ทางที่ไม่ควรกลับ

เส้นทางนี้อาจไม่ใช่ทางธรรมดาและพวกเขาอาจไม่ได้ “หลงทาง” — แต่ถูกพาเข้ามาโดยบางสิ่ง

“เลี้ยวขวานะนนท์ มันลัดขึ้นทางหลักเลย เหลือแค่ 45 นาทีถึงบ้าน”

ปอก้มมอง GPS ในมือถือขณะขับรถตอนเกือบ 4 ทุ่ม

ถนนว่างเปล่า ไร้รถสวน ไร้ไฟถนน ไร้สัญญาณโทรศัพท์

“แปลกแฮะ ไม่เคยเห็นเส้นนี้มาก่อนเลย”

นนท์พูดพลางหรี่ไฟหน้ารถลง เพราะหมอกข้างทางเริ่มหนา

ผ่านไปสักพัก ถนนเริ่มเปลี่ยนจากลาดยางเป็นทางลูกรัง

ต้นไม้สูงชะลูดเรียงเป็นแนวสองข้างทาง เหมือนกับใครตั้งใจจัดเอาไว้

ปอเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ “เหมือนมันไม่ใช่ทางปกตินะนนท์... กลิ่นดินที่นี่มันเหมือน..."

เธอหยุดพูดกลางคัน เพราะมีกลิ่นเหม็นเน่าจาง ๆ ลอยเข้ามาในรถ

ทั้ง ๆ ที่กระจกปิดอยู่สนิท

---

ในระยะไกล พวกเขาเห็นแสงไฟเรือง ๆ เหมือนโคมกระดาษลอยอยู่กลางถนน

พอรถขับเข้าใกล้...

ไม่มีอะไรเลย

เหมือนแสงนั้น "จงใจพา" เข้ามาลึกกว่าเดิม

นนท์เริ่มหงุดหงิด แต่จู่ ๆ ก็มี “หญิงชราผมยาว” เดินข้ามถนนช้า ๆ ข้างหน้า

เขาเบรกกะทันหัน — รถหยุดได้พอดี

แต่นนท์กับปอออกจากรถแล้วไม่เห็นใครเลย

ไม่มีเงา ไม่มีร่องรอย

แค่ รอยเท้าเปลือยเปื้อนโคลน เดินข้ามถนน... แล้วหายไปในป่าข้างทาง

---

ในขณะที่ปอกำลังจะโทรหาใครบางคน

โทรศัพท์ของเธอขึ้นข้อความแจ้งเตือนเพียงประโยคเดียว — ทั้งที่ไม่มีสัญญาณ:

> “อย่าเลี้ยวกลับ... ถ้าหันกลับจะไม่ถึงบ้าน”

---