เงาสังหารแห่งรัตติการ

เงามืดค่อย ๆ คลายตัวจากซากหมาป่าที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นถนน เลือดสีดำข้นไหลซึมลงสู่รอยแตกของพื้นหิน ส่งกลิ่นคาวคลุ้งไปทั่วบริเวณ
 
วาดอนมองอัศวินสาวตรงหน้าด้วยดวงตาสีแดงสว่าง เงาของเขาไหวระริกอยู่รอบตัวราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมโจมตีทุกเมื่อ
 
ไอรีนยกดาบของนางขึ้น แสงจันทร์สะท้อนบนคมดาบสีเงินราวกับเปลวไฟที่กำลังเต้นระบำ
 
"เจ้าคือแวมไพร์ผู้ถูกสาป... วาดอน" นางกล่าวเสียงเรียบ ดวงตาของนางแน่วแน่และไร้ซึ่งความกลัว
 
วาดอนแสยะยิ้ม "และเจ้าคือไอรีน... นักล่าแวมไพร์ผู้เก่งกาจ"
 
ไอรีนไม่ตอบ นางเคลื่อนกายพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ ดาบของนางฟาดลงมาเป็นประกายสีเงิน แต่วาดอนเพียงเอนตัวหลบ เงาของเขาขยายออกกลืนกินพื้นถนนก่อนที่มันจะพุ่งขึ้นมารัดแขนขาของอัศวินสาว
 
ไอรีนพลิกตัวกลางอากาศ ใช้ดาบฟันเงาเหล่านั้นจนขาดสะบั้น นางลงสู่พื้นอย่างสง่างาม ก่อนจะพุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง
 
วาดอนใช้เงาของตนสร้างเป็นหอกดำสนิทแทงสวนไป แต่ไอรีนใช้ดาบปัดมันออก นางหมุนตัวและฟาดดาบลงมาอีกครั้ง คราวนี้เฉียดแก้มของวาดอนจนเกิดรอยกรีด
 
เขาหยุดนิ่ง ใช้ปลายนิ้วแตะเลือดสีดำของตนเองที่ไหลซึมออกมา และหัวเราะเบา ๆ
 
"ไม่เลวเลย... ดาบของเจ้าน่าสนใจ" วาดอนเอ่ย
ไอรีนตั้งดาบขึ้นอีกครั้ง "และข้าจะใช้มันสังหารเจ้า"
 
สายลมพัดผ่าน ทั้งสองยืนประจันหน้ากันภายใต้เงาของพระจันทร์สีเลือด คืนนี้... การต่อสู้เพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น