Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าหลุมศพของคุณลุงโทนัส…ใช่ ลุงได้เสียชีวิตไปแล้ว…ฉันมารู้จากโยทีหลังว่าตอนที่วางยาสลบแล้วกำลังเตรียมจะผ่าตัด…ลุงเป็นคนยอมให้ผ่าตัดหัวใจแทนโย…ฉะนั้นที่อยู่ในอกฉันตอนนี้จึงไม่ใช่หัวใจของโย แต่เป็นหัวใจของลุงโทนัสที่ยอมมอบให้ฉัน…

น้ำตาของฉันไหลอีกแล้ว…ให้มันได้อย่างงี้เซ่! เอะอะก็ร้องไห้ตลอด…

“ฉันรู้สึกผิดชะมัด…ที่จริงตาแก่นั่น ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด…” โยยิ้มบางๆแล้วโอบไหล่ฉันไว้…สรุปฉันโดนผีหลอกจริงๆสินะ บรื๋อ~!

“ขอบคุณค่ะคุณลุง…ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ถ้าไม่มีคุณลุงหนูอาจจะไม่ได้มายืนขี้แยอยู่ตรงนี้ ขอบคุณค่ะ โฮ~ TTOTT หนูสัญญาค่ะ ว่าจะรักษาหัวใจที่คุณลุงให้มาให้ดีที่สุด!”

“หึ…” เสียงหัวเราะในลำคอดังขึ้นข้างหูฉัน

“น..นายขำอะไรเหรอโย!! -*-///”

“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรซักคำเลยนะ - -^”

“อ่าว…แต่ตะกี้ฉันได้ยินเสียงหัวเราะ!!” ฉันเริ่มกระโดดแหยงไปเกาะแขนโย               

“แต่ฉันไม่ได้ยินนี่”

“ผ…ผีหลอกกก!!” ฉันพูดแล้วรีบฉุดตาคนที่ไม่รู้สึกรู้สาถึงพลังงานอันลึกลับเลยซักนิดวิ่งออกมาจากสุสาน

แล้วสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการมานั่งหอบอยู่ที่ป้ายรถเมล์

“ฟื้นขึ้นมาได้ยังไม่ถึง 2วัน แรงเยอะเหลือเกินนะ” โยพูดคล้ายๆว่าจะเหน็บแนมเรื่องที่พาเค้าวิ่งออกมาซะเร็ว

“แน่นอน ก็แรงใจฉันดีนี่นา ^__^” ฉันหันไปยิ้มให้โยที่มองหน้าฉันนิ่งแล้วอมยิ้มตอบกลับมา >//<

“2 ปีแล้วสินะ…รู้สึกว่าเป็นเวลาที่ยาวนานมากเลย…”

“เดี๋ยวนี้นายรู้จักพูดดีนะโย”

“แหงล่ะ เธอไม่อยู่ฉันเหงาจะตาย ฉันพูดคนเดียวจนจะบ้าอยู่แล้ว นี่ก็อุตส่าห์ไปบนมาว่าถ้าเธอฟื้น ฉันจะยิ้มจนเห็นฟันกราม…ว่าแต่เธอเห็นกรามฉันรึยังล่ะ ^______^” โยพูดแล้วฉีกยิ้มกว้าง ฮ่าๆๆ! น่ารักแบบแปลกๆดีแฮะ

“ถ้านายทรมานอย่าทำเลย กร๊ากกก!! ^[ ]^”

โยหุบยิ้มลงแล้วเอามือโยกหัวฉัน

“ฉันอายเป็นนะยัยบ้า…เสียเซลฟ์ชะมัด -*-///”

“นายนี่น่ารักจริงๆเล้ย~ ยิ้มอีกสิฉันช๊อบชอบ ^3^”

“^______^”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า กร๊ากกก…!!! ^O^”

“ -_- พอเหอะ…!”

จากนั้นพวกเราก็ไปเยี่ยมพ่อแม่ฉันกับพ่อแม่โยที่ญี่ปุ่น อยากจะโม้ว่าแม่โยสวยยิ่งกว่านางงามจักรวาลอีกล่ะ *[]* หน้าหมอนี่ได้แม่มามากเหมือนกัน เพราะพ่อออกแนวดุๆชอบกล ท่าทางจะได้นิสัยพ่อมา…

ตอนนี้โยเรียนอยู่ปี 2 แล้ว แถมเรียนอยู่ม.เซนต์อคาเดมี ซึ่งอยู่ในเครือเดียวกับเซนต์คริสเตียนโรงเรียนเก่าที่ฉันจบไปเชียวนา…พออยู่มหาลัยก็ไม่มีกฎว่านักเรียนต้องพักหอ เลยออกไปไหนได้สะดวกไม่ค่อยเคร่งเหมือนสมัยเรียนเท่า ไหร่

วันนี้ฉันกลับมาจากญี่ปุ่นพอดีเลยอ้อนให้โยพาไปหาเพื่อนซักหน่อย โยเล่าให้ฟังอยู่เหมือนกันว่าสโนวมาเยี่ยมฉันเกือบทุกอาทิตย์ เพื่อนคนอื่นๆก็ด้วย นั่นทำให้ฉันซึ้งใจเป็นบ้า

เราทุกคนเลยตกลงกันว่าจะจัดงานเลี้ยงฉลองกันซะเลย เชื่อไหมยัยสโนวไม่เปลี่ยนไปซักนิด ที่เปลี่ยนน่าจะเป็นตรงที่ขี้แยกว่าเก่าเพราะทันทีที่เห็นฉันสโนวก็กระโจนเข้ามากอดจนฉันแทบเสียหลักก้นกระแทกพื้น -‘’- ดีที่โยคว้าแขนไว้ทันไม่งั้นคงมีเฮ…

“ฉันคิดถึงแกที่สุดเลย รู้ไหมว่า…บลาๆๆๆๆ” แล้วอีกร้อยกว่าประโยคที่เพื่อนฉันพ่นมาจนฉันฟังไม่ทัน อีตาซันไลท์กับเพื่อนคนอื่นๆก็เหมือนกัน แทบจะกระโจนใส่ฉันแต่โดนรังสีแช่แข็งที่ส่งมาจากสายตาของโยสต๊าปไว้ชั่วคราว

พวกเรานั่งกินนั่งคุยกันไปจนเกือบ 5 ทุ่ม เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดเลยไม่ต้องกังวลอะไร

“แกไม่อยู่นะ โยโดนรุมจีบเลยรู้รึเปล่า? เชื่อเค้าเลย ยัยเด็กมัธยมบ้างล่ะ สาวนอกโรงเรียนบ้างล่ะ ในมหาลัยอีก แถมยังมีพี่ป้าพยาบาลตามกรี๊ด ดีนะที่ฉันคอยเป็นโล่กันยัยพวกนั้นให้ ไม่งั้นโยโดนโฉบไปกินแล้ว ^..^”สโนวเม้าท์มอย อย่างภูมิใจ

“ไม่เล่าได้ไหม! ^_^” โยยิ้มแต่น้ำเสียงโหดขัดกับหน้า

“อ…เอ่อ ไม่เล่าก็ได้จ้ะ(.///.)” แล้วแกหน้าแดงทำไม!

โยลุกออกจากที่นั่งข้างๆฉันแล้วไปหาอะไรกิน

“แกเห็นไหม? โยยิ้มให้ฉัน! อเมซิ่งสุดๆ! ฉันต้องตาฝาดแน่ๆ!!!>///< กรี๊ดดด”

“อ๋อ หมอนั่นยิ้มแก้บนน่ะ =^=”

“ถึงยังไงก็น่ารักอยู่ดี! จะละลายเล้ยยย!! บอกตรงๆตะกี้ฉันโคตรอยากได้แฟนแกอ่ะ! อยากจะหิ้วกลับบ้าน~ -////-เค้ายิ้มแบบนี้บ่อยๆฆ่าคนได้เลยนะ >.,<” สโนว…ๆ นี่แฟนฉันนะเฟ้ย! - -^ ชักรู้สึกหึงตะหงิดๆ(ฉันนี่แหละจะฆ่าแก!!)

“แกมีแฟนแล้วนี่ -o-”

“-O-^” ทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวคนที่ยืนข้างหลังเธอก็โกรธเอาหรอก

“อะไร…อย่าบอกนะว่าเธอลืมว่ามีฉันอยู่!! ไป…กลับบ้านยัยตัวดี -*-” ซันไลท์ที่ยืนดูเหตุการณ์จากด้านหลังของ สโนวอยู่ได้ซักพักใช้แขนล็อคคอลากยัยสโนวกลับไปแล้ว อะโฮะๆ หมอนี่มันแรงหึงสูงพอๆกับฉันเลยนะเนี่ย -0-

ฉันอยากรู้จังว่าพอกลับไปถึงบ้านยัยสโนวจะโดนน้ำโค้กกี่ขวด(?)

“มีเรื่องจะคุยด้วย - -*”

ฉันมองผู้หญิงผมทองที่ทรุดตัวนั่งข้างๆฉันอย่างงงๆ

“เฮ้ย!~~ เบอร์เกอร์บูด! O_O” ฉันมองยัยนั่นอึ้งๆไม่คาดคิดว่าจะได้มาเจอเธอที่นี่

“ยัยบ้า! ฉันจะมาพูดดีๆทำไมต้องทำตาถลนด้วย!”

ยัยนี่ดูเรียบร้อยขึ้นรึเปล่าหว่า…ใส่กระโปรงประเข่าซะด้วย =O=;

“มีอะไร?! -*-” ฉันพูดแบบไม่ค่อยญาติดีเท่าไหร่ คิดดูสิว่ายัยเบอร์รี่เคยทำอะไรกับฉันไว้บ้าง

“ฉันจะมา ขอ..โทษ…” ยัยนั่นพูดประโยคหลังเบ๊าเบา

“อะไรนะ? ตะกี้ไม่ได้ฟัง! (YOY)”

“ฉันบอกว่า ‘ขอโทษ’”

“ฉันหูฝาดใช่มะ? อ๊ะๆๆ อาาาา~~ UoU”ฉันแกล้งฮัมเพลงทำเป็นไม่สนใจ

“โอเค!! ฉันไม่พูดแล้ว!!! =[]=^^”

“อ…เออๆ ฉันล้อเล่น! >A<” ฉันรีบฉุดแขนยัยบูดเน่านั่นไว้

“ฉันจะมาขอโทษเรื่องที่เคยทำกับเธออ่ะ ฉันพึ่งมารู้ทีหลังว่าโยรักเธอมาก…”

“…”

“ฉันเป็นคนเขียนที่หลังกระดาษนั่นเองแหละ เที่ยวบินกับเวลาบินน่ะ…ฉันแค่อยากพิสูจน์ ถ้าเธอมาทันแล้ว โยกล้าปฏิเสธฉัน…ฉันก็จะเป็นฝ่ายไปเอง”

“โยต้องปฏิเสธอยู่แล้ว ถ้าฉันไปทัน! ^^”

“โดยมีความเป็นตายของเธอกับค่ารักษาแม่ตัวเองเป็นเดิมพันอ่ะนะ -__-”

“ธ…เธอนี่เลวมาก! -[]-^^^”

“ฉันเป็นคนดีต่างหาก! รู้รึเปล่า…ฉันเห็นโยร้องไห้นะยะ! ซบลงคามือเธอเลย ฉันก็เลยยอมถอนหมั้นอีกครั้งแล้วเอาเงินไปรักษาแม่เค้าให้…เฮ้อ~ ฉันนี่มันอาภัพรักจริงๆ (- -)”โยน่ะเหรอ!? ร้องไห้…!!!

ฉันมองผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะเริ่มคิดในใจว่า…ที่จริงเธอก็เป็นคนดีนี่นา “ฉันหายโกรธเธอแล้วล่ะ”

ฉันโบกมือบ้ายบายยัย(อดีต)มารร้ายนั่น…ซักวันเราคงเป็นเพื่อนกันได้นะ…