Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ทันทีที่กริ่งบอกคาบแรกดัง ร่างสูงก็มานั่งข้างหลังฉันอย่างทันท่วงที สายตาบางส่วนหรืออาจจะทั้งหมดเหล่มองฉันสลับกับชายด้านหลังจนฉันรู้สึกกดดัน = =;

“หายดีแล้วเหรอ? ^_^” สโนวทักโย โยไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าตอบเท่านั้น

จากนั้นสายตาเฉยชาก็เหลียวมองฉันทำให้สายตาเราสบกันแว้บนึง ก่อนที่เค้าจะปัดสายตาไปสนใจหนังสือบนโต๊ะแทน ฉันที่ไม่รู้เผลอมองเค้าเมื่อไหร่ก็รีบหันกลับมาเหมือนกัน

ตลอดคาบเช้าฉันกดดันมาก…มันเหมือนเราใกล้กันนิดเดียวแต่ไม่สามารถพูดคุยหรือมองดูอีกฝ่ายได้ เหมือนฉันกับเค้าเป็นเส้นขนานที่บรรจบกันไม่ติด

“ซันไลท์ T_T” ฉันสะกิดคนที่นั่งหลับอยู่ข้างหน้า

“อะไรอ่า? =o=;” ตาของเค้าลืมขึ้นเบลอๆ

“สลับที่กับฉันที ฉัน…อึดอัดยังไงก็ไม่รู้ TOT”

“ฉันไม่…”

“ขอร้อง T^T” ฉันทำตาละห้อยเหมือนหมาน้อย

“อ่า…เอางั้นก็ได้” เพราะเหตุนี้ฉันจึงไม่ต้องกดดันอะไรมาก ข้างๆก็มียัยหมูยอขาเม้าท์ประจำห้องอยู่ ทำให้ไม่รู้สึกเหงาเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนโดนจ้องอยู่ตลอดเวลา…หรือฉันจะคิดอะไรไปเอง

“โย่ว! มายดาลิ้ง(^_^)/” จู่ๆชายหัวแดงหรืออีตาแม็กม่าก็โผล่มาในห้องพาใจฉันตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“ใครดาลิ้งนาย -*- แล้วมาทำอะไรมิทราบ?!”

“อืม…ก็อีก 15 นาทีก็เลิกเรียน แล้วนี่ก็คาบว่างของเธอ”

“แล้วทำไม?”

“ไปจึ๊กกะดึ๋ยกัน ^O^”

“=[]=” ฉันอึ้งคนทั้งห้องก็อึ้ง!!! ไอ้เสี่ยวเอ๊ย…อย่าบอกนะว่าไอ้คำว่า จึ๊กกะดึ๋ยของนายน่ะมัน…>//<

“ล้อเล่น จะพาไปกินไอติม ^__^ ของฟรีห้ามปฏิเสธ =_=+” รู้แล้วน่า…ทำไมต้องทำตาโหดด้วยล่ะ-O-
ฉันเหลียวมองโยแว๊บนึงซึ่งเค้านั่งเขียนบางอย่างยิกๆไม่สนใจฉันด้วยซ้ำไป ฮึ!

“เอาสิ! อยากกินอยู่พอดี ^o^”

“งั้นไปกันเลย”

ระหว่างทางมีคนมองเราแล้วเอาแต่ซุบซิบนินทาและดูเหมือนว่าอีตาแม็กม่าเองก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก

“เธอว่าไหม? ไอ้พวกขี้นินทานี่…น่าหมันไส้เนอะ! เพราะขี้ขลาดไม่กล้าพูดตรงๆเลยดีแต่ทำมือป้องปาก~!!^_^”

“…”

จู่ๆรอบๆก็เงียบขนัดเมื่อแม็กม่าพูดกึ่งตะโกนทำให้คนรอบข้างไม่กล้าแม้แต่จะสบตากันด้วยซ้ำ ฉันรู้ว่านายเกลียดพวกขี้นินทานะ แต่ว่านายไม่เคยได้ยินเหรอ ไม่มีใครในโลกไม่โดนนินทา><นายเล่นพูดแบบนี้ ฉันคงไม่โดนเกลียดไปด้วยหรอกนะ

“นี่นาย!ToT” ฉันสะกิดหมอนั่น

“รีบไปเหอะ เดี๋ยวร้านปิดพอดี” แล้วมันก็ลากฉันไป
 

เรานั่งที่โต๊ะอาหารแถวนั้นพร้อมถือไอติมคนละถ้วย

“เธอชอบช็อกโกแลตชิพเหรอ?”ชายผู้ถือไอศกรีมรสบลูเบอร์รี่หันมาถามฉัน

“อื้ม ก็มันมีทั้งรสของช็อกโกแลตกับวนิลาอยู่ในถ้วยเดียวนี่นา ^w^” ฉันยิ้มร่าเพราะได้กินของฟรี

“เหรอ…เธอนี่หลายใจเนอะ” เค้าพูดขึ้นลอยๆ “แต่มันก็อร่อยจริงๆนั่นแหละ”แม็กม่าขโมยกินไอติมฉัน

“นี่นาย…!”

“อย่าบ่นนี่เงินฉัน ^_^” ฉันเกลียดรอยยิ้มนายจริงๆ

“นี่ ถามอะไรหน่อยสิ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลยล่ะ?”

“ฉันอยู่เกรด 11อาคารเรียนฉันอยู่ถัดจากเธอ 2ตึก แล้วฉันก็ไม่ค่อยผ่านมาอาคารเรียนเธอถ้าไม่จำเป็นด้วย”

“แก่แดดจัง…นายอายุน้อยกว่าฉันนี่นา =_=”

“ที่พูดหมายความว่าไงฟะ! แก่แดดน่ะ =*=++”

“เปล่าจ้า…^^;;” ทำไมนายทำหน้าโหดใส่ฉันบ่อยจัง

ฉันนั่งคุยกับเค้าเรื่อยเปื่อยไร้สาระจนเรากินไอติมเสร็จ

“นี่…ทำไมคนอย่างนายถึงชอบฉันล่ะ?” ฉันถามเค้าตรงๆเพราะเราเริ่มสนิทกันแล้ว

“อ่อ ฉันไม่ชอบแล้ว”

“…”

“แต่รักเลย” น้ำเสียงจริงจังกว่าทุกครั้งทำให้ฉันถึงกับนิ่งทำอะไรไม่ถูก

“…”

ฉันไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อดีเลยเงียบไปก่อน…

“ทำไมเธอถึงรักวาโยล่ะ?” เค้าถามเพราะเราพากันเงียบไปนาน

“ไม่รู้สิ…คงเหตุผลเดียวกับของนาย”

“ที่ฉันรักเธอเพราะครั้งแรกที่เห็นเธอ…ดูแล้ว…ไม่รู้สิ มันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นมั้ง เธอดูดึงดูดสายตาดีแถมยังดูไม่แอ๊บ พอเจอเธอทีไรฉันก็เผลอมองเธอแบบไม่รู้ตัวตลอด มองกี่ทีก็ไม่เบื่อ…เรียกว่าตกหลุมรักล่ะมั้ง” เค้าพูดแบบตรงไปตรง มาจนฉันรู้สึกอายแทน -///-

“นี่คือวิธีจีบสาวของนายรึไง?”

“จีบไม่จีบไม่รู้ แต่เธอหน้าแดงแล้วโคตรน่ารักเลย ^^”

เพี๊ยะ ฉันตบหน้าเค้าไปหนึ่งที

“ฉันแค่พูดตรงๆเท่านั้นเอง -[]- กล้าตบหน้ากันเลยเรอะ”

“นายมันเป็นคนพูดตรงจนหน้ากลัวนั่นแหละ” ฉันรีบส่ายหัวรัวๆเผื่อไอ้เลือดที่มันกระจุกอยู่บนจะหน้าหายไป

“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องดีกว่า ฉันถามเธอยังไม่ตอบเลยนะ”

“ที่ไม่ตอบเพราะฉันไม่รู้จะตอบยังไงน่ะสิ ^o^;”

“เธอมันคนโลเล =o=”

“ฉันไม่รู้จริงๆนี่ มันอธิบายไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะเราใกล้ชิดกัน มันก็คงแค่นั้น…” ฉันพูดเสียงเบา…รู้สึกอึดอัดใจแปลกๆที่ต้องมานึกถึงเรื่องโย

“งั้นดี! จำไว้ ‘ฉันรักเธอ’แล้วจะทำให้เธอตัดใจจากมันให้ได้” เค้าพูดประโยคยอดฮิตของพระรองทุกเรื่อง -+- แล้วกดหัวฉันลงไปที่แผ่นอกของเค้า…เนื่องจากกระดุมที่ปลดไป 3 เม็ด ทำให้หูฉันทาบลงไปกับเนื้ออกล่ำๆของเค้าพอดี 

อร๊ายยย!!ให้มันได้อย่างงี้เซ่!>///< กำไรชีวิตของนางเอกคร้าาาา~ -.,-/// อะโฮะๆ~ แถมตัวตานี่ยังหอมอีกต่างหาก

“แค่กๆๆ!!” เอ๊ะ? เสียงใครไอ เสียงใครไอ๊~~>O<// บังอาจมารบกวนช่วงเวลากำไรชีวิตช้านนน

“อุ้ย! โย…ยังไม่หายอีกเหรอ~? อุตส่าห์ชวนฉันมาเดินเล่นด้วยทั้งที่นายไม่สบาย นายนี่ดีจริงๆ~” ส…เสียงนี้ฉันจำได้ยัยเบอร์เกอร์เน่าาาา!!!

แล้วพอยัยนั่นหันมาเห็นฉันกับแม็กม่าในฉากชวนคิด(?)เธอก็แขวะทันที

“เอ้า!~นึกว่าคู่รักที่ไหนมายืนกอดปล้ำกันไม่อายฟ้าดิน ที่แท้ก็ยัยหัวสีกะปินี่เอง” เธอพูดแล้วยิ้มเหยียด

“ฉันไม่มีอะไรกับตานี่ทั้งนั้น! ก่อนจะพูดดูตัวเองก่อนดีไหม? แม้แต่หมายังอายแทนเลย…นมเธอจะบีบแขนเค้าหักอยู่แล้วนี่ ^_^”

ยัยบ้านั่นทำท่าองค์ลง หายใจฟึดฟัดก่อนจะกรี๊ดเสียงดังแสบรูหู

“ฉ…ฉันจะฟ้องลุงโทนัส!! ฉันจะประจานพวกแก!! ฉ…ฉันจะ”

“โว้ย! ยัยบ้านี่…ยิ่งใหญ่มาจากไหนกัน บอกตรงๆเลยนะ‘กระแดะ’เปิดนู่นเปิดนี่อย่างเธอ อย่างมากก็ฟันแล้วทิ้ง - 

- *”

“อึก!”

“…”

ฉันอึ้งไปพักใหญ่ดูเหมือนยัยเน่านั่นก็อึ้งเหมือนกัน ปากนายนี่มันร้ายกาจเร้าใจดีจริงๆแม็กม่า (ปล.อย่าคิดลึก) =[]=^

เพี๊ยะ!!!

แล้วแม็กม่าก็โดนตบไปตามระเบียบ ใครตบ…? คงไม่ต้องบอกใช่ไหม หลังโดนตบหน้าหันแม็กม่ามันยังไม่สะท้านหันมามองคนที่ตบด้วยสายตาเหี้ยมเกรียมก่อนจะแสยะยิ้มเหยียดๆ

“ที่ตบฉันนี่แปลว่ายังพอมียางอายอยู่บ้างใช่ไหม…งั้นก็น่าจะพอรู้ตัวสินะว่าตัวเธอมันน่าสมเพชแค่ไหน”
เค้าบ้วนเลือดในปากทิ้งหลังจากใช้วาจาเชือดเฉือนยัยเบอร์รี่ อูย…ฉันฟังแล้วเจ็บแทนยัยนั่นเลยนะ นี่ยัยเน่านั่นเคยไปฆ่าบุพการีนายรึเปล่าเนี่ย? แดกดันได้โคตรเจ็บ(_ _)

“กลับเถอะ…เบอร์รี่” มือใหญ่ของโยฉุดเบอร์รี่ที่กำลังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้เดินออกไปจากที่นี่…ที่ฉันรู้คือนายไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร แล้วทำไมนายต้องช่วยยัยนั่นด้วย!...โยบ้า! >O<

“เราก็กลับกันเถอะ…” แม็กม่าหันมาขอคำตอบ

“อ…อ่า(_ _;)”

ฉันเดินกลับโดยมีแม็กม่ามาส่ง ทำไมวันนี้มันถึงได้วุ่นวายแบบนี้นะ

 

ทันทีที่ฉันมาถึงบ้านฉันก็บังเอิญ(ย้ำว่าบังเอิญจริงๆ)ไปเห็นภาพบาดตาเฉือนใจเข้าให้….T^T

ยัยเบอร์รี่กำลังร้องไห้กระซิกๆซบอกแฟนเก่าฉันอยู่…มือของเธอกำเสื้อเค้าไว้แน่น เค้าก้มไปกระซิบบางอย่างข้างหูเธอทำให้เธอหยุดร้องแล้วทั้งสองก็กอดกันกลมเกลียว…เจ็บ…เจ็บใจ! T_T น้ำตาจะไหลแล้วโว้ยยย~~!

“ไปที่อื่นก่อนไหม?” มือหนาของแม็กม่าแตะไหล่ฉันเบาๆ

“แม็กม่า…”

“หือ?”

“นายรักฉันใช่ไหม?”

“ใช่…."

"ถ้าฉันแค่เหงา นายจะทนแบกความเหงาของฉันได้ไหม?”

“ได้…”

“ฉันจะคบกับนาย…!”

ภาพตรงหน้ามันทำฉันเจ็บ!...เจ็บเหลือเกิน….

จนฉันไม่สามารถควบคุมคำพูดที่ออกมาจากปากได้อีกต่อไป…

ความหึง ความหวง ความรักที่ยังหลงเหลืออยู่กับคนๆนั้นทำให้ฉันพูดสิ่งที่ตรงกันข้ามกับใจออกไป…โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่า…คำๆนี้ ที่หลุดออกมาจากปากฉัน มันจะไปทำร้ายคนที่เป็นได้แค่…เครื่องมือประชดใครบางคนต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน

ฉันกำลังโกหกความรู้สึก…กำลังโกหกหัวใจตัวเอง…

“ได้ ฉันจะคบกับเธอ” เสียงของชายหนุ่มตอบกลับมาแบบไร้ความลังเล…แต่ใครจะรู้ว่าในใจของเค้ากำลังเจ็บแปลบเพราะบางอย่างอยู่…