ทางที่ไม่ควรกลับ

เส้นทางนี้อาจไม่ใช่ทางธรรมดาและพวกเขาอาจไม่ได้ “หลงทาง” — แต่ถูกพาเข้ามาโดยบางสิ่ง
“เลี้ยวขวานะนนท์ มันลัดขึ้นทางหลักเลย เหลือแค่ 45 นาทีถึงบ้าน”
ปอก้มมอง GPS ในมือถือขณะขับรถตอนเกือบ 4 ทุ่ม
ถนนว่างเปล่า ไร้รถสวน ไร้ไฟถนน ไร้สัญญาณโทรศัพท์
“แปลกแฮะ ไม่เคยเห็นเส้นนี้มาก่อนเลย”
นนท์พูดพลางหรี่ไฟหน้ารถลง เพราะหมอกข้างทางเริ่มหนา
ผ่านไปสักพัก ถนนเริ่มเปลี่ยนจากลาดยางเป็นทางลูกรัง
ต้นไม้สูงชะลูดเรียงเป็นแนวสองข้างทาง เหมือนกับใครตั้งใจจัดเอาไว้
ปอเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ “เหมือนมันไม่ใช่ทางปกตินะนนท์... กลิ่นดินที่นี่มันเหมือน..."
เธอหยุดพูดกลางคัน เพราะมีกลิ่นเหม็นเน่าจาง ๆ ลอยเข้ามาในรถ
ทั้ง ๆ ที่กระจกปิดอยู่สนิท
---
ในระยะไกล พวกเขาเห็นแสงไฟเรือง ๆ เหมือนโคมกระดาษลอยอยู่กลางถนน
พอรถขับเข้าใกล้...
ไม่มีอะไรเลย
เหมือนแสงนั้น "จงใจพา" เข้ามาลึกกว่าเดิม
นนท์เริ่มหงุดหงิด แต่จู่ ๆ ก็มี “หญิงชราผมยาว” เดินข้ามถนนช้า ๆ ข้างหน้า
เขาเบรกกะทันหัน — รถหยุดได้พอดี
แต่นนท์กับปอออกจากรถแล้วไม่เห็นใครเลย
ไม่มีเงา ไม่มีร่องรอย
แค่ รอยเท้าเปลือยเปื้อนโคลน เดินข้ามถนน... แล้วหายไปในป่าข้างทาง
---
ในขณะที่ปอกำลังจะโทรหาใครบางคน
โทรศัพท์ของเธอขึ้นข้อความแจ้งเตือนเพียงประโยคเดียว — ทั้งที่ไม่มีสัญญาณ:
> “อย่าเลี้ยวกลับ... ถ้าหันกลับจะไม่ถึงบ้าน”
---