Someone in Some songs :)
เขียนโดย 
LazyGirl
วันที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2561 เวลา 00.45 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2561 03.08 น. โดย เจ้าของเรื่องเล่า
1) ธันวาคม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เดือนธันวาคม เป็นเดือนสุดท้ายของปี เป็นเดือนที่เราได้ทบทวนทุกคำพูด ทุกการกระทำ ทุกสิ่งทุกอย่าง
รวมถึง...
เธอ
“ช่วงเวลาที่มีเธอเข้ามา เปรียบดั่งแสงสว่าง...และความมืดในนิทรา”
ฉันมั่นใจว่าฉันเป็นแสงสว่าง (นี่ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ! แต่คิดแบบนั้นจริงๆ) เพราะฉันคอยปลอบในตอนที่เธอเศร้า ให้กำลังใจเมื่อเธอท้อ อยู่ข้างๆเมื่อไม่มีใคร ยื่นความสุข ความสนุกสนานให้ และมอบยิ้มกว้างๆไว้ในรอยสักบนอกข้างซ้ายของเธอ อยู่เคียงข้างเสมอ แม้รู้ว่าช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่อยากให้รับรู้ว่า ‘เธอ’ ไม่ได้อยู่คนเดียว
แต่หากเปรียบฉันเป็นความมืด...
ฉันไม่แน่ใจว่าความมืดนั้น คือความรักที่เรามีให้กันหรือเปล่า... เป็นความรักที่ทำให้ชีวิตแม่งโคตรมีสีสัน โคตรมีความสุข แต่ก็ขม...เพราะอมความทุกข์ของใครบางคนไว้
ฉันรู้ว่าวันหนึ่งเราต้องจากกัน แต่ฉันไม่โกรธเธอหรอกนะ ถึงแม้ว่าใจอยากจะรั้งเธอไว้เพียงไหน
แต่ฉันเข้าใจ เพื่อสิ่งที่ถูกต้อง...
เพราะเราต่างก็เห็นแก่ตัวกันมามากพอแล้ว...
“ฉันมี...มีเธอที่ดี อยู่กับฉันในทุกวัน วันที่เรามีความสุข และบางวันที่เราเศร้า วันเหล่านี้....”
ขอบคุณที่เข้ามาทำให้บ้านของฉันมีชีวิตชีวาขึ้น
หลังจากที่พ่อเสีย...ถึงแม้ว่าย่าจะเลิกเศร้าแล้ว แต่ฉันรู้ว่าในใจยังคงรักและห่วงหาลูกของตนเสมอ และ ’เธอ’ ก็รับรู้ได้ เพียงแค่พูดคุยกับย่าในเวลาสั้นๆ
‘เธอ’ เป็นคนชอบทำอาหาร และนั่นทำให้เข้ากันได้ดีกับย่าที่มักจะทำอาหารให้ฉันทานบ่อยๆ เธอช่วยเหลืองานบ้านทุกอย่าง ทั้งที่จริงงานพวกนั้นควรเป็นของฉันมากกว่า (แต่เพราะเธอรู้ว่าฉันขี้เกียจไง -_-) ทั้งล้างพัดลมฝุ่นเขรอะ รถมอเตอร์ไซค์คันเก่าที่ไรการดูแลจากเจ้าของ (อ๋อ ฉันเอง -_-;) จานทุกใบหลังทานอาหารเสร็จ
หิวก็หาให้ อยากไปไหนก็พาไป เล่นเกมก็คอยแบก จะบ่นอะไรก็รับฟัง
นั่นทำให้ฉันเข้าใจว่าการเป็นเจ้าหญิงมันเป็นยังไง
แต่เวลาใกล้หมดลงไปทุกที...
เราต่างรู้ดี
“ได้โปรด...ให้ผมได้ทำมัน ผมแค่อยากดูแล ผมจะทำให้ดีที่สุด...”
ฉันยังจำคำพูดเว้าวอนด้วยเสียงสั่นนั้นได้ดี และใบหน้าของเธอตอนนั้นมันตลกชวนแกล้งชะมัด
โตตัวจะเท่าควายอยู่แล้วแต่ทำตัวเป็นเด็กไร้เดียงสา! ฮ่าฮ่าฮ่า!! ตลกชิบหาย คนอะไรวะ?!
แต่ยอมรับเลย..ถึงเขาจะอายุมากกว่า แต่ความใสซื่อของเขามีเยอะกว่าฉันมาก...
“เธอ...เธอทำให้ฉันได้รู้ว่ามัน อบอุ่นเพียงไหน... เธออย่าไปไหน”
มันเป็นเหมือนดั่งเพลงแทนคำขอบคุณของกันและกัน
ฉันไม่เคยพบเจอความสุขจากความรักแบบนี้มาก่อน ฉันจะไม่ลืมความรู้สึกนี้เลย
และหลังจากเรื่องราวทั้งหมดจบลง คงอีกนานกว่าจะพบเจออะไรแบบนี้อีก หรือไม่ก็ไม่พบอีกเลยในชีวิตหลังจากนี้
เพราะของแบบนี้...ความรักแบบนี้ มีแค่เธอที่ให้ฉันได้ และเธอเอง ก็มีเพียงคนเดียวบนโลก..
ฉันได้สร้างกำแพงขึ้นมาอีกครั้ง...
“จับมือฉัน...อย่าปล่อยมัน...”
ขณะที่กำลังเล่นกีตาร์เพลงนี้ คู่กับ ‘เธอ’ ที่หอนด้วยเสียงเพี้ยนๆอยู่นั้น เธอก็กุมมือฉันพร้อมกับมองเข้ามาในดวงตา
“ปล่อย! ดีดกีตาร์ไม่ได้”
“หูยย ไรอ่ะ! ซึ้งแป็บนึงไม่ได้เหรอ?” หนุ่มร่างโตแต่ใจไร้เดียงสาทำหน้าบู้ให้กับการกระทำของฉันที่ขัดใจเขาสุดๆ
ก็ท่าทางของเขามันตลกมากกว่าซึ้งนี่นา ขืนทำต่อไปได้หัวเราะน้ำลายพุ่งกระเด็นกระดอนโดนหน้าเขาเต็มๆแน่
นี่มันชีวิตจริงนะเว้ย มันไม่ได้ฟินเหมือนในนิยายหรือฉากรักโรแมนติกในละครหรือซีรีย์เกาหลีอะไรเทือกนั้น
แค่คิดว่าสักวันบังเอิญอยู่ในเหตุการณ์มุ้งมิ้งชวนจิ้นกับเขาเหมือนในซีรีย์ก็ขำก๊ากแล้ว
เมื่อเพลงบทนี้มาถึงท่อนสุดท้าย ...
ฉันที่ก้มหน้าก้มตาดูคอร์ดกีตาร์จากโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กๆ ก็ถูกมือหนาประคองหน้าให้หันไปสนใจเขาที่พยายามจะทำอะไรบางอย่าง
ริมฝีปากของเขาขยับตามเนื้อเพลงในประโยคสุดท้ายที่ว่า
“ฉันรักเธอ”
หลังจากนั้น... เพลงนี้ก็เป็นเพลงต้องห้าม
เมื่อใดก็ตามที่ฉันหยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่น ฉันจะไม่เลือกเพลงนี้เลย...
เพราะมันทำให้คิดถึงช่วงเวลาที่เรามีให้กัน ช่วงเวลาที่เราได้สบตา จับมือ บอกรัก...
เมื่อใดก็ตามที่เล่นมัน น้ำตามักจะไหลออกมาเสมอ
แต่นั่นก็เป็นเรื่องธรรมดาของคนอกหัก มันจะเจ็บปวดแค่ช่วงแรกๆเท่านั้น ต่อมา ความเจ็บนั้นก็ค่อยๆเจือจาง...
แต่ความรู้สึกที่มี มันไม่เคยหายไป
ที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันในตอนนี้ ไม่ใช่เพราะเราไม่รักกัน
เรารักกัน
แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้
ธันวาคม
ขอบคุณ
Zweed n' Roll - ธันวาคม (December)
เพลงแม่ง...โคตรเศร้า!
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องเล่า
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
