เงาสังหารแห่งรัตติการ

เงาดำค่อย ๆ กระจายออกจากร่างของไอรีน วาดอนที่ช่วยรักษานางค่อย ๆ จางหายไปในความมืด เงาของเขากลืนกินตัวเขาเองก่อนจะหายลับไป
 
ราตรีนี้จบลงแล้ว...
 
ไอรีนหอบหายใจหนัก นางพยายามจะลุกขึ้น แม้ว่าไหล่จะถูกกัดจนเป็นแผลฉกรรจ์ แต่สัญชาตญาณของนักล่าทำให้นางต้องกลับไปยังที่ปลอดภัย นางกัดฟันและพยุงร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลเดินฝ่าความมืดเพื่อกลับสู่ ปราสาทบลูกรีส
 
ปราสาทบลูกรีส – ปราสาทแห่งความหวาดกลัว
 
ภายในเขตป้องกันของปราสาท กองทหารหลายสิบนายกำลังลาดตระเวน เมื่อสายตาของพวกเขาเหลือบไปเห็นร่างของไอรีนที่เดินโซเซออกมาจากตรอกมืด เลือดเปรอะเปื้อนชุดเกราะสีดำของนาง
 
"องครักษ์ไอรีน!" ทหารนายหนึ่งร้องขึ้นก่อนจะวิ่งเข้าไปพยุงนาง
 
"เกิดอะไรขึ้น?! ใครมันกล้าทำร้ายท่าน!" อีกคนถามเสียงเคร่งเครียด
 
ไอรีนไม่ตอบ นางเพียงแค่จ้องมองไปยังท้องฟ้าสีดำสนิท พระจันทร์สีเลือดยังคงลอยเด่น แต่นางกลับรู้สึกว่ามันไม่ได้น่าหวาดกลัวเหมือนเคย
 
เงาสีดำที่ช่วยชีวิตนางเอาไว้… วาดอน…
"พาข้ากลับปราสาท" นางเอ่ยเสียงเย็นชา และทหารก็นำร่างของนางกลับไปยังใจกลางเมือง
 
ห้องบัลลังก์ของราชาวิชเท
 
ประตูห้องบัลลังก์เปิดออกด้วยแรงของทหารสองนาย พื้นหินสีดำทอดยาวไปสู่บัลลังก์ที่สูงสง่า ราชาวิชเท ประทับนั่งอยู่บนบัลลังก์สีเงิน ดวงตาของพระองค์จ้องมองไปยังไอรีนที่เดินเข้ามาพร้อมกับบาดแผล
 
พระองค์เป็นบุรุษร่างสูง ผมสีขาวยาวถึงกลางหลัง เครื่องแต่งกายของพระองค์ปักด้วยอัญมณีสีแดงคล้ายโลหิต บรรยากาศรอบตัวพระองค์เต็มไปด้วยแรงกดดันที่หนักหน่วง
 
"ไอรีน... เจ้ากลับมาพร้อมกับรอยแผล?" เสียงของพระองค์เย็นชา แต่เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม
 
ไอรีนทรุดตัวลงคุกเข่าหนึ่งข้าง ก่อนจะก้มศีรษะ "ฝูงหมาป่าปรากฏตัวที่แวนเดม... ข้าสังหารไปหลายตัว แต่พวกมันแข็งแกร่งกว่าที่คาด"
 
ราชาวิชเทหรี่ตาลง "หมาป่าที่แข็งแกร่งพอจะทำให้ องครักษ์มือหนึ่งของข้า ได้รับบาดเจ็บ? หรือว่าเจ้าประเมินพวกมันต่ำไป?"
 
ไอรีนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ "ข้าไม่ได้สู้เพียงลำพัง"
ราชาวิชเทเลิกคิ้ว "หืม? หมายความว่ายังไง?"
 
นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีฟ้าของนางสั่นไหวเพียงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
 
"...มี แวมไพร์ ตนหนึ่งอยู่ที่นั่น"
 
เสียงฮือฮาดังขึ้นในหมู่ทหารที่อยู่รอบห้องบัลลังก์ แต่ราชาวิชเทเพียงแค่พยักหน้าช้า ๆ
 
"แวมไพร์? มันเป็นศัตรูหรือมิตร?"
 
ไอรีนลังเลไปเสี้ยววินาที ก่อนจะเอ่ยคำที่แม้แต่นางเองก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่
 
"มันเป็นศัตรูของหมาป่า... และมันช่วยชีวิตข้า"
 
ราชาวิชเทหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
 
"น่าสนใจ... เจ้ารู้จักชื่อของมันหรือไม่?"
ไอรีนกำมือแน่น ก่อนจะตอบเสียงเบา
 
"วาดอน"
 
ชื่อของแวมไพร์ผู้ถูกสาปถูกเอ่ยขึ้นท่ามกลางเหล่าทหารและกษัตริย์ ความเงียบปกคลุมห้องบัลลังก์ ก่อนที่ราชาวิชเทจะหัวเราะเบา ๆ
 
"งั้นหรือ... วาดอน..." พระองค์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหมายซับซ้อน
"ดูเหมือนว่าข้าจะต้องส่งคนไปหา เขา แล้วล่ะ"
 
(ใครกันที่ราชาวิชเทจะส่งไปหา วาดอน? และวาดอนจะยอมพบพวกเขาหรือไม่?)