Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

“นี่…เอวา เธอตื่นได้ไหม? ช่วยคุยกับฉันที…ฉันอยากได้ยินเสียงเธอนะ อยากให้เธอลืมตามาพูดกับฉัน…”

“เธอหลับไปนานคงไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง…เธอนี่มันขี้โกงชะมัดที่ทิ้งฉันเอาไว้คนเดียว…”

“ฉันเพิ่งรู้ตัวนี่แหละ ว่าที่ผ่านมาฉันพูดกับเธอน้อยเกินๆป ฮะๆๆ ตลกดีนะ ที่ฉันโดนพระเจ้าลงโทษโดยการพูดคนเดียวซะแล้ว”

“ถ้าเธอตื่นขึ้นมา…ฉันอยากให้เธอเห็นหน้าฉันเป็นคนแรก แล้วฉันจะยิ้มให้เธอเยอะๆ จะพูดจนเธอรำคาญ…ฉันรอเธออยู่นะ”

ชายหนุ่มฟุบหน้าลงกับมือของหญิงสาวที่นอนหลับใหลไม่ได้สติมาเป็นเวลาเกือบ 2 ปีเต็มๆ…เค้าไม่ได้ยินเสียงเธอ ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ…เค้าพึ่งมารู้ตอนนี้เอง ว่าสิ่งเหล่านั้นมีค่าแค่ไหน…

เค้ามาเฝ้าเธอทุกวันจนดูโทรมกว่าแต่ก่อนมาก…อาจเพราะพักผ่อนน้อยกินอะไรไม่ค่อยลงล่ะมั้ง

“รู้ไหม…ฉันพูดกับเธอเยอะสุดเลยนะ เวลาอยู่กับคนอื่นเค้ายังหาว่าฉันเป็นใบ้รึเปล่าเลย…วันนี้อยากให้เธอตื่นจัง ฉันต้องไปแล้วนะจะไม่ตื่นมาบอกลากันหน่อยรึไง…ฮะ ฉันคงบ้าไปแล้วแน่ๆเลยแฮะ ฉันไปก่อนนะเอวา…”

แล้วประตูบานสีขาวก็ถูกปิด…คราบน้ำตาบนมือยังเปียกชุ่มอยู่ไม่หายไป เปลือกตาของเธอเริ่มขยับก่อนที่หญิงสาวจะลืมตื่นขึ้น…!

ฉันกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสง นี่ฉันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ?...ความรู้สึกแฉะที่หลังมือนี่มันอะไรกัน น่าจะเป็นน้ำอะไรซักอย่างนะ…

พอฉันลืมตาได้เต็มที่แล้ว ก็เห็นชายร่างสันทัดยืนยิ้มอ่อนโยนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดให้แสงจ้าเข้ามา

“คุณลุง…โท…นัส” ฉันบังคับเสียงที่ออกมาได้ไม่มาก

ใบหน้าใจดีหันมายิ้มให้ฉันจนตีนกาปริ วันนี้ลุงแต่งกายด้วยสีขาวทั้งชุด ใบหน้าดูเปล่งปลั่งเหมือนมีออร่าพุ่งออกมา

“หนูเป็นอะไรไปคะ? แล้วทำไมคุณลุงถึงใส่ชุดขาวทั้งตัวเลยล่ะคะ?”

“หนูโดนรถบรรทุกชนน่ะ แปลกนะที่รอด…ถ้าโยไม่บอกว่าจะยอมผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจตัวเองให้หนู คงตายไปแล้ว…”คุณลุงยิ้มละไม

“โย…? ผ่าตัดหัวใจ…แปลว่า!!? O_O”

“ลุงต้องไปแล้ว…ลาก่อนนะ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง…ที่ลุงทำไปเพราะอยากให้ไอ้หลานหัวดื้อนั่นมีความรักอีกครั้ง อยากให้หายตายด้านซักที ฮะๆๆ ^[]^ ตอนนี้ก็คงสมใจแล้ว…ลุงมีความสุขจัง” เสียงหัวเราะแห่งความสุขของคุณลุงดังก้องในหูฉัน รอยยิ้มอ่อนโยนฉีกกว้าง ก่อนที่ฉันจะรู้สึกว่าภาพต่างๆมันจางลงเรื่อยๆแล้วคุณลุงก็หายไปจากห้อง…

“คุณลุง…คุณลุงอยู่ไหนคะ? คุณลุง!!!”

น้ำตาฉันไหลออกมาพร้อมเสียงสะอื้น…บอกทีว่าโยยังไม่ตาย เค้ายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม? แล้วไอ้เสียงคุ้นหูที่คอยพูดตอนฉันหลับนั่นมันอะไรกัน? …ถ้าไม่ใช่โย หรือว่าฉันแค่ฝันไป….มันไม่จริงใช่ไหม…

ฉันผิดเองที่ไม่ระวัง! ผิดเองที่ยอมปล่อยให้นายไป!...ฮือ ตอนนี้ฉันขอได้ไหม…ต่อให้ไม่ต้องพูดอีกเลยก็ได้ จะทำท่าเย็นชาไร้ความรู้สึก โกหก หลอกลวงฉันอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งก็ได้!!...ได้โปรดกลับมาที…

กลับมาเอาหัวใจนายคืนไป!!! ฉันไม่ต้องการมัน!!คนบ้า…คิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะมีความสุขเหรอ….ฮือ โลกที่มันไม่มีนายอยู่อีกต่อไป…ฉันจะยิ้มและหัวเราะได้ยังไง…TT_TT

แอ๊ด~

ฉันหันไปมองประตูห้องที่ถูกเปิดจากด้านนอกก็เห็นแม็กม่ายืนจังก้าทำตาถลนอยู่ เค้ามองฉันเหมือนเห็นผี เราจ้องหน้ากันนาน 10 วิ ก่อนที่ตัวฉันจะถูกดึงเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น

“แค่กๆๆ! ฉ…ฉันหายใจไม่ออก >o<”

“ท…โทษที -///- ไม่คิดว่าเธอจะฟื้นนี่นา! ^o^”

“ฟื้นอะไร พูดเหมือนฉันตายไปแล้ว…”

“ก็ใช่น่ะสิ…เธอหลับไปเกือบ 2 ปีนะรู้ไหม ^__^”

“ห…ห๋า? ส…สองปี!!!” อ๊ากกกก!!! ฉันนอนกินบ้านกินเมืองอะไรตั้ง 2 ปีฟะ!!!

“แล้วเธอร้องไห้ทำไม?” แม็กม่ามองหน้าฉันแล้วยิ้มบางๆ

เค้าดูเปลี่ยนไปมากเหมือนกันนะ ดูเข้มขึ้นตัวก็สูงขึ้นด้วย แถมยังดูไม่กระฟัดกระเฟียดแล้วยิ้มเก่งขึ้นด้วย แต่…คนที่ฉันอยากเจอที่สุด คือ นายเย็นชาของฉันนะ แงๆๆ TTOTT

“โย…โยบริจาคหัวใจให้ฉัน…!!!”

“ท…ทำไมเธอถึงได้รู้…!? O_O”

“คุณลุงโทนัสบอกว่า เค้าบริจาคหัวใจให้ฉัน! แงๆ…งั้นโยก็ตายแล้วสิ! TTTT___TTTT”

“คุณลุงโทนัส…? อ๋อ ผอ. ผ…ผ…ผอ…ออ เหรอ!!! O[]o”

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น T_T” ฉันทำท่างงเล็กๆกับท่าทางผวาของแม็กม่าที่นานๆจะได้เห็น ไม่สิตังแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นเลยนี่หว่า…

“เธอพล่ามอะไรของเธอ!อย่ามาล้อเล่นนะ!! ผอ.น่ะเค้า…”

“ฮึกๆ…ทำไมโยต้องตายด้วย แง~~ TT[]TT”

“โยมัน…”

“แง…ทำม๊ายยยยย!!!!”

“ฟังฉันก่อนสิฟะ! ยัยงี่เง่า!! อุ๊บ..!” เค้าเอามืออุดปากเมื่อรู้ตัวว่าเผลอด่าฉันออกไป เอ่อ…ฉันควรจะดีใจใช่ไหมที่แม็กม่ายังคงเป็นแม็กม่าที่ฉันรู้จัก

อ้อมแขนกว้างนั่นกำลังจะเอื้อมมากอดฉันแต่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ประทานโทษ! นั่นว่าที่ภรรยาฉันเชียวนะ -*-”

“โย!!!”

ฉันเกือบจะวิ่งไปกระโดดกอดเค้าแล้วเชียว แต่ถูกสายน้ำเกลือพะลุงพะลังรั้งตัวฉันไว้

เฮ้อ! ทำบ้าอะไรน่ะ?!” โยตะโกนโหวกแหวกผิดนิสัย เค้ารีบวิ่งมาอุ้มฉันขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว
“น…นายยังไม่ตาย~~ *O*” ฉันทำตาระยิบระยับทันที

แต่นายดูโทรมไปนะ โอ้~แต่ถึงยังไงนายก็หล่อที่สุดในโลกอยู่ดี ^__^

“คิดถึงเธอจัง” โยยิ้มหวานอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน (‘///’ )
เค้าก้มริมฝีปากนุ่มนิ่มแสนอบอุ่นมาจูบฉัน จูบที่หอมหวานนั่นทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมีชีวิตชีวาขึ้นมา เหมือนว่าวิ่งแก้บนรอบสนามบิน 20 รอบก็ยังได้

พอถอนริมฝีปากออกโยก็กอดฉันแน่น แล้วหัวเราะร่าอย่างที่ฉันเองก็ไม่เคยเห็น

“ฉันจะบอกรักเธอวันละ 50 ครั้งเลย! ดีใจเป็นบ้าที่เธอตื่นแล้ว” ฉันแอบอมยิ้มกับท่าทางของเค้า

“นายนี่เว่อร์เป็นบ้าเลย” ฉันยิ้มทั้งน้ำตาแห่งความสุข

“บาดตาว่ะ…ชิ!” <<แม็กม่า (มีใครลืมว่าแม็กม่ายังอยู่ในห้องนี้เหมือนฉันบ้าง - -;;)

“นี่…ยังอยู่อีกรึไง?” << โย

“รู้สึกว่าวันนี้พี่จะพูดมากนะครับ ไอ้พี่ปลาตาย -. -++” << แม็กม่า

“เอาสั้นๆก็ได้ ‘ก ข ค’ - -++”<< โย

“พวกนายสนิทกันดีจัง ^__^” << ฉัน

“ฝันรึไง!! ^_^” << โย+แม็กม่า

แม็กม่าทำหน้าเหมือนไม่สบอารมณ์แล้วเดินออกไป ก่อนออกจากห้องหมอนั่นแอบขยบตาให้ฉันแว้บนึงด้วย…กระล่อนจริงๆหมอนี่ = =;

“เอาล่ะ เธอตื่นก็ดีแล้วจะได้ทำให้ถูกต้องซะที ^_^”

“หือ…ทำไรอ่ะ?” โยกระตุกยิ้มแล้วจับที่มือฉันเบาๆ

“เฮ้ย! นั่นหมีแพนด้า! O_O”

ควับ!

“ไหน!? (_O  )”

ฉันหันไปดูก็ไม่มีอะไร อะไรกัน! นายกวน teenฉันนี่หว่า -*-

“ดูสิ…พอดีเลยนะ” ฉันหันมามองที่นิ้วนางข้างซ้ายก็เห็นแหวนสีเงินฝังพลอยสีฟ้าเม็ดเล็กๆ แถมหันมาปุ๊บยังโดนขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่อีก

“นี่นาย…โรแมนติกขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร? -////-”

“นั่นไม่สำคัญเท่าสิ่งที่ฉันจะบอกเธอตอนนี้หรอก… ‘เจ้าสาว’^ ^”
“O////O”

โยก้มมากระซิบเบาๆที่ข้างหูฉัน “เรียนจบเมื่อไหร่…เซ็นใบทะเบียนสมรสให้ด้วยนะครับ…”