Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

“นายจะตามฉันมาทำไมฮะ -*-” ฉันบ่นใส่คนข้างหลัง

“ก็เป็นห่วง ไอ้หมอนั่นไม่อยู่เธออาจจะโดนพวกจิตทรามฉุดไปก็ได้ ^_^” หนุ่มหัวแดงพูดยิ้มๆ

“แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไง ว่าไอ้พวกจิตทรามนั่น…ไม่ใช่นาย”

“อ้าว…พูดแบบนี้วอนซะละ - -*” หัวแดงเส้นเลือดขมับปูดขึ้นมาทันทีเมื่อคิดว่าฉันไม่ไว้ใจเค้า

เฮ้อ~ก็จะให้ฉันไว้ใจได้ไง? อยู่ดีๆก็โผล่มาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแล้วบอกโต้งๆว่าชอบฉัน ตอนเย็นก็มาดักรอหน้าห้องรอส่งฉันกลับบ้านอีก ฮ้า…กรรมจริงๆ =_____=

“นายไปได้แล้ว ฉันถึงบ้านแล้วไง =O=” ฉันพูดห้วนๆแล้วรีบโบกมือไล่ไอ้บ้านั่นไปให้พ้น แต่มันยังยืนปักกลักเป็นอนุสาวรีอยู่เลย “เธออยู่กับใครอ่ะ?”

“กับคนดิ ^_^”

“กวนละ -_-^”

แล้วทำไมฉันต้องบอกกับคนแปลกหน้าอย่างนายด้วยล่ะ =+=

“ถ้าเธอไม่บอกฉันจะไม่ไปไหน -‘’-” ไอ้หัวดื้อเอ๊ย!

“จะยืนบริจาคเลือดให้ยุงก็ตามใจ” เลือดนายไม่ใช่เลือดฉัน :p
ฉันกำลังจะเปิดประตูแต่ก็ประจวบเหมาะกับจังหวะที่คนข้างในเปิดออกมาก่อนพอดี และคนๆนั้นคือ…

“ยัยเบอร์เกอร์เน่า!!O_O”

“จิ๊!” ยัยนั่นจิ๊ปากใส่ฉันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินเชิดหน้าผ่านฉันไป

“เดี๋ยว! เธอมาทำอะไรที่นี่?”ฉันคว้าแขนยัยนั่นเอาไว้ ใบหน้าสวยคมหันมาชักสีหน้าใส่ฉัน เผยยิ้มยียวนแล้วเลียริมฝีปากตัวเองช้าๆแบบยั่วๆ “จินตนาการเอาเองสิ…เอวานีน!” พูดพร้อมแสยะยิ้มชั่วร้าย

กรี๊ดดดดดดด!!!!!~>[]< ฉันอยากจะกรี๊ดให้คอแตกจริงๆ! แต่ก็ได้แค่กัดฟันกรอดๆสะกดกั้นอารมณ์เข้าไว้ ฉันกำมือแน่นจนเล็บแทบจะจิกมือตัวเองเลือดออก…ฉันพอรู้แล้วล่ะว่าอะไร!?

ดูจากการแต่งตัวนางมายั่วชัดๆ ทำไมเธอไม่ใส่จีสตริงมาเลยล่ะ!หรือถ้าไม่มีตังค์ซื้อฉันจะเสนอผ้าเตี่ยวให้! -*-

ปัง!!!

ฉันปิดประตูที่เปิดค้างไว้เสียงดังเพื่อระบายความโกรธ ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดไปทางตรงข้ามกับประตู

“เฮ้ย! ไม่เข้าบ้านรึไง?” นายหัวแดงถาม

ฉันหันไปมองอีตาหัวแดงด้วยความเกรี้ยวกราด เป็นการเตือนว่า ถ้าไม่ไปให้พ้นฉันจะเอาฟันเฉาะหน้านาย…(โหด?) =^=++

ฉันเดินมาเรื่อยๆจนขามันพาขึ้นมาบนหอนาฬิกา เพราะฉันรู้สึกว่าที่นี่มันเป็นที่เดียวที่จะไม่มีใครกวนฉันได้ ก่อนจะตะโกนจนสุดเสียง

“โยบ้าาาาาาา!!!!!!”

“เห็นไหมล่ะอีฟ? ว่าโยของเธอเจ้าชู้แค่ไหน…” ฉันพูดด้วยเสียงแผ่วเบา สายลมเย็นๆพัดกระทบใบหน้าของฉัน พาให้น้ำตาหายไป

ฉันยังรักเค้าได้อีกรึเปล่า…อีฟ?
 

ฉันนั่งเหม่อซักพักจนตอนนี้ปาไป 2 ทุ่มกว่า ฉันเดินลงมาจากหอนาฬิกาผ่านสวนดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆโชยมา ไม่ไกลจากสวนดอกไม้นักมีโรงอาหารเก่าซึ่งเป็นที่ๆฉันไปเจอกับยัยโรคจิตนั่น ฉันยืนมองที่แห่งนั้นด้วยความคิดที่

ล่องลอย…ถ้าฉันไม่ไปเจอยัยโรคจิตนั่นวันนั้น ฉันกับโยยังจะรักกันดีอยู่รึเปล่านะ…

ฟุดฟิดๆ -.,-

นี่มันกลิ่นอะไรหว่า?บุหรี่ก็ไม่ใช่ ยางรถไหม้ก็ไม่เชิง ฉันแอบไปชะโงกดูแถวๆห้องโถงใหญ่ของโรงอาหารแล้วก็เจอกับคำตอบ วัยรุ่นประมาณ 4-5คน ท่าทางดูน่ากลัวกำลังเล่นยากันอยู่

อุ๊บ…OxO ฉันรีบอุดปากและหุบหัวกลับมาทันที นี่ถ้าพวกนี้เห็นฉันเข้างามไส้แน่ๆ ><

“มาทำอะไรแถวนี้” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมแสนเยือกเย็นดังมาจากข้างหลังฉันทำฉันกลัวจนใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“เอ่อ…” ฉันทำหน้าเจื่อนก่อนจะหันหลังไปเจอกับหมัดหนักที่ต่อยเข้ามาเต็มช่วงท้อง จนฉันจุกสลบไป
ภาพสุดท้ายที่เห็น คือใบหน้าของชายผมสีดำประกายน้ำเงิน ที่มีแววตามืดดำอำมหิตที่ฉายแววในความมืดและรอยสักรูปแปลกๆคล้ายภาษาอะไรซักอย่างที่ต้นคอ ก่อนที่สติฉันจะเลือนลางไป

ฉันสะดุ้งตื่นมาอีกทีก็ต้องตกใจกับสภาพเละเทะเหมือนไปฟัดกับหมามาของอีตาหัวแดงที่นั่งพิงต้นไม้อยู่ข้างๆฉันที่นอนอยู่บนหญ้านุ่มๆในสวนดอกไม้

“นี่มันอะไรกัน! O_o ทำไมสภาพนายเละแบบนี้ล่ะ??”
ใบหน้าสะบักสะบอมเขียวเลือดช้ำมีแผลที่เต็มไปหมดหันมามองฉัน

“ฉันเห็นเธอวิ่งไปในสวน…ฉันคิดว่าเธออยากอยู่คนเดียวเลยนั่งคอยเธอแถวนั้น จู่ๆเธอก็ดันเดินเข้าไปไอ้ตรงที่ไอ้พวกดิสไนส์มันสุมกันอยู่ ฉันเลยเข้าไปช่วยเธอ แต่อย่างว่า 1 ต่อ 5 ฉันก็ไม่ค่อยถูกกับพวกมันหรอกเลยมีเรื่องกับพวกมันมา” ชายหนุ่มพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนนี่เป็นแค่เรื่องปกติเท่านั้น

“……ขอบใจที่ช่วย” ฉันก้มมองพื้นก่อนจะพูดขอบคุณไป

“โรงเรียนนี้มันอันตราย พวกเด็กเส้นเกเรๆมันชอบมาสุมหัวกันเป็นประจำ โดยเฉพาะเวลาที่ผอ.ไม่อยู่ ตอนนี้โยมาช่วยเธอไม่ได้เพราะไม่ได้อยู่กับเธอ ก็ระวังตัวด้วยล่ะ” หมอนี่ก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอย่างที่คิดแฮะ

“ไปล่ะ ฝันดีนะ ‘เอวานีน’^^” เค้ายิ้มทั้งที่เลือดยังเกรอะกรังอยู่บนใบหน้าแล้วเดินจากไป

…โยช่วยฉันไม่ได้ เพราะไม่ได้อยู่กับฉัน….ทั้งที่เคยสัญญาว่า ‘จะไม่ทิ้งกัน’…คนโกหก

“ไปไหนมา!?” โยที่ยืนรออยู่หน้าบ้านเข้ามาจับไหล่ฉัน สำรวจดูว่าชำรุดรึเปล่า = =

ฉันไม่พูดอะไรเพียงแค่สะบัดมือของเค้าออกแล้วเดินเข้าบ้านไป นายคงไม่รู้สินะ…ว่าฉันเจออะไรมาบ้าง?

…นายจะผิดสัญญาไปถึงเมื่อไหร่กันโย…ใจฉันเจ็บกับนายจนไม่รู้จะเจ็บยังไงแล้วนะ…

ฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้า พอออกห้องมาก็เจอกับโยแต่เราต่างคนต่างก็ไม่พูดอะไรกัน บรรยากาศในบ้านเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่…มันช่างต่างกับแต่ก่อนเหลือเกิน

สภาพของเค้าเมื่อวานมีลิปสติกติดที่เสื้อแถมยังมีกลิ่นน้ำหอมของยัยเบอร์เกอร์บูดติดอยู่อีก ไม่บอกก็รู้ว่าไปกันถึงไหนต่อไหน…ทำไมนายต้องทำแบบนี้ด้วย! จูบยัยเบอร์เกอร์เน่าได้หน้าตาเฉย ทั้งที่ตอนเราคบกันนายไม่เคยจูบฉันจริงๆจังๆซักครั้ง T^T

ฉันเดินออกจากบ้านไปโดยไม่เหลียวหลังมองเค้า เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านก็เจอชายหนุ่มหัวแดงร่างสูงโปร่งที่ยืนรออะไรบางอย่างอยู่

“มาทำอะไรแถวนี้? - -”

“รอรับเธอไง ^^” ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยบาดแผลยิ้มอย่างเปิดเผย ฉันไม่กล้าไล่เค้าจริงๆเวลาที่เห็นไอ้แผลบนหน้าของเค้าที่เกิดจากการช่วยฉัน

สุดท้ายฉันเลยไม่พูดอะไรแล้วเดินนำไปก่อน ซักพักหมอนั่นก็เริ่มชวนคุย

“คำตอบของฉันล่ะ”

“…”

“ทำไมเธอยังไม่ตอบซะที?”

“เพราะฉันยังไม่รู้ว่านายเป็นใคร แล้วจะไว้ใจได้รึเปล่า?”

“ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอนะ -*- แล้วถามจริงฉันฮอตจะตายใครก็รู้จักทั้งนั้น เธอไปอยู่ดาวอังคารมารึไง?” วอนซะละหมอนี่ -*-

 

“ฉันชื่อ ‘แม็กม่า” เค้าพูดให้ฉันฟังลอยๆ

“ทำไมนายไม่ชื่อลาวาไปเลยล่ะ?” ฉันแกล้งถามกวนๆ

“ชื่อตุ๊ดแบบนั้นฉันขอลาตายดีกว่า ตั้งใจเรียนนะ^_^” บอกตัวเองเหอะย่ะ (-^-)^^
ตาแม็กม่าโบกมือลาฉันหยอยๆหลังจากมาส่งฉันถึงหน้าห้องเรียนแล้ว

“เย้ยๆๆๆๆ! นั่นมันแม็กม่านี่นา *O*” ยัยสโนววิ่งเข้ามาหาฉันทันทีที่ฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้อง

“เธอรู้จักตาถ่อยนั่นด้วยเหรอ? -O-”

“เค้าเป็น 1 ใน 10 หนุ่มฮอตของโรงเรียนเรานี่นา ^////^”

“ฉันเห็นเธอพูดเรื่อง 10 อะไรนี่มานานแล้วนะ ตกลงไอ้หนุ่มฮงหนุ่มฮอตอะไรนี่มันอะไรหนักหนา =^=” ฉันนั่งที่ประจำแล้วบ่นเบาๆ

“แหม~ทำเป็นเก็ก เธอเองก็อยากรู้ล่ะสิ ^v^ มีแต่หล่อๆทั้งนั้นเลยนา” ฉันเหล่ตามองสโนวที่ทำท่าดี๊ด๊าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“ว้า~ถ้าเธอรำคาญฉันไม่ว่าดีกว่า -O-” สโนวทำงอนแล้วกำลังจะเดินไป

“เดี๋ยวๆๆๆ…! =[]=” ฉันรีบฉุดแขนสโนวไว้ทันท่วงที
ถึงฉันใจแข็งยังไง ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะรู้เรื่องที่ชาวบ้านเค้ารู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองหรอกนะ -,.- แล้วอีกอย่างต่อมหื่นฉันมันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าเธอหรอกนะ

“ก็ได้ ^.^” สโนวพูดแล้วหย่นตูดลงนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆฉัน

“เริ่มจากใกล้ตัวก็มี ‘วาโย’ ‘ซันไลท์’ ‘แม็กม่า’ซึ่งจะบอกไว้ก่อนว่า 5อันดับต้นๆจะได้รับฉายาว่า ‘เจ้าชาย’*o*”\
สโนวเกริ่นนำแบบขาเม้าท์มืออาชีพ =_=

“วาโย’ที่ได้รับตำแหน่งเพราะเรียนดี กีฬาเด่น หน้าหล่อ หุ่นเฟี้ยวเงาะแต่นิสัยด้านชาไม่ชอบพูดกับใคร สุขุม ดูเย็นชามากกก…ได้ตำแหน่ง ‘เจ้าชายสายลม’ไปจากการโหวตจากสาวๆทั้งโรงเรียน เพราะเค้าไม่ค่อยสนใจใครมันเลยเหมาะกับตำแหน่งนี้ม๊ากมากก แต่อย่าพูดเรื่องโยเยอะเลย เดี๋ยวแกจะหงอยเอา -o-^”ไม่ทันแล้วสโนว ฉันหงอยตั้งแต่แกพูดชื่อตานั่นแล้วย่ะ T_T^

“แล้วก็‘ซันไลท์’กวนดี กีฬาปานกลาง ผลการเรียนก็พอไปได้ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเข้าขั้นหล่อ เพราะรอยยิ้มเลยทำให้เค้าได้ตำแหน่ง ‘เจ้าชายแสงตะวัน’ไปล่ะมั้ง -__-” เหมือนแกจะไม่ชมแฟนตัวเองเท่าอีตาโยเลยนะ T T

“ต่อไปก็ ‘แม็กม่า’หนุ่มหล่อ โหด โฉด ซาดิสม์ ได้ใจสาวๆแนวโรคจิตได้ตำแหน่ง ‘เจ้าชายโลกันต์’ไปเพราะบุคลิกและสีผม ^3^”

“โลกันต์’ที่แปลว่า‘นรก’น่ะเหรอ?=_= อ้อ เหมาะดีนะ”

“โลกันต์’ที่แปลว่า‘ไฟ’ต่างหากล่ะยะ!!-*-”

“แล้วก็มีใครอีกน้า~ อ…อืม คิดไม่ออก( ‘^‘)” อ่าว…

“กำลังทำอะไรกันอยู่น่ะ? ท่าทางสนุกเชียว ^o^” เค้กกล้วยหัวหน้าห้องแสนปราดเปรื่องที่รู้ไปซะทุกเรื่องเข้ามาได้จังหวะพอดี

“ก็เรื่องตำแหน่งเจ้าชายน่ะสิ T^T แต่ฉันจำได้ไม่หมดอ่ะดิ” สโนวทำหน้าเหมือนจะขอความช่วยเหลือจากเค้กกล้วยแต่กลับโดนเค้กกล้วยแขวะเข้าให้

“แหม…อย่างเธออ่ะนะจะลืมเรื่องผู้ชาย=o=” กร๊ากกก…ช่างเป็นคำจิกกัดที่ถูกใจฉันจริงจริ๊ง ><

“ฉันจำได้ว่ามีคนชื่อทวิตซ์…แล้วก็อะไรไนส์ๆนี่แหละ=_=^^” ดูยัยสโนวทำหน้าเข้าสิ เหมือนกับจะงับหัวเค้กกล้วยซะให้ได้

 “มาจะบอกให้ฟัง ‘ทวิตซ์’ หนุ่มหน้าสวย ผิวขาวอมชมพู อยู่เกรด 10 ผมสีเงินขัดกับลูกตาได้ตำแหน่ง ‘เจ้าชายดอกไม้’ไปเพราะหน้าสวยๆนี่แหละ”
อยู่เกรด 10 =ม.4 เอง เด็กกว่าฉันตั้ง 2ปี อยู่คนละอาคารด้วย ฉันล่ะอยากเห็นซักครั้งจริงๆว่าผู้ชายหน้าสวยน่ะเป็นยังไง
                “สุดท้ายของตำแหน่งเจ้าชาย‘ดิสไนส์’หนุ่มแบดบอยที่มีโลกส่วนตัวสูง สาวคนไหนเข้าใกล้เป็นต้องโดนเหวี่ยง หัวสีดำน้ำเงิน ชั่วขั้นเทพอบายมุขไม่เคยหยุด ได้ข่าวว่าหล่อเว่อร์แต่ก็ไม่เคยมีใครกล้าเข้าใกล้เพราะหมอนั่นโหดโคตรๆ จุดเด่นคือรอยสักภาษาละตินที่ต้นคอ เค้าได้รับตำแหน่ง‘เจ้าชายราตรี’ไปเพราะความหล่อ ลึกลับ น่าค้นหา >< ปล.เค้าไม่ค่อยกินเส้นกับแม็กม่าเท่าไหร่” ดูเหมือนเค้กกล้วยจะปลื้มไอ้แบดบอยนี่น่าดู -_-*
                “ทำไมเธอรู้เรื่องดิสไนส์เยอะจัง ข้อมูลหมอนี่แทบเป็นปริศนาเลยนะ เพราะเอาแต่โดดเรียนเพราะไม่ค่อยจะเจอตัว”
                “เออ…ฉันรู้ก็แล้วกันน่า ใกล้เรียนแล้วฉันไปก่อนนะอีฟ ^_^” เค้กกล้วยพูดแล้วลุกไปนั่งที่ตัวเอง ฉันเสียเวลานั่งฟังเรื่องเจ้าชายอะไรนี่ตั้งนาน TAT มันได้สาระอะไรบ้างงง วุ้ย!เปลืองบรรทัด >O<^^