Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ยัยนั่นนอนห้องเดียวกับผม กินข้าวด้วยกัน ไปโรงเรียนด้วยกัน พระเจ้าแกล้งผมชัดๆ ยัยนั่นเหมือนอีฟมาก!ยังกับถอดแม่พิมพ์เดียวกันมางั้นแหละ ผมต้องอดกลั้นตีอกชกหัวตัวเองแค่ไหนมีใครรู้บ้างไหม!?

ไอ้ที่นอนข้างๆผมไม่ใช่อีฟ ผมต้องเตือนตัวเองตลอดเวลาก่อนนอน - -^จะทำให้ตกหลุมรักผมงั้นเหรอ? เฮอะ!แค่อยู่ใกล้ผมก็แทบบ้าแล้วโว้ย

แชะ!

ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไร ยัยนี่กำลังจะทำให้ผมเป็นโรคจิตว่ะ -_-; เพราะพอเธอเผลอทีไรผมก็ชอบแอบถ่ายรูปบ้าๆบอๆของเธอเก็บไว้ทุกที ยัยบื้อนี่ก็ไม่เคยรู้ตัวเลยด้วยสินะ…ถ่ายเสร็จผมก็เอามานั่งดูที่หอนาฬิกาคนเดียว

รู้สึกว่าตัวเองจะบ้าหนักเข้าไปทุกที…อีฟก็ไม่ใช่ ท่าทางกระโดกกระเดก ทำไมผมถึงรู้สึกใจสั่นแปลกๆเวลาอยู่ใกล้ได้นะ…

ตอนนั้นเองผมก็เลยตั้งกฎของตนเองขึ้นมา ‘จะไม่พูดกับยัยพิลึกนั่นเกิน 5 พยางค์’ เฮอะๆ ฟังดูเก่งตายล่ะ…แต่เอาเข้าจริงๆดันเผลอหลุดซะได้ ทั้งที่กับคนอื่นผมมองเป็นอากาศธาตุด้วยซ้ำ แต่กับยัยนี่มันเหมือนกับอะไรซักอย่างที่ทำให้ผมเขวแล้วเมินได้ยากจริงๆ

จนตอนนี้ผมเองก็หลุดกรอบไปเยอะ ทั้งยิ้มให้เธอ ปกป้องเธอ ร้องเพลงที่ผมโคตรเหง้าจะเกลียดให้เธอแถมยังโกรธจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้เพราะยัยนั่นดันไปจูบกับไอ้ขี้เซานั่นอีก!

ผมทั้งสับสนและมึนตัวเองจริงๆ ความรู้สึกบางอย่างกำลังครอบงำผม ผมไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่ และแน่นอนไม่อยากให้มันคือสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ ผมเข็ดเต็มทีกับการที่ต้องรักและสูญเสีย…

ผมตัดสินใจลากลับไปที่ญี่ปุ่นเพื่อดูอาการแม่ซักระยะ เป็นการเซฟตัวเองให้ห่างจากยัยพิลึกที่กระเถิบเข้ามาใกล้หลืบหัวใจผมไม่ให้เข้ามาใกล้มากกว่านี้ อีกอย่างก็เพื่อย้ำตัวเองว่ายังไงแม่เองก็คือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับผม  ผมไม่ควรให้ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองใช่ไหม…

หลังจากที่คุยกับพ่อเรื่องนี้บ้าง แล้วผมก็ได้คำตอบในบางเรื่อง…

“แม่คงไม่ดีใจหรอก ถ้าแกต้องทรมานตัวเอง หลอกคนอื่นเพื่อหาเงินมารักษาเธอ…แกคงรักแม่หนูนั่นเข้าแล้วสินะ”

“ไม่ได้เรียกว่า‘รัก’หรอกครับ” กับพ่อเท่านั้นที่ผมจะยอมเปิดปากคุยด้วยนานๆ

“รักสิ…ตาแกมันเหมือนพ่อตอนนั้นไม่มีผิด ถ้าแกรักเค้าก็กลับไปบอกเค้าตรงๆเลยสิ เรื่องแม่พ่อจะจัดการเอง”

“ครับ…”

“โย…แกจำเอาไว้อย่างนะว่า ‘คนที่โกหกหัวใจตัวเอง คือคนที่จะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต’”

“…”

“ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถซื่อสัตย์ต่อใจตัวเองได้ และไม่ใช่ทุกคนที่จะหลอกตัวเองได้ตลอดไป ไม่ว่าจะเลือกทางไหน ขอให้เลือกทางที่แกจะไม่มีวันนึกเสียใจกับมันทีหลัง เข้าใจที่พ่อพูดใช่ไหม?”

ผมพยักหน้าให้พ่อแล้วเดินออกจากห้องไป…ผมยังรู้สึกไม่แน่ใจกับหัวใจของตัวเองนิดหน่อย เลยไม่ได้กลับไปเมืองไทยโดยทันที…แต่ใจผมกลับห่วงยัยพิลึกนั่นขึ้นมา…ยิ่งเอ๋อๆอยู่ด้วยถ้าผมไม่อยู่จะเป็นยังไงนะ

ในที่สุดผมก็ตัดสินใจกลับไป แต่นึกขึ้นได้ว่ายัยนั่นคงจะไม่มีชุดใส่ในงานเทศกาลคริสต์มาสแน่ๆเลยเอาชุดที่ซื้อมาจากร้านตัดชุดที่นึงมาวางไว้หน้าบ้านพร้อมเขียนข้อความติดเอาไว้ว่า ‘Meet  you,Every time’ ก็ผมพูดไม่เก่งเปลี่ยนสีหน้าก็ไม่ว่องนี่หว่า จะให้แสดงออกตรงๆเอาชุดไปยื่นให้ต่อหน้าแล้วโดนถามนู่นนี่นั่นมีหวังหลุดขรึมพอดี - -+
หวังว่าเธอมาเห็นจะยิ้มจนแก้มปริเลยนะ…

งานเต้นรำในงานคริสต์มาสอีฟเริ่มขึ้น ผมไม่อยากเข้าไปเลย…ไม่ใช่ว่าอายอะไร ผมอยากเจอยัยนั่นจะแย่ แต่…เรื่องที่ผมต้องรับตำแหน่ง ‘อดัม’ นี่สิ ก็รู้กันอยู่ว่าต้องเป็นผมเพราะไอ้เจ้าชายคนอื่นมันไร้แก่นสาร บ้างก็ไม่ยอมขึ้นเวที - -*มันโบ้ยขี้มาให้หลานผอ.อย่างผมต้องมาแบกหูฟังเสียงกรี๊ดน่ารำคาญเหมือนทุกๆปี ผมอยากรู้นักว่าหลังจากผมจบเกรด 12ไปใครมันจะมารับหน้าที่นี้กัน

ที่จริงนี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ผมไม่อยากกลับมา เพราะวันนี้…ทำให้ผมนึกถึงอีฟ…ผมไม่อยากเป็นอดัมที่ต้องจับมือกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่อีฟ

แต่ที่กลับมาเพราะห่วงเธอทั้งดุ้นเลยนะยัยพิลึก - -* จงภูมิใจซะเถอะนานๆทีฉันจะเห็นใครอยู่ในสายตา..!
ผมทนเห็นยัยนั่นนั่งเขี่ยแก้วคนเดียวก็สงสารในที่สุดเลยออกไปหา นี่ผมทำถูกแล้วใช่ไหม?...เอาเถอะไว้ค่อยหนีตอนประกาศก็ยังทัน

สปอร์ตไลท์ส่องมาที่ยัยนั่นตอนประกาศตำแหน่ง ‘อีฟ’ ทำให้ผมที่กะจะชิ่งดื้อๆไม่หนีไปไหน…อีฟถ้าเป็นยัยนี่เธอคงหยวนๆให้รับตำแหน่งต่อล่ะนะ…เพราะวันนี้ผู้หญิงตรงหน้าฉันคล้ายเธอเหลือเกิน…

ในคืนนั้นผมไม่ได้เมา ไม่ได้โดนยาฆ่าหญ้ากรอกปาก แต่ให้ตายเหอะ! ผมเผลอสารภาพทุกอย่างไปแล้ว…(ยกเว้นเรื่องแม่) แต่ผมก็ดีใจนะ…เพราะทุกอย่างที่ผมพูดไปน่ะมาจากใจจริง

ต่อมาผมเองก็มารู้ว่าลุงเองก็ให้ข้อเสนอกับยัยนั่นเหมือนกัน…ไม่ต่างจากผม ผมโกรธแล้วว่าเธอแรงมากจนเธอร้องไห้ จนลืมนึกไปเลยว่า…ผมเองนั่นแหละที่ชั่วกว่าเธอหลายขุมเพราะทำเพื่อเงิน…ผิดกับยัยนั่นที่ทำเพราะโดนลุงกุเรื่องหลอก

แต่จะให้ผมเข้าไปคุยได้ยังไงล่ะ?ลึกๆแล้วผมก็โกรธนั่นแหละ ที่เธอทำเพราะเห็นใจผม…แม่ตายพ่อตายอะไรกัน ตาลุงนั่นจะแช่งกันทางอ้อมรึไง ผมไม่น่าสมเพชขนาดนั้นซักหน่อย ที่ไม่คุยกับใครแล้วทำเป็นอยู่หน้าเดียวมันเป็นแต่กำเนิดแล้วโว้ย! -_- แล้วที่ใจด้านชาไม่มีแฟนซะทีก็เพราะยังลืมอีฟไม่ได้นั่นแหละ กรรมจริงๆเลย ( _ _^)

แต่ถึงทะเลาะกันผมก็คอยเฝ้าดูยัยนั่นอยู่ตลอดเลยนะ พอเห็นยัยแว่นโรคจิตนั่นก็นึกแล้วเชียวว่าต้องเกิดเรื่อง
จู่ๆยัยเอวาก็หายไป ได้ยินว่าโดนใช้ไปขัดห้องน้ำ 3ทุ่มก็แล้ว 4ทุ่มก็แล้ว…ผมยังหาตัวเธอไม่เจอเลย

“เธออยู่ในห้องน้ำชั้น 4 อาคาร 2” หัวแดง 1ใน 5 เจ้าชายของโรงเรียน(ถ้าจำไม่ผิด)เป็นคนมาบอกผม

“ทำไมนายถึงรู้?” ว่าฉันกำลังตามหาอะไร…

“นายรักเธอนี่ รีบไปสิ” หมอนั่นหันหน้าหนีสายตาเฉยชาที่จ้องจับผิดของผม เพียงวูบเดียวที่เห็นแววตาของหมอนั่นเป็นแบบเดียวกับที่ผมเคยเป็น…

หมอนั่นคงแอบชอบยัยนั่นสินะ…

ผมวิ่งมาเจอเธอจนได้ เธอร้องไห้แล้วเรียกแต่ชื่อของผม…มันทำให้ผมรู้สึกผิดจริงๆ ผมกอดปลอบเธอแล้วสัญญาว่า ‘จะไม่ทิ้งเธอ’

นั่นสินะ ห่วงขนาดนี้ฉันคงรักเธอเข้าแล้วจริงๆ

ขอโทษนะอีฟ…ฉันรักคนอื่นมากกว่าเธอซะแล้ว…

ไม่ทันไรก็เกิดปัญหาขึ้นอีก ยัยแว่นนั่นเอาอีกแล้วไง…เพราะตอนเกรด 9 วันวาเลนไทน์ผมปฏิเสธรักยัยนั่นไปแบบตรงไปตรงมา

‘ฉันไม่ชอบเธอ’ แล้วโยนช็อกโกแลตทิ้ง -_-

ก็ตอนนั้นผมชอบอีฟ ทำไมจะต้องรับช็อกโกแลตงี่เง่านี่ด้วย

ปล.ที่สำคัญรองจากทิงเจอร์แล้ว ผมเกลียดของหวานที่สุดเลย…!

ยัยแว่นนั่นไปเอาเบอร์ยัยเบอร์รี่มาจากไหนไม่รู้ เบอร์รี่ที่ยอมรามือไปจากผมเมื่อ 4 ปีก่อน เพราะเบอร์รี่กับผมเคยหมั้นกันมาก่อนตั้งแต่เด็กๆ แต่ผมขอถอนหมั้นไปเหตุผลเพราะเราทั้งคู่ยังไม่พร้อมจะแต่งงานกัน

ใครจะอยากแต่งงานกับปลิงทะเลที่วันๆเอาแต่เกาะหนึบกัน เมื่อ 4 ปีก่อนยัยนั่นเข้าใจว่าผมรักอีฟเลยยอมเลิกลาไป แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว เบอร์รี่ไม่ใช่เด็กสาวใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนน้องสาวอีกต่อไป ยัยนั่นเปลี่ยนจากปลิงทะเลมาเป็นปลิงควายอะเมซอนแทน นอกจากโชว์โป๊แล้วยังชอบเกาะหนึบกว่าเก่า

เบอร์รี่ยืนยันว่ายังไงเธอก็จะเอาผมกลับอเมริกากับเธอให้ได้ แล้วคราวนี้เธอก็เอาจริงโดยการเอาพ่อที่เป็นมาเฟียมาขู่…ความเอาแต่ใจของเธอมันไม่เคยลดน้อยถอยลงเลยสินะ

ทั้งหมดทั้งมวลนี่ก็เพราะยัยแว่นนั่นดันส่งรูปผมกับเอวาตอน…กันตอนผมเมาไปแท้ๆ ยัยเบอร์รี่ถึงได้อารมณ์ร้อนขนาดนี้ อยากจะบ้าตายผมอธิบายไปก็เหมือนแค่พ่นลมผ่านหู - - เธอไม่ได้รับฟังเลยซักนิด

“จูบกับคนอื่นได้ก็ต้องจูบกับฉันได้เหมือนกัน!!”

“อะไรของเธอเนี่ย -_-”

“นายต้องจูบกับฉันเดี๋ยวนี้!!!” เธอถลึงตาโหด

“ไม่! -_-” ผมพูดไปก็ไม่ช่วยให้เธอเย็นลง ผมจึงตัดสินใจหันหลังเดินหนี

“ถ้านายเดินไปอีกแม้แต่ก้าวเดียว…ฉันจะสั่งให้พ่อเชือดยัยนั่น” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

“เธอ...”

“ฉันทำจริงแน่! ฉันจะไม่ยอมเสียนายไป ไม่ว่าใครจะว่ายังไงก็ตาม…พ่อฉันเป็นใครนายคงรู้ แค่สั่งฆ่าครอบครัวธุรกิจด๊อกด๋อยของยัยหัวโกโก้นั่นหมดตระกูลก็ยังได้…!”

“เธอเหมือนไม่ใช่เธอเลยนะ เธอที่ฉันรู้จัก ไม่เอาความเป็นความตายของคนอื่นมาเล่นแบบนี้หรอก!” ผมจิกตาใส่ยัยเบอร์รี่เล็กๆ

“ฉันคนเดิมมันตายไป ตั้งแต่นายถอนหมั้นเราแล้วโย!” สายตานั่นดูเป็นจริงเป็นจังจนผมกลัวว่าคนนิสัยเอาแต่ใจแบบเด็กๆอย่างเธอจะทำจริงๆ…

“ทำจริงสินะ…”ผมจ้องตาของเธอแน่นิ่ง

“ไม่ใช่แค่ขู่อยู่แล้ว” แววตานั่นไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย แถมริมฝีปากสีแดงสดนั่นยังฉีกยิ้มให้ผมแบบร้ายกาจอีก ยัยเด็กนี่เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?(-*-)

“แต่…ถ้านายยอมทำตามใจฉัน…ฉันอาจจะไม่ทำอะไรก็ได้นะ…ฉันรู้เรื่องแม่นายจากลุงโทนัสหมดแล้ว เงินนั่นฉันจ่ายได้สบาย…ฉันรู้ว่านายไม่อยากอยู่กับยัยเพิ้งนั่นหรอก ฉันจะช่วยนายเอง!” มือเล็กๆปลดกระดุมเสื้อเม็ดที่ 3 ของผมออก…เชื่อเค้าเลยแม้แต่มือปลาหมึกนี่ก็พัฒนาขึ้นด้วย

“ไม่แปลกนี่ที่เธอจะรู้…เลิกทะลึ่งซักที!เธอจะเอายังไง? - -^”ผมปัดมือยัยเบอร์รี่ออก แต่ก็ต้องผวาเมื่อยัยนั่นจับมือผมไปทาบกับหน้าอกของเธอ…แก่แดดจริงเชียว(- -**) ผมพยายามจะชักมือออก

“จูบฉันสิโย! ถ้านายบริสุทธิ์ใจจริงก็ลองจูบฉันสิ! ว่านายจะเปลี่ยนใจรึเปล่า?!” ผมชักจะรู้สึกไม่ดีกับสภาพล่อแหลมแบบนี้แล้วสิ ถ้าใครมาเห็นเข้าจะเสียหายกันทั้งสองฝ่ายนะ! ยัยนี่ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย…!!

“อย่า-มา-ไร้-สา-ระ” ผมพูดเน้นทีละคำเผื่อมันจะเข้าสมองของเธอบ้าง -_-^^

“ฮึ!! แล้วเราจะได้รู้กัน” ยัยคนเอาแต่ใจนั่นหน้าหนามาจูบผมก่อน แล้วเริ่มเสต็ปความยั่วยวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆผมที่ทีแรกนิ่งเป็นขอนไม้เริ่มเขวไปกับมารยานั่นจึงโน้มตัวไปจูบยัยนั่นเพื่อจะเป็นฝ่ายรุกแทนจะได้ไม่สูญเสียสติไป จูบที่เหมือนจะเป็นแค่การแข่งขันแพ้ชนะดำเนินต่อไปจนกระทั่ง…ยัยเอวาเข้ามาเห็น

ผมพยายามจะอธิบายยัยนั่นก็ไม่ฟังแถมคำพูดของยัยนั่นยังทำผมเจ็บจี๊ด ช็อกโกแลต…ไอ้สิ่งที่ผมเกลียดมาก…แต่วันนี้เชื่อไหม?ผมต้องงมถังขยะแทบเป็นแทบตายเพื่อหามัน!

ผมโดนยัยเบอร์รี่เกาะหนึบอยู่ตลอด ยัยเอวาก็งอนผมจนต้องคบกับไอ้แม็กม่าอะไรนั่นเพื่อประชดผม เฮ้อ~
เรื่องเริ่มวุ่นขึ้นเรื่อยๆ ผมคิดว่าผมไม่อยากหลอกหาผลประโยชน์จากเธออีกแล้วถ้าเปลี่ยนเป็นหลอกยัยเบอร์รี่ยังแฟร์กว่า อีกอย่างผมเองก็ไม่อยากให้เอวาถูกสั่งฆ่าหรอกนะ…แต่ผมก็ไม่กล้าบอกจนหมดเปลือก

สุดท้ายก็ได้แค่พูดไปครึ่งๆกลางๆให้เอวาตัดใจ…แต่เธอคงไม่รู้ ทุกคำที่พูดมันกัดฟันพูดแค่ไหน…อัดอั้นจะเป็นจะตายสุดท้ายก็ไม่ได้บอกเธอ…

วันสุดท้าย…ของการเรียน ยัยนั่นเขียนที่มือของผมว่า ‘จะไม่ลืม’ ถึงจะดีใจนิดๆ…แต่ก็เป็นเรื่องที่ไม่ควรดีใจอยู่ดี อีก 1วันผมก็จะกลับอเมริกากับเบอร์รี่อยู่แล้ว จะให้ทำยังไง?

ผมเขียนคำว่า ‘รัก’ภาษาญี่ปุ่นใส่หลังต้นคอ(ซึ่งเป็นที่เดียวบนตัวเธอที่ผมเห็นว่ายังว่างอยู่) ฮ่าๆๆ มาคิดๆดูก็ฮาดีนะ คงอ่านไม่ออกล่ะสิ แต่…ก็ดีแล้วล่ะนะ

วันสุดท้ายที่ผมจะอยู่ประเทศไทย วันนี้ทุกคนไปเที่ยวทะเลกัน ผมยัดกระดาษใส่เสื้อยัยนั่นไว้ตอนเธอหลับหวังว่าตื่นมาคงได้อ่านแล้วยกโทษให้ผมได้บ้าง สิ่งสุดท้ายก็คือกล้องถ่ายรูปของผม

กล้องที่อัดแน่นไปด้วยหน้าพิลึกๆของเธอกับความรู้สึกของฉัน…ถ้าเธอได้ดูจนจบคงจะเข้าใจในความรู้สึกบางอย่างของฉันที่ไม่เคยได้บอกให้เธอได้รู้

อยากจะบอกก่อนที่จะไป…ก่อนที่นาฬิกาหัวใจของฉันจะหยุดลง ว่าหัวใจของฉันมันเป็นของเธอ…ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน มันจะเป็นของเธอตลอดไป…และตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นของเธอ…จริงๆ

ถ้าได้เห็นเธอยิ้มอีกครั้งก็คงดีสินะ…ถ้าได้เห็นอีกก็คงดี

ฉันจะรักเธอนะ…เอวานีน จะรักตลอดไปเลย

“ผมจะเป็นคนบริจาคเองครับคุณหมอ!!!”

ติ๊ก…ติ๊ก…  ติ๊ก…  ติ๊ก
                                                                                                                                                The End Wayo(talk)