เงาสังหารแห่งรัตติการ

เสียงโลหะปะทะกันดังกึกก้องกลางตรอกมืด วาดอนและไอรีนต่อสู้กันอย่างดุเดือด เงาดำและประกายดาบสีเงินพุ่งวูบไหวราวกับสายฟ้า พื้นหินแตกร้าวเพราะแรงปะทะ

แต่ก่อนที่การต่อสู้จะถึงจุดสิ้นสุด...

เสียงหอนแหลมสูงก็ดังก้องไปทั่วเมือง

เงาทมิฬเคลื่อนไหวอยู่บนหลังคา บ้านเรือนโดยรอบสั่นสะเทือนจากฝีเท้าหนักของบางสิ่ง

"หมาป่า..." วาดอนพึมพำ ดวงตาสีแดงของเขาหรี่ลงอย่างไม่สบอารมณ์

ไอรีนหันไปมองด้านหลัง ร่างของหมาป่ายักษ์กระโจนลงมาจากตึกสูง มันสูงเทียบเท่ามนุษย์สองคนรวมกัน ดวงตาสีเหลืองเรืองรองสะท้อนแสงจันทร์ หัวกะโหลกของมนุษย์ห้อยอยู่บนคอของมันราวกับเครื่องประดับ

"พวกมันก็อยู่ที่นี่งั้นหรือ?" ไอรีนกัดฟันแน่น นางรู้ดีว่าเผ่าหมาป่าไม่เคยปรากฏตัวกลางเมืองเว้นแต่มีเหตุผลสำคัญ

ฝูงหมาป่ากระโจนเข้าใส่ทั้งสองโดยไร้ความลังเล

ไอรีนตวัดดาบฟันเข้าที่ลำคอของตัวหนึ่ง เลือดสีดำกระเซ็นออกมา แต่ก่อนที่นางจะทันได้ตั้งหลัก หมาป่าอีกตัวก็กระโจนเข้ามาทางด้านข้าง มันเร็วกว่าที่นางคาดไว้!

ฉึก!

กร๊อดดดด!!

เขี้ยวแหลมคมฝังลึกเข้าที่ไหล่ของไอรีน นางเบิกตากว้าง เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกจากบาดแผล

"อึก...!" นางกัดฟันพยายามสะบัดตัวออก แต่หมาป่ากดร่างนางลงกับพื้นอย่างไร้ความปรานี

สายตาของวาดอนหรี่ลง เงาของเขาหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ ก่อนที่มันจะพลุ่งพล่านขึ้นมาเหมือนเปลวไฟสีดำ

"เจ้ากล้าดียังไง..."

เสียงของเขาต่ำและเย็นเยียบ เงาของเขากระจายออกไปทั่วบริเวณ ก่อนที่มันจะพุ่งเข้าหมาป่าที่กำลังทำร้ายไอรีน

ฉัวะ!

หมาป่าตัวนั้นกรีดร้อง เงาเสียบทะลุอกของมันจนกระเด็นไปชนกำแพง เลือดกระเซ็นเป็นวงกว้าง

วาดอนหันไปมองฝูงหมาป่าที่ยังเหลืออยู่ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

"ข้าจะฉีกพวกเจ้าเป็นชิ้น ๆ"

เงาของเขาขยายออกอย่างรุนแรง หนามแหลมงอกออกจากเงาดำราวกับป่าดงหนาม มันพุ่งเข้าฉีกกระชากหมาป่าทีละตัว เสียงเนื้อฉีกขาดและเสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วตรอก

ภายในไม่กี่นาที หมาป่าทั้งฝูงก็ถูกสังหารจนหมด ศพของพวกมันกองเกลื่อนอยู่บนพื้น

วาดอนเดินเข้าไปหาไอรีนที่นอนหอบอยู่บนพื้น นางพยายามจะลุกขึ้น แต่บาดแผลลึกเกินไป เลือดไหลไม่หยุด

เขาย่อตัวลงมองนาง แววตาของเขาไม่เหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว

"เจ้าโง่จริง ๆ..." วาดอนกระซิบเบา ๆ ก่อนจะแตะมือไปที่บาดแผลของนาง เงาของเขาไหลซึมเข้าไปในบาดแผล ราวกับว่ามันกำลังซ่อมแซมบางอย่าง

ไอรีนหอบหายใจ "ทำไม... เจ้าถึงช่วยข้า..."

วาดอนไม่ตอบ เขาเพียงแค่จ้องหน้านางนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

"ข้าไม่อยากให้เจ้าตาย"