เก็บไว้.

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ แม่” กานต์ตอบอย่างอารมณ์ดี เขาหลุบตาลง ก้มหน้างุด 
“แม่ไม่เคยเห็นหนูเป็นแบบนี้กับใคร ไม่เคยพาแฟน…มาแนะนำให้แม่รู้จัก แต่กับสาวน้อยคนนี้ หนูเอาใจใส่เป็นพิเศษ แล้วก็ดูมีความสุขมากตั้งแต่เขามาถึง”
ก็ลูกชายที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ทำไมเธอจะดูไม่ออกกันเล่า ว่าเขานั้นกำลังมีความสุขมากเพียงใด
“ไม่มีอะไรครับแม่ ผมไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า ขับรถพาน้อง ๆ ไปเที่ยวกัน”
“จ้ะ…หลับฝันดีแน่เลย ยิ้มไม่หุบแบบนี้ พรุ่งนี้เช้าแม่จะทำอาหารห่อให้ไปด้วยนะ”
“ขอบคุณครับ แม่ ขอผัดกะเพราหมูสับด้วยนะครับ”
 
กานต์เอนกายนอนหงายเหยียดยาวอยู่ใต้ผ้าห่มตามองเพดาน แล้วนอนหลับไปพร้อมกับใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความอิ่มเอ็มใจ
 
เช้าตรู่ ชมพู่ เนย และคอปเตอร์ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกมานั่งรอกานต์ที่หน้าห้องพัก หลังรับประทานอาหารเช้าพร้อมกันเสร็จก็ออกเดินทาง
“วันนี้ไปรถพี่นะครับ พี่พาเที่ยวเอง”
“แกนั่งหน้านะ เมื่อวานเราเล่นน้ำนานจนเมื่อยขาเลย”
ชมพู่ขึ้นรถนั่งข้างคนขับคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย กานต์สตาร์ทรถ หันมาคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วเงยหน้ามายิ้มให้เธอ
“พร้อมออกเดินทางแล้ว ไปกันเลยนะครับ”
 
กานต์ขับรถออกจากรีสอร์ตได้ประมาณสามสิบนาที ก็ถึงสถานที่ท่องเที่ยวแรกที่เขาวางแผนไว้
“ที่นี่…อยู่ห่างจากสถานที่ท่องเที่ยวหลักของเมืองสุพรรณฯ แต่เรื่องของความสวยงามพี่รับรองว่าคุ้มค่ากับการเดินทางครับ”
“เราเดินทางแค่สามสิบนาทีเองนี่ครับพี่”
“พี่หมายถึง…หลังจากนี้ เราต้องเดินขึ้นบันไดไปแปดร้อยห้าขั้น” กานต์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“แปด…ร้อย…ห้า…ขั้น!” 
เนยกับคอปเตอร์พูดพร้อมกันแทบจะประสานเสียง อ้าปากค้าง หันไปมองหน้ากันทำตาปริบ ๆ
“เราขับรถขึ้นไปไม่ได้หรือคะพี่กานต์”
“ขับรถขึ้นไปได้ครับ แต่พี่แนะนำว่าเราเดินขึ้นไปจะดีกว่า ได้ดูธรรมชาติสองข้างทางด้วย พี่เตรียมร่มกับหมวกมาให้แล้วนะครับ”
“เราเดินขึ้นไปกันเถอะแก เดี๋ยวเรา…ถ่ายรูปให้ ดีมั้ย”
“ก็ได้ ไปกันเลย…” 
ช่วงเช้าแดดยังไม่แรงมากอากาศเย็นสบาย ทั้งสี่คนเดินขึ้นบันไดไปเรื่อย ๆ ชมพู่ยกกล้องถ่ายสองข้างทางและทั้งสามคนไปด้วย
“ถ้าเหนื่อยเอากล้องมาฝากพี่ไว้ก่อนก็ได้นะครับ พี่คิดว่าอีกสักพักเราก็น่าจะถึงยอดเขาแล้ว ค่อยไปถ่ายรูปกันบนนั้นก็ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ชมพู่ชินแล้ว พี่ยิ้มเก่งจังเลยนะคะ ชมพู่เห็นพี่ยิ้มตลอดเลย”
“ครับ…ชมพู่เคยมาเที่ยวที่นี่ไหมครับ”
“เคยมาเที่ยวกับเพื่อนสมัยเรียนมัธยมต้นค่ะ มีเพื่อนสองสามคนบ้านอยู่แถวนี้ด้วยค่ะ”
ก่อนที่ชมพู่จะเรียนจบมัธยมปีที่สามเพียงไม่กี่เดือน เธอกับเพื่อนอีกสามคนได้ขึ้นมาเที่ยวที่วัดนี้ เดินขึ้นบันไดไปถึงครึ่งทางชมพู่ก็รู้สึกเจ็บเท้าเพราะรองเท้ากัด เพื่อนคนหนึ่งถอดรองเท้าของเขาย่อตัวนั่งลงสวมให้เธอ แล้วพากันเดินต่อไปจนถึงยอดเขา
“หรือครับ แล้วชอบไหมครับ”
ชมพู่รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น “ชอบค่ะ ข้างบนวิวสวยมาก” เธอตอบ แล้วหันไปยิ้มให้กานต์
“ครับ ดีจัง” 
ทั้งสี่คนเดินต่อไปอีกสักพักก็ถึงยอดเขา ด้วยความเมื่อยล้าจึงพากันนั่งพักดื่มน้ำอยู่ครู่หนึ่งแล้วไปกราบสักการะรอยพระพุทธบาทจำลอง ชมพู่ถ่ายภาพบริเวณโดยรอบและถ่ายภาพหมู่โดยใช้ขาตั้งกล้องที่กานต์เอาใส่กระเป๋าเป้สะพายขึ้นมาให้ หลังจากนั้นก็เดินลงบันไดกลับมาที่รถ
“เราไปต่อกันเลยดีไหมครับ” กานต์ถาม แววตาสดใสไม่มีวี่แววว่าเขาจะเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด
“ผมขอพักสายตาก่อนนะครับ เมื่อยขามาก”
“เนย…เหมือนกันค่ะ”
“พี่…เหนื่อยมั้ยคะ เดินขึ้นลงเขามาแล้วต้องขับรถต่ออีก”
“สบายมากครับ พี่อยากพาน้อง ๆ ไปเที่ยวต่อครับ” กานต์ยิ้มสดใส สายตาของเขามองตรงไปที่ทางข้างหน้า
 
เดินทางต่ออีกประมาณสามสิบนาที ก็ถึงที่หมาย เป็นน้ำตกมีทั้งหมดห้าชั้น มีนักท่องเที่ยวมาพักผ่อนในช่วงวันหยุดค่อนข้างหนาตา
เนย คอปเตอร์และกานต์ลงไปเดินเล่นในน้ำ ชมพู่ถือกล้องถ่ายภาพทั้งสามที่กำลังเล่นสาดน้ำใส่กัน
กานต์ดูมีความสุขมากที่ได้มาเที่ยวกับพวกชมพู่ ไม่มีท่าทีเหนื่อยล้าสักนิด ทั้งที่ต้องตื่นแต่เช้ามืด เดินขึ้นลงเขา ขับรถหลายชั่วโมง เขาก็ยังร่าเริงยิ้มแย้มอยู่ตลอด
 
“รักเธอตั้งแต่แรกพบ ไม่อยากหยุดอยู่แค่นั้น…”
ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับชมพู่ร้องเพลงออกมาขณะเดินสวนกันสายตาของเขามองมายังชมพู่ ราวกับจะบอกว่า ‘เขาร้องเพลงนี้ให้เธอ’ แล้วเดินเซเข้ามาหา มือของชมพู่คว้าไปที่แขนเสื้อกานต์แล้วก้าวหลบไปข้างหลังเขา จังหวะเดียวกันกับที่แขนเขากางออกกันให้เธอไปหลบอยู่ที่แผ่นหลังของเขา
กวินกานต์หันไปมอง เพื่อนของชายหนุ่มคนนั้นหันมาสบตากับเขา ยกมือขึ้นปิดปากชายหนุ่มเสียงการเวกแล้วช่วยกันรีบดึงแขนจนเกือบจะเป็นการลากเขาให้เดินผ่านไป
“นาน ๆ จะมีหนุ่มกล้ามาร้องเพลงจีบนะแก ตานั่นใช้มุกโบราณไปหน่อยนะ” เนยส่งเสียงมาจากด้านหลัง
กานต์หันกลับมายิ้มให้เธอ “ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องตกใจ”
มือเธอยังคงจับอยู่ที่แขนของเขา ปลายนิ้วเรียวยาวจิกลงบนผิวเนื้อต้นแขนกำยำนั้น
ทั้งสี่คนหาที่นั่งพักกินอาหารกลางวัน ชมพู่กับคอปเตอร์ดูจะตื่นเต้นกับอาหารกล่องของดอกแก้วที่สุดจากจำนวนทั้งสี่ ระหว่างทางกลับกานต์พาแวะเที่ยวอีกสองสามที่ เนยและคอปเตอร์หลับตั้งแต่รถเคลื่อนออกจากที่เที่ยวสุดท้าย
“วันนี้เหนื่อยไหมครับ”
“ไม่เหนื่อยค่ะ พี่กานต์เหนื่อยมั้ยคะ เดินขึ้นลงบันไดแล้วยังขับรถพาเที่ยวอีก”
“ไม่เลยครับ พี่ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้นานแล้ว วันนี้พี่สนุกมาก ชมพู่นอนพักก่อนได้นะครับ ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ อีก”
“ค่ะ…ขอบคุณนะคะที่พามาเที่ยว”
ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักชมพู่ก็ผล็อยหลับไป…
 
‘ความรู้สึกเป็นแบบนี้เอง เวลาที่มีอีกคน…ที่เป็นคนสำคัญเข้ามาในชีวิต ทำให้ทุกวันมีความหมายมากกว่าเดิม’