World Extension

10.0

เขียนโดย Indy32

วันที่ 23 มีนาคม พ.ศ. 2568 เวลา 21.50 น.

5 ตอน

1 วิจารณ์

319 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 มีนาคม พ.ศ. 2568 21.53 น. โดย เจ้าของนิยาย

2) การพบเจอโดยที่ไม่คาดคิด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ฝีเท้าเบา ๆ เหยียบย่ำผืนดินชื้นใต้ร่มเงาไม้ อินเดินช้า ๆ ไปตามเส้นทางลูกรังที่คุ้นเคย กลิ่นหอมของดินหลังฝนใหม่ยังคงลอยฟุ้ง ความเงียบสงบที่รายล้อมอยู่ดูเหมือนจะปลอบประโลมหัวใจของเขา หลังจากวันที่วุ่นวายและเหน็ดเหนื่อยกับการเก็บสมุนไพรในป่า

ท้องฟ้ายามเย็นถูกย้อมด้วยสีส้มระเรื่อ พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า ต้นไม้ส่งเงาทอดยาวขวางทางเดิน สายลมเย็นพัดผ่านใบไม้ให้สั่นไหวเป็นระลอก

แต่อินหยุดชะงักทันทีเมื่อรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่าง

กลิ่นคาวเลือด... เสียงฝีเท้าหนัก... การสั่นสะเทือนเบา ๆ ใต้ฝ่าเท้า
เขาหันกลับไปมองทันที

สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ร่างทะมึน ผิวหนังหยาบกร้าน มีหนามแหลมพุ่งออกจากไหล่สองข้าง และมีดวงตาสีแดงฉานที่ไร้สติ—อสูรแรงค์สูง

อินเบิกตากว้าง พลังเวทในตัวเขาแทบไม่พอแม้แต่จะป้องกันตัวเอง
เขาก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
เสียงคำรามของอสูรสะท้านไปทั่วผืนป่า มันพุ่งเข้าหาเขาโดยไม่ลังเล

แต่ในพริบตานั้นเอง

เสียงกึกก้องของหมัดกระแทก
ร่างอสูรถูกผลักถอยไปหนึ่งก้าว และเสียงฝีเท้าที่กระแทกพื้นอย่างมั่นคงก็ดังขึ้นตามมา

เด็กสาวผมยาวสีชมพูซากุระสะบัดไปตามแรงกระแทก ดวงตาสีชมพูเข้มกวาดมองอสูรอย่างไม่สะทกสะท้าน
เธอสวมสนับมือธรรมดา เสื้อเกราะเบา และมีรอยขีดข่วนเต็มตัว แต่ในสายตาอิน เธอดูแข็งแกร่งเกินคำบรรยาย

เธอไม่ได้พูดอะไร ร่างของเธอพุ่งเข้าไปอีกครั้ง

การต่อสู้เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด
หมัดของเธอไม่เคลือบเวท ไม่มีคาถาประกอบ ไม่มีท่วงท่าที่สลับซับซ้อน
มีเพียงความแม่นยำ รุนแรง และหนักหน่วง

อินมองอย่างตกตะลึง เด็กสาวคนนี้ใช้ร่างกายล้วน ๆ
เธอสู้ได้อย่างสูสี แม้อสูรจะใหญ่และแข็งแกร่งกว่า แต่เธอกลับอาศัยความเร็วและไหวพริบสวนกลับได้แทบทุกครั้ง

ในที่สุด
อสูรคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะทรุดลงอย่างหนักแน่น สลบเหมือดไปกับพื้น

หญิงสาวยืนนิ่งหอบหายใจอยู่หน้าร่างของมัน ก่อนจะหันกลับมามองอินที่ยังนั่งอยู่กับพื้น

เธอเอื้อมมือมาหาเขา

“เป็นอะไรหรือเปล่า?” น้ำเสียงของเธอทุ้มนุ่ม แต่ชัดถ้อยชัดคำ

อินพยักหน้าเบา ๆ แล้วจับมือนั้นไว้ เธอดึงเขาขึ้นอย่างง่ายดาย
ทั้งคู่ยืนห่างกันเล็กน้อยท่ามกลางแสงเย็นของยามเย็นที่ค่อย ๆ โรยตัวลง

“ขอบคุณมาก...” อินเอ่ยเบา ๆ “คือ...ช่วยชีวิตเราไว้จริง ๆ”

เด็กสาวยักไหล่เบา ๆ “ไม่เป็นไร ฉันแค่ผ่านมาเห็นเท่านั้นเอง”
เธอหันไปมองอสูร แล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจนัก

“ว่าแต่...นายชื่ออะไร?”

อินนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบอย่างประหม่านิด ๆ
“อิน… แค่นั้นแหละ”

เด็กสาวพยักหน้าแล้วยิ้มจาง ๆ “เรา… ยู้ ยินดีที่ได้รู้จัก อิน”

แสงสุดท้ายของวันสาดลงบนร่างทั้งสองที่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้
แม้ไม่รู้ว่าโชคชะตาจะนำพาอะไรมาให้ แต่ในวินาทีนั้น บางอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไป

หลังจากเหตุการณ์ในป่า อินยังคงเดินอย่างเงียบ ๆ เคียงข้างหญิงสาวปริศนาที่ชื่อว่ายู้ ความเงียบไม่ได้อึดอัดนัก แต่มันก็คล้ายกับความเงียบที่เกิดขึ้นเมื่อคนสองคนยังไม่แน่ใจว่าจะเริ่มบทสนทนาอย่างไรดี

เสียงฝีเท้าสะท้อนบนเส้นทางดินที่ทอดยาวเข้าสู่เมืองเฟย์เดีย แสงไฟจากโคมตามเสาไม้เริ่มส่องแสงเรืองรองเมื่อทั้งสองมาถึงประตูเมืองยามค่ำคืน ทหารยามที่เฝ้าอยู่ไม่ได้เอ่ยถามอะไร เห็นเพียงแค่พยักหน้าให้อินซึ่งคงเป็นใบหน้าคุ้นเคย

“เมืองนี้… ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่นะ” ยู้เอ่ยขึ้นพลางกวาดตามองอาคารบ้านเรือนและสายตาของผู้คนที่จับจ้องมา

“ที่นี่เป็นเมืองชายขอบของจักรวรรดิอีเทอเรียส” อินตอบเบา ๆ “นักผจญภัยมีมาก…แต่คนที่มีอำนาจคือพวกแรงค์สูง พวกเราแรงค์ต่ำก็แค่...ตัวประกอบของเมือง”

ยู้ไม่ตอบ แต่สายตาของเธอนิ่งเฉียบ เธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้

เมื่อเดินมาถึงหน้ากิลด์นักผจญภัย เสียงภายในอาคารยังคงคึกคักแม้จะดึกแล้ว
อินสูดหายใจลึกก่อนจะผลักประตูเข้าไป

กลิ่นเหล้า เสียงหัวเราะหยาบ ๆ และบรรยากาศอึดอัดถาโถมเข้ามาแทบจะทันที
ทุกสายตาหันมามองอินที่เดินเข้าไปพร้อมกับหญิงสาวแปลกหน้า

เขาเดินไปยังเคาน์เตอร์ส่งเควส ชูถุงสมุนไพรขึ้นมา

พนักงานสาวรับถุงไปแล้วมองหน้าก่อนจะหัวเราะออกมา “โอ๊ะ ดูสิ ๆ เจ้าอ่อนแอของเรากลับมาส่งเควสแล้ว แถมลากผู้หญิงมาด้วยอีกแน่ะ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นจากโต๊ะนักผจญภัยด้านหลัง มีใครบางคนพูดแทรกขึ้นมา “อ่อนแอขนาดนี้ยังกล้าทำเควสอีกหรือวะ ฮ่าๆๆๆ”

อินเงียบ เสมองต่ำ และกัดฟันแน่น
ยู้ยืนเงียบ แต่ใบหน้าของเธอนิ่งสนิท ราวกับประมวลผลอะไรบางอย่างอยู่

“เอ๊ะ? แล้วนั่นใครน่ะ?” หนึ่งในนักผจญภัยชี้มาที่เธอ

“หรือว่าจะเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัว ฮ่าๆๆ” อีกคนเยาะ

“พวกนาย…” ยู้เอ่ยเบา ๆ

น้ำเสียงนั้นไม่ดังนัก แต่ทำให้เสียงทั้งกิลด์เงียบลงราวกับถูกหยุดเวลา
ใบหน้าของเธอยังคงสงบนิ่ง แต่ดวงตาเป็นประกายแข็งกร้าว

“ลองแตะต้องเขาสิ แล้วจะรู้ว่านักผจญภัยแรงค์ต่ำก็ไม่ได้ไร้ค่าเสมอไป”
เธอพูดโดยไม่ต้องตะโกน แต่มีบางอย่างในน้ำเสียงนั้นทำให้ไม่มีใครกล้าหัวเราะต่อ

แม้แต่อินเองก็ยังตกใจในคำพูดของเธอ
เธอหันมายิ้มให้เขาเบา ๆ “เสร็จแล้วใช่มั้ย? ไปพักกันเถอะ นายดูเหนื่อยมาก”

อินพยักหน้าแล้วเดินตามเธอออกจากกิลด์ ท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมทั้งห้อง

เมื่อมาถึงหน้าโรงเตี๊ยม ยู้หันมามองเขาอีกครั้ง

“ขอบคุณ…ที่เดินมาส่ง” อินพูดเบา ๆ
“อืม แล้ว…พรุ่งนี้จะไปไหนหรือเปล่า” ยู้ถาม

“ไม่รู้สิ ยังไม่แน่ใจ” อินตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนล้า

เธอพยักหน้าช้า ๆ “ถ้าอย่างนั้น…ฉันจะอยู่แถวนี้ไปก่อนแล้วกัน”

เขาไม่ได้ตอบอะไรอีก เพียงแต่โค้งศีรษะเบา ๆ ก่อนจะหายเข้าไปในประตูโรงเตี๊ยม

ยู้ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอีกพักหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปเงียบ ๆ

ค่ำคืนนั้นสงบ…แต่มีบางอย่างในอากาศที่เริ่มเปลี่ยนไป

ท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือเมืองเฟย์เดียค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีเทาหม่น แสงจันทร์ลอดผ่านม่านเมฆเบา ๆ สะท้อนกระจกหน้าต่างโรงเตี๊ยมอย่างเงียบงัน

อินนั่งอยู่ริมเตียงของห้องพักเล็ก ๆ ที่เขาเช่าไว้ด้วยเงินค่าทำเควสไม่กี่เหรียญ
มือของเขาถือถ้วยน้ำอุ่นที่ไอร้อนลอยเอื่อย ราวกับสะท้อนความว่างเปล่าที่อยู่ในใจ

วันนี้มีอะไรเกิดขึ้นเยอะเหลือเกิน…

เขารอดชีวิตจากอสูรแรงค์สูงอย่างหวุดหวิด
เขาได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่เข้ามาช่วยโดยไม่รู้จักกัน
เขาถูกหัวเราะเยาะอีกครั้งในกิลด์นักผจญภัย ทั้งที่พยายามเต็มที่แล้ว

เสียงลมพัดผ่านบานหน้าต่างไม้
อินมองออกไปเห็นแสงไฟในเมืองที่ยังคงสว่างไสวจากร้านเหล้าและบ้านเรือนบางหลัง

“ยู้...” เขาพึมพำชื่อเธอเบา ๆ

ความรู้สึกแปลกประหลาดผุดขึ้นในใจ — ไม่ใช่ความกลัว ไม่ใช่ความรู้สึกถูกช่วยเหลืออย่างเดียว แต่มันเหมือนมีบางอย่างที่เกินคำอธิบาย

ใครกันแน่…คนคนนี้

เธอดูไม่เหมือนคนธรรมดาเลยสักนิด
แต่เธอก็ยิ้มให้เขา พูดกับเขา และปกป้องเขา
...โดยไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน

เขายกมือแตะแก้มตัวเองเบา ๆ ความอุ่นของมือยู้เมื่อตอนดึงเขาขึ้นจากพื้นสนามรบในป่ายังคงฝังแน่นในความทรงจำ

อินยิ้มจาง ๆ

แม้โลกจะโหดร้ายเพียงใด
อย่างน้อย…ยังมีคนที่เลือกจะอยู่ข้างเขา

เขาวางถ้วยน้ำลงข้างเตียง ล้มตัวลงนอนพร้อมหลับตาช้า ๆ
ก่อนที่สติจะจางหายไป เขาได้ยินเสียงของยู้ก้องอยู่ในหัวอีกครั้ง

"ถ้าแตะต้องเขา…จะได้รู้กัน"

คืนนี้คงหลับได้ดีกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

อีกฟากหนึ่งของเมือง บนหลังคาอาคารสูง
หญิงสาวผมยาวสีซากุระยืนมองออกไปยังโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ แห่งนั้น