Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

“บอกลาเสร็จแล้วใช่ไหม?” สาวผมบลอนทองเอ่ยถามชายที่พึ่งเดินลงมาจากหอนาฬิกา เธอส่งยิ้มให้เค้าอย่างคุ้นเคย
“อืม” มีเพียงเสียงสั้นๆในลำคอตอบกลับมา
“นายพร้อมจะไปกับฉันรึยังล่ะโย?”
“ยัง” สายตาเหม่อลอยมองไปยังด้านบนของหอนาฬิกา
 “ฉันขอเวลาอีก 4 วัน” 
ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด
ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด
เสียงมือถือฉันดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ ฉันยังคงไม่ไหวติงและไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อมัน
ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด~!
เสียงมือถือดังถี่ขึ้นกว่าเดิมจนมันทำให้ฉันตื่นจากภวังค์
กว่า 100 มิสคอล…กว่า 50 ข้อความ…ที่ฉันไม่ได้รับ
ฉันนั่งเจ๋ออยู่นี่ยังไม่ถึง 2 ชม.เลยนะ ทำไมต้องส่งข้อความมาเว่อร์ขนาดนี้
ติ๊ดๆๆๆๆ!~
ติ๊ด!
ฉันกดปิดเครื่องแล้วเดินลงมาจากหอนาฬิกา พอเดินออกมาพ้นเขตสวนก็เจอกับแม็กม่า ผมสีแดงของเค้าและทั้งตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อวิ่งหอบถี่เข้ามาทางนี้ ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวอย่างน่ากลัว…แล้วกำไหล่ฉันไว้แน่น
“ทำไมถึงไม่รับสาย! เธอรู้ไหม?! ฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน!!!”
“…”
“โทรไปก็ไม่รับแถมปิดเครื่องอีก! เธอกำลังเล่นอะไรของเธอ!!!”
“ฉันขอโทษ…”
ฉันไม่แคร์เสียงแหกปากของแม็กม่าแล้วฟุบหน้าลงที่อกเค้าดื้อๆ น้ำตาที่เคยหยุดไหลไปไม่นานพร่างพรูออกมาจนทำให้เสื้อที่เปียกอยู่แล้วของแม็กม่ายิ่งเปียกเข้าไปอีก
“เอวา…?” เค้าทำเสียงงงปนตกใจนิดๆที่เห็นฉันร้องไห้
“ฮึก…อย่าพูดอะไร”
“…”
“นายสัญญาแล้ว…จะแบกความเหงาให้ฉันใช่ไหม?...”
จากนั้นเค้าก็ไม่พูดอะไรอีกเพียงแค่กอดฉันเอาไว้เท่านั้น อุ่นจัง…ขอแค่มีใครซักคนให้ฉันพักใจได้ในตอนนี้…ก็พอ 
หลังจากนั้นแม็กม่าก็ส่งฉันกลับบ้าน…เค้าไม่ถามอะไร…ไม่โวยวาย…แล้วก็ไม่พูดอะไรด้วย…ก่อนที่เราจะจากกันเค้าทิ้งคำๆนึงเอาไว้
“ฉันรักเธอมากนะ…!”
แต่หูฉันกลับอื้อเหมือนไม่ได้ยินคำๆนั้น ฉันจึงทำได้แค่ยิ้มตอบเท่านั้น… 
3วันหลังการสอบ…
ฉันตั้งใจทำข้อสอบเป็นอย่างดีและมั่นใจว่าจะต้องผ่าน…! ถึงฉันจะเครียดอยู่บ้าง แต่ฉันก็ไม่ใช่พวกโง่ที่แยกเรื่องรักกับเรื่องเรียนไม่ได้…ข้อสอบที่ฉันทั้งลอกทั้งทำเองเลยผ่านฉลุย *O* v Not worry~แต่เรื่องหลังจากนี้น่ะสิ ทำฉันกลุ่มยิ่งกว่าเรื่องสอบอีก…
“แกรู้ไหม? ทำไมอดัมกับอีฟทุกคู่ต้องปฏิบัติตามคำสาบานที่ให้ แล้วแกล้งทำตัวเป็นคู่รักกันหลอกๆ”
“นั่นสิ ทำไมอ่ะ?”
“เพราะเค้าลือกันว่า ถ้าไม่ทำตามใครคนนึงไม่อดัมก็อีฟ จะมีอันเป็นไปน่ะสิ!!~”
“กรี๊ดด~! น่ากลัวจัง…! > <”
นี่เป็นเรื่องที่ฉันได้ยินเด็ก ม.4คุยกันมา แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้ฉันขนลุกเป็นพักๆเลยแหละ+ >~<แต่อย่างว่า…คนใดคนนึงที่ว่าจะไม่ใช่ฉันก็ได้…ถึงจะเป็นหมอนั่น…ถ้าเป็นอะไรไปจริงๆ ฉันก็คงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่…?
T_T พูด(ในความคิด)แล้วน้ำตาจะไหล…ทำไมฉันถึงไม่โกรธไม่ตัดใจจากโยซะทีนะ บ้าจริงๆ! ฉันมันโคตรเหง้าโง่เลย! >A<~ ทั้งที่เค้าไม่เคยมองหน้าฉันด้วยซ้ำตั้งแต่วันนั้น…!จนฉันชักสงสัยแล้วว่าตัวเองมันเป็นแค่เศษฝุ่นหรืออากาศธาตุรึไง?
กริ๊งง!!
ในที่สุดกริ่งสวรรค์ก็ดัง วันสุดท้ายของฉันในโรงเรียนนี้จะจบลงซะที ที่ฉันต้องทำก็คือ บอกลาทุกคน เก็บของใส่กระเป๋าเดิม แล้วโทรหาพ่อแม่ที่ตอนนี้น่าจะรับสายฉันได้ซักที…!หลังจากที่ตัดสายหนีฉันมาซะนาน…=_=^ก็แผนของพวกเค้ามันน่าจะจบลงได้แล้วนี่…
“เอวาจ๋า~มานี่มา~!” เพื่อนเรียกฉันซะแล้ว…
“จ้าๆ~มาแล้นน ^W^~”
ฉันวิ่งไปพร้อมปากกาเมจิกสีสวย 1 ด้าม
ถึงจะเป็นเอกชนสุดหรูยังไงแต่ก็ยังเป็นเด็กม.ปลายธรรมดาที่ก่อนจะจากกันไปก็ต้องทิ้งท้ายด้วยการเขียนเสื้อตามธรรมเนียม
“ไปดีนะ~”
“เจอกันทางช้างเผือก ^0^”
“ที่ชอบ…ที่ชอบ…”
=_=;; ประทานโทษ…ฉันยังไม่ตายโว้ย! พวกแกทั้งหลายเล่นบอกลาแต่ละคำเหมือนแช่งทางอ้อมยังไงก็ไม่รู้นะ…
ผ่านไป 10 นาที พวกที่รุมทึ้งฉัน ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง เพื่อนๆ ภารโรง อาจารย์ คนขายไอติมไปจนถึงยามหน้าประตูโรงเรียน ก็มามะรุมมะตุ้มเขียนตัวฉันจนไม่มีที่ว่าง ประดุจว่าฉันเป็นอะไรซักอย่างที่มีแต่ตัวหนังสือกับภาพการ์ตูนอาโนเนะเต็มตัว…รู้สึกไม่เหมือนคนเท่าไหร่แล้วนะตอนนี้ จากหน้าผากจรดปลายเท้าคิดดู…มีแต่หมึกปากกา!!
“ว้าว~!น่าทึ่งนะ…เธอกลายเป็นศิลาจารึกเดินได้ไปแล้ว ฮ่าๆๆ^[]^”
“ซันไลท์นายก็ไม่ต่างจากฉันหรอกย่ะ! ไม่ต้องหัวเราะเลย -*-”
“อ้อใช่…ทุกคนเขียนหมดแล้วใช่มะ?”                “คิดว่าไงล่ะ?..นายก็รุมมะตุ้มเขียนกลางหน้าผากฉันว่า‘ยัยขี้’ด้วยนี่!” ฉันเสยผมหน้าขึ้นแล้วชี้ให้ซันไลท์ดูผลงานชิ้นเบ้อเร่อบนหน้าผากของฉัน                “นั่นเพราะเธอเขียนด่าฉันตรงกลางหลังก่อนต่างหาก =O=” ฉันล่ะไม่อยากเถียงกับหมอนี่เลยจริงๆ (เพราะมันพูดถูก)
“ไหนๆก็สุดท้ายแล้ว…ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนนาย ^__^”
“=[]=…!!!” ซันไลท์ทำหน้าช็อคซีนีม่าสุดๆ
“ผงะอะไร =*=”
“เปล่า…ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน ^_^” ซันไลท์ยีหัวฉันเล่นก่อนจะมองไปทางโยที่นั่งนิ่งให้พวกหนุ่มๆสาวๆเขียนเสื้ออยู่อย่างขัดไม่ได้
“ไม่ไปเขียนล่ะ?”
“ฉันคงไม่…”
“เธอควรไป...! ทำตามหัวใจตัวเอง… แล้วเธอจะไม่เสียใจทีหลัง”
“…” ฉันมองหน้าซันไลท์ที่นานๆจะพูดอะไรดีๆเป็น
นั่นสินะ อย่างน้อยฉันกับเค้าก็เคยมีความทรงจำดีๆด้วยกัน…ถึงจะบอกให้ลืม แต่อย่างน้อยๆขอเพียงเค้ายังจดจำฉันได้บ้างก็ยังดี
ฉันเม้มปากแน่นมือกำปากกาเมจิกเดินตรงไปยังโต๊ะของเป้าหมาย…เหมือนว่าทุกคนจะรับรู้ถึงความพยายามของฉัน เลยพร้อมใจกันแหวกทางให้แต่โดยดี…(=o=;) อะไรฟะ?! ฉันยังไม่ได้ปริปากขอซักคำ! จะแหวกให้ฉันดูเด่นเพื่อ?นี่กะจะแอบย่องๆมุดไปเขียนตรงขากางเกงหมอนั่นแล้วนะ~(อนาจเกิ๊น)
“…”
โยหลุบตาลงยังคงมาดเย็นชาไว้อยู่ มันคงไม่มีเหตุผลที่นายต้องเสวนากับฉันอีกแล้วใช่ไหม?
ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลงจับมือของเค้าขึ้นมาแล้วเขียนบนฝ่ามือเค้าไว้ว่า ‘ฉันจะไม่ลืมนาย’
ฉันมองตาเค้าเนิ่นนานซักพัก…ก็รู้ว่ามันยังคงมีแต่ความว่างเปล่าจริงๆ
ฉันรู้ดีว่าเขียนบนฝ่ามือมันอยู่ได้ไม่นาน “แค่นายจำได้ว่าฉันเคยเขียนก็พอ…”ฉันพูดเบาๆแล้วเดินออกมาโฮ~ TTOTT จะร้องไห้แล้ว! อีเอวานีนคนนี้จะร้องไห้อีกแล้ว…
ทำไมนางเอกเรื่องนี้ถึงจบเศร้านักนะ แง…ถ้าจะจบแบบนี้สู้ให้ฉันเป็นบ้าตอนจบเหมือนละครหลังข่าวยังจะดีซะกว่า T^T จะได้ไม่ต้องรับรู้หรือซึมซับความรู้สึกดราม่าอะไรทั้งนั้น
“เดี๋ยว…” เสียงโย! เสียงโย๊!!~ บอกทีว่าเค้าเรียกฉัน >_<
ยังไม่ทันที่จะหันไปหาเจ้าของเสียง จู่ๆสัมผัสของนิ้วอุ่นๆก็แตะลงที่ต้นคอของฉันเบาๆ ก่อนที่ความรู้สึกเปียกๆเย็นๆจากหัวของปากกาเมจิกจะถูกเขียนลงบนหลังต้นคอขาวๆของฉัน
ฉันหันไปมองเค้า ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มให้ฉันวูบนึง…เป็นรอยยิ้มที่เศร้าเป็นบ้า
มือเค้าปล่อยผมสีน้ำตาลของฉันที่เค้าจับไว้ตอนเขียนข้อความลงแล้วเดินจากไป…ไปไหนก็ไม่รู้…TTTT^TTTT สรุป…ก็จบเศร้าอยู่ดี
ไม่เอา! ฉันไม่อยากให้นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะเจอเค้าเลย
“โย!”ฉันรวบรวมความกล้าตะโกนไล่หลังเค้าไป “นายต้องไปทะเลพรุ่งนี้ให้ได้นะ!!!”
ร่างสูงยังคงเดินไปโดยไม่หันกลับมา…ฉันไม่สนว่าเค้าจะรู้สึกยังไง ถึงเค้าไม่รักฉันแล้ว…หรือไม่เคยรักฉันเลยก็ตาม แต่ฉันก็อยากจะบอกว่าให้เค้ารู้ว่าที่ผ่านมา…ฉันรักเค้า!
พรุ่งนี้…ฉันจะบอกความรู้สึกนี้กับนาย T^T