CHESS:พลิกกระดานเทพ

     หลังจากโจเซฟเดินจากไป อากิก็เอาผ้ามาตัดให้พอดีและพันแผล

 

    ในระหว่างที่อากิกำลังพันแผล คริสก็เดินเข้ามาหาอากิและพูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    "คริส:แผลเป็นยังไงบ้างครับ"

 

 

 

    อากิที่ได้ยินเสียงคริสก็หันไปดูที่เขา ก็เห็นว่าเขามีสภาพที่หน้าซีดขาวและมีท่าทีที่อ่อนแรง

 

 

 

    'อากิ:ดูสภาพแล้วฉันต้องเป็นคนถามนายไม่ใช่หรือไง...'

 

 

 

    "อากิ:...ก็ไม่ได้แย่ แล้วนายล่ะ"

 

 

 

   "คริส:ถ้าไม่นับอาการอ่อนเพลียจากอาการเสียเลือดมากผมก็ไม่ค่อยเจ็บแผลแล้วครับ"

 

 

 

    "อากิ:อดทนเอาหน่อยแล้วกัน พอถึงห้องพักทุกอย่างจะดีขึ้นเอง"

 

 

 

    "คริส:ผมจะพยายามครับ"

 

 

 

    แล้วอากิก็พันแผลต่อจนเสร็จ

 

 

 

   [อลิส:ปิดการใช่สกิลทั้งหมด เปิดการใช้งานสกิลต้านทานความเจ็บปวด เปิดใช้งานสกิลต้านทานเลือดไหล เปิดใช้งานสกิลรักษาตัวเองตามธรรมชาติ เปิดใช่งานสกิลใจเย็น เปิดใช้งานสกิลสมาธิ]

 

 

 

    หลังทำแผลเสร็จอากิก็ลุกขึ้นและเดินไปหา เมิ่งซิน ลีน่า โจเซฟที่กำลังยืนคุยกันอยู่

 

 

 

    "เมิ่งซิน:แล้วใครจะเดินนำล่ะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:ก็ฉันไง"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:นายจะนำได้ไง ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:ดูสภาพตังเองงั้นเหรอ งั้นดูนี้เลย"

 

 

 

    แล้วโจเซฟก็เบ่งกล้ามให้เมิ่งซิรดู เมิ่งที่เห็นก็ถึงกับเบือนหน้าหนี

 

 

 

    "ลีน่า:ทั้ง 2 คนใจเย็นๆกันก่อนเถอะ"

 

 

 

    อากิที่เดินมาและเห็นก็ยืนดู

 

 

 

    *"อากิ:เขาทะเลาะอะไรกัน"*

 

 

 

    [อลิส:พวกเขากำลังทะเลาะกันว่าใครจะนำทางค่ะ]

 

 

 

    *"อากิ:ทะเลาะทำไม เราต้องเป็นคนนำไม่ใช่เหรอ"*

 

 

 

    [อลิส:ส่งสติกเกอร์ยักไหล่]

 

 

 

    "อากิ:เฮ้อ~"

 

 

 

    แล้วอากิก็เดินผ่านเมิ่งและโจเซฟที่กำลังทะเลาะกันอยู่

 

 

 

    "โจเซฟ:เฮ้ นายจะไปไหนอ่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:จะไปไหนก็ไป"

 

 

 

    ลีน่าที่เห็นอากิเดินไปแล้วก็มีอาการลุกลี้ลุกลน ก่อนจะตะโกนตามหลังอากิและวิ่งตามไป

 

 

 

    "ลีน่า:...ระ-รอด้วยค่า~~~~"

 

 

 

    หลังจากลีน่าวิ่งไป คริสก็เดินตามลีน่าไป ทั้ง 2 คนที่เห็นแบบนั้นก็เลยต้องรีบตามไป

 

 

 

    "โจเซฟ:รอลุงด้วยลีน่า!"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เฮ้อ! ให้ตายสิมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง"

 

 

 

    ลีน่าที่วิ่งตามอากิจนทันก็รีบถามอากิทันทีว่า

 

 

 

    "ลีน่า:พี่จะนำจริงๆเหรอค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ก็พี่บอกว่าจะพาไปห้องพักนิ ถ้าพี่ไม่นำแล้วพวกเราจะไปกันถูกเหรอ"

 

 

 

    "ลีน่า:ก็จริงค่ะ..."

 

 

 

    "ลีน่า:แล้วแผลพี่เป็นยังไงบ้างค่ะ"

 

 

 

    แล้วอากิก็ยกแขนซ้ายที่โดนกัดและก็แบมือให้ลีน่าดู

 

 

 

    "อากิ:เห็นนี้ไหม เลือดหยุดไหลแล้ว"

 

 

 

    "ลีน่า:ถึงเลือดจะหยุดไหลแล้วมันก็ยังเจ็บอยู่ไม่ไช่เหรอคะ อย่างขาหนูก็ยังเจ็บอยู่เลย"

 

 

 

    "อากิ:ถ้าบอกไม่เจ็บเลยจะดูโกหกเกินไปไหม"

 

 

 

   "ลีน่า:โกหกแน่นอนสิคะ แผลขนาดนั้นบอกไม่เจ็บยังไงก็ไม่เชื่อค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นเจ็บให้ก็ได้ โว็ยๆเจ็บจังเลย"

 

 

 

    "ลีน่า:ดูปลอมมากเลยค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ไม่ได้ปลอมสักหน่อย ดูนี้สิเจ็บจริงๆน่ะ"

 

 

 

    แล้วอากิก็ยกมือขึ้นมาและทำท่าทางเหมือนกำลังเจ็บมือ ลีน่าที่เห็นก็หัวเราะ

 

 

 

    "ลีน่า:ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเจ็บจริงๆก็ได้คะ ฮ่าฮ่าฮ่า"

 

 

 

    อากิที่เห็นก็ยิ้มออกมา

 

 

 

   "ลีน่า:งั้นเอามือมาคะ หนูจะร่ายมนต์ทำให้หายเจ็บเอง"

 

 

 

   แล้วอากิก็ยืนมือไปให้ลีน่า ทางลีน่าก็ยืนมือมาประกบมืออากิ ก่อนจะพูดว่า

 

 

 

   "ลีน่า:คุณนางฟ้าที่กำลังเฝ้าดูพวกเราอยู่ ช่วยรักษาอาการของพี่อากิและทำให้พี่อากิหายเจ็บด้วยนะคะ ฟูล!"

 

 

 

    แล้วลีน่าก็พูดขอพรจากคุณนางฟ้าให้รักษาอากิ ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    "ลีน่า:ตอนที่หนูป่วยตอนเด็กๆพี่...พี่......"

 

 

 

    "อากิ:..."

 

 

 

    "โจเซฟ:..."

 

 

 

    เมิ่งซินที่เดินตามหลังมาและฟังการสนทนามาตลอดก็รีบเดินขึ้นมาและพูดว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ตอนที่หนูไม่สบายพี่เป็นคนพูดให้ฟังใช่ไหมจ๊ะ"

 

 

 

    "ลีน่า:ใช่...ใช่! พี่เมิ่งซินเป็นคนพูดให้ฟังค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:โอ ว้าวมันช่วยได้จริงๆดูสิ พี่หายเจ็บแล้ว เห็นไหม"

 

 

 

    แล้วอากิก็ทำท่าทางเหมือนไม่เจ็บแล้วให้ลีน่าดู ลีน่าที่เห็นแบบนั้นก็มีท่าทีดีใจว่าการขอพรจากนางฟ้านั้นได้ผล

 

 

 

    "เมิ่งซิน:งั้นอากิหายเจ็บแล้ว ไปรักษาให้คริสต่อเนอะ"

 

 

 

   "ลีน่า:งั้นไปหาคริสกันเถอะค่ะ"

 

 

 

   แล้วเมิ่งซินก็พาลีน่าถอยไป แต่เมิ่งซินก็หันมาหาอากิและพยักหน้าให้เหมือนเป็นการขอบคุณที่เล่นเป็นว่าหายเจ็บแล้ว อากิที่เห็นก็พยามหน้ากลับ แล้วโจเซฟก็เดินขึ้นมสข้างๆอากิ

 

 

 

    "โจเซฟ:ขอบคุณที่นายสังเกตเห็นอาการนั้นของลีน่าและเล่นตามที่เมิ่งซินพูดขึ้นมา"

 

 

 

    "อากิ:อาการนั้นคืออะไร?"

 

 

 

    "โจเซฟ:จะว่าไงดีละ ก็แบบว่าถ้าเธอพยามนึกถึงอะไรในอดีตเธอจะนิ่งไปเลย แบบนิ่งไปเลยจนต้องอุ้มเดินเอาเลยน่ะ"

 

 

 

    "อากิ:นั้นฟังดูไม่ดีเลยน่ะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:ก็ไม่ดีจริงๆนั้นแหละ แต่อาการแบบนี้ก็แก้ง่ายอยู่ อย่างการทำแบบเมื่อกี้ก็ได้ผลดี"

 

 

 

    "อากิ:แล้วเธอเป็นแบบนี้บ่อยไหม"

 

 

 

    "โจเซฟ:ก็ไม่บ่อยเท่าไหร่นัก เรียกได้ว่านานๆทีเลยแหละ"

 

 

 

    "อากิ:งั้นถ้าแบบนั้นอีกผมจะพยามหลีกเลี่ยงแล้วกัน"

 

 

 

    "โจเซฟ:ลำบากหน่อย แต่ขอบคุณมาก"

 

 

 

    "อากิ:ไม่เป็นไร ผมมองเธอตอนนี้เหมือนน้องสาวของผมแล้ว"

 

 

 

    "โจเซฟ:ฉันได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสบายใจเลย เพราะลีน่าได้พี่ชายที่แข็งแกร่งขนาดนี้"

 

 

 

    "อากิ:ผมก็ไม่ขนาดนั้นหรอก"

 

 

 

    แล้วอากิกับโจเซฟก็คุยกันเรื่องจิปาถะเล็กน้อยจนมาเดินมาถึง จุดที่อากิเจอศพมอนสเตอร์จุดแรก แต่พอมาถึงซากมอนสเตอร์ทั้งหมดก็หายไปแล้วเหลือไว้แค่คราบเลือดเท่านั้น

 

 

 

    "อากิ:ดูเหมือนมอนสเตอร์ตัวอื่นๆจะมากินซากกันไปหมดแล้ว"

 

    

 

     "โจเซฟ:เหมือนจะไม่ได้กินอย่างเดียวน่ะ"

 

 

 

     [อลิส:เป็นอย่างที่โจเซฟว่ามาจริงๆนั้นแหละค่ะ]

 

 

 

    *"อากิ:หมายความว่าไง"*

 

 

 

    [อลิส:ดูรอยเลือดนั้นสิคะ มันลากยาวไปทางนู้นเลย]

 

 

 

    แล้วอากิก็เดินไปดูก็เห็นว่ารอยเลือดลากยาวไปไกลมากๆ

 

 

 

    *"อากิ:เราหลีกทางนี้กันนี้ดีไหม"*

 

 

 

    [อลิส:ต้องขอว่าเป็นไปไม่ได้ค่ะ]

 

 

 

    *"อากิ:หมายความว่าไง"*

 

 

 

    [อลิส:เพราะทางกลับเราเหมือนจะไปทางเลือดนั้นไงค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:...ซวยอะไรขนาดนี้"

 

 

 

     อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็อารมณ์เสียนิดหน่อย ก่อนจะเดินกลับไปหาทั้ง 3 คนและพูดว่า

 

 

 

    "อากิ:เอาละทุกคน ฉันมีข่าวดีและข่าวร้ายมาให้ฟัง อยากฟังอันไหนก่อน"

 

 

 

    "ลีน่า:ฟังข่าวดีก่อนเลยค่ะ!"

 

 

 

    "อากิ:ข่าวดีคือแถวนี้ไม่มีมอนสเตอร์เลยสักตัว"

 

 

 

    "คริส:แล้วข่าวร้ายละครับ"

 

 

 

    "อากิ:ทางที่เราต้องไปต่อมันเป็นทางเดียวกับที่รอยเลือดไป"

 

 

 

    ทุกคนที่ได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้าเครียดๆกันทันที ยกเว้นลีน่าคนเดี่ยว

 

 

 

    "เมิ่งซิน:แล้วมีทางอื่นไหม"

 

 

 

    อากิสายหนัา

 

 

 

    "เมิ่งซิน:จิ!"

 

 

 

    "โจเซฟ:ถ้าว่าแบบนั้นเราไปทางอื่นและไปหาห้องพักใหม่กันดีกว่า"

 

 

 

    "อากิ:ทำแบบนั้นก็ได้ แต่เราไม่รู้เลยว่าจะเจอห้องพักตอนไหนแถม..."

 

 

 

    แล้วอากิก็หันหน้าไปที่คริสที่เหมือนจะเหนื่อยล้ามากๆจากบาดแผล คนอื่นๆก็หันไปดูเช่นกัน

 

 

 

    "คริส:ผม.ยังไหว..ครับ"

 

 

 

    คริสพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนเพลีย

 

 

 

    'โจเซฟ:อาการเขาดูไม่ดี แถมฉันเองก็เริ่มอ่อนแรงแล้วเหมือนกัน...'

 

 

 

    'เมิ่งซิน:มีคนเจ็บหนัก 2 คนกับการที่ต้องเดินไปโดยที่ไม่รู้จุดหมายกับที่ต้องเสี่ยงหน่อยแต่มีเป้าหมาย...'

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ฉันคิดว่าควรไปทางรอยเลือด อย่างน้อยเราก็มีจุดหมายแน่นอนและดีกว่าเดินไปทั่วและไม่รู้จะไปเจออะไร"

 

 

 

    "ลีน่า:นะ-หนูงดออกเสียงค่ะ"

 

 

 

    "คริส:ผมงด.ออก..เสียงครับ"

 

 

 

    "อากิ:ผมเห็นด้วยกับคุณเมิ่งซินครับ"

 

 

 

    "โจเซฟ:ถึงฉันจะออกเสียงไป มันก็รู้ผลแล้วไม่ใช่หรือไง"

 

 

 

    "อากิ:..."

 

 

 

    "เมิ่งซิน:..."

 

 

 

    "โจเซฟ:ไปสิ นำเลย รออะไรล่ะ"

 

 

 

    อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็เดินนำทุกคนไป แต่ละหว่างเดินอากิก็ตั้งใจสังเกตสิ่งต่างๆอย่างดีเพราะตอนนี้พวกอากิไม่พร้อมสู้มากเพราะ คริสและโจเซฟดูอ่อนล้ามากๆแล้ว แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเท่าไหร่เพราะตอนที่มาถึงทางแยก อากิได้แง่มมองมุมก็เห็นพวกก็อบลินที่กำลังลากซากศพอยู่ อากิที่เห็นก็รีบดึงหน้ากลับและส่งสัญญาณให้ทุกคนเงียบ

 

 

 

    *"อากิ:ชู~~"*

 

 

 

    ทุกคนที่ได้ยินก็นิ่งและรออยู่เฉยๆ อากิที่เห็นแบบนั้นก็กวักมือเรียกเมิ่งซิน แต่ลีน่าดันชี้ที่ตัวเองอากิที่เห็นแบบนั้นก็สายหน้าและชี้ไปใหม่ จนเมื่งซินชี้ที่ตัวเองอากิที่ก็พยักหน้า เมิ่งซินที่เห็นแบบนั้นก็ค่อยๆย่องมาหาอากิจนเข้ามาใกล้ อากิที่เห็นว่าเมิ่งซินเข้ามาใกล้แล้วก็กระซิบบอกว่า

 

 

 

    *"อากิ:ก็อบลินกำลังลากศพอยู่ข้างหน้า ไม่รู้มันจะไปตอนไหนฝากบอกคนตรงนั้นให้เงียบๆไว้ที เราจะแอบจนมันไป จะพักก็ได้น่ะ"*

 

 

 

    *"เมิ่งซิน:แล้วนายล่ะ"*

 

 

 

    *"อากิ:ฉันจะค่อยดูอยู่ตรงนี้ว่าพวกมันจะกลับมาหรือป่าว"*

 

 

 

    เมิ่งซินที่ได้ยินก็พยักหน้าก่อนจะค่อยๆย่องกลับไปหาอีก 3 คนและบอกพวกเขาแบบเดียวกับที่อากิบอก แล้วทุกคนก็เงียบและแอบจนผ่านไป 3 ชั่วโมงอากิก็แง่มไปมองอีกครั้งก็ไม่เห็นพวกมันแล้ว

 

 

 

    'อากิ:มันน่าจะไปไกลแล้ว... แต่ลองไปสำรวจคนเดียวก่อนดีกว่า'

 

 

 

    หลังจากมองดูแล้วอากิก็ไม่เห็นพวกมันเลย แต่อากิก็ยังไม่แน่ใจเลยส่งสัญญาณมือบอกเมิ่งซิรว่าจะไปดูทาง เมิ่งซินที่เห็นก็พยักหน้า

 

    อากิค่อยๆเดินไปตามรอยเลือดเรื่อยๆจนมาเจอแยกอีกครั้ง

 

 

 

    *"อากิ:อลิสเราต้องไปทางไหนต่อ"*

 

 

 

    [อลิส:ซ้ายค่ะ]

 

 

 

    อากิที่ได้ยินอย่างนั้นก็โล่งใจเพราะรอยเลือดนั้นตรงไป

 

 

 

    "อากิ:ในที่สุดโชคก็เจ้าข้างสักที"

 

 

 

    ในตอนที่อากิกำลังโล่งใจอยู่นั้นอลิสก็พูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    [อลิส:เหมือนโชคจะหมดแล้วนะค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:หมายควา-!"

 

 

 

    [อลิส:ชู~ ลองเงียบๆและฟังก็เสียงสิค่ะ]

 

 

 

    แล้วอากิก็ต้องใจฟังเสียงก็ได้ยินเสียงเบาๆ

 

 

 

    *"???:กี้## กรี##"*

 

    (ทำไม## เรา##)

 

 

 

    *"???:กี้# กีกรี"*

 

    (ก็หัว# สั่งมา)

 

 

 

    "อากิ:ถึงจะเบาๆแต่นั้นเสียงก็อบลินใช่ไหม"

 

 

 

    [อลิส:ใช่คะ แถมมันก็ดังและเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้วค่ะ]

 

 

 

    [อลิส:งั้นถอยกันเถอะ]

 

 

 

    แล้วอากิก็กำลังจะถอยกลับแต่อลิสก็พูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    [อลิส:ท่านอากิค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:มีอะไร"

 

 

 

    [อลิส:ท่านขาด EXP อีกแค่ 37 ก็เลเวลอัพแล้วนะค่ะ]

 

 

 

    'อากิ:เดี๋ยวนะ แปลว่าถ้าฆ่าก็อยลินพวกนั้น เลเวลก็อัพแผลก็หายเลยสิ'

 

 

 

    "อากิ:..."

 

 

 

    [อลิส:จะลองเสี่ยงกันดูไหมค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:...ลองดูสักตั้งม่ะ!"

 

 

 

    [อลิส:งั้นไปแอบตรงมุมและรอโจมตีแบบเซอร์ไพรส์กันเถอะค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:อืม"

 

 

 

    แล้วอากิก็ไปแอบตรงมุมรอให้เสียงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆจนเสียงมาใกล้มากแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นตัว อากิเอาดาบยาวออกมาและตั้งท่ารอเตรียมฟันกวาด แต่แล้วเสียงก็กลับออกห้างไป

 

 

 

    *"อากิ:อลิส เกิดอะไรขึ้น"*

 

 

 

   [อลิส:มันเดินกลับแล้วค่ะ]

 

 

 

   *"อากิ:ห่ะ! ว่าไงนะ"*

 

 

 

   [อลิส:มันหันหลังและเดินกลับไปแล้วค่ะ]

 

 

 

    'อากิ:เอาไงดีว่ะ มันกำลังจะกลับไปแล้ว ทำไงดี ทำไงดี เปิดมันเลยดีไหม...!'

 

 

 

   *"อากิ:อลิสมันหันหลังอยู่ใช่ไหม"*

 

 

 

    [อลิส:ใช่ค่ะ]

 

 

 

    *"อากิ:มันมีกี่ตัว"*

 

 

 

    [อลิส:3 ค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:มีตัวใช้ธนูไหม"

 

 

 

    [อลิส:ไม่มีค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:งั้นเอาละน่ะ"

 

 

 

    แล้วอากิก็เอาธนูออกมาพร้อมกับใส่ลูกศรหัวโลหะที่พึ่งได้มาจากพวกโคลโบล อลิสที่เห็นอย่างนั้นก็เปิดสกิลให้ทันที

 

 

 

    [อลิส:เปิดใช่งานสกิลอะดรีนาลีนขั้นที่ 1 เปิดใช่งานสกิลการใช้ธนู เปิดใช้งานสกิลเล็งเป้า]

 

 

 

    หลังจากอลิสเปิดใช้งานสกิลให้แล้วอากิก็โผล่ออกจากมุม ง้างธนูเล็งและก็ปล่อยลูกศรทันที แต่ด้วยที่มันเป็นลูกศรหัวโลหะและอากิไม่เคยใช้ทำให้ลูกศรย้อยลงและโดนที่ก้นของก็อบลิน

 

 

 

    "ก็อบลิน:กี้!!!"

 

    (อ็าก!!!)

 

 

 

    "ก็อบลิน:กี้!"

 

    (ศัตรู!)

 

 

 

    "ก็อบลิน:กี่กี้"

 

    (ฆ่ามัน)

 

 

 

     "อากิ:จิ! เล็งหัวแต่ทำไมโดนก้น"

 

 

 

    [อลิส:ธนูเราแรงดึงไม่พอคะ แถมหัวลูกศรมันหนักด้วย เล็งเพื่อหน่อยก็ดีค่ะ]

 

 

 

    หลังจากได้คำแนะนำอากิก็ง้างธนูแรงขึ้นและก็เล็งขึ้นเพื่อนิดหน่อย ส่วนทางด้านก็อบลิน 2 ตัวมันก็วิ่งเข้ามาหาอากิ

 

 

 

    "อากิ:ซูด~ ฮึบ!"

 

 

 

    "ฟิว! ชึก!"

 

 

 

    อากิได้เล็งไปที่หัวของเจ้าก็อบลิน แต่ลูกได้ไปย้อยลงและเข้าไปที่คอของมัน

 

 

 

    "ก็อบลิน:อ็อกๆ อึก แอ็ก!"

 

 

 

    [อลิส:ฉายานักล่าก็อบลินทำงาน]

 

 

 

    ตัวที่วิ่งมามาพร้อมกันพอเห็นว่าเพื่อนมันโดนธนูยิงเข้าที่คอมันก็หยุดและดูเพื่อนมันดิ้นอย่างทรมาน มันที่เห็นแบบนั้นก็หันมาดูอากิ ในตอนนั้นเองฉายานักล่าก็อบลินก็ทำงานทำให้มันเกิดอาการกลัวและหันหลังวิ่งหนีอากิ ตัวที่โดนยิงตัวแรกพอเห็นว่าเพื่อนมันวิ่งมันก็วิ่งตาม

 

 

 

    [อลิส:ท่านสังหารก็อบลินเลเวล 9 ได้รับ EXP 55 

 

    ท่านเลเวลอัพ 27>28 HPเพิ่มขึ้น 20 หน่วย มานาเพิ่มขึ้น 10 หน่วยได้รับ 4 พอย รักษาบาดแผลทั้งหมดและฟื้นคืนค่ามานาจนเต็ม

 

    สกิลอะดรีนาลีนหยุดทำงานเนื่องจากไม่ตรงเงื่อนไข]

 

 

 

    "อากิ:ซีด~~~ ฮา~ แบบนี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย"

 

 

 

    [อลิส:อย่าปล่อยให้มันดีไปได้นะค่ะ]

 

 

 

     "อากิ:ได้เลย"

 

 

 

    อากิเอาดาบแห่งการเสี่ยงโชคออกมาและวิ่งไล่มันทันที

 

 

 

    [อลิส:เปิดใช่งานสกิลเร่งความเร็ว สกิลการใช้ดาบทำงาน]

 

 

 

    อากิที่มีความเร็วมากกว่าก็ตามมันได้ไม่ยาก พอได้ระยะอากิก็เอาดาบแท่งมันจากด้านหลังทันที

 

 

 

    !"ก็อบลิน:กี้!!!!"!

 

    !(อ็าก!!!!)!

 

 

 

    [อลิส:สกิลการใช้ดาบทำงาน ใช้งานสกิลแท่ง

 

    ท่านสังหารก็อบลินเลเวล 10 ได้รับ EXP 60]

 

 

 

    หลังจากฆ่าตัวนี้ได้อากิก็พุ่งไปหาอีกตัวที่กำลังวิ่งหนีทันที ก็อบลินตัวที่กำลังวิ่งพอได้ยินเสียงอากิวิ่งตามมันมามันก็หันกลับมาและตั่งท่าจะสู้กับอากิ แต่พอมันเห็นอากิที่พุ่งมาด้วยความเร็วมันก็ตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก อากิที่เห็นมันหันมาก็ลดความเร็วลงก่อนจะหยุด แต่พอหยุดแล้วก็เห็นว่าเจ้าก็อบลินนิ่งไปแล้ว

 

 

 

    "อากิ:มันเป็นอะไรไป"

 

 

 

    [อลิส:มันอาจจะกลัวจนทำอะไรไม่ถูกก็ได้ค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:...ไม่ขอเสี่ยงดีกว่า"

 

 

 

    แล้วอากิก็เอากริชออกมาก่อนจะเล็งดีๆและขว้างใส่มัน

 

 

 

    [อลิส:ใช้งานสกิลขว้างปา]

 

 

 

    "ฉึก!"

 

 

 

    กริชที่อากิขว้างได้โดนไปที่ลำตัวของมัน

 

 

 

    "ก็อบลิน:กี้!!!"

 

    (เจ็บ!!!)

 

 

 

    เจ้าก็อบลินที่โดนกริชปักท้องก็คุกเขาลงด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเงือยหน้าขึ้นมาดูอากิ มันก็เห็นว่าอากิมาอยู่ตรงหน้าของมันและยกดาบขึ้นมาแล้ว ก็อบลินที่เห็นแบบนั้นก็พูดบ้างอย่างขึ้นมาก่อนจะโดนฟันคอ

 

 

 

     "ก็อบลิน:ธาร์"

 

 

 

    "ทรวก!"

 

 

 

    [อลิส:ใช้งานสกิลฟัน

 

    ท่านสังหารก็อบลินเลเวล 13 ได้รับ EXP 75

 

    ปิดการใช้งานสกิลทั้งหมด

 

    มอนสเตอร์ดรอปของได้รับผ้า 1 ผืน]

 

 

 

    "อากิ:อลิสเมื่อกี้มันพูดอะไรก่อนตายไหม"

 

 

 

    [อลิส:มันพูดว่า ธาร์ ค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:ธาร์?"

 

 

 

    [อลิส:ใช้ค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:แปลกดี ปกติได้ยินมันส่งเสียงแต่กี้กี้ แต่นี้เป็นคำอื่น...มันมีความหมายอะไรหรือป่าว"

 

 

 

    [อลิส:ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:...ชังมันเถอะ กลับไปหาคนอื่นๆดีกว่า"

 

 

 

    แล้วอากิก็ยึดดาบของพวกก็อบลินและเก็บเอาคริสตัลมานาทั้งหมด

 

 

 

    [อลิส:ท่านได้รับดาบขนาดกลางที่ทำมาจากโลหะผสม 3 เล่ม ได้รับมานาคริสตัลแรงค์ F 3 อัน]

 

 

 

    หลังจากเก็บของเสร็จอากิก็กลับไปหาทุกคนตรงโค็งและก็เรียกพวกเขา

 

 

 

    "อากิ:ทุกคน ทางสะดวกแล้วไปกันเถอะ!"

 

 

 

    ทุกคนที่ได้ยินก็ออกมาและเดินมาหาอากิ

 

 

 

    "ลีน่า:พี่อากิ~~~ เป็นไงมั้งค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ก็ไม่ได้มีอะไรมาก ถึงจะมีก็มีแค่ก็อบลิน 3 ตัวแต่จัดการไปแล้ว"

 

 

 

    "ลีน่า:สู้กับก็อบลินมาเหรอคะ ไหนขอดูแผลหน่อยค่ะ"

 

 

 

    แล้วลีน่าก็ดูร่างกายของอากิก็เห็นว่าไม่มีแผลอะไร แถมแผลที่มือและแขนก็หายแล้วด้วย

 

 

 

    "ลีน่า:เอะ แผลที่มือและแขนหายแล้วนิค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:อ้อ พอดีที่จัดการก็อบลินเมื่อกี้เลเวลอัพพอดีแผลเลยหายน่ะ"

 

 

 

    "ลีน่า:อ้อแบบนี้นี่เอง"

 

 

 

    "อากิ:ชังเรื่องนั้นก่อนเถอะ รีบไปก่อนที่จะมีตัวอะไรมาเจอศพพวกก็อบลินเถอะ"

 

 

 

    แล้วอากิก็นำทางทุกคนจนมาเจอซากก็อบลินที่อากิฆ่าไว้

 

 

 

    "ลีน่า:นั้นเหรอคะที่พี่จัดการไว้"

 

 

 

    "อากิ:ใช่นั้นแหละที่ฆ่าไว้"

 

 

 

    "ลีน่า:มีตั้ง 3 ตัวสู้ยากไหมค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ไม่ยากเท่าไหร่ แต่น่าเพราะมันเลเวลน้อยด้วยแหละ"

 

 

 

    เมิ่งซินที่ได้ยินอากิพูดแบบนั้นก็เข้ามาถามอากิทันทีว่า

 

 

 

   "เมิ่งซิน:พวกมันเลเวลเท่าไหร่!!!"

 

 

 

    "อากิ:กะ-ก็มี 9 10 13 ทำไมเหรอ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:แย่แล้วแบบนี้... บอกฉันทีว่าทางที่ไปต่อไม่ได้ตามรอยเลือดไป"

 

 

 

    "อากิ:เออ ไม่ เราต้องไปทางซ้าย"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:งั้นรีบไปกันเลย"

 

 

 

    แล้วทุกคนก็รีบไปทางซ้ายทันที อากิที่งงๆว่ากำลังเกิดอะไรก็ได้แต่เดินตามไป พอเดินมาได้สักระยะทุกคนก็ยังไม่ลดความเร็วและรีบเดินทาง อากิที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปถามเมิ่งซินทันทีว่า

 

 

 

    "อากิ:นี่ ทำไมเราต้องรีบเดินกันขนาดนี้ล่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:นายไม่รู้งั้นเหรอ"

 

 

 

    อากิสายหน้า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:งั้นตั้งใจฟังและจำไว้น่ะ ตรงจุดไหนที่เจอมอนสเตอร์เลเวลต่ำกว่า 10 ให้รีบถอยออกจากบริเวณนั้นเลย"

 

 

 

    "อากิ:ถอย...ถอยทำไม?"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ก็เพราะมอนสเตอร์เลเวลต่ำๆจะอยู่รอบๆบริเวณรังมันไงละ ถ้ายังล่าต่อมีสิทธิ์โดนทั้งรังมันมารุมแน่"

 

 

 

    "อากิ:อ่อ แบบนี้นี่เอง"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:จะบอกว่านายไม่รู้วั้นเหรอ"

 

 

 

    "อากิ:ใช่"

 

 

 

    เมิ่งทำหน้าอึ้งๆก่อนจะพูดว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:...นายรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไงเนี่ย"

 

 

 

    "อากิ:เออ~~~ ใช้ดวงละมั่ง"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:..."

 

 

 

    แล้วเมิ่งซินก็เดินหนีอากิไปเลย อากิที่เห็นก็ทำหน้าแบบงงๆ

 

 

 

    *"อากิ:ฉันก็ใช้ดวงมาตลอดจริงไหมอลิส"*

 

 

 

    [อลิส:ก็มีส่วนนะค่ะ]

 

 

 

    *"อากิ:เนอะ ฉันพูดผิดตรงไหน"*

 

 

 

    แล้วอากิกับคนอื่นก็เดินทางต่อเรื่อยๆ

 

 

 

    *"อากิ:นี้อลิส อีกกี่กิโลถึงห้องพักเหรอ"*

 

 

 

    [อลิส:อีกแค่ 2 กิโลค่ะ]

 

 

 

    'อากิ:โอเคอีกแค่ 2 กิโล'

 

 

 

    แล้วอากิกับคนอื่นๆก็เดินทางต่อจนเหลือแค่ 1 กิโลแต่คริสที่ทนจนมาถึงขีดจำกัดก็ล้มลง

 

 

 

    "คริส:แฮก!! ซูด!! แฮก!! ซูด!!! ฮ่า!!! ไม่ไหวแล้ว..."

 

 

 

    "ฟลุบ!"

 

 

 

    ลีน่าที่ได้ยินเสียงก็หันกลับมาดูก็เห็นว่าคริสล้มไปแล้ว

 

 

 

    "ลีน่า:คริส!"

 

 

 

    ลีน่ารีบวิ่งเข้าไปดูทันที อากิที่เห็นก็รีบตามไป

 

 

 

    "ลีน่า:พะ-พะ-พะ"

 

 

 

    "อากิ:ใจเย็นๆ ค่อยๆพูด"

 

 

 

    "ลีน่า:คะ-คือตัวคริสเขาร้อนมากๆเลยทะ-ทำไงดี!"

 

 

 

    "อากิ:พี่ขอดูหน่อย"

 

 

 

    แล้วลีน่าก็ปล่อยคริสให้อากิดู

 

 

 

    'อากิ:ตัวเขาร้อนมากๆเลย...เขาทนเดินมาไกลขนาดนี้ได้ไงเนี่ย'

 

 

 

     แล้วอากิก็ยกคริสขึ้นหลังก่อนจะพูดว่า

 

 

 

    "อากิ:เราเร่งความเร็วขึ้นหน่อยไหม"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ได้"

 

 

 

    "ลีน่า:ค่ะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:..."

 

 

 

    "อากิ:คุณไหวใช่ไหมโจเซฟ"

 

 

 

    "โจเซฟ:ฉันบอกไปแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องพูดสุภาพกับฉัน"

 

 

 

    "อากิ:...โจเซฟนายไหวหรือป่าว"

 

 

 

    "โจเซฟ:ไหว...แต่ห้องพักอยู่ไม่ไกลใช่ไหม"

 

 

 

    "อากิ:ประมาณ 1 ถึง 2 กิโลได้"

 

 

 

    "โจเซฟ:งั้นไปต่อกันเลย"

 

 

 

    แล้วทุกคนก็รีบเดินจนมาถึงของพัก

 

 

 

    "ลีน่า:นั้นประตูห้องพักใช่ไหมค่ะ"

 

 

 

    อากิพยักหน้าตอบรับ ลีน่าที่เห็นก็รีบวิ่งไปเปิดประตูทันที พอเธอเห็นภายในห้องเธอก็รีบตะโกนกลับมาว่า

 

 

 

    !"ลีน่า:รีบมาเร็ว ห้องกว้างมาก แถมมีเตียงเยอะด้วย"!

 

 

 

    โจเซฟและเมิ่งซินที่ได่ยินแบบนั้นก็มีสีหน้าที่ดีขึ้น และรีบเดินจนแซงอากิไป พอทั้งคู่เดินไปถึงหน้าห้องและเห็นภายในห้องก็พูดพร้อมกันว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน/โจเซฟ:นี้แหละสรรค์"

 

 

 

    แล้วทั้งคู่ก็เข้าไปในห้อง อากิที่แบกคริสมาด้วยก็เข้าห้องคนสุดท้าย พอเข้ามาก็เห็นโจเซฟและเมิ่งซินที่นอนอยู่เตียงคนละเตียง ส่วนลีน่าก็อยู่เตียงชั้นที่ 2 ของเตียง 2 ชั้น อากิที่เห็นแบบนั้นก็เอาคริสไปไว้ที่เตียงด้านใต้ลีน่า

 

 

 

    "อากิ:ลีน่าฝากเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดคริสเขาหน่อยนะ"

 

 

 

    "ลีน่า:ได้ค่า"

 

 

 

    แล้วอากิก็เดินไปที่เตียงและก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  จากผู้แต่ง

 

    ตอนนี้ก็ไม่มีอะไร แค่กลับมาห้องพักแบบสบายๆ...แหละมั้ง ตอนหน้าจะไปทำอะไรต่อฝากติดตามด้วยนะคัฟ