Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

“ฮัลโหล…ป๊านี่ลูกรักของป๊าเองนะ -*-”

((อะอ่อ…เอ่อ…ว่าไงลูกรักสบายดีไหม ฮ่าๆๆ))

“ไม่ต้องมาหัวเราะกลบเกลื่อนเลย! รู้ไหมว่าหนูโทรไปกี่ครั้ง!! ใจร้ายที่สุดเลย…หนูรู้ความจริงหมดแล้วนะ ป๊ากล้าทิ้งลูกตัวเองเอาไว้กับผู้ชายได้ไง ถ้าจะแกล้งคลุมถุงชนกันทางอ้อมแบบนี้ ป๊าบอกหนูมาตรงๆง่ายกว่าไหม!!!”

((ก็…ป๊ารู้ไงว่าลูกสาวคนนี้มันไม่ยอมง่ายๆแน่…ก็เลยต้องแกล้งทำเนียน ไอ้หนูโยก็ท่าทางเป็นสุภาพบุรุษออก…ว่าแต่ที่ลูกโวยวายแบบนี้…อย่าบอกนะว่าลูกท้อง!!!))

“ไม่มีทางค่ะ!!>///<”

((แล้วลูกมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?))

“ป๊าอย่าบอกนะว่าลืมไปแล้ว ไหนบอกจะมารับหนูตอนจบเกรด 12 ไง!>[]<”

((อ่าว…ทำไมเรียนจบเร็วนักล่ะ ป๊าเพิ่งไปมา 8 ประเทศเอง…))

“…”

((…))

“เดี๋ยวนะป๊า…หมายความว่าไง? นี่ป๊าแอบหนีไปฮันนีมูลสวีตกับม๊าสองคนใช่ไหม?...แล้วป๊ากะม๊าก็ทิ้งหนูอยู่ในรั้วโรงเรียนตั้งเกือบ 4 เดือนเนี่ยนะ!!! ป๊าม๊าคงเที่ยวเพลินจนลืมไปแล้วสินะว่ามีลูกอยู่เมืองไทย T[]T”

((…โอเค เอาเป็นว่าป๊ายอมรับผิดแล้ว ลูกรู้หมดแล้วนี่ งั้นจะให้ไปรับเลยไหม?))

“ค่ะ หลังเข้าค่ายเสร็จป๊ารีบมาเลยนะ หนูคิดถึงป๊ากับม๊ามากๆเลย~”

((มีอีกเรื่องที่ป๊าอยากถาม…ลูกกับโยจะแต่งงานกันเลยไหมถ้าป๊ากลับไปถึง~~))

“…”

((เงียบแบบนี้เขินเหรอลูก…ฮ่าๆๆ))

“ตอนนี้หนูกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น…แค่นี้ค่ะป๊า”

((หมายความว่า…))

ปิ๊บ!

ฉันกดตัดสายไปกลางคันหลังจากที่เคลียร์เรื่องต่างๆกับพ่อจบแล้ว…เป็นครั้งแรกที่ฉันกล้าเหวี่ยงกับพ่อขนาดนี้หลังพักค่ายสิ้นสุดป๊าก็จะมารับฉันกลับ…แล้ววันนี้ ก็เป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะอยู่ที่บ้านหลังนี้…และเพราะป๊าดันไปพูดถึงคนๆหนึ่งเข้าด้วย เลยทำให้ฉันรู้สึกเหงาจนร้องไห้อีกแล้ว พักนี้ฉันร้องไห้บ่อยจังแฮะ…

ฉันเก็บของใส่กระเป๋าจนหมดแล้วนอนแผ่อยู่บนเตียง…หลับตาพริ้มคิดถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นที่นี่ ภาพของเรายังคงชัดเจน…แม้แต่กลิ่นอายของเค้าก็ยังคงเหลืออยู่

ถ้าจบวันนี้ไป…ฉันจะไปจากนายจริงๆแล้วนะ…โย

ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด~

ฉันรับโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงที่ดังขึ้นทันที

((ทำไมเธอถึงไม่รอกลับพร้อมฉันฮะ!))

“นายนี่ขี้โวยวายจริงๆเลยนะ” ฉันยิ้มให้โทรศัพท์มือถือในมือเหมือนคนบ้า…

((จู่ๆจะพูดล้อเล่นอะไรของเธอ! ไม่ตลกนะ เธอจบจากที่นี่ไปแล้วเราก็ไม่ได้เจอกันแล้วนะ!))

“อ่อ…ข้อความที่นายส่งมาทุกวันมันหวานเลี่ยนมากเลย…‘ฉันรักเธอ’ งั้นเหรอ นายนี่มันน่ารักชะมัด ^_^”
เสียงปลายสายเงียบไปซักพัก

((…))

“แล้วก็นะ ร้านไอติมที่เราไปกินกันประจำน่ะ ฉันอยากไปบ่อยๆจัง นายคงจะเหงาน่าดูนะถ้าฉันไม่อยู่”

((อะไร…))

“ฉันชอบนายนะ นายอดทนกับฉันมาตลอดเลยใช่ไหม? ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลย…”

((เธอจะพูดอะไรของเธอ!))

“ที่ฉันยังรักเค้านายคงจะรู้ดีอยู่แล้วสินะ…ฉันขอโทษที่คบกับนาย เพราะต้องการใครซักคน…ต่อไปนี้เราอาจไม่ได้เจอกันอีกก็ได้…ฉันไม่อยากให้เราจบกันไม่ดีเลย…ฉันขอโทษนะ…”

((…))

“ลาก่อน แม็กม่า…”

((เอ…!))

ปิ๊บ!

ฉันกดตัดสายเป็นครั้งที่สองของวัน…คงไม่มีเรื่องอะไรค้างคาใจฉันอีกแล้ว…ฉันจะไปจากที่นี่จริงๆ แล้วในที่สุดฉันก็กล้าที่จะบอกแม็กม่าตรงๆ ขืนไม่พูดให้ชัดเจน มันก็เป็นแค่การทำร้ายเค้าทางอ้อมเท่านั้น…และฉันก็ไม่อยาก…ทำร้ายเค้า T_T ขอโทษนะ แม็กม่า~~

 

วันต่อมา…

เวลา 9 นาฬิกาทุกคนรวมตัวกันหน้าโรงเรียน ต่างคนก็ต่างเตรียมสัมภาระมาพร้อม บรรยากาศรอบๆระงมไปด้วยเสียงคุยกันจอแจ มีเพียงฉันที่เอาแต่ยืนชะเง้อตรงนู้นตรงนี้เพื่อมองหาใครบางคน…

“มองหาอะไรอยู่อ่ะ?”

“เหวอ!” ฉันสะดุ้งเมื่อจู่ๆสโนวก็มาโผล่ตรงหน้าฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้…O_O

“เปล่า ฉันไม่ได้มองอะไร…” ฉันก้มหน้าเศร้า นั่นสิตานั่นคงไม่มาหรอก…

“อ๊ะ ฉันต้องไปแล้ว อีตาซันไลท์กวักมือเรียกน่ะ ^_^”

“อ…อือ” พักนี้สโนวไม่ค่อยว่างคุยกับฉันเท่าไหร่ เมื่อวานพอเขียนเสื้อฉันเสร็จก็หายไปไหนไม่รู้ตั้งนาน

“อ้าวขึ้นรถได้แล้วทุกคน!!” เสียงครูประกาศไล่นักเรียนขึ้นรถทุกคนทยอยกันไปจนหมด เหลือแต่ฉันที่ยืนนิ่งอยู่ มองซ้ายมองขวาก็พบว่ามีฉันยืนหัวโด่อยู่คนดียว…มาสิโย…นายต้องมาสิ T^T

“นี่! ขึ้นรถเดี๋ยวนี้นะ! อย่าถ่วงเวลาเพื่อนๆสิ” ครูเร่งเร้าให้ฉันที่ยืนโดดเดี่ยวอยู่ขึ้นรถ
แง~นี่นายจะไม่มาจริงๆเหรอ? TTOTT

“ฉันบอกให้ขึ้นรถ!!!” ดูเหมือนครูคนนี้จะหมดความอดทนกับฉันแล้ว ฉันจำต้องเดินหงอยๆขึ้นรถไปหลังจากโดนตวาดใส่แก้วหูแทบแหลกละเอียดด้วยพลังเสียง หย่อนก้นนั่งลงที่เบาะท้ายๆที่ไม่มีคนนั่ง ฉันเขยิบไปนั่งที่ริมหน้าต่างแล้วมองหาต่ออย่างพอจะมีหวัง…ไม่นานนักรถเริ่มสตาร์ทแล้วออกตัวไป…นายไม่มา…TTTT_TTTT

“นั่งด้วยนะ…” เสียงผู้ชายที่ไหนไม่รู้พูดขึ้น

“อืม…”

ฉันอกหักจริงๆแล้วเหรอเนี่ย?(_ _)…ฉันคงจะไม่ได้เจอนายอีกแล้วมั้ง…

ฉันนั่งยีหัวแรงๆเพื่อระบายอารมณ์เครียดแล้วเอาหัวโขกกระจก

“ทำอะไร…พิลึก -_-”

“นี่นาย…!O[]O โย…!”

ฉันหันมาทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่นั่งข้างๆโย

“ท…ทำไมนายถึงมาล่ะ?? *O*” ฉันถามอะไรแปลกๆออกไปทั้งที่เป็นคนบอกให้เค้ามาเอง…ฉันเพิ่งคิดว่าตัวเองพิลึกตามที่เค้าพูดครั้งแรกเลยนะเนี่ย

“ครั้งสุดท้ายแล้วนี่”

“หมายความว่าไง??” ฉันอยากให้เค้าพูดอะไรที่มันชัดเจนกว่านี้

“…อย่ารู้เลย” ฉันคิ้วปูดใส่เค้าก่อนจะหันหน้าหนีใจเต้นตุ๊บๆเลยดีใจเป็นบ้าที่เค้ามา
 

 

ฉันลืมตาตื่นขึ้นเพราะแรงเขย่าของใครก็ไม่รู้ นี่ฉันหลับไปตอนไหน?

“นี่ๆ…ไปเข้าห้องพักได้แล้ว ครูเรียกแล้วนะ”

“สโนว…?” ฉันมองคนตรงหน้าเหลียวซ้ายแลขวาก็เห็นเพียงรถที่ว่างเปล่า

“ทุกคนไปไหนหมด?? อ่อ! ใช่…โยล่ะ?? -o+” ฉันถาม

“เอ่อ…เพราะแกหลับทุกคนเลยลงเล่นน้ำกันเรียบร้อยแล้วล่ะ”

ง่า…ไม่เจงงงง!!! ฉันก็อดเล่นน้ำน่ะสิ! (_ _) งือ~

“แล้วโย…”

“โยเหรอ?”

“T^T” บอกทีว่าโยเคยมานั่งข้างๆฉันจริงๆ ฉันไม่ได้ฝันหรือเพ้อไปเองคนเดียว!

“เอ่อ…เค้าบอกว่าไม่ชอบเล่นน้ำ เลยจะกลับแล้ว…”

“หา!!!O[]O” ฉันรีบวิ่งออกประตูแทบหัวทิ่ม

“เดี๋ยว! เค้าฝากนี่ไว้ให้แกน่ะ” ฉันหันควับไปทันที ในมือสโนวมีกล้องถ่ายรูปเล็กๆสีเทาอยู่

“นี่มันไม่ใช่ของฉันนี่!?!”

“ฉันก็ไม่รู้…พยายามจะเปิดดูแล้วแต่มันมีรหัสผ่านอยู่น่ะสิ -*-”

“เออ ช่างเหอะขอบใจนะ!”

ฉันรับกล้องถ่ายรูปจิ๋ว(มันเล็กกว่ามือถือซะอีก…กล้องอะไรกัน)ฉันวิ่งออกจากรถมุ่งไปหาโยสุดชีวิต

พลั่ก!

“โอ๊ย!”

“เอวา…!”

“น…นายมาที่นี่ได้ยังไง O_O” วิ่งออกมาจากรถไม่ไกลเท่าไหร่ฉันก็ดันมาเจอกับแม็กม่าเข้าให้

“ฉันตามมาเพราะเรายังเคลียร์กันไม่จบ -_-^”

“ฉันต้องรีบไปขอโท…!!”

จู่ๆตัวฉันก็ถูกดึงเข้าไปกอดไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก ที่แปลกกว่านั้นคือเค้าฟุบหน้าลงมาบนไหล่ฉัน แล้วพูดเสียงสั่นว่า “อยู่กับฉัน…”

“อย่า…ทิ้งฉันไป…ได้ไหม…” ทั้งน้ำเสียงและมือของเค้าสั่นระริก ฉันรู้ว่าคนอย่างเค้าไม่จะมายอมขอร้อใครแบบนี้ง่ายๆ…แต่นี่…

“ทำไมนายถึงทำขนาดนี้…” ฉันไม่ได้กอดตอบเค้า

“ฉันรักเธอ…มาก”

“แต่เราพึ่งเจอกันได้ไม่นาน…นายจะรักฉันได้ยังไง?”

“…” เค้าเงียบไปซักพักและคลายกอดลงจนหลวม

“ปล่อยฉันเถอะ…แม็กม่า นายไม่ได้รักฉันจริงๆหรอก…”

“ไม่! เธอรู้ได้ไงว่าฉันไม่รักเธอ ฉันรู้จักเธอก่อนที่เธอจะรู้จักฉันนะ! ฉันแอบมองเธอเป็นประจำ พอเห็นเธอมีอันตรายฉันก็พยายามช่วยเธอ! ตอนที่เธอติดอยู่ในห้องน้ำก็ด้วย…!! ฉันเป็นคนบอกมันนะว่าเธออยู่ไหน ไม่งั้นมันคงหาเธอจนถึงเช้าไปแล้ว…!”

“น…นายพูดอะไรน่ะ?”

“เธอฟังไม่ผิดหรอก”

“โกหกน่า!แล้วทำไมนายถึงไม่มาช่วยฉันเองล่ะ นายปล่อยให้ฉันต้องนั่งร้องไห้ทำไม!? นายมันบ้าไปแล้ว”ฉันผลักเค้าออกแต่แรงของเค้าก็รั้งฉันไว้ไม่ให้หลุดจากอ้อมกอด

“เพราะฉันรู้…ว่าคนที่เธออยากให้มาช่วย…ไม่ใช่ฉัน ฉันเลยไว้ใจมัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว! ฉันทนเห็นเธออยู่กับไอ้คนด้านชาแบบนั้นไม่ได้หรอก! มันหักอกเธอ!! มันจะไปอยู่กับยัยฝรั่งนั่น!!!...มันจะทิ้งเธอ”

ทำไมทุกคำพูดของเค้ามันถึงแทงใจฉันเหลือเกิน…

“ถึงยังงั้น…ฉันก็ไม่ได้รักนายอยู่ดี” เค้ายิ่งกระชับกอดฉันแน่นกว่าเดิม ฉันกลัวว่าเค้าจะเจ็บไปมากกว่านี้…เลยได้แต่เงียบ

“ฉันทำเพื่อเธอ…แต่เธอคงไม่เห็นว่ามันสำคัญสินะ…ฉันเสียใจว่ะเอวา” หน้าของเค้าฟุบอยู่บนไหล่ฉันเนิ่นนาน ฉันเอามือลูบผมสีแดงเพลิงของเค้าเบาๆ

“ฉัน…ขอโทษ”

“ไม่ต้อง! ฉันได้ยินจนเบื่อแล้ว…”

“…”

“…ก่อนจะไปช่วยพูดคำว่า‘รัก’ให้ฉันฟังทีได้ไหม?” เค้าคลายกอดฉันแล้วมองตาฉันเพื่อรอฟังคำๆนั้น

“ฉัน…” ฉันกัดริมฝีปากแน่น…ไม่รู้ทำไมคำๆนั้นถึงไม่ยอมออกมา

“ถึงโกหกฉันก็จะฟัง…ขอร้อง” เสียงของเค้าดูสลดจนน่าใจหาย

“…ฉัน…รัก….นาย”

ร่างสูงเผยยิ้มบางๆออกมาก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว ฉันผลักเค้าออกโดยอัตโนมัติ ฉันมองเค้าทั้งน้ำตา…ไม่รู้ทำไมมันถึงไหล แล้วฉันก็วิ่งออกไปโดยไม่พูดอะไรเป็นการทิ้งท้าย

ฉันทำแบบนี้ได้ใช่ไหมโย…ในเมื่อนายเองก็จูบคนอื่นเหมือนกัน
ตอนนี้ฟ้าเริ่มมืดแล้ว…ที่จริงมันเริ่มมืดมาตั้งแต่ตอนที่ฉันวิ่งลงมาจากรถแล้วล่ะ…นี่ฉันหลับคารถไปนานแค่ไหนกันนะ? คนอื่นก็ไม่อยู่บนชายหาดแล้วด้วย…

ฉันเดินไปเช็ดน้ำตาไป สัมผัสจากจูบของแม็กม่ายังไม่หายไป ฉันใช้มือถูจนปากบวมแล้วนะ…ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกดีเลยเวลาที่ถูกคนอื่นจูบ…หรือเพราะใจฉันจะยอมรับแต่นายนะอีตาเย็นชา…

เท้าฉันหยุดอยู่ที่โขดหินริมทะเล ดูเหมือนฉันจะหลงทางซะแล้ว…หาดนี่มันกว้างโคตรๆ ทำไมพระเจ้าไม่เคยปราณีฉันเลยนะ ป่านนี้โยคงกลับไปแล้ว…แล้วฉันจะทำอะไรยังไงต่อไปดีล่ะ…
ลมทะเลพัดกระทบร่างฉัน….ทำให้รู้สึกหนาวจับใจ ฟ้าสีดำที่ดูมืดมนในตอนนี้มันดูน่ากลัวจริงๆเลยนะ…เสียงคลื่นกระทบฝั่งนี่ด้วย มันทำให้ฉันรู้สึกเหงาขึ้นมาเลย…

โทรศัพท์ก็อยู่บนรถ ฉันวิ่งโดยไม่ได้หยิบอะไรติดตัวมาเลย…นอกจากไอ้กล้องนี่ ฉันหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วสำรวจดูมันอย่างจริงจัง…กล้องอะไรเนี่ย มีระบบสัมผัสด้วยนี่มันไอแพดรุ่นใหม่รึไงกัน -*- ดูจากความไฮส์เทคแล้วมันน่าจะแพงพอๆกับไอ้โน้ตบุ๊คที่ฉันเคยกระทืบเลยแฮะ -{}-

 

ติ๊ด ติ๊ด

(โปรดใส่รหัสผ่าน)

กรรม…นี่มันขึ้นข้อความมาแบบนี้จะให้ฉันใส่อะไรดีล่ะเนี่ย…?

รหัส 3 ตัว แถมยังมีแถบกดภาษาอังกฤษโผล่ออกมาที่หน้าจออีก…

Eve>> (รหัสผ่านไม่ถูกต้อง)

Eva>>(รหัสผ่านไม่ถูกต้อง)

Way>>(รหัสผ่านไม่ถูกต้อง)

กร๊าซซซ~ >*< แล้วมันอะไรกันฟะ!?

ชื่ออีฟก็ไม่ใช่ ชื่อฉันก็ไม่ใช่ ชื่อไอ้เจ้าของกล้องก็ดันเกิน 3 ตัวอักษรอีก!!!

“คิดไม่ออกรึไง” เสียงของชายที่คุ้นเคยทำให้ฉันรีบหันกลับไปดูข้างหลังจนแทบจะกลิ้งตกก้อนหิน

“โย~นายยังอยู่ *0*”

“แหงสิ…ยังไม่ตาย -_-”

หลากหลายอารมณ์ไปหมดทั้งดีใจ แปลกใจ เศร้า ตื่นเต้น ยีรวมกันจนเละ ฉันหยิกแก้มตัวเองเพื่อความแน่ใจว่าไม่ได้กำลังฝัน

“นายยังไม่ไปจริงๆด้วย! ฉันมีเรื่องจะบอกนาย…!!!”

“…” เค้าเงียบไปซักพัก

“เธอยังรักฉันอยู่อีกเหรอ” พูดเหมือนเดาใจฉันได้เลย แปลว่าฉันคงไม่ต้องย้ำเรื่องนี้อีกแล้ว

“นายดูไม่ออกรึไง…” ฉันพูดย้อนด้วยประโยคคำถาม หวังว่าโยคงไม่แกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับความรู้สึกของฉัน

“บอกให้ลืมฉันไง…” เค้าตอบกลับสียงเย็นชา

“ไม่! นายนั่นแหละ ถ้าอยากให้ฉันลืมจะมาที่นี่ทำไม! ให้กล้องนี่ทำไม! ทำไมไม่ทำเมินฉันเหมือนที่นายชอบทำล่ะ?...นายเอง…นายเองก็รักฉัน…ใช่ไหม?(/////)” อ๊ากกกก นี่ฉันกล้าพูดไปได้ไงกัน!!? หลงตัวเองชะมัด <(T[]T)>!

“ฉันไม่เคยรักเธอ” เป็นคำพูดที่เฉือนใจฉันมาก…

“นายโกหก!” ฉันยังคงพยายามจะเถียง

“ใช่ เคยโกหกว่ารัก…!”

ฮืออออออTTTTTT_____TTTTTT

“งั้นนายจะมาที่นี่ทำไม? จะมาซ้ำเติมกันรึไง? ถ้าไม่คิดจะมาฟังความในใจของฉันก็กลับไปซะเถอะ” ฉันพูดเศร้าๆแต่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังงอนแบบสุดๆที่เค้าปฏิเสธฉันแบบไร้เยื่อใย

“กล้าดีนะ”

“อะไรล่ะ?”

“หลงทางไม่ใช่รึไง?”

“…” ทำไมนายถึงตรัสรู้ไปซะทุกเรื่องเลยนะ

“คำใบ้รหัส… ‘เค้ก’” พอพูดจบก็โยนโทรศัพท์ให้ฉัน

“นี่มันโทรศัพท์ฉันนี่? แล้วนายจะไปไหน?”

“หึ…เธอมันซื่อบื้อ” เค้าเดินหายไปกับความมืดฉันที่พยายามจะวิ่งตามก็เกิดซุ่มซ่ามสะดุดหินซะก่อน

“เฮ้ยยย! นี่! กลับมาก่อนสิ!…โอ้ย”

ไม่มีวี่แววว่าเค้าจะกลับมา…แถมขาฉันยังแพลงอีก โฮ~คนอะไรใจร้ายที่สุด นี่ไม่ได้มาเพราะช่วยฉันหรอกเหรอ…TTOTT ฉันมองโทรศัพท์ในมือ ใช่แล้วฉันสามารถโทรเรียกให้คนมาช่วยได้นี่นา โทรหาสโนวให้มาช่วยดีกว่า! ฉันนี่หัวหมอจริงๆ! ><

จากนั้นไม่กี่นาทีต่อมาคุณครูและเจ้าหน้าที่ชายหาดก็มารับฉันไป โดยฉันโดนบ่นจนหูชาที่ดันเดินมั่วซั่วจนหลงทางแต่ดีที่พวกเค้าใจดีไม่ไล่ฉันกลับบ้าน

หลังจากก้าวเข้าห้องพักมาก็เจอรูมเมตที่ครูให้จับคู่กันเอง(สโนว)วิ่งเข้ามากระโจนกอดฉันด้วยความเป็นห่วง

“ขอโทษนะ~ ฉันนึกว่าโยจะช่วยแกแล้ว เลยไม่ได้บอกครูเรื่องที่แกหายไปนาน TOT”

“แกพูดอะไรสโนว? โยอ่ะนะ…ช่วยฉัน…?”

“ก็ใช่อ่ะดิ…พอแกวิ่งออกไปสักพักฉันก็เจอโย ฉันบอกว่าแกจะไปหาเค้า โยเลยทำท่าเลิ่กลั่กแล้ววิ่งตามหาแกให้ควั่กเลย”

เหลือเชื่อ…เค้าก็เป็นห่วงฉันเหรอ? หรือว่า…โทรศัพท์นี่ เค้าช่วยฉันทางอ้อม…นี่ก็สมกับเป็นโยดีนี่นา…

“บ้ารึเปล่ายิ้มอะไร?” สโนวมองฉันเหมือนคนบ้า

“เปล่าจ้ะ…เปล่า^__^” ไม่รู้ทำไมฉันถึงยิ้มทั้งๆที่โดนปฏิเสธรักไป…คนปากแข็งก็คือคนปากแข็งสินะ
ระหว่างที่เอาของไปเก็บและจัดแจงเสื้อผ้าฉันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้สโนวฟังจนหมด ยัยนี่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันและพรุ่งนี้ฉันก็จะไปแล้วเลยไม่จำเป็นต้องปกปิดเรื่องอะไร

“ฮ้า~จริงเหรอ? แกแต่งเรื่องเก่งรึเปล่า? =*= ที่แกเล่ามาทั้งหมดตั้งแต่พ่อแม่กับผอ.วางแผนให้แกรักกันจะได้แต่งงานเพื่อเชื่อมธุรกิจ ยันเรื่องแม่โยป่วยจนแกโดนสาวผมบลอนแย่งโยไปนี่มันอย่างกับนิยายเลยอ่ะ!”

“ตกลงว่าแกไม่เชื่อรึไง”

“ก็เอออ่ะดิ แกดูหนังเกาหลีแล้วเพ้อแน่ๆ…แต่ฉันมีข้อข้องใจอยู่อย่าง…ถ้าคนรอบข้างอยากให้แกกับโยรักกันแต่งงานกันจนขนาดต้องกุเรื่องขึ้นมาหลอก ทำไมแกไม่เออออไปเลยล่ะ? แกรักโยจะตาย…” นั่นสิทำไมหว่า

“คงเพราะ…โยไม่รักฉันล่ะมั้ง ที่ทำไปก็เพราะหาเงินรักษาแม่แกก็รู้…” ฉันพูดซึมๆ

“ถ้าโยต้องการแต่เงินจริงๆก็คงโง่มากเลยนะที่ไม่ยอมหลอกแกต่อ แต่กลับบอกให้แกลืมเค้าซะ…ทำไมเค้าต้องทำแบบนั้นล่ะ?”

“ฉันก็ไม่รู้…เค้าอาจจะขยะแขยงฉันเต็มทีจนต้องยกเลิกแผนมั้ง”

“หรืออาจเพราะ…เค้ารักแกมาก เลยไม่อยากหลอกใช้ประโยชน์จากแก…”

“…”

“หรือเพราะหนีไปติดใจสาวผมบลอนจริงๆ =o=” แล้วแกจะเกริ่นให้ฉันมีความหวังทำไม?T_T

“ช่างเหอะ…ฉันคงต้องตัดใจจริงๆแล้วล่ะมั้ง?ถึงนี่จะเป็นรักแรกแต่อกหักก็คืออกหัก…(_ _)”

“แกนี่ใจโลเลจริงๆ คิดจะมีคนใหม่รึไง?”

“ฮือ~ฉันแค่พูดปลอบใจตัวเองโว้ยยยTTTTOTTTT” ฉันพูดแล้วน้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมาไม่หยุด ยัยสโนวบ้า…ถามอยู่ได้น้ำตาฉันแตกเลยเห็นไหม!?

“โอ๋…โอ๋…หยุดร้องได้แล้ว ไปอาบน้ำเถอะนะ” สโนวกอดปลอบใจฉัน

“ไม่ จนกว่าฉันจะเปิดกล้องนี่ได้ก่อน”

“อะไร?” ฉันชูกล้องให้สโนวดู

“มีรหัส 3 ตัวแต่ฉันเปิดไม่ออก…T__T”

“ฉันก็ไม่รู้-*-อยากเห็นเหมือนกันแหละ เคยลองแอบเปิดดูตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงยังทำไม่ได้เลย ไม่มีคำใบ้เลยรึไงนะ?” ยัยสโนวพูดแบบนี้ก็ทำให้ฉันคิดบางอย่างออก

“คำใบ้…(‘o’ )”

‘คำใบ้รหัส…เค้ก’

“อ้อ! ใช่แล้ว‘เค้ก’ไงล่ะ! ก่อนจะไปโยพูดคำว่า‘เค้ก’!”

“พูดถึงเค้ก…ก็ต้องนึกถึงวันเกิด” สโนวพูดเสริม

“ภาษาอังกฤษก็คือ…Happy Birth Day”

“ตัวย่อก็คือ ‘HBD’!!!”<< ฉันกับสโนวพูดพร้อมกันเหมือนเตี้ยมกันมาแล้ว

“โอ้~~ฉันนี่ฉลาดจริงจริ๊ง~*[]*” ฉันชมตัวเองอย่างออกนอกหน้า

“= = เรื่องนั้นช่างมันเถอะย่ะ รีบเปิดสักที!”

“แฮ่…ก็ได้ๆ^_^”

HBD>>(รหัสผ่านถูกต้อง)

ฉันเปิดกล้องสำเร็จแล้ว!!! เย้~อยากจะจุดพลุฉลองกันเลยทีเดียว คราวนี้แหละจะได้รู้ซักทีว่ามีอะไรที่โยอยากจะให้ฉันดูกันแน่!!

แล้วภาพแรกที่ฉันได้เห็นก็ทำฉันตาค้างทันที

“O[]O เฮือกกกก!+ นี่มานนนนน…..”