Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็จ๊ะเอ๋กับหน้าหล่อๆของไอ้หน้าตายนั่น จนฉันต้องรีบลุกพรวดให้พ้นจากหน้าหล่อคมคายในระยะประชิดนั่น
จริงสิ!O_Oนี่กี่โมงแล้วเนี่ย?...ฉันเฉตาไปดูนาฬิกา
ไม่นะ! นี่มันตั้ง 10 โมงแล้ว โฮ~ TT_TT นี่ฉันสายตั้งแต่วันแรกเลยเหรอเนี่ย ?
“นี่นายตื่นๆๆ > < สายแล้ว~” ฉันมองร่างสูงที่นอนขดตัวอย่างไม่รับรู้อะไร
“งืม…ขออีก 3 นาที” เค้ายังคงหลับตาพริ้ม
“โอเค..ฉันจะไม่รอนายแล้วนะ เพราะนี่มันตั้ง 10โมงแล้ว -*-”
“10…โมง ?” ดวงตาสีชาค่อยๆปรือขึ้นช้าๆ
“( ‘ ‘ )( . . )” ฉันผงกหัวตอบ
ร่างสูงรีบลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ผ่านไป 3.20 นาที ฉันกับเค้าที่ต่างแย่งกันใช้ห้องน้ำ ก็แปรงฟันล้างหน้าเสร็จ
ฉันรีบเร่งหาชุดนักเรียนที่ลุงโทนัสให้มาเป็นพัลวัน ระหว่างนั้นเองหมอนั่นก็ถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่บ็อกเซอร์ เผยให้เห็นแผงอกที่ขาวโอโม่ม๊ากมาก…(*. ,*) แต่ฉันไม่มีเวลามาหื่นหรอกนะ ฉันรีบค้นเสื้อออกมาเททั้งกระเป๋า จนในที่สุดก็เจอชุดที่ต้องการจึงวิ่งลู่ไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที 
10นาทีต่อมา…
ฉันกับไอ้เย็นชา วิ่งลู่ๆกันมาจนถึงชั้นเรียนในสภาพที่ฉัน หัวยุ่ง เสื้อยับ หน้าโทรม และเค้า หัวกระเซิง กระดุมจดไม่หมด แต่หน้ายังโคตรหล่ออยู่เหมือนเดิม (เจ็บใจจริงๆ -^-)
อาจารย์ขาโหดจ้องฉันตาเขม็งแทบถลนออกจากเบ้า แล้วจ้องนายเย็นชาแบบเห็นใจนิดๆ(กรี๊ด~อาจารย์ลำเอียง=[]=)จากนั้น ก็สั่งฉันด้วยน้ำเสียงตวาดว่า ไปวิ่งรอบสนาม 5 รอบ แล้วหันไปสั่งไอ้บ้านั่นแบบกัดฟันพูดว่า ตามไปนะจ๊ะ(ลำเอียงตลอด -*-)
ฉันออกตัววิ่งก่อนเกือบ 8 เมตร แต่กลับโดนไอ้บ้านั่นแซงไปแบบทิ้งห่าง คงเพราะฉันขาสั้นแน่ๆเลยT_T
“แฮ่ก…รอ…ฉ…ฉันด้วย” ฉันเว้นจังหวะหายใจจนพูดขาดเป็นช่วงๆ แต่ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์เพราะหมอนั่นไม่หันมามองด้วยซ้ำ 
“นี่นาย…แฮ่กๆๆ…” ฉันวิ่งช้าลงเรื่อยๆและถูกทิ้งไกลขึ้นไปอีก ฉันยิ่งเป็นพวกไม่ค่อยออกกำลังกายอยู่ด้วยแถม…ไอ้แสงแดดเปรี้ยงๆนี่ มันรังแกผิวอันบอบบางของฉันชัดๆ วิ่งไปประมาณ 3รอบ ขาฉันก็เริ่มอ่อนแรงลงจนปวดข้อเหงื่อเริ่มออกจนโชกไปทั้งตัว
อย่าคิดว่านี่แค่ 5 รอบสนาม เพราะไอ้สนามนี่มันเท่ากับสนามบาสเกือบ 20 สนามมารวมกันชัดๆ โฮกกกก!=[ ]=ฟิ้ว~ อีกครั้งที่หมอนั่นวิ่งผ่านฉันไปอย่างไม่ไยดี -^-
เพราะวิ่งเสร็จแล้วหมอนั่นเลยไปนั่งดับร้อนสบายใจเฉิบ ทั้งที่ฉันยังวิ่งอยู่
“แฮ่กๆๆ…” ในที่สุดฉันก็มาถึงรอบสุดท้ายแล้ว~
“เย้~^A^;;” ฉันล้มตัวนอนกลางสนามในทันที
ฉันหอบถี่ที่สุดในชีวิตเลยนะเนี่ย ฉันนี่ก็ถึกเหมือนกันแฮะ เหอๆ
แปล๊บ!
ฉันสะดุ้งนิดๆ ที่มีอะไรเย็นๆมาแตะที่แก้ม
“มันเหลือ…กินสิ”อีตาหน้าตาส่งน้ำเย็นๆมาให้ฉัน
“เฮอะ! T^T นายจะใจดีกับฉันทำไม ก่อนหน้านี้ยังวิ่งทิ้งกันได้ลงคอ ไม่สำนึกบุญคุณคนที่ปลุกนายเลยนะ” ฉันแกล้งทำหน้างอนเล็กๆ
“เธอนี่นะ…” หมอนั่นพูดพร้อมใช้มือปาดเหงื่อที่คางแหลมๆไปด้วย…ดูนายจากมุมนี้ก็ดูเซ็กซี่ดีแฮะ -.,-
“ทำหน้างี้อีกแล้ว” ชายข้างๆฉันพึมพำเบาๆ
“หน้าฉันมันทำไมยะ!?”
“เปล่า…แค่ดูพิลึก” จึ่ก! คำนี้ทำฉันเสียเซลล์นะ
“แล้วเราจะไม่ขึ้นไปเรียนเหรอ?”
“คาบว่างแล้ว…” เค้าพูดแล้วล้มตัวนอนข้างฉันแบบเฉื่อยๆ
“เฮ้อ~ครั้งแรกเลยนะที่วิ่งเยอะขนาดนี้ โรงเรียนเก่าฉันไม่เคยให้ทำแบบนี้มาก่อนเลย =o=;” ฉันบ่นอุบอิบแบบปลงๆ ให้คนข้างๆฟัง
“ไม่น่าล่ะ…ถึงอ้วน -_-” อึ๋ย…กรี๊ด~ ไอ้บ้าอุตส่าห์นึกว่าเป็นคนดี!
“นายด่าฉันเรอะ? ฉันซีเรียสนะ! ใช่สิ…ใครจะไปสูงโปร่งหุ่นนายแบบอย่างนาย -*-”
“ประชดสินะ”
“ก็มีความจริงอยู่ 70%”
“อ่อ…ของฉัน  45%” หมายถึงเรื่องฉันอ้วนน่ะเรอะ!? -*-
“เฮ้ย! ตะกี้นายพูดเกิน 5พยางค์!!!-[ ]-”
“ทำไม?” สำหรับคนพูดน้อยอย่างหมอนี่ต้องลงกินเนสบุ๊ค บันทึกเป็นเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกไปเลย!
“ก็ลุงโทนัสบอกว่า../พี่โย~ ท่านโย~ คุณโย~!!กรี๊ดด..!!” ถ้าเดาไม่ผิดฝูงชะนีพร้อมน้ำและผ้าเช็ดหน้าคอยพัดวีกำลังวิ่งมาทางนี้นี่นา…O^O  เอื๊อก~ฉันจะโดนเหยียบไหมเนี่ย?!
“พวกนั้น…มาหานายเหรอ?”  ฉันหันไปถามเค้า
เค้าไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าเท่านั้น
“พี่โยเหนื่อยไหมคะ? โถๆๆๆใจตุ๊กตาหล่นหมดเลยค่ะ นึกว่าจะไม่สบายซะแล้ว >///<” พูดพร้อมป้อนน้ำแถมตานั่นยังยอมกินซะอีก
“ยัยตุ๊กแกผีหลีกไป! พี่โยเหนื่อยมากสินะ ยัยครูนั่นก็ทำเกินไป” พูดพร้อมเอาผ้าขี้ริ้ว..เอ๊ย!ผ้าเย็นมาซับเหงื่อบริเวณหน้าและซอกคอขาวๆ ดูแล้วหมันไส้ชะมัด! -^- หน้าด้านกันจริ๊ง~
ในที่สุดฉันก็ทนเห็นภาพบาดตาไม่ได้จนต้องเดินขึ้นมาบนห้องก่อน
“เธอเด็กใหม่เหรอ?^__^” เจ้าของเสียงสดใสคือสาวน้อยผิวขาว หน้าตาแอ๊บแบ๊ว ผมยาวดำไว้หน้าม้า ตากลมโต หน้าตาจิ้มลิ้มเข้ามาทักฉัน
“จ..จ๊ะ ^ ^;” ฉันยิ้มตอบตามมารยาท
“เธอมานั่งตรงนี้สิ ที่กำลังว่างพอดี ^o^” เธอกวักมือเรียกฉัน
“อ่า..ขอบใจนะ” ฉันตอบแล้วหย่นก้นไปนั่งข้างเธอซึ่งเป็นที่ริมหน้าต่างแถวที่ 5
“ฉันชื่อ ‘สโนว’” เธอแนะนำตัว…เหมาะกับชื่อดีนะเธอน่ะ
“ส่วนที่นั่งข้างหน้าเธอชื่อ ‘ซันไลท์’” ชื่อเหมือนน้ำยาล้างจาน…สโวชี้ไปที่ชายที่นั่งหลับอยู่ข้างหน้า
“เค้านิสัยดีนะ ออกจะกวนๆนิดหน่อย แต่ขี้เซาไปนิด ^ ^; แล้วข้างหลังเธอคงรู้จักแล้วล่ะ ^w^”
ฉันมองไปที่เก้าอี้เปล่าด้านหลังไม่มีใครอยู่นี่…อย่าบอกนะว่าที่จะมานั่งหลังฉันคือ…
  “หมอนั่นเหรอ?- -::”ฉันเหงื่อตกนิดๆ
“ใช่…เค้าชื่อ/เดี๋ยว…เธอไม่ต้องบอกหรอก” ฉันปรามสโนวเอาไว้
ที่จริงพึ่งนึกได้นี่แหละ ฉันยังไม่รู้จักชื่อหมอนั่นเลย แต่ได้ยินพวกผู้หญิงที่สนามนั่นเรียกว่าอะไรน้า..เยลๆโย่วๆอะไรซักอย่างเนี่ยแหละ…
“อ้อ…ฉันชื่อ…(แต่น แตน แต้น~! ร้องฮื้วกันเร็วนางเอกเราจะประกาศชื่อแล้วนะเคอะ -^-)”
ครืดดดด ~~
ก่อนที่นางเอกจะเปิดตัวก็โดนไอ้บ้าเย็นชาที่พึ่งเปิดประตูเข้ามาแย่งซีนไปอย่างไม่น่าให้อภัย ท่ามกลางสาวๆที่มองหมอนั่นไม่วางตา
“นึกว่าโดนทึ้งตายแล้วซะอีก ^__^”ฉันแกล้งแซวเล่น
แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะไม่รับมุกเลยแฮะ =*= แถมยังเดินเข้ามานั่งข้างหลังอย่างนิ่งๆ เหมือนไม่เห็นฉันอีก กรอด~ไอ้หยิ่งเอ๊ย!
“นี่รู้รึเปล่าเค้าน่ะเป็นพวกติสท์ๆ ไม่เคยพูดกับใครถ้าไม่จำเป็นหรอกนะ” สโนวกระซิบฉันเบาๆ
เฮ้ย! จริงดิ…หมอนั่นยังเคยกวนประสาทฉันออกบ่อย(ถึงฉันจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็เถอะ)แต่ไม่ปฏิเสธหรอกนะ ว่านิ่งและพูดน้อยจริงๆ เหมาะกับคำว่า‘ติสท์’มากเลยละนาย - w -
“ฮ้าว~” จู่ๆไอ้คนโต๊ะข้างหน้าฉันก็หาววอดๆ พร้อมบิดขี้เกียจ มือเรียวขยี้หัวสีน้ำตาลคาราเมลของตัวเองอย่างลวกๆ
“อ๊ะ!ซันไลท์ตื่นแล้วล่ะ *o*” สโนวทำตาวิ้งเป็นประกาย
“ไอ้หมอนั่นน่ะ เธอชอบเหรอ?” ฉันเลียบๆเคียงๆถามดูเพราะเห็นปฏิกิริยาของสโนวที่จ้องจนตาหยาดเยิ้ม -_-;;
“ไม่ชอบได้ไง เค้าน่ะ…ติด 1 ใน 10 หนุ่มฮอตของโรงเรียนเชียวนะ ฉายา ‘เจ้าชายแสงตะวัน’ล่ะ^[ ]^//” อะไรกันฉายาพิลึกนั่น =_=
“ทำหน้าแบบนี้ไม่เชื่อรึไง?! พอเห็นหน้าเค้าแล้วเธอจะ อึ้ง! ทึ่ง! เสียว! >w<‘” สโนวพูดบิดไปบิดมา…เจริญ ฉันอุตส่าห์คิดว่าเธอเป็นสาวหนิ๋มคงแก่เรียนนะ(_^_)
“มีอะไรกันเหรอ? T T” แล้วไอ้เจ้าชายแสงตะวันก็หันมาทางฉันกับสโนว เพราะเธอนั่นแหละเสียงดังเว่อร์
ฟึ่บ! (’ ’ ) ฉันจ้องหน้าเค้าแว้บนึงก่อนจะรีบเอาหน้าฟุบโต๊ะทันที (___)
“นี่…เธอ เราเคยเจอกันรึเปล่า?” เค้าถามเสียงเฉื่อยๆปนสงสัย
“ม..ไม่ เราไม่รู้จักกัน…นายไม่รู้จักฉัน…ฉันไม่รู้จักนาย!(___)”
สโนวลูบหลังฉันเบาๆ แล้วถามว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า..
“แต่ฉันว่าเสียงเธอคุ้นๆ สีผมน้ำตาลโก้ๆของเธอมันก็คุ้นๆ”
งามไส้แล้วไง…ก็ฉันกับนายเคยเจอกันตรงทางขึ้นบันไดเมื่อวานไง ฉันจะบอกนายได้ไง ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่หลอกผีมุกแป๊กใส่…-o-^
“เราอาจจะเคยเจอกันในความฝันก็ได้มั้ง? ใช่ๆฝัน ฉันต้องเคยเข้าฝันนายแหงเลย(_ _)” ฉันเนียนตอบไป
“ว้าว~~ ตะกี้เธอต้องจีบซันไลท์แน่ๆเลย *O*” สโนวทำเสียงเพ้อไม่ดูสถานการณ์
“เงยหน้าหน่อยสิ…เด็กใหม่ = =” ซันไลท์สั่งเสียงเรียบ
“ไม่…ฉันไม่ค่อยสบายเป็นโรคแพ้…เอ่อ..พ…แพ้แสงไฟนีออน”
“แพ้แสงไฟนีออน?? (=o=?)”  พนันได้ว่าหมอนั่นต้องทำหน้างงสุดๆเป็นแน่…คิดได้ไงวะฉัน…แพ้ไฟนีออน =_=;
“ใช่ๆ..ถ้ามองเมือไหร่จะท้องผูก ตดจะแตก อาเจียนเป็นหนอง 7วัน 7 คืนเลย(_*_ )”ฉันโม้แหลก
“แต่ตะกี้เธอยังปกติดีนะ? -o-”สโนวขัดขึ้น
“อ..เอ่อ มันพึ่งมากำเริบน่ะ เดี๋ยวฉันขอไปกินยาก่อนนะ” ฉันพูดแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องด่วนจี๋
ตุ๊บ! ฉันวิ่งไปครึ่งทางก็ชนอาจารย์คนหนึ่งเข้าซะแล้วแถมยังโดนดุและไล่กลับห้องอีกต่างหาก ขนาดฉันอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำยังไม่ยอมปล่อยเลย ฉันเถียงกับครูอยู่พักใหญ่เรื่องฉี่ สุดท้ายก็โดนลงโทษให้ยืนคาบไม้บรรทัดประจาณหน้าห้องจนหมดคาบ…แล้ววันนี้ฉันจะได้เรียนไหมวะคะ? -*-
หลังจากหมดคาบฉันก็เข้าเรียนตามปกติ โชคดีที่ไอ้ขี้เซานั่นหลับไปแล้ว…ตลอดทั้งคาบฉันจึงไม่ต้องระแวง
ติ่ง~ต่อง~ติ่ง~ต๊อง~!
“ไปกินข้าวกันเถอะ~^w^” เสียงแจ้วของสโนวดังขึ้นทันทีที่เสียงกริ่งหายไป
“ชู่…เบาๆสิ” ฉันรีบทำเสียงจิ้งจกใส่สโนวเพราะกลัวซันไลท์ตื่น แล้วฉันก็รีบวิ่งกรูออกมาจากห้องกับสโนวทันที 
ก่อนออกจากห้องฉันเหลือบไปมองอีตาเย็นชาที่นั่งทำการบ้านขมั่กเขม่น สงสัยจะไม่หิวล่ะมั้ง? คนอื่นเค้าไปทานข้าวกันหมดแล้ว เหลือนายเย็นชายกับไอ้ขี้เซาสองคนเอาเหอะ ปล่อยไว้เดี๋ยวมันก็กินกันเองแหงๆ (เฮ้ย!) =o=^