ทางที่ไม่ควรกลับ

เสียงลมเงียบลงฉับพลัน ราวกับทุกสิ่งหยุดหายใจ

นนท์กับปอยืนหอบเหนื่อยอยู่หน้าศาลเก่าที่กลับมาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง

ไม่ว่าจะวิ่งไปทางไหน... ทางก็พาพวกเขากลับมาที่เดิมเสมอ

> “เรา... ไม่ได้อยู่ในโลกเดิมแล้วใช่ไหม...”

ปอกระซิบเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า เธอรู้สึกถึงแรงบางอย่างดึงความอบอุ่นจากร่างกายออกไปทีละน้อย

ทันใดนั้น เสียง เด็กผู้หญิง ดังขึ้นข้างหลังพวกเขา

> “เขาเปิดประตูแล้ว... พวกพี่เข้ามาแล้ว ก็ออกไปไม่ได้อีก...”

ทั้งคู่หันไป พบเด็กหญิงในชุดขาวเก่า ๆ ยืนเท้าเปล่าอยู่ใต้ต้นไทร

ใบหน้าของเธอมีรอยแตกร้าวเหมือนตุ๊กตาเก่า ดวงตาไม่มีตาดำ

> “ที่นี่ไม่ใช่โลกของคนเป็น... ที่นี่คือทางที่ถูกลืม”

ศาลไม้ตรงหน้าเริ่มเปลี่ยนรูปร่าง

ลายไม้กลายเป็นเส้นคล้ายอักขระที่เรืองแสงจาง ๆ

ประตูไม้บานเล็กที่อยู่ตรงฐานศาลค่อย ๆ เปิดออก... ด้านในไม่มีอะไรเลยนอกจาก "ความมืดลึก" ที่เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด

จู่ ๆ ปอก็เริ่มเดินเข้าไปอย่างไร้สติ

นนท์รีบดึงไว้ แต่เธอหันมาช้า ๆ

แววตาของเธอไม่ใช่ปออีกต่อไป

> “ที่นี่... คือที่ของฉัน... ที่แท้จริง...”

เสียงรอบตัวเริ่มเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบจากร้อยเสียงดังซ้อนกัน

เสียงหัวเราะ เสียงร้องไห้ เสียงอ้อนวอน...

เสียงของ "คนที่เคยหลงเข้ามาและไม่เคยได้กลับออกไป"

---

นนท์ตัดสินใจดึงปอกลับ และหันหน้าสู้กับศาลอย่างสุดกำลัง

เขาไม่เชื่อในผี แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า มันมีอยู่

และสิ่งนี้... ไม่ใช่ผีธรรมดา แต่มันคือ “ที่” หนึ่ง

“ถ้าเอาพวกเรามา... เอาคืนไปคนเดียวไม่ได้!”

นนท์ตะโกนใส่ศาล เสียงสะท้อนเหมือนสะท้อนกลับเข้าหัวใจเขา

ทันใดนั้น...

---

ไฟหน้ารถยนต์ที่จอดทิ้งไว้... สว่างวาบ

แสงไฟทะลุหมอกและพุ่งตรงมายังศาล!

ทั้งนนท์และปอถูกแรงดึงมหาศาลดูดกลับเข้าร่างของตัวเองเหมือนตื่นจากฝัน

---