What the Love like Hell รักร้ายหลอมใจ นายเจ้าชายโลกันต์

 
-23.23 น.-
 
(ณ ป่ารกซัมแวร์)
 
หลังเค้นคอเบบี๋จนชัวร์ป๊าบ เดี๊ยนใช้มันสมอง ค.ว.ย. 
 
คิวปิดจี๊ดอาจรู้ว่าฉันโดนของ แต่ไม่ยอมบอกเพราะจำเป็นต้องใช้ความอัปปรีย์ ดวงตก นรกสาป ดึงดูดผีแม่ชี 
 
ส่วนขี้ข้าสอนสะหมี แกคลั่งแค้นอะไรก่อน?? 
 
Salary สี่หมื่นหกรวมโอทีเทียบเท่าเด็กจบโท พักร้อนวันละปี กาแฟฟรี พร้อมประกันสังคม
 
ล่าสุดส่งไปบวชชีวัดป่าแทนฉันแล้วหายต๋อม นี่เข้าใจว่าคงจุดอับสัญญาณ
 
บัดโน้โน แฮกเกอร์เพิ่งเจอเครื่องหล่อนกบดานแถวชานเมือง
 
“ทำไมอยู่กันแบบคนปกติไม่ได้วะ”
 
“นั่นสิ เป็นบ้าหรา มาบิ้วบ้านในดงทาซาน -0-”
 
“อ้อ ฉันหมายถึงเรา”
 
แม็กม่าบ่นอุบอิบในขณะที่มือนึงส่องไฟฉาย อีกมือเอื้อมแหวกเถาวัลล์ให้
 
มายฮันนี๋คงหงุดหงิดที่เราอดจู๋จี๋ แถมต้องทัวร์อะเมซอนไทยแลนด์ เพื่อตามล่ายัยโรคจิต
 
กุเกิลแมพบอกย่างเท้าอีก 10 นาทีถึง งั้นชิทแชทฆ่าเวลาหน่อยดีกว่า
 
“นายอยากเดทแบบไหนล่ะ?”
 
“ไม่รู้ดิ กินข้าว ดูหนัง ดำน้ำ ชมปะการัง อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องผีๆ”
 
ฮุฮิ~ ^.^ ถึงไม่มีต่อท้ายว่า And you? 
 
เดี๊ยนก็พร้อมจะเซดหยอดตลอดเว
 
“สำหรับฉัน ทุกอย่างที่เราทำด้วยกันก็โรแมนติกหมดแหละ”
 
เจอช๊อตเด็ดขยี้ใจไอต้าวสปอตไลท์คุมปีกหลังถึงกับค้าง
 
“น่ารักว่ะ”
 
>\\< อรั้ยย
 
Finally เรามีซีนส่งยิ้มหวานสบตาใสปิ๊งๆ แล้วค่าา ท่านผู้โช๊มม~
 
ถ้าไม่ติดว่าฮีสวมชุดนอนลายหมีพูของดัมปี้ อยู่ในป่าชื่อเกาหลียุงชุมจัง เอวี่ติงอิสเริ่ดเลอ - -;
 
…
 
อะลาวด์ 5 นาทีก่อนถึงถิ่นศรีสมร
 
ฟี ไฟ โฟ ฟัม
 
ฉันได้กลิ่นควันธูปแสบจมูก…
 
“ฮัดเช้ย!!!”
 
“ชู่วว เบาๆ เดี๋ยวงูตื่น…อี๋~ ขี้มูก!!! เฮ้ย! นี่เธอจามหรือพ่นยางฟะ!?”
 
“ชี่~ >.< นังทัวดีย์จะรู้ตัวเพราะนายแหละ! บักบัฟโฟโล่ไมโครโฟ๊นน!”
 
ณ พ้อยส์นี้เห็นตรงกันว่าควร Shut up ซะ
 
ดำดงต่อเพียง 3 ก้าวพ้นพงไพร มองเห็นบ้านทรงไทยไม้กึ่งปูนตั้งตระหง่าน บรรยากาศมาคุฟีลตุๆ แผ่ออร่ารังโจร
 
มืดตื๊ดตื๋อเวย์นี้ ยูสลีปปี้ช้ะศรีสมร 
 
หึๆ ทางสะดวกฉันล่ะ!
 
หมับ!
 
“วี๊ด!!~ Why you รั้ง me ห๊าา!? >[]<”
 
ฉันสะดุ้งแว้ดใส่ไอ้มือใหญ่ที่ตะครุบไหล่ฉับพลัน
 
“ลางไม่ดีเลยว่ะ…เงียบแปลกๆ”
 
“โอ้ยย คิดเล็กคิดน้อยเปลืองแอร์ไทม์! กะอีแค่ศรีสมรเดี๊ยะแม่ฉายเดี่ยวเอ๊ง!”
 
ตือ ตื่อ ตือดื้อตึ้ด~ 
 
ซาวด์ประกอบสายลับ 007 ก้องในหัว 
 
เดี๊ยนซอกซอน เอ้ย แทรกแซง ย่องหลบพุ่มเล็กพุ่มน้อยจนมาถึงโอ่งมังกรใต้ถุนบ้าน 
 
“เฮ้ย…เล่นไร! ทางนี้!”
 
เสียงกระซิบปนตะคอกของไอ้ชายหน้าประตูเรียกหาพร้อมฉายแสงแฟลชไลท์แยงตา
 
-o- ชะอ้าว ไหงนายวาร์ปมาไวเฟร่อ??
 
แล้วนังศรีคือด้อนล็อคเดอะดอลล์จ้า เปิดอ้าซ่าล่อโจรแท้
 
แอ๊ดดด
 
อื้อหือซาวด์บานพับสนิมเขรอะดังไปไกลเจ็ดชั่วโคตร -[]-
 
Father God! นี่มันสัญญาณกันขโมยแบบแมนนวลชัดๆ!
 
เรามองหน้ากันเลิ่กลั่กพยายามหาที่ซ่อน 
 
ไอ้เสือหมอบ! ปิดไฟฉายคลานต่ำ ล่อกแล่กผจญภัยในบ้านผีสิงที่เต็มไปด้วยหยากไย่และกลิ่นฉี่ปีเตอร์
 
แม็กม่าพาฉันมาหลบในห้องหนึ่งซึ่งมันโคตรจะสยอง
 
“กรี๊-”
 
หมับ!
 
แต๊งกิ้วมือสากปิดปากก่อนโป๊ะแตก
 
แสงเทียนสลัวรายล้อมเผยสภาพแวดล้อมชวน Eww 
 
ยังกะรังแค้นของฆาตรกรโรคจิตในหนังทิลเลอร์ บนผนังแปะมายพิกเจอร์จำนวนมาก ถ้าไม่ติดว่าแต่ละภาพถูกฉาบป้ายด้วยน้ำแดงซัมติง กรีดคัตเตอร์
เหวอะหวะ เขียนคำด่าหยาบโลน ฉันคงคิดว่ายัยศรี fall in love
 
ร่างสูงค่อยๆ คลายมือออก นัยน์ตาดาร์กช็อกจ้องแสกนสีหน้าอย่างกังวล
 
“เบอรี่…เธอโอเคมั้ย?”
 
ฉันพยักหน้าตอบ try to ขย้อนมื้อเย็นที่เกือบพวยพุ่งกลับลงคอ
 
แม็กม่ารีบจัดการถ่ายภาพ + อัดวิดีโอเก็บหลักฐาน
 
คริปปี้มากก ที่เพิ่งรู้ความจริงว่า ตลอดมาศรีสมรชีจ้องจะเล่นฉัน T^T
 
ฉึก!
 
วัตถุเย็นเฉียบและแหลมคมเสียบทะลุร่างฉันจากด้านหลัง 
 
หยดเลือดไหลซึมพร้อมความเจ็บปวด
 
“มะ…แม็กม่า”
 
ก่อนล้มลงฉันเรียกชื่อชายที่หันกลับมามองด้วยอาการช็อคจัด 
 
“ว๊ากก ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า! สมน้ำหน้ายัยโสโครก!!!”
 
เสียงหัวเราะบ้าคลั่งกรีดแก้วหูจากอิศรีโรคจิตดังระงม
 
ฮ้าา…ถ้าถึกทนแบบ 300 ฉันคงชักมีดออกแล้วแทงสวน
 
บัดนี่คือชีวิตจริงไม่มีแสตนอิน 
 
ฉะนั้น…ฝากด้วยนะเบบี๋ 
 
แอ่ก x_x
 
“หน็อย! อิแก่!!! ตูอุตส่าห์ใจดีช่วยปลูกต้นหมามุ่ย!!!”
 
“หุบปากซ้าา!!! ไอ้เด็กเวรตะไล! เพราะแกฉันถึงต้องขัดส้วม!!!
 
ซะ…เซ้าจ่มกันก่อนได้บ่ จะตายแหล่ว~ (ToT)/
 
ฟึบ!
 
วี๊ดด!~ ของใหม่ใหญ่กว่าเดิม 
 
อิศรีเอาอิโต้ออกมาขู่ >~<
 
“ย๊าาา!!!!”
 
“เอ้อ! ตายโหงกันหมดนี่แหละว๊ะ!!!”
 
“กรี๊ดดดด!!!!”
 
แม็กม่ากวนทีนจัด ถีบเชิงเทียนล้มเรียงเป็นโดมิโน่เผาบ้านไม้ควันโขมง
 
จังหวะนี้ ไอด้อนโนมายเดสทินี่ ลุ้นจะกลายเป็นเมนูหมูบะช่อหรือเบค่อนลมควัน =_=;
 
ฉันคลานหาจุดเซฟโซนรอขิต…
 
ทำได้เพียงซอมเบิ่งฉากแอ็คชั่นตรงหน้า
 
ขุ่นเจ้าชายโลกันต์ร้อนดังกะไฟเยอร์ VS อดีตเลขาเฒ่าโรคจิต (ปล.ฉันขอไล่แกออกถาวรศรีสมร!)
 
“แค่กๆ”
 
สำลักควันไอเป็นเลือด สมมงยุค PM 2.5 
 
ตุ้บตั้บๆ
 
ในฐานะ ผอ. ฉันดีใจนะที่เห็นนายต่อยตีอย่างถูกทาง ซัดมันโลด เอ้อๆ!
 
ใดๆ คือ I like ช็อตเแตะตัดขา หักข้อมือปัดมีดทิ้ง จาพนมยังอาย
 
แฟนใครเนี่ย เหล่ท่อซะมิมี~ 
 
เสียดายจุงเบยอ่ะ…คงต้องไปฟินต่อในนรก 
 
คร่อก…!
 
…
 
“เบอรี่! เบอรี่!!!”
 
วี๊หว่อ~ วี๊หว่อ~ วี๊หว่อ~
 
ภาพตัดฟื้นขึ้นมาอีกทีบนรถปอเต็กตึ๊งในท่านอนคว่ำหน้า
 
มีดาลิ้งนั่งกุมมืออยู่ข้างเตียง
 
“listen…หากฉันตาย…ทรัพย์สมบัติทั้งหมด…ถวายวัด”
 
“เบอรี่…”
 
ดูเค้าทำหน้าเข้า…เก็บน้ำตาจระเข้ไว้วันเผาเถอะเบบี๋
 
สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากเห็นก่อนจาก คือรอยยิ้มของนายต่างหากล่ะ
 
“ด้อนคราย…ฉันรักนายนะ…แม็กม่า”
 
“ฉันก็รักเธอเบอรี่! ฉันก็รักเธอ!!! ไม่เอา! อย่าหลับ!!! ตื่นมาฟังก่อนสิว๊ะ!!!”
 
โอยๆ หูจะแตก =o= หะ…ให้ฉัน RIP เถอะ พลีสส~
 
“เอ่อ…คือว่าดิฉันขอขัดสักครู่ นี่อาจไม่ใช่เลือดค่ะ” 
 
หน่วยกู้ภัยสาววัยทอง ช๊อตฟีลซึ้งด้วยการดมฟุดฟิด ชี้ไปที่อาวุธฆาตรกรรม
 
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น…!
 
“มีดแกะสลักอันเท่าไม้จิ้มฟันเสียบหลังลึก 5 ซม. ไม่มีทางฆ่าคนได้หรอกค่ะ”
 
“เฮ้ย หมอพูดไรวะ!? แล้วไอ้น้ำแดงนองเป็นแอ่งมันคือเฮลบลูบอยรึไง!!!”
 
แม็กม่าหัวร้อนเถียงแทนฉัน
 
“คาดว่าน่าจะเป็น ‘ประจำเดือน’ ค่ะ”
 
“…”
 
“ห๊าาา!?!…อูยๆๆๆ~ >o<”
 
เดี๊ยนเด้งตัวลุกลืมไปว่ายังมีมีดปักหลัง
 
“=_=”
 
ในส่วนของแม็กม่านั้น…ฮีมองเอือมอะเกน
 
งั้นที่ฉันปวดบิดท้อง อ่อนแรง เลือดไหลโชกโจ๊กๆ ไม่ใช่เพราะโดนศรีสมรกระซวกไส้ 
 
แต่…เป็นเมนส์!? O-O
 
แหม๋ จังหวะบั่บโบ๊ะบ๊ะเกิ๊นน
 
Whatever ไชโย้ๆๆ~ \(^0^)/
 
…
 
After that ฉันกรีดร้องยิ่งกว่าหนังหวีดสยอง เมื่อหมอแต้มยาชาแล้วจัดการดึงมีดออก ต่อด้วยเย็บแผลสด 5 เข็ม
 
เลือดตกยางออกพอเป็นพิธีตามคำทำนายป้าจี๊ดเป๊ะ
 
“อ๊ะ ศรีสมรล่ะ!?”
 
ฉันเพิ่งนึกได้จึงหันไปถามบอยเฟรนด์
 
“หนีเข้าป่าไปแล้ว แต่สภาพโดนไฟครอกทั้งตัวไม่น่ารอด…”
 
แม้ใบหน้าเรียบเฉย แต่สายตาของเขากลับดูไม่สู้ดี
 
“ซอรี่นะ T-T ที่พานายมาเจอเรื่องแบบนี้”
 
ฉันสวมบทนางเอกช่วยกุมมือปลอบใจคนข้างเตียง
 
“เธอห่วงตัวเองเหอะ รีบไปใส่โกเต็กไป๊! -*-”
 
แม็กม่าสะบัดออก 
 
อุต๊ะ Forgot มือเดี๊ยนเลอะน้ำคาวปลา 
 
กระซิกกระซัก…
 
ขอแก้ต่างที่เขื่อนแตก มันคือไซด์แอฟเฟคจากยาคุม T^T
 
ดังคำมายมัมสอน ‘สาวใสยุค 6 จี ป้องกันไว้ดีกว่าแท้ง’ แม่นบ่ล่ะ
 
.
 
Good morning everyone!~
 
ฉันจ้างเมดบิ๊กคลีนนิ่งสคูล เพื่อเช็คว่ามีของเน่าอัปปรีย์แอบซุกซ่อนไว้รึเปล่า
 
ภาวนาต่อท่านยมให้ทุกสิ่งถูกเผาทิ้งในคืนนั้น รวมถึงยัยสอนสะหมีด้วย
 
แม้ไม่เจอซัมติง แต่ฉันยังคาใจเรื่องเส้นผม
 
ช่วงบ่ายเลยแวะเช็คอินเพิงหมาแหงน
 
Oh ma boy~ ไม่ได้มาด้วยเด้อ ฮีกำลังมูฟเอ้าท์จากหอชาย เพื่อย้ายมาอยู่กับช้านนน o>\\\<o 
 
เอาล่ะ ไว้จะซอยขิงให้ฟังอย่างละเอียด หลังเคลียร์คิวปิดจี๊ด
 
“อั๊วคือ ‘จีหลงเสี่ยวเปาเตอหลู่ดู๋’ ท่านเทพทรงเสด็จกลับสวรรค์ เพราะอีหมดห่วงเลี้ยว ฝากเซี่ยๆ และไจ้เจี้ยนลื้อกับอาแม็กด้วย”
 
“อือฮึ -^- คือฉันอยากรู้เรื่องนังศรีสมรมากกว่า”
 
“ตามประสามือใหม่เล่นคุณไสย อีโดนของเข้าตัวจนเป็นบ้า ไม่ตุยก็เหมียนตุย ลื้อแคล้วคลาดปลอดภัยเลี้ยว ด้วยดวงของเนื้อคู่มหาอุด ลักขณาสิงห์
ราศีเมษ อย่าลืมเผาติ่มซำเจไปชาบูท่านเทพล่ะอิหนู!”
 
“รับแซ่บจ้าา~ หมดอีเว้นต์ซวยปวดเฮดกันซักทีเนอะป้า! ^0^”
 
“อย่าลืมว่าคำสาปแช่งยังคงอยู่ เช่นเดียวกับคำพูดคนที่มิอาจหวนลงคอ ทำได้เพียงรอคอยกาลเวลาช่วยเยียวยา”
 
“Talk again? บทลิเกอะไรวะ ฉันบ่เก็ท?? -o-”
 
“เว้าง่ายๆ คือเอ็งอย่าแกว่งปากหาเสี้ยนอีกละกัน”
 
“พูดภาษาคนแต่แรกก็จบป่ะ…อุ๊ย ซอรี่~ แต๊งกิ้วหลายเด้อค่า เดี๊ยนเลินนิ่งจากแคสสอนสะหมีแล้วว่าต้องรู้จักถนอมน้ำใจคน หมดเรื่องละช้ะ ขอยาด
เซย์กู๊ดบายน๊าา บั่บว่ามายเบบี๋รออยู่~ >3<”
 
.
 
หญิงสาวผมทองรีบบอกลา ทิ้งยายแก่นั่งเกาหัวแกรกๆ บ่นพึมพำกับตัวเอง
 
“เฮ้อ…เอาเถอะ แค่เรื่องเนื้อคู่เดิม คงไม่สำคัญหรอกมั้ง”
 

 
(จบตอน)