าข้างทางสูงท่วมหัว ทั้งสองยังคงขับต่อไปด้วยความลังเล แต่ "เหมือนจะไม่มีทางกลับรถ" แล้ว
ปอกระซิบเบา ๆ ข้างหูนนท์
> “เรากำลังหลงเข้าอะไรบางอย่างแน่ ๆ …ฉันรู้สึกเหมือนถูกจับตามองตลอด”
ทันใดนั้น รถก็สะดุดแรง — ไฟหน้ารถกะพริบวูบ
นนท์หยุดรถลงอย่างหัวเสีย แต่ข้างหน้ากลับเห็นสิ่งหนึ่งตั้งอยู่กลางทาง
มันคือ ศาลไม้เก่า ที่ถูกต้นไทรปกคลุมจนแทบมองไม่เห็นรูปทรง
ผ้าสามสีซีดจาง ผูกไว้หลวม ๆ ราวกับไม่มีใครมาดูแลมานานหลายปี
ข้างศาล มีเศษจานพลาสติกเก่า ชิ้นส่วนตุ๊กตาหัก ๆ และ...
หัวไก่ดินปั้น ที่มีรอยแตกตรงดวงตา
นนท์หันไปจะถอยหลังรถออก แต่เครื่องดับสนิท
มือถือของปอก็แบตหมดทั้งที่ยังเหลือ 65% เมื่อไม่กี่นาทีก่อน
จู่ ๆ ลมแรงก็พัดวนรอบ ๆ ศาล
เสียงกระซิบแผ่วเบาเหมือนพูดจากในป่า
> “เขาห้ามหันหลังกลับ... เขาเลือกทางนี้แล้ว...”
ปอหน้าซีด เธอไม่รู้ทำไม แต่จู่ ๆ ก็เดินเข้าไปใกล้ศาล
นนท์ร้องห้าม แต่ขาของเธอเหมือนขยับเอง
ใต้ศาลไม้ มีเศษเสื้อผ้าเก่าเปื้อนดิน และ...
> รูปถ่ายเก่า ๆ ของ “คนที่เคยหายไปจากหมู่บ้านนี้”
ทุกใบมีรอยขีดฆ่าที่ตา
แต่มีรูปหนึ่งที่ สดใหม่กว่าใบอื่น ๆ — รูปของ “นนท์กับปอ”
และมันเพิ่งถูกปักหมุดลงเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังขึ้นจากหลังศาล
ร่างเงาดำสูงผอม มีผมยาวลากพื้น ค่อย ๆ คลานออกมาจากต้นไทร
มันไม่มีกลิ่นเลือด... แต่มีกลิ่น “ความตายที่รอคอยมานาน”
“เขาเคยไม่เชื่อ… ตอนนี้ต้องอยู่ที่นี่”
เสียงนั้นแทรกเข้ามาในหัวของทั้งสองคน พร้อมกับความเย็นเฉียบที่แผ่กระจายไปทั่วร่าง
นนท์ดึงมือปอแล้วตะโกน
> “วิ่ง!”
แต่ไม่ว่าพวกเขาจะวิ่งไปทางไหน... ถนนก็ยังวนกลับมาหาศาลเดิมอีกครั้ง
เหมือนกำลังติดอยู่ในวงกตที่ไม่มีทางออก
ทางที่ไม่ควรกลับ... อาจเป็นทางที่ไม่มีใคร “เคยกลับออกไปได้”