Someone in Some songs :)

 
 
เพลงธรรมดาในวันนั้น คือเพลงเตือนสติในวันนี้
 
“เธอเคยเชื่อไหม เราต่างเกิดมาเพื่อใครคนหนึ่ง...”
 
             เพลงหนึ่งถูกเปิดขึ้นขณะที่ฉันกำลังนั่งทำ Sketch Design อยู่ในห้อง Studio และมิวสิควิดิโอก็ถูกฉายอยู่บนโปรเจคเตอร์ซึ่งเป็นสื่อการเรียนการสอน แต่มันกลับถูกเหล่านักศึกษาที่รัก นำไปใช้เพื่อความบันเทิงซะงั้น
            มันเป็นเพลงที่เพื่อนคนหนึ่งเสนอขึ้นมา และคนทั้งห้องก็ต้องฟังราวกับถูกบังคับ
            สิ่งที่ทำให้ฉันสนใจกว่าสิ่งอื่นใดคือ MV ที่เรียบง่าย ที่ใช้แค่ปากกา 1 ด้ามวาดเรื่องราวไปเรื่อย ๆ
            และนอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเลย มันก็แค่เพลงอวยความรักธรรมดา ๆ เพลงหนึ่ง
 
 
“เธอจะรักเขาแบบที่ไม่เคยมีใครทำได้ และจะยังรักแม้วันที่เขาสลายไป”
           
            ในขณะที่ฉันกำลังทบวนความรักที่แสนจะห่วยแตกของตัวเองในห้องสีเหลี่ยมแคบ ๆ  จู่ ๆ ก็นึกอยากฟังเพลงนี้ขึ้นมา อาจเพราะฉันอยากดู MV ให้จบ บวกกับครั้งแรกที่ฟัง ฉันมัวแต่ทำงานจึงไม่ได้ใส่ใจกับเนื้อหาของเพลงนัก
            ในวันนี้ ฉันเปิดมันขึ้นมาอีกครั้ง
           
“เคยได้ยินเรื่องพรหมลิขิตบ้างไหม ว่าเธออาจต้องเดินทางที่ไกลแสนไกลเพื่อใครคนหนึ่ง”
 
            ในความเห็นของฉันในตอนนั้น มันคือเพลงรักธรรมดาที่ออกจะหวานจนเลี่ยนด้วยซ้ำ และฉันก็โคตรจะไม่อิน เพราะมันโคตรไม่เข้ากับสถานการณ์ความรักของฉันในช่วงนี้เลย หากแต่ตัว MV ที่เรียบง่ายนั้นยังคงทำให้ฉันจดจ่ออยู่กับมันได้ มันเป็นเรื่องราวของมนุษย์ก้างปลาชายหญิงที่พบรักและแต่งงานกัน
 
“เธอกับเขาจะแบ่งปันอากาศหายใจ และจะใช้ทุกวินาทีร่วมกัน”
 
            เรื่องราวบางอย่างในนั้น มันคล้ายกับเหตุการณ์บางเหตุที่เคยเจอ ทั้งแหวนคู่ ดอกไม้วันวาเลนไทน์ ของขวัญวันเกิดที่น่ารัก และการที่ได้ยู่ด้วยกันในทุกวินาที
            แล้วไง? ก็แค่เพลงรักธรรมดานี่?
 
 
            แต่ถ้าเราฟังและคิดดี ๆ นี่อาจไม่ใช่เพลงรัก แต่เป็นเพลงที่ถามความเห็น ว่า ‘เคย’ เชื่อเรื่องพวกนี้ไหม
 
“ไม่ใช่แค่เธอ ไม่ใช่แค่เขา มีอีกหลายคนเชื่อในสิ่งเหล่านี้
ที่เธอกับเขา และอีกมากมายเรียกว่า ‘ความรัก’ ”
 
            หากถามฉันในตอนนั้นว่า ‘เชื่อ’ สิ่งเหล่านี้ไหม ฉันคนนั้นคงตอบไม่ได้ เพราะยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่มีอยู่ เรียกว่า ‘ความรัก’ ได้ไหม
 
            ที่เอ่ยคำว่ารัก เป็นเพราะรักจริงๆ หรือเพราะ ‘เขา’ บังคับให้พูด  
            ที่เอ่ยคำว่ารัก เป็นเพราะรักจริงๆ หรือทำไปเพราะ ‘หน้าที่’ ของ ‘คนรัก’
 
            แรก ๆ ก็ดีอยู่ มันพังตอนไหน? ตรงไหน? เมื่อไหร่? เพราะอะไร? เพราะฉันเหรอ?
 
           เรื่องราวความรักของมนุษย์ก้างปลาใน MV ยังดำเนินไปเรื่อย ๆ พวกเขารักกัน แต่งงานกัน สร้างบ้าน สร้างครอบครัว อยู่ร่วมกันด้วยความรัก
 
“แต่ไม่ใช่ฉัน!”
 
           เพลงเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่เพลงเดียวกัน ความรักสวยหรูที่กล่าวมาทั้งหมดถูกขีดฆ่าด้วยปากกา 1 ด้าม ทุกอารมณ์ ทุกความรู้สึก ทุกสิ่ง ทุกย่าง ถูกบดขยี้ด้วยความเกลียดชัง คนสองคนถูกฉีกให้แยกออกจากกัน สะท้อนถึงอารมณ์ที่รุนแรงของคน ‘เคย’ รัก บัดนี้มันพังพินาศ ไม่เหลือชิ้นดี
 
“ไม่ใช่แค่ฉัน ที่เชื่อว่าดวงดาวจะมีอยู่เต็มฟ้าทุกคืน”
 
            ความรักงดงามที่เคยได้มาก่อนหน้านี้ มันไม่มีทางเสมอต้นเสมอปลาย เหมือนทุกการกระทำของเขาถูกประดิษฐ์ขึ้นเพื่อแลกกับอีกสิ่งหนึ่ง ราวกับว่าเขาให้ความรักแก่ฉันมากเท่าไหร่ ฉันต้องให้เขากลับคืนไปมากกว่าเท่านั้น
            เป็นความต้องการที่ไม่สิ้นสุด
 
“แต่เราต่างเกิดมา เพื่อให้คนๆหนึ่ง ทำร้ายและกลืนชีวิตเราไป”
           
           
           แม้กระทั่งเพื่อน ต้องเลือกคบแต่คนที่เขาสรรหามาให้  เพียงเพราะเพื่อนสนิทของฉันเป็นหญิงที่มีใจเป็นชาย แค่มีเพื่อนเป็นทอม ถึงกับสั่งให้เลิกคบ แต่ตัวเองกลับมีเพื่อนเป็นผู้หญิงที่สามารถแตะเนื้อต้องตัวและจูบหอมหน้าผากกันได้
            ทุกคน ไม่ว่าใครที่เป็นผู้ชาย จะเป็นเพื่อน พี่ หรือน้อง อะไรก็ตามแต่ เขาไม่ให้ฉันติดต่อ และให้ลบพวกเขาจากรายชื่อเพื่อนซะ ทั้ง ๆ ที่ฉันบริสุทธิ์ใจกับคนเหล่านั้น พวกเขาเป็นเพื่อนของฉันจริง ๆ แต่ฉันกลับต้องลบทิ้งและเลิกติดต่อ เพื่อความสบายใจของเขา นั่นทำให้เพื่อนของฉันน้อยลงไปทุกที แต่เขากลับมีสาว ๆ เพิ่มขึ้นในรายการแชทส่วนตัว
           เมื่อใดก็ตามที่ว่าง อย่าให้เขาเห็นว่าอยู่กับเพื่อนเด็ดขาด ว่างเมื่อไหร่ต้องไปหา ต้องอยู่กับเขา ชีวิตของฉันต้องมีแต่เขาเท่านั้น เขาต้องเป็นที่หนึ่งเสมอ
 
           “แค่กูไปกินหมูกระทะกับเพื่อนยังโกรธกูเลย ไอ้ควาย! อะไรนักหนา!”
           “แค่มึงซื้อซุปกระดูกมาไม่มีกูนั่งเป็นเพื่อนแดก มึงต้องโกรธกูขนาดนี้เลยรึไงวะ??”
 
          ตอนนั้นแม่งอยากด่าแบบนี้ไปฉิบหาย  -_-
 
 
            ความรักของเขาคืออะไร?
            นอกจากเวลาทั้งชีวิตของฉันที่เขาอยากครอบครอง ก็เรื่องอย่างว่านั่นแหละที่เขาเรียกว่าความรัก และเป็นสิ่งที่เขาโปรดปรานมากที่สุด
            ทุกครั้งที่ทำเรื่องแบบนั้น ฉันไม่เคยมีความสุข หรือรู้สึกสนุกร่วมด้วยเลย
            ด้วยความที่ไม่มีความรู้ ไม่เคยมีประสบการณ์ ยังอ่อนต่อโลก และไม่เข้าใจ ถึงอย่างนั้น ‘เขา’ ก็ทิ้งให้ฉันเครียดอยู่คนเดียว เผชิญกับความไม่แน่นอนเพียงลำพัง ปล่อยให้วิตกกังวลกับตัวเอง และเขายังคงเรียกหาแต่สิ่งนั้นโดยไม่สนใจจิตใจของฉันเลยแม้แต่น้อย ไม่มีความรับผิดชอบต่อความรู้สึกของฉันเลยสักนิด
           
 
“แต่เราต่างเกิดมา เพื่อให้เคนคนหนึ่ง ทำร้ายและกลืนชีวิตเราไป
ไม่ใช่แค่เธอ หากยังมีฉัน ที่เชื่อว่าสิ่งเหล่านี่เป็นเพียงความฝัน
และจะไม่มีวันที่ฉัน จะยอมเผลอใจอ่อนไหวไปกับสิ่งเหล่านี้”
 
           
            เวลาคบใครฉันมักจะเผื่อใจไว้ตลอด จะไม่เผลอใจ ไม่อ่อนไหว...
            เพราะความรักที่ดีที่สุด คือช่วงที่ทำให้ใจพองโต ช่วงที่ทำให้ใบหน้าร้อนผ่าวได้ สำหรับฉัน นั่นเกิดได้แค่ช่วงแรก ๆ เท่านั้น ช่วงที่เรากำลังค้นหากันและกัน มันคือความท้าทาย น่าตื่นเต้น น่าดึงดูด เมื่อเรารู้จักกันดีพอ
สำหรับฉันแล้ว...มันก็จะวนลูปเดิม
                       
            บางครั้งกำแพงนี้ ก็ทำให้ฉันพลาดเรื่องดี ๆ หลายเรื่องเช่นกัน
มันทำคนรักฉัน คนหนึ่งหายไป
 
            แต่ก็มีวันที่กำแพงนี้ถูกทำลายลงเช่นกัน
คนคนนั้นคือใครบางคนที่อยู่ในเพลง ‘ธันวาคม’
 
            ฉันไม่ได้เกลียดความรัก แต่กลัวมันต่างหาก
           ขอโทษที่ขี้ขลาด...
 
 
 
 
ขอบคุณ
เพลง สิ่งเหล่านี้ – Greasy Café
เพลงโคตรดี!