Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ฉันนอนขดตัวคลุมโปงอยู่บนเตียง เสียงฝนตกกระหน่ำทำให้บรรยากาศดูว้าเหว่กว่าเดิมทำไมฉันถึงได้น่าสมเพชนักนะ แค่ผู้ชายคนเดียวทำให้หัวใจของฉันเจ็บแปลบได้ขนาดนี้เลยเหรอ…T_T
แอ๊ด~
เสียงประตูถูกเปิดออก เตียงข้างๆที่ยุบลงไปทำให้ฉันรู้ว่ามีคนมานั่งข้างๆฉัน
“…ออกไป” ฉันพยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติที่สุด
ร่างใหญ่เอาหัวฟุบลงข้างๆไหล่ฉัน แต่ยังคงไม่พูดอะไร
“…บอก…ให้…ฮีก!...ออกไป” น้ำเสียงฉันเริ่มไม่สม่ำเสมอคราวนี้อ้อมแขนกว้างโอบตัวฉันไว้แน่น ความอบอุ่นแผ่ซ่านออกมาจากตัวเค้า…นายทำแบบนี้ทำไมโย! ทั้งที่นายนอกใจฉัน…!
“ฉันบอกให้ออกไป!!!” ฉันเปล่งเสียงลั่น
มือของเค้ากำผ้าห่มไว้แน่นและสั่นเทา มันเหมือนเค้ากำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้ บางอย่าง…ที่บอกฉันไม่ได้
“ฮึก…ฮึกๆ! ได้ฉันจะออกไปเอง!!!”
ฉันทนกับความกดดันในใจตัวเองไม่ไหวเลยปัดมือเค้าออกและกำลังจะลุกไป แต่โยกลับฉุดมือฉันเอาไว้
“…ฉันไปเอง…” น้ำเสียงแหบพ่านที่แผ่วเบาเหมือนกระซิบกล่าวขึ้น หลังจากนั้นเค้าก็เดินออกไป
“เอวา…” เค้าพูดบางคำ…เพราะฉันสะอื้นเลยไม่ได้ยินเสียงนั้น
โยเดินออกไปด้วยแววตาที่แฝงบางอย่างเอาไว้…สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ… 
เช้าวันต่อมา…
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยน้ำตาที่ยังเกาะกรังอยู่ที่หนังตา รู้สึกเมื่อยล้าปวดนู่นปวดนี่ไปหมด…ก็แหงล่ะเมื่อคืนฉันเล่นร้องไห้เหมือนดูหนังเกาหลีไป 108แผ่น(เว่อร์) ก็ดีแล้ว…ร้องซะให้จบวันนี้แล้วฉันจะไม่ร้องไห้เพื่อนายอีกแล้ว!! T^T
ฉันแต่งตัวเสร็จก็เปิดประตูออกมา ตาฉันช้ำแบบนี้ ฉันควรเอาถุงมาคลุมหัวหรือใส่แว่นดำปกปิดดีล่ะเนี่ย
ซ่า…ซ่า…ซ่า…
ฝนยังตกอยู่อีกเหรอเนี่ย?...แบบนี้ฉันต้องลุยฝนอีกแล้วสิ เหมือนเมื่อวาน…ฉันเดินเข้ามาในครัวเพื่อหาอะไรกิน ซึ่งห้องครัวก็อยู่ติดกับห้องนั่งเล่น สายตาฉันเหลือบไปเห็นบางคนนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
ขาของฉันก้าวไปที่โซฟาตัวนั้นโดยอัตโนมัติ…
ฉันเหม่อมองใบหน้าเนียนของเค้าอยู่พักนึง แพขนตาที่ดูยาวไม่มากแต่ก็ดูมีเสน่ห์ จมูกโด่งเป็นสันพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ริมฝีปากสีนูซและผมสีดำที่ประปรายใบหน้า
ยามหลับ…ใบหน้าของเค้าดูผ่อนคลายกว่าตอนตื่นจริงๆ
ฉันมองร่างที่อยู่ในชุดเดิมของเมื่อวาน…เค้าคงไม่ได้อาบน้ำสินะ…เพราะห้องน้ำและชุดของเค้าอยู่ในห้องที่ฉันไล่เค้าออกไป
มือเล็กๆของฉันทาบที่หน้าผากของเค้า
ตัวร้อนจี๋เลย…! เมื่อวานฝนตก…เค้าก็นอนในสภาพชื้นๆแบบนี้น่ะเหรอ?! ไม่น่าล่ะหน้าเค้ามันถึงออกแดงๆ
น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกแล้ว…บ้าจริง! น้ำตาฉันมันยังไหลไม่หมดตัวอีกเหรอ?!
“ฮึก…ๆ…ๆ” ฉันปิดปากตัวเองไว้ด้วยมือที่สั่นเทา ฉันไม่อยากให้เค้ารู้ว่าฉันร้องไห้…ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเค้าสำคัญกับฉันขนาดไหน…
ทำไม…ทำไม?! ฉันอยากรู้เหตุผลของนายโย…ฉันคิดว่าสิ่งที่นายทำต้องมีเหตุผลแน่…เพียงแต่…ฉันไม่รู้จริงๆฉันเอาผ้าชุบน้ำวางไว้บนหน้าผากของเค้า กองพวกเสื้อผ้าและยาเอาไว้ใกล้ๆโซฟาแล้วเดินออกไป
ถ้าการหมดรักมันคือเหตุผลของนาย…ฉันก็จะยอมตัดใจ
“ยัยวา…”
“…”
“ยัยวา!”
“ห…หือ? มีอะไร?” ฉันมองสาวน้อยที่สะกิดฉัน ด้วยท่าทางเหล๋อหล๋า
“แกเอาแต่นั่งเหม่ออยู่ได้ ฉันถามอะไรก็ไม่ตอบ..ฉันห่วงแกนะ…แกเป็นอะไรรึเปล่า TOT”
“เมื่อคืนฉันดูหนังดราม่ามากไปหน่อย T_T”
สโนวตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวหงับๆก่อนจะถามต่อ
“แล้วโยของแกหายไปไหน ไม่สบายเหรอ? ทำไมไม่มาด้วยกัน?”
“ฉันก็ไม่รู้ T_T”
“นี่ๆๆวันวาเลนไทน์เมื่อวานเป็นไง ^O^ฉันอ่ะนะ นั่งสวีตกับซันไลท์จนมดขึ้นเลยนะแก”
“…ไม่ร้T^T” โฮกกก!! ยัยบ้าพูดเรื่องนี้ทำไม TT[]TT
“แกเป็นอะไรน่ะ? ดูซึมๆไปนะ -o-;”
“ฉันเลิกกับโยแล้ว T T”ฉันพูดไปเจ็บไป
“อะไรนะ?”
“ฉันเลิกกับโยแล้ว!!!T[]T” ฉันเผลอตะโกนออกไปจนคนทั้งโรงอาหารหันมาดู ฉันเลยรีบเอามืออุดปากทันที >x<
“หา!? นี่แกเลิกกับโยแล้ว!!! O[]O” จะย้ำทำไมไอ้เพื่อนบ้า TT^TT ฉันก็เจ็บเป็นนะโว้ยยย!!!
“โอ๋ๆๆ…นี่แกคงจะเสียใจมากเลยสินะ ><”
“ฉันยังทำใจไม่ค่อยได้…แต่ก็ไม่ถึงกับตายหรอก T__T”
“ถึงแกไม่มีโย แต่ก็ยังมีผู้ชายนับร้อยรอปลอบใจแกอยู่นะ”
“พูดเรื่องอะไรของแก? TOT”
“แกอย่าทำเป็นลืมดิ -O-^ไอ้พวกดอกกุหลาบ ช็อกโกแลตและตุ๊กตาหมีที่แกได้มาเมื่อวาน มันมากจนเปิดร้านขายได้เลยนะ นี่ยังมีที่ไอ้พวกเมื่อวานฝากฉันมาให้แกอีกตรึมเลยนะ แกจะมั่วประชดรักยังไงก็ได้”
ก็จริงอยู่ที่เมื่อวานนี้อยู่ดีๆในแกะกับรอบๆโต๊ะของฉันมันอัดแน่นไปด้วยช็อกโกแลตกับของขวัญมากมาย พอเช้ามาก็มีคนเอาดอกกุหลาบมาให้เยอะแยะ
ยัยสโนวบอกว่า…เพราะเมื่อวานฉันอยู่กับโยเลยไม่มีใครกล้าเอามาให้….นี่ฉันฮอตขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? -O-;;
“ลองคิดดูดิ ว่าถ้าพวกนั้นรู้ว่าแกเลิกกับโยแล้ว…/มันก็จะมารุมทึ้งฉันเลยอ่ะดิ =_=;”
“ไม่ใช่ย่ะ! แกก็จะหาแฟนแก้เหงาได้ง่ายๆเลยไง”
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย =o=^”
“โยทิ้งแกเพราะอะไรล่ะ?” อีนี่ปราดเปรื่องรู้ด้วยว่าเค้าทิ้งฉัน …เอ๊ย! ไม่ใช่> < ฉันต่างหากล่ะที่ทิ้งเค้า
“เพราะ…”ฉันไม่อยากบอกให้ยัยนี่รู้เลย -.-;
“เค้านอกใจแก…โกหกแก…หรือว่าทำแกเจ็บ(ที่ใจ)ล่ะ?”
“T^T;;” ตรงหมดเลยย่ะ! นี่เธอเป็นอับดุลรึไง
“เพราะงั้นเธออย่าไปยอมมีแฟนประชดไปเล้ยย!^o^”
โป๊ก!
“โอ้ย~ อีตาซันไลท์! นายตีหัวฉัน (T^T)>” สโนวมองหน้าซันไลท์ที่เดินมาตีหัวเธออย่างเคืองๆ
“ก็ช่วยไม่ได้นี่ ^_^ มันหมันไส้ อยู่ดีไม่ว่าดียุให้เพื่อนบ้าผู้ชาย -3-” ซันไลท์ทำหน้ากวนประสาท
“ตายซะเหอะ อีตาบ้าาาา!!!” แล้วสโนวกับซันไลท์ก็เล่นวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน
เฮ้อ…เห็นแล้วน้ำตาจะไหล T T ทำมันทั้งสองถึงคนแฮปปี้เอ็นดิ้งกันแบบนี้นะเมื่อไปกันหมดแล้วฉันจะอยู่ให้รากงอกทำไมล่ะ ฉันเองก็เดินกลับห้องดีกว่าจะไปนั่งหลับ เผื่อจะฝันเห็นโดเรม่อนใบ้หวย(มั่วแล้ว --)
“เธอ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆฉัน
“เรียกใคร -o-^” ฉันหันขวับไปมองด้านหลัง
“ฉันเรียกเธอนั่นแหละ ^_^”
“เหรอ…” ฉันมองผู้ชายผมสีแดงซอยทรงเกาหลี เจาะหูรูเท่าเม็ดกระดุม(ท่าทางจะระเบิดหู ช่างกล้า -_-;;) ดวงตาเรียวยาวสีน้ำตาลคมกริบแฝงความโฉดแต่ดูดึงดูดเพศตรงข้าม จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า ผิวสีน้ำผึ้ง ริมฝีปากบางดูเซ็กซี่ ปลดกระดุมตั้ง 3 เม็ด =.,=โชว์แผงอกล่ำๆ (โอ้~แม่…) พับแขนเสื้อขึ้น ท่าทางดูหล่อ โฉด เกาหลี นักเลง อย่างลงตั๊วลงตัว…
“นายมีปัญหาอะไรกับฉันรึเปล่า? คงไม่ได้มาจับฉันไปเรียกค่าไถ่หรอกนะ -_-;;”
“นึกว่า‘อีฟ’จะอ่อนหวานกว่านี้ซะอีก -_-++” สายตาชิ้งๆส่งมาต่างกับรอยยิ้มที่เจอตอนแรกจนฉันเสียววูบ
“ไม่มีอะไรงั้นฉันไปล่ะ (-o-;)/”
“เดี๋ยว…! ฉันชอบเธอเป็นแฟนกับฉันซะ!”
“…” ถึงหมอนี่จะพูดเร็วแต่ฉันก็ได้ยินคำที่มันพ่นออกมาทุกคำ ฉันอึ้งไปซักพัก…นี่มันขอคบหรือขู่ฆ่าวะ
“ฉัน…”
“ฉันรู้ว่าเธอเลิกกับแฟนแล้ว -o-”
“ฉัน…”
“ฉันรักเธอตั้งแต่แรกเห็น -_-^”
“ฉัน…”
“ฉะนั้น ห้ามปฏิเสธ -_-!”
“ฉัน…”
“ถ้าแฟนเก่าเธอมาทวงฉันจะจ้วงมันเอง ^_^”
“อึก…T_T;” ฉันจะทำยังไงกับไอ้โหดนี่ดี~
‘เค้านอกใจแก…โกหกแก…หรือว่าทำแกเจ็บ(ที่ใจ)ล่ะ?’
‘เพราะงั้นเธออย่าไปยอมมีแฟนประชดไปเล้ยย!’
จู่ๆคำพูดของสโนวก็เข้ามาในหัวฉัน แต่ฉันคงไม่สิ้นคิดขนาดต้องมาคบกับไอ้โฉดนี่ม้างงง….-O-;ถ้าฉันขอเลิกขึ้นมา มันไม่คว้านท้องฉันเลยเรอะ
“ขอโทษนะ…ฉันขอคิดดูก่อน >o<” ฉันพูดแล้วรีบแจ้นกลับห้องด้วยความไวเหนือแสงมีเสียงห่ามๆตะโกนไล่หลังฉันมาว่า
“อีฟฟฟฟ!!...ไอ!เลิฟ! ยู!~”
ฉันจะไม่อายเท่านี้เลย…ถ้าไม่มีคนมองอยู่เป็นสิบ >/////<ฉันอายจนจะเอาหัวมุดส้วมแล้วโว้ยยย!! ไปตายซะไป~ไอ้เหี้ยยมหัวแดง!>[]< WAYO (talk) 
ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆหัวมันหนักอึ้งและปวดจนแทบจะระเบิดรู้สึกหนาวๆร้อนๆไปทั่วทั้งร่าง สายตาของผมเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าและยารวมทั้งรู้สึกได้ถึงความชุ่มของผ้าที่แปะไว้บนหัว
ผมเผลอกระตุกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อร่างระหงที่เดินเข้ามาในห้องคือ ‘เบอร์รี่’
 “เธอมาที่นี่ทำไม” ผมมองแบบไล่อ้อมๆ
“ฉันเห็นนายไม่ไปโรงเรียนเลยเป็นห่วง หวังว่าสัญญาของเรานายจะไม่ลืม” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ใส่จริตลงไปแล้วอมยิ้ม
“นั่นสินะ…” สัญญา…ที่ผมจะปฏิเสธไม่ได้…                                                                                                                                                The end WAYO(talk)