Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

“บอกลาเสร็จแล้วใช่ไหม?” สาวผมบลอนทองเอ่ยถามชายที่พึ่งเดินลงมาจากหอนาฬิกา เธอส่งยิ้มให้เค้าอย่างคุ้นเคย

“อืม” มีเพียงเสียงสั้นๆในลำคอตอบกลับมา

“นายพร้อมจะไปกับฉันรึยังล่ะโย?”

“ยัง” สายตาเหม่อลอยมองไปยังด้านบนของหอนาฬิกา

 “ฉันขอเวลาอีก 4 วัน”
 

ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด

ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด

เสียงมือถือฉันดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ ฉันยังคงไม่ไหวติงและไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อมัน

ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด…ติ๊ด~!

เสียงมือถือดังถี่ขึ้นกว่าเดิมจนมันทำให้ฉันตื่นจากภวังค์

กว่า 100 มิสคอล…กว่า 50 ข้อความ…ที่ฉันไม่ได้รับ

ฉันนั่งเจ๋ออยู่นี่ยังไม่ถึง 2 ชม.เลยนะ ทำไมต้องส่งข้อความมาเว่อร์ขนาดนี้

ติ๊ดๆๆๆๆ!~

ติ๊ด!

ฉันกดปิดเครื่องแล้วเดินลงมาจากหอนาฬิกา พอเดินออกมาพ้นเขตสวนก็เจอกับแม็กม่า
 ผมสีแดงของเค้าและทั้งตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อวิ่งหอบถี่เข้ามาทางนี้ ด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวอย่างน่ากลัว…แล้วกำไหล่ฉันไว้แน่น

“ทำไมถึงไม่รับสาย! เธอรู้ไหม?! ฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน!!!”

“…”

“โทรไปก็ไม่รับแถมปิดเครื่องอีก! เธอกำลังเล่นอะไรของเธอ!!!”

“ฉันขอโทษ…”

ฉันไม่แคร์เสียงแหกปากของแม็กม่าแล้วฟุบหน้าลงที่อกเค้าดื้อๆ น้ำตาที่เคยหยุดไหลไปไม่นานพร่างพรูออกมาจนทำให้เสื้อที่เปียกอยู่แล้วของแม็กม่ายิ่งเปียกเข้าไปอีก

“เอวา…?” เค้าทำเสียงงงปนตกใจนิดๆที่เห็นฉันร้องไห้

“ฮึก…อย่าพูดอะไร”

“…”

“นายสัญญาแล้ว…จะแบกความเหงาให้ฉันใช่ไหม?...”

จากนั้นเค้าก็ไม่พูดอะไรอีกเพียงแค่กอดฉันเอาไว้เท่านั้น อุ่นจัง…ขอแค่มีใครซักคนให้ฉันพักใจได้ในตอนนี้…ก็พอ

 

หลังจากนั้นแม็กม่าก็ส่งฉันกลับบ้าน…เค้าไม่ถามอะไร…ไม่โวยวาย…แล้วก็ไม่พูดอะไรด้วย…ก่อนที่เราจะจากกันเค้าทิ้งคำๆนึงเอาไว้

“ฉันรักเธอมากนะ…!”

แต่หูฉันกลับอื้อเหมือนไม่ได้ยินคำๆนั้น ฉันจึงทำได้แค่ยิ้มตอบเท่านั้น…
 

3วันหลังการสอบ…

ฉันตั้งใจทำข้อสอบเป็นอย่างดีและมั่นใจว่าจะต้องผ่าน…! ถึงฉันจะเครียดอยู่บ้าง แต่ฉันก็ไม่ใช่พวกโง่ที่แยกเรื่องรักกับเรื่องเรียนไม่ได้…ข้อสอบที่ฉันทั้งลอกทั้งทำเองเลยผ่านฉลุย *O* v Not worry~
แต่เรื่องหลังจากนี้น่ะสิ ทำฉันกลุ่มยิ่งกว่าเรื่องสอบอีก…

“แกรู้ไหม? ทำไมอดัมกับอีฟทุกคู่ต้องปฏิบัติตามคำสาบานที่ให้ แล้วแกล้งทำตัวเป็นคู่รักกันหลอกๆ”

“นั่นสิ ทำไมอ่ะ?”

“เพราะเค้าลือกันว่า ถ้าไม่ทำตามใครคนนึงไม่อดัมก็อีฟ จะมีอันเป็นไปน่ะสิ!!~”

“กรี๊ดด~! น่ากลัวจัง…! > <”

นี่เป็นเรื่องที่ฉันได้ยินเด็ก ม.4คุยกันมา แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้ฉันขนลุกเป็นพักๆเลยแหละ+ >~<
แต่อย่างว่า…คนใดคนนึงที่ว่าจะไม่ใช่ฉันก็ได้…ถึงจะเป็นหมอนั่น…ถ้าเป็นอะไรไปจริงๆ ฉันก็คงรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่…?

T_T พูด(ในความคิด)แล้วน้ำตาจะไหล…ทำไมฉันถึงไม่โกรธไม่ตัดใจจากโยซะทีนะ บ้าจริงๆ! ฉันมันโคตรเหง้าโง่เลย! >A<~ ทั้งที่เค้าไม่เคยมองหน้าฉันด้วยซ้ำตั้งแต่วันนั้น…!จนฉันชักสงสัยแล้วว่าตัวเองมันเป็นแค่เศษฝุ่นหรืออากาศธาตุรึไง?

กริ๊งง!!

ในที่สุดกริ่งสวรรค์ก็ดัง วันสุดท้ายของฉันในโรงเรียนนี้จะจบลงซะที ที่ฉันต้องทำก็คือ บอกลาทุกคน เก็บของใส่กระเป๋าเดิม แล้วโทรหาพ่อแม่ที่ตอนนี้น่าจะรับสายฉันได้ซักที…!หลังจากที่ตัดสายหนีฉันมาซะนาน…=_=^
ก็แผนของพวกเค้ามันน่าจะจบลงได้แล้วนี่…

“เอวาจ๋า~มานี่มา~!” เพื่อนเรียกฉันซะแล้ว…

“จ้าๆ~มาแล้นน ^W^~”

ฉันวิ่งไปพร้อมปากกาเมจิกสีสวย 1 ด้าม

ถึงจะเป็นเอกชนสุดหรูยังไงแต่ก็ยังเป็นเด็กม.ปลายธรรมดาที่ก่อนจะจากกันไปก็ต้องทิ้งท้ายด้วยการเขียนเสื้อตามธรรมเนียม

“ไปดีนะ~”

“เจอกันทางช้างเผือก ^0^”

“ที่ชอบ…ที่ชอบ…”

=_=;; ประทานโทษ…ฉันยังไม่ตายโว้ย! พวกแกทั้งหลายเล่นบอกลาแต่ละคำเหมือนแช่งทางอ้อมยังไงก็ไม่รู้นะ…

ผ่านไป 10 นาที พวกที่รุมทึ้งฉัน ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง เพื่อนๆ ภารโรง อาจารย์ คนขายไอติมไปจนถึงยามหน้าประตูโรงเรียน ก็มามะรุมมะตุ้มเขียนตัวฉันจนไม่มีที่ว่าง ประดุจว่าฉันเป็นอะไรซักอย่างที่มีแต่ตัวหนังสือกับภาพการ์ตูนอาโนเนะเต็มตัว…รู้สึกไม่เหมือนคนเท่าไหร่แล้วนะตอนนี้ จากหน้าผากจรดปลายเท้าคิดดู…มีแต่หมึกปากกา!!

“ว้าว~!น่าทึ่งนะ…เธอกลายเป็นศิลาจารึกเดินได้ไปแล้ว ฮ่าๆๆ^[]^”

“ซันไลท์นายก็ไม่ต่างจากฉันหรอกย่ะ! ไม่ต้องหัวเราะเลย -*-”

“อ้อใช่…ทุกคนเขียนหมดแล้วใช่มะ?”
                “คิดว่าไงล่ะ?..นายก็รุมมะตุ้มเขียนกลางหน้าผากฉันว่า‘ยัยขี้’ด้วยนี่!” ฉันเสยผมหน้าขึ้นแล้วชี้ให้ซันไลท์ดูผลงานชิ้นเบ้อเร่อบนหน้าผากของฉัน
                “นั่นเพราะเธอเขียนด่าฉันตรงกลางหลังก่อนต่างหาก =O=” ฉันล่ะไม่อยากเถียงกับหมอนี่เลยจริงๆ (เพราะมันพูดถูก)

“ไหนๆก็สุดท้ายแล้ว…ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนนาย ^__^”

“=[]=…!!!” ซันไลท์ทำหน้าช็อคซีนีม่าสุดๆ

“ผงะอะไร =*=”

“เปล่า…ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนเธอเหมือนกัน ^_^” ซันไลท์ยีหัวฉันเล่นก่อนจะมองไปทางโยที่นั่งนิ่งให้พวกหนุ่มๆสาวๆเขียนเสื้ออยู่อย่างขัดไม่ได้

“ไม่ไปเขียนล่ะ?”

“ฉันคงไม่…”

“เธอควรไป...! ทำตามหัวใจตัวเอง… แล้วเธอจะไม่เสียใจทีหลัง”

“…” ฉันมองหน้าซันไลท์ที่นานๆจะพูดอะไรดีๆเป็น

นั่นสินะ อย่างน้อยฉันกับเค้าก็เคยมีความทรงจำดีๆด้วยกัน…ถึงจะบอกให้ลืม แต่อย่างน้อยๆขอเพียงเค้ายังจดจำฉันได้บ้างก็ยังดี

ฉันเม้มปากแน่นมือกำปากกาเมจิกเดินตรงไปยังโต๊ะของเป้าหมาย…เหมือนว่าทุกคนจะรับรู้ถึงความพยายามของฉัน เลยพร้อมใจกันแหวกทางให้แต่โดยดี…(=o=;) อะไรฟะ?! ฉันยังไม่ได้ปริปากขอซักคำ! จะแหวกให้ฉันดูเด่นเพื่อ?
นี่กะจะแอบย่องๆมุดไปเขียนตรงขากางเกงหมอนั่นแล้วนะ~(อนาจเกิ๊น)

“…”

โยหลุบตาลงยังคงมาดเย็นชาไว้อยู่ มันคงไม่มีเหตุผลที่นายต้องเสวนากับฉันอีกแล้วใช่ไหม?

ฉันไม่พูดพร่ำทำเพลงจับมือของเค้าขึ้นมาแล้วเขียนบนฝ่ามือเค้าไว้ว่า ‘ฉันจะไม่ลืมนาย’

ฉันมองตาเค้าเนิ่นนานซักพัก…ก็รู้ว่ามันยังคงมีแต่ความว่างเปล่าจริงๆ

ฉันรู้ดีว่าเขียนบนฝ่ามือมันอยู่ได้ไม่นาน “แค่นายจำได้ว่าฉันเคยเขียนก็พอ…”ฉันพูดเบาๆแล้วเดินออกมา
โฮ~ TTOTT จะร้องไห้แล้ว! อีเอวานีนคนนี้จะร้องไห้อีกแล้ว…

ทำไมนางเอกเรื่องนี้ถึงจบเศร้านักนะ แง…ถ้าจะจบแบบนี้สู้ให้ฉันเป็นบ้าตอนจบเหมือนละครหลังข่าวยังจะดีซะกว่า T^T จะได้ไม่ต้องรับรู้หรือซึมซับความรู้สึกดราม่าอะไรทั้งนั้น

“เดี๋ยว…” เสียงโย! เสียงโย๊!!~ บอกทีว่าเค้าเรียกฉัน >_<

ยังไม่ทันที่จะหันไปหาเจ้าของเสียง จู่ๆสัมผัสของนิ้วอุ่นๆก็แตะลงที่ต้นคอของฉันเบาๆ ก่อนที่ความรู้สึกเปียกๆเย็นๆจากหัวของปากกาเมจิกจะถูกเขียนลงบนหลังต้นคอขาวๆของฉัน

ฉันหันไปมองเค้า ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มให้ฉันวูบนึง…เป็นรอยยิ้มที่เศร้าเป็นบ้า

มือเค้าปล่อยผมสีน้ำตาลของฉันที่เค้าจับไว้ตอนเขียนข้อความลงแล้วเดินจากไป…ไปไหนก็ไม่รู้…TTTT^TTTT สรุป…ก็จบเศร้าอยู่ดี

ไม่เอา! ฉันไม่อยากให้นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะเจอเค้าเลย

“โย!”ฉันรวบรวมความกล้าตะโกนไล่หลังเค้าไป “นายต้องไปทะเลพรุ่งนี้ให้ได้นะ!!!”

ร่างสูงยังคงเดินไปโดยไม่หันกลับมา…ฉันไม่สนว่าเค้าจะรู้สึกยังไง ถึงเค้าไม่รักฉันแล้ว…หรือไม่เคยรักฉันเลยก็ตาม แต่ฉันก็อยากจะบอกว่าให้เค้ารู้ว่าที่ผ่านมา…ฉันรักเค้า!

พรุ่งนี้…ฉันจะบอกความรู้สึกนี้กับนาย T^T