What the Love like Hell รักร้ายหลอมใจ นายเจ้าชายโลกันต์

 

-23.23 น.-

 

(ณ ป่ารกซัมแวร์)

 

หลังเค้นคอเบบี๋จนชัวร์ป๊าบ เดี๊ยนใช้มันสมอง ค.ว.ย. 

 

คิวปิดจี๊ดอาจรู้ว่าฉันโดนของ แต่ไม่ยอมบอกเพราะจำเป็นต้องใช้ความอัปปรีย์ ดวงตก นรกสาป ดึงดูดผีแม่ชี 

 

ส่วนขี้ข้าสอนสะหมี แกคลั่งแค้นอะไรก่อน?? 

 

Salary สี่หมื่นหกรวมโอทีเทียบเท่าเด็กจบโท พักร้อนวันละปี กาแฟฟรี พร้อมประกันสังคม

 

ล่าสุดส่งไปบวชชีวัดป่าแทนฉันแล้วหายต๋อม นี่เข้าใจว่าคงจุดอับสัญญาณ

 

บัดโน้โน แฮกเกอร์เพิ่งเจอเครื่องหล่อนกบดานแถวชานเมือง

 

“ทำไมอยู่กันแบบคนปกติไม่ได้วะ”

 

“นั่นสิ เป็นบ้าหรา มาบิ้วบ้านในดงทาซาน -0-”

 

“อ้อ ฉันหมายถึงเรา”

 

แม็กม่าบ่นอุบอิบในขณะที่มือนึงส่องไฟฉาย อีกมือเอื้อมแหวกเถาวัลล์ให้

 

มายฮันนี๋คงหงุดหงิดที่เราอดจู๋จี๋ แถมต้องทัวร์อะเมซอนไทยแลนด์ เพื่อตามล่ายัยโรคจิต

 

กุเกิลแมพบอกย่างเท้าอีก 10 นาทีถึง งั้นชิทแชทฆ่าเวลาหน่อยดีกว่า

 

“นายอยากเดทแบบไหนล่ะ?”

 

“ไม่รู้ดิ กินข้าว ดูหนัง ดำน้ำ ชมปะการัง อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องผีๆ”

 

ฮุฮิ~ ^.^ ถึงไม่มีต่อท้ายว่า And you? 

 

เดี๊ยนก็พร้อมจะเซดหยอดตลอดเว

 

“สำหรับฉัน ทุกอย่างที่เราทำด้วยกันก็โรแมนติกหมดแหละ”

 

เจอช๊อตเด็ดขยี้ใจไอต้าวสปอตไลท์คุมปีกหลังถึงกับค้าง

 

“น่ารักว่ะ”

 

>\\< อรั้ยย

 

Finally เรามีซีนส่งยิ้มหวานสบตาใสปิ๊งๆ แล้วค่าา ท่านผู้โช๊มม~

 

ถ้าไม่ติดว่าฮีสวมชุดนอนลายหมีพูของดัมปี้ อยู่ในป่าชื่อเกาหลียุงชุมจัง เอวี่ติงอิสเริ่ดเลอ - -;

 

…

 

อะลาวด์ 5 นาทีก่อนถึงถิ่นศรีสมร

 

ฟี ไฟ โฟ ฟัม

 

ฉันได้กลิ่นควันธูปแสบจมูก…

 

“ฮัดเช้ย!!!”

 

“ชู่วว เบาๆ เดี๋ยวงูตื่น…อี๋~ ขี้มูก!!! เฮ้ย! นี่เธอจามหรือพ่นยางฟะ!?”

 

“ชี่~ >.< นังทัวดีย์จะรู้ตัวเพราะนายแหละ! บักบัฟโฟโล่ไมโครโฟ๊นน!”

 

ณ พ้อยส์นี้เห็นตรงกันว่าควร Shut up ซะ

 

ดำดงต่อเพียง 3 ก้าวพ้นพงไพร มองเห็นบ้านทรงไทยไม้กึ่งปูนตั้งตระหง่าน บรรยากาศมาคุฟีลตุๆ แผ่ออร่ารังโจร

 

มืดตื๊ดตื๋อเวย์นี้ ยูสลีปปี้ช้ะศรีสมร 

 

หึๆ ทางสะดวกฉันล่ะ!

 

หมับ!

 

“วี๊ด!!~ Why you รั้ง me ห๊าา!? >[]<”

 

ฉันสะดุ้งแว้ดใส่ไอ้มือใหญ่ที่ตะครุบไหล่ฉับพลัน

 

“ลางไม่ดีเลยว่ะ…เงียบแปลกๆ”

 

“โอ้ยย คิดเล็กคิดน้อยเปลืองแอร์ไทม์! กะอีแค่ศรีสมรเดี๊ยะแม่ฉายเดี่ยวเอ๊ง!”

 

ตือ ตื่อ ตือดื้อตึ้ด~ 

 

ซาวด์ประกอบสายลับ 007 ก้องในหัว 

 

เดี๊ยนซอกซอน เอ้ย แทรกแซง ย่องหลบพุ่มเล็กพุ่มน้อยจนมาถึงโอ่งมังกรใต้ถุนบ้าน 

 

“เฮ้ย…เล่นไร! ทางนี้!”

 

เสียงกระซิบปนตะคอกของไอ้ชายหน้าประตูเรียกหาพร้อมฉายแสงแฟลชไลท์แยงตา

 

-o- ชะอ้าว ไหงนายวาร์ปมาไวเฟร่อ??

 

แล้วนังศรีคือด้อนล็อคเดอะดอลล์จ้า เปิดอ้าซ่าล่อโจรแท้

 

แอ๊ดดด

 

อื้อหือซาวด์บานพับสนิมเขรอะดังไปไกลเจ็ดชั่วโคตร -[]-

 

Father God! นี่มันสัญญาณกันขโมยแบบแมนนวลชัดๆ!

 

เรามองหน้ากันเลิ่กลั่กพยายามหาที่ซ่อน 

 

ไอ้เสือหมอบ! ปิดไฟฉายคลานต่ำ ล่อกแล่กผจญภัยในบ้านผีสิงที่เต็มไปด้วยหยากไย่และกลิ่นฉี่ปีเตอร์

 

แม็กม่าพาฉันมาหลบในห้องหนึ่งซึ่งมันโคตรจะสยอง

 

“กรี๊-”

 

หมับ!

 

แต๊งกิ้วมือสากปิดปากก่อนโป๊ะแตก

 

แสงเทียนสลัวรายล้อมเผยสภาพแวดล้อมชวน Eww 

 

ยังกะรังแค้นของฆาตรกรโรคจิตในหนังทิลเลอร์ บนผนังแปะมายพิกเจอร์จำนวนมาก ถ้าไม่ติดว่าแต่ละภาพถูกฉาบป้ายด้วยน้ำแดงซัมติง กรีดคัตเตอร์

เหวอะหวะ เขียนคำด่าหยาบโลน ฉันคงคิดว่ายัยศรี fall in love

 

ร่างสูงค่อยๆ คลายมือออก นัยน์ตาดาร์กช็อกจ้องแสกนสีหน้าอย่างกังวล

 

“เบอรี่…เธอโอเคมั้ย?”

 

ฉันพยักหน้าตอบ try to ขย้อนมื้อเย็นที่เกือบพวยพุ่งกลับลงคอ

 

แม็กม่ารีบจัดการถ่ายภาพ + อัดวิดีโอเก็บหลักฐาน

 

คริปปี้มากก ที่เพิ่งรู้ความจริงว่า ตลอดมาศรีสมรชีจ้องจะเล่นฉัน T^T

 

ฉึก!

 

วัตถุเย็นเฉียบและแหลมคมเสียบทะลุร่างฉันจากด้านหลัง 

 

หยดเลือดไหลซึมพร้อมความเจ็บปวด

 

“มะ…แม็กม่า”

 

ก่อนล้มลงฉันเรียกชื่อชายที่หันกลับมามองด้วยอาการช็อคจัด 

 

“ว๊ากก ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า! สมน้ำหน้ายัยโสโครก!!!”

 

เสียงหัวเราะบ้าคลั่งกรีดแก้วหูจากอิศรีโรคจิตดังระงม

 

ฮ้าา…ถ้าถึกทนแบบ 300 ฉันคงชักมีดออกแล้วแทงสวน

 

บัดนี่คือชีวิตจริงไม่มีแสตนอิน 

 

ฉะนั้น…ฝากด้วยนะเบบี๋ 

 

แอ่ก x_x

 

“หน็อย! อิแก่!!! ตูอุตส่าห์ใจดีช่วยปลูกต้นหมามุ่ย!!!”

 

“หุบปากซ้าา!!! ไอ้เด็กเวรตะไล! เพราะแกฉันถึงต้องขัดส้วม!!!

 

ซะ…เซ้าจ่มกันก่อนได้บ่ จะตายแหล่ว~ (ToT)/

 

ฟึบ!

 

วี๊ดด!~ ของใหม่ใหญ่กว่าเดิม 

 

อิศรีเอาอิโต้ออกมาขู่ >~<

 

“ย๊าาา!!!!”

 

“เอ้อ! ตายโหงกันหมดนี่แหละว๊ะ!!!”

 

“กรี๊ดดดด!!!!”

 

แม็กม่ากวนทีนจัด ถีบเชิงเทียนล้มเรียงเป็นโดมิโน่เผาบ้านไม้ควันโขมง

 

จังหวะนี้ ไอด้อนโนมายเดสทินี่ ลุ้นจะกลายเป็นเมนูหมูบะช่อหรือเบค่อนลมควัน =_=;

 

ฉันคลานหาจุดเซฟโซนรอขิต…

 

ทำได้เพียงซอมเบิ่งฉากแอ็คชั่นตรงหน้า

 

ขุ่นเจ้าชายโลกันต์ร้อนดังกะไฟเยอร์ VS อดีตเลขาเฒ่าโรคจิต (ปล.ฉันขอไล่แกออกถาวรศรีสมร!)

 

“แค่กๆ”

 

สำลักควันไอเป็นเลือด สมมงยุค PM 2.5 

 

ตุ้บตั้บๆ

 

ในฐานะ ผอ. ฉันดีใจนะที่เห็นนายต่อยตีอย่างถูกทาง ซัดมันโลด เอ้อๆ!

 

ใดๆ คือ I like ช็อตเแตะตัดขา หักข้อมือปัดมีดทิ้ง จาพนมยังอาย

 

แฟนใครเนี่ย เหล่ท่อซะมิมี~ 

 

เสียดายจุงเบยอ่ะ…คงต้องไปฟินต่อในนรก 

 

คร่อก…!

 

…

 

“เบอรี่! เบอรี่!!!”

 

วี๊หว่อ~ วี๊หว่อ~ วี๊หว่อ~

 

ภาพตัดฟื้นขึ้นมาอีกทีบนรถปอเต็กตึ๊งในท่านอนคว่ำหน้า

 

มีดาลิ้งนั่งกุมมืออยู่ข้างเตียง

 

“listen…หากฉันตาย…ทรัพย์สมบัติทั้งหมด…ถวายวัด”

 

“เบอรี่…”

 

ดูเค้าทำหน้าเข้า…เก็บน้ำตาจระเข้ไว้วันเผาเถอะเบบี๋

 

สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากเห็นก่อนจาก คือรอยยิ้มของนายต่างหากล่ะ

 

“ด้อนคราย…ฉันรักนายนะ…แม็กม่า”

 

“ฉันก็รักเธอเบอรี่! ฉันก็รักเธอ!!! ไม่เอา! อย่าหลับ!!! ตื่นมาฟังก่อนสิว๊ะ!!!”

 

โอยๆ หูจะแตก =o= หะ…ให้ฉัน RIP เถอะ พลีสส~

 

“เอ่อ…คือว่าดิฉันขอขัดสักครู่ นี่อาจไม่ใช่เลือดค่ะ” 

 

หน่วยกู้ภัยสาววัยทอง ช๊อตฟีลซึ้งด้วยการดมฟุดฟิด ชี้ไปที่อาวุธฆาตรกรรม

 

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น…!

 

“มีดแกะสลักอันเท่าไม้จิ้มฟันเสียบหลังลึก 5 ซม. ไม่มีทางฆ่าคนได้หรอกค่ะ”

 

“เฮ้ย หมอพูดไรวะ!? แล้วไอ้น้ำแดงนองเป็นแอ่งมันคือเฮลบลูบอยรึไง!!!”

 

แม็กม่าหัวร้อนเถียงแทนฉัน

 

“คาดว่าน่าจะเป็น ‘ประจำเดือน’ ค่ะ”

 

“…”

 

“ห๊าาา!?!…อูยๆๆๆ~ >o<”

 

เดี๊ยนเด้งตัวลุกลืมไปว่ายังมีมีดปักหลัง

 

“=_=”

 

ในส่วนของแม็กม่านั้น…ฮีมองเอือมอะเกน

 

งั้นที่ฉันปวดบิดท้อง อ่อนแรง เลือดไหลโชกโจ๊กๆ ไม่ใช่เพราะโดนศรีสมรกระซวกไส้ 

 

แต่…เป็นเมนส์!? O-O

 

แหม๋ จังหวะบั่บโบ๊ะบ๊ะเกิ๊นน

 

Whatever ไชโย้ๆๆ~ \(^0^)/

 

…

 

After that ฉันกรีดร้องยิ่งกว่าหนังหวีดสยอง เมื่อหมอแต้มยาชาแล้วจัดการดึงมีดออก ต่อด้วยเย็บแผลสด 5 เข็ม

 

เลือดตกยางออกพอเป็นพิธีตามคำทำนายป้าจี๊ดเป๊ะ

 

“อ๊ะ ศรีสมรล่ะ!?”

 

ฉันเพิ่งนึกได้จึงหันไปถามบอยเฟรนด์

 

“หนีเข้าป่าไปแล้ว แต่สภาพโดนไฟครอกทั้งตัวไม่น่ารอด…”

 

แม้ใบหน้าเรียบเฉย แต่สายตาของเขากลับดูไม่สู้ดี

 

“ซอรี่นะ T-T ที่พานายมาเจอเรื่องแบบนี้”

 

ฉันสวมบทนางเอกช่วยกุมมือปลอบใจคนข้างเตียง

 

“เธอห่วงตัวเองเหอะ รีบไปใส่โกเต็กไป๊! -*-”

 

แม็กม่าสะบัดออก 

 

อุต๊ะ Forgot มือเดี๊ยนเลอะน้ำคาวปลา 

 

กระซิกกระซัก…

 

ขอแก้ต่างที่เขื่อนแตก มันคือไซด์แอฟเฟคจากยาคุม T^T

 

ดังคำมายมัมสอน ‘สาวใสยุค 6 จี ป้องกันไว้ดีกว่าแท้ง’ แม่นบ่ล่ะ

 

.

 

Good morning everyone!~

 

ฉันจ้างเมดบิ๊กคลีนนิ่งสคูล เพื่อเช็คว่ามีของเน่าอัปปรีย์แอบซุกซ่อนไว้รึเปล่า

 

ภาวนาต่อท่านยมให้ทุกสิ่งถูกเผาทิ้งในคืนนั้น รวมถึงยัยสอนสะหมีด้วย

 

แม้ไม่เจอซัมติง แต่ฉันยังคาใจเรื่องเส้นผม

 

ช่วงบ่ายเลยแวะเช็คอินเพิงหมาแหงน

 

Oh ma boy~ ไม่ได้มาด้วยเด้อ ฮีกำลังมูฟเอ้าท์จากหอชาย เพื่อย้ายมาอยู่กับช้านนน o>\\\<o 

 

เอาล่ะ ไว้จะซอยขิงให้ฟังอย่างละเอียด หลังเคลียร์คิวปิดจี๊ด

 

“อั๊วคือ ‘จีหลงเสี่ยวเปาเตอหลู่ดู๋’ ท่านเทพทรงเสด็จกลับสวรรค์ เพราะอีหมดห่วงเลี้ยว ฝากเซี่ยๆ และไจ้เจี้ยนลื้อกับอาแม็กด้วย”

 

“อือฮึ -^- คือฉันอยากรู้เรื่องนังศรีสมรมากกว่า”

 

“ตามประสามือใหม่เล่นคุณไสย อีโดนของเข้าตัวจนเป็นบ้า ไม่ตุยก็เหมียนตุย ลื้อแคล้วคลาดปลอดภัยเลี้ยว ด้วยดวงของเนื้อคู่มหาอุด ลักขณาสิงห์

ราศีเมษ อย่าลืมเผาติ่มซำเจไปชาบูท่านเทพล่ะอิหนู!”

 

“รับแซ่บจ้าา~ หมดอีเว้นต์ซวยปวดเฮดกันซักทีเนอะป้า! ^0^”

 

“อย่าลืมว่าคำสาปแช่งยังคงอยู่ เช่นเดียวกับคำพูดคนที่มิอาจหวนลงคอ ทำได้เพียงรอคอยกาลเวลาช่วยเยียวยา”

 

“Talk again? บทลิเกอะไรวะ ฉันบ่เก็ท?? -o-”

 

“เว้าง่ายๆ คือเอ็งอย่าแกว่งปากหาเสี้ยนอีกละกัน”

 

“พูดภาษาคนแต่แรกก็จบป่ะ…อุ๊ย ซอรี่~ แต๊งกิ้วหลายเด้อค่า เดี๊ยนเลินนิ่งจากแคสสอนสะหมีแล้วว่าต้องรู้จักถนอมน้ำใจคน หมดเรื่องละช้ะ ขอยาด

เซย์กู๊ดบายน๊าา บั่บว่ามายเบบี๋รออยู่~ >3<”

 

.

 

หญิงสาวผมทองรีบบอกลา ทิ้งยายแก่นั่งเกาหัวแกรกๆ บ่นพึมพำกับตัวเอง

 

“เฮ้อ…เอาเถอะ แค่เรื่องเนื้อคู่เดิม คงไม่สำคัญหรอกมั้ง”

 

---

 

(จบตอน)