CHESS:พลิกกระดานเทพ

    8 ชั่วโมงผ่านไป...

 

 

 

    คนอื่นๆก็ตื่นกันหมดยกเว้นอากิและคริส

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เราก่อไฟในห้องแบบนี้จะไม่ขาดใจตายกันหรือไง"

 

 

 

    "โจเซฟ:ไม่รู้สิ ไม่เคยลองเหมือนกัน"

 

 

 

    "ลีน่า:..."

 

 

 

    ลีน่าที่ได้ยินทั้งคู่คุยกันก็งง ก่อนจะเอียงคอและทำหน้างงๆก่อนที่จะมองที่เมิ่งซินและโจเซฟ เมิ่งซินที่เห็นถามกลับว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:มีอะไรเหรอ หืม?"

 

 

 

    "ลีน่า:เออ ทำไมก่อไฟแล้าเราจะขาดใจตายละค่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เพราะการก่อไฟมันจะทำให้เกิดควันและควันนั้นก็จะทำให้เราหายใจไม่ได้จ๊ะ"

 

 

 

    "ลีน่า:แต่ทุกครั้งที่ก่อไฟไม่เห็นมีควันเลยนะค่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:..."

 

 

 

    'เมิ่งซิน:เดี๋ยวนะ พอมาลองย้อนนึกดูกองไฟมันก็ไม่มีควันจริงๆด้วย... มันเกิดอะไรขึ้นกัน!'

 

 

 

    "โจเซฟ:ก็จริงตามที่ลีน่าพูดนะ ก่อกองไฟทีไรไม่เห็นมีควันเลย"

 

 

 

    "ลีน่า:เห็นม่ะหนูพูดถูก หนูเก่งไหมค่ะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:จ้าหนูเก่งที่สุดเลย เก่งมากๆ"

 

 

 

    แล้วโจเซฟก็ลุกขึ้นไปลูบหัวลีน่า ลีน่าที่โดนชมและลูบหัวก็ดีใจ

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เอาเหอะ ที่นี้แม่งอะไรก็เกิดขึ้นได้"

 

 

 

    แล้วเมิ่งก็ลุกไปก่อไฟก่อนจะเอาขาตั้งออกมาและเอาหม้อซุปเนื้อโคลโบลที่เหลือจากก่อนหน้านี้มาอุ่น

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ลีน่าฝากดูหมอด้วยน่า พี่ไปอาบน้ำก่อน"

 

 

 

    "ลีน่า:ได้เลยค่า"

 

 

 

    แล้วเมิ่งซินก็เดินเข้าไปในห้องน้ำและอาบน้ำ

 

 

 

    'เมิ่งซิน:...ฉันควรทำไงกับอากิดี... ตอนแรกฉันคิดว่าพอมาถึงห้องพักและรอให้เขาหลับละจะจับตัวเขามัดไว้ระหว่างนอน... แต่พอจะทำจริงๆ ฉันกลับนึกถึงภาพตอนที่เขาสู้เพื่อพวกเรา ที่จริงเขาไม่ต้องสู้และหนีไปเลยก็ได้ แต่...เขากับเลือกที่จะสู้เพื่อพวกเราจนถึงที่สุด เขา...เป็นคนดีใช่ไหม เราไว้ใจเขาได้ใช่ไหม... ฉันควรจะให้โอกาศเขาใช่ไหม... คนทุกคนมีโอกาศพิสูจน์ตัวเอง ฉันก็ควรให้โอกาศกับเขา'

 

 

 

    หลังจากยืนคิดระหว่างอาบน้ำไฟซักพักใหญ่ๆ เมิ่งซินก็ลองจะเปิดโอกาศให้อากิพิสูจน์ตัวเองว่าเขาเป็นคนดีจริงไม่ใช่คนที่ทำเพื่อหวังผลประโยชน์

 

    หลังจากอาบน้ำเสร็จเมิ่งซินก็แต่งตัวในห้องน้ำและค่อยออกมา พอออกมาก็เห็นลีน่าที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ

 

 

 

    "เมิ่งซิน:มีอะไรเหรอ"

 

 

 

    "ลีน่า:หนูจะเอาผ้าชุบน้ำไปเช็คตัวให้คริสค่ะ"

 

 

 

    แล้วเมิ่งซินก็มองไปที่ผ้าที่อยู่บนมือของลีน่าก่อนจะเอาผ้าจากมือเธอและพูดว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เดี๋ยวพี่จัดการเอง ไปกินข้าวเถอะ"

 

 

 

    "ลีน่า:แต่พี่อากิบอกให้หนูทำนะค่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:... พี่รู้แต่คริสเขาต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้ว หนูทำได้ไหม"

 

 

 

    ลีน่าสายหน้า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:งั้นพี่ทำเอง หนูไปกินข้าวเถอะ"

 

 

 

    "ลีน่า:ก็ได้ค่ะ"

 

 

 

    แล้วลีน่าก็เดินไปที่หม้ออาหารก่อนจะเอาหม้อลงและเอาถ้วยและช้อนออกมา ก่อนจะตักอาหารใส่ถ้วยและไปนั้งกินกับโจเซฟ

 

 

 

    "ลีน่า:ลุงคะ อาหารมาแล้วค่ะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:โอ้ๆ ขอบคุณมากนะจ๊ะลุงจะกินให้หมดเลย"

 

 

 

    ส่วนเมิ่งก็กลับเข้าไปในห้องน้ำและชุบผ้า บิดหมาดๆก่อนจะเดินไปดูคริสที่กำลังนอนห่มผ้าอยู่ เมิ่งซินเอามือเตะที่หน้าผากของคริส

 

 

 

    'เมิ่งซิน:ความร้อนลดลงแล้ว อาการของคริสกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ'

 

 

 

    พอเห็นว่าตัวคริสไม่ร้อนมากเมิ่งก็เริ่มเช็ดที่หน้าของคริสก่อนและก็ต่อด้วยแขน ก่อนจะเปิดเสื้อของเขาและเช็ดตรงอก ก่อนจะเอาผ้าพันแผลตรงท้องออก

 

 

 

    'เมิ่งซิน:แผลปิดสนิทแล้ว แถมไม่มีแสดงอาการติดเชื่อด้วย...โชดดีจริงๆ'

 

 

 

    พอเช็คแผลแล้วเมิ่งซินก็ลุกขึ้นและเอาผ้าไปล้างน้ำอีกรอบก่อนจะค่อยๆเช็ดรอบๆแผลและเอาผ้าออกมาจากช่องเก็บและพันแผลให้คริสใหม่

 

    หลังจากพันแผลเสร็จเมิ่งซินก็ไปเช็ดที่ขาต่อ พอเสร็จหมดแล้วเมิ่งก็ห่มผ้าให้คริสเหมือนเดิน หลังจากทำเสร็จแล้วก็เดินไปหาลีน่าและพูดว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ขอถ้วยกับช้อยหน่อยจ๊ะ"

 

 

 

    "ลีน่า:ได้เลยค่า"

 

 

 

   แล้วลีน่าก็เอาถ้วยและช้อนออกมาจากช่องเก็บห้องก่อนจะเดินไปตักซุปใส่ถ้วยและเดินเอาไปให้เมิ่งซิน

 

 

 

    "ลีน่า:นี้ค่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ขอบคุณจ๊ะ"

 

 

 

    แล้วเมิ่งก็รับภ้วยซุปจากบีน่าและนั้งกินอาหารจนเสร็จอิ่ม

 

 

 

    ผ่านไปอีก 2 ชั่วอากิก็ตื่นจากเสียงบ้างอย่าง

 

 

 

    "ทรวด! ทรวด! ทรวด!"

 

 

 

    "อากิ:อลิส...เธอทำเสียงอะไรนะ"

 

 

 

    [อลิส:ดิฉันไม่ได้ทำค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:แล้วใครทำ"

 

 

 

    [อลิส:ก็คนที่ท่านพากลับมาด้วยเมื่อวานไงค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:อ้อ...ห่ะ!"

 

 

 

   แล้วอากิก็พลิกตัวอย่างรวดเร็วและหันไปดู ก็เห็นเมิ่งซิน โจเซฟ ลีน่าที่มองมาที่ตัวเองเช่นกัน

 

 

 

    "อากิ:..."

 

 

 

    "ลีน่า:หลับสบายไหมคะพี่อากิ"

 

 

 

    "อากิ:สะ-สบาย สบายมาก ไม่เคยหลับแบบสบายใจขนาดนี้มาก่อนเลย"

 

 

 

    "ลีน่า:หนูก็หลับสบายเหมือนกันคะ ไม่ได้นอนเตียงนุ่มๆแบบนี้มานานแล้ว"

 

 

 

    "อากิ:งั้นเหรอ...ถ้าชอบจะเอาไปด้วยก็ได้น่ะ"

 

 

 

    "ลีน่า:จริงๆเหรอค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:อืม"

 

 

 

    "ลีน่า:เย้~~~"

 

 

 

    ลีน่าที่ได้ยินว่าเอาเตียงไปได้เธอก็ดีใจสุดๆ ส่วนอากิก็ลุกขึ้นจากเตียงและก็ยืดเส้นยืดสายก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ

 

 

 

    "อากิ:พอมีคนอยู่ด้วยแบบนี้ก็รู้สึกปลอดภัยดีเหมือนกันน่ะ"

 

 

 

    [อลิส:... ดิฉันว่าท่านไม่ควรผ่อนคลายขนาดนั้นนะค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:หมาย...ความว่าไง?"

 

 

 

    [อลิส:เรื่องนี้ดิฉันก็ไม่อยากบอกท่านนะค่ะ แต่เพื่อความปลอดภัยดิฉันจะบอกท่านค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:ระ-เรื่องอะไร"

 

 

 

    [อลิส:...ก่อนหน้านี้ที่ท่านหลับคนที่ชื่อโจเซฟกับเมิ่งซินพวกเขาคุยกันว่า จะจับตาดูท่านและถ้าท่านอากิมีท่าที่จะทำร้ายพวกเขา พวกเขาจะจัดการท่านทันทีค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:..."

 

 

 

    อากิที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับเงียบไปเลย อลิสที่เห็นแบบนั้นก็รีบพูดต่อว่า

 

 

 

    [อลิส:แต่เขาพูดว่าจับตาดูนะคะ ถ้าท่านอากิแสดงให้พวกเขาเห็นว่าท่านมาอย่างเป็นมิตรจริงๆ พวกเขาก็น่าจะตอบรับท่านอย่างดีก็ได้นะค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:ใช้ ใช้อย่างที่เธอพูด ฉันต้องแสดงให้พวกเขาเห็น"

 

 

 

    [อลิส:ส่งสติกเกอร์ยิ้ม]

 

 

 

    แล้วอากิก็อาบน้ำจนเสร็จพร้อมกับซักเสื้อผ้าที่ใส่ทั้งหมด แต่พอซักผ้าเสร็จเขาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองตากเสื้อผ้าไว้ที่โต๊ะด้านนอก

 

 

 

    "อากิ:อ้าว ทำไงละที่นี้"

 

 

 

    [อลิส:มีอะไรเหรอค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:ลืมเสื้อผ้าไว้ที่โต๊ะด้านนอก ทำไงละที่นี้"

 

 

 

    [อลิส:ก็เดินออกไปเอาสิค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:จะบ้าเหรอ ถ้าออกไปสภาพนี้ความน่าเชื่อถือก็หายไปหมดสิ"

 

 

 

    [อลิส:จะหายได้ไงคะ แต่ตัวเปลือยเปล่าเอง]

 

 

 

    "อากิ:เธอไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่า ตรรกะหรือกาลเทศะหรือไง"

 

 

 

    [อลิส:ส่งสติกเกอร์ยักไหล่]

 

 

 

    "อากิ:งั้นก็ไปค้นดูในความทรงจำฉันบ้างน่ะ"

 

 

 

    [อลิส:...]

 

 

 

    อากิที่ไม่รู้ว่าจะทำไงต่อก็เลยแง้มประตูนิดหน่ก่อนจะพูดออกไปว่า

 

 

 

    "อากิ:เฮ้! ใครก็ได้เอาเสื้อผ้าที่อยู่บนโต๊ะให้หน่อยได้ไหม!"

 

 

 

    ผ่านไปสักครู่ก็มีคนพูดว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เอา!นี่"

 

 

 

    แล้วอากิก็ยืนแขนออกไปจับเอาเสื้อผ้าและจะดึงเอามา แต่อีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยและพูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ครั้งหน้าช่วยเอาเข้าไปด้วยน่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ขอโทษที พอดีอยู่คนเดียวนานจนชินและลืมน่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:...อืม"

 

 

 

    แล้วเมิ่งซินก็ปล่อยเสื้อผ้าให้อากิ อากิที่ได้เสื้อผ้าก็รีบเปลี่ยนและออกมา พอออกมาก็เห็นคริสที่ตื่นแล้วและกำลังนั้งกินซุปอยู่ ลีน่าที่เห็นอากิที่ออกจากห้องน้ำแล้วก็เรียกอากิทันที

 

 

 

    "ลีน่า:พี่คะ หนูตักซุปให้แล้วมากินสิค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ดะ-เดี๋ยวไปกินนะ พี่ตากเสื้อก่อน"

 

 

 

    "ลีน่า:ค่า~~"

 

 

 

    แล้วอากิก็เอาเสื้อผ้าที่ซักไปตากก่อนจะเดินไปที่กองไฟและนั้งลง ลีน่าที่เห็นอากิมานั้งก็ยืนถ้วยซุปพร้อมช้อนมาให้

 

 

 

    "ลีน่า:นี้ค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ขอบคุณ"

 

 

 

    อากิได้รับถ้วยซุปจากลีน่าและมาถือไว้ อากิสังเกตภายในถ้วยก็เห็น เนื้อ เปเปโล่(มันฝรั่ง) แครอท อากิที่เห็นส่วนผสมทั้งหมดแล้วก็ได้ตักซุปนั้นขึ้นมากิน ลีน่ามองที่อากิตอนกินก็เพื่อรอดูปฏิกิริยาของเขา

 

 

 

    'อากิ:!!!รสชาตินี้มัน!!! รสเค็ม!! ตัวฉันไม่ได้สัมผัสมันมานานแค่ไหนแล้วนะ...ชังเป็นรสชาติที่หน้าคิดถึงจริงๆ'

 

 

 

    "อากิ:..."

 

 

 

    หลังจากที่อากิกินซุปไปแล้วอากิก็เงียบไปเลย ลีน่าที่เห็นแบบนั้นก็กังวลก่อนจะถามอากิว่า

 

 

 

    "ลีน่า:อะ-อร่อยไหมค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:..."

 

 

 

    "ลีน่า:เออ~ พี่ค่ะ"

 

 

 

    [อลิส:ท่านอากิคะ น้องเขาถามอยู่นะค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:ทะ-โทษทีพอดีไม่ได้กินของรสเค็มมานานแล้วเลยเผลออิ่มเอมกับรสชาติไปหน่อย มันอร่อยมากๆเลยล่ะ"

 

 

 

    "ลีน่า:ที่ว่าไม่ได้กินเค็มมานานแล้วนี่นานแค่ไหนค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ก็ตั้งแต่เข้ามาเลยล่ะ ถ้าไม่เจอลีน่าคงไม่ได้กินเค็มแน่ๆเลย"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เดี๋ยวนะ นายจะบอกว่านายไม่เจอถ้ำเกลือเลยเหรอ"

 

 

 

    อากิที่กำลังกินซุปอย่างเอร็ดอร่อยก็พยักหน้าตอบกลับ

 

 

 

    "โจเซฟ:แล้ว...นายอยู่คนเดี่ยวมาตลอดเลยเหรอ"

 

 

 

    "อากิ:ใช่ ผมอยู่คนเดี่ยวมานานมากแล้ว คนล่าสุดที่ผมเจอก็ตอนอัพเดทที่ 01.02 ไม่รู้ป่านนี้เขาคนนั้นเป็นไงบ้างแล้ว"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:นั้นมัน...ตั้งแต่ 2 เดือนก่อนเลยไม่ใช่หรือไง"

 

 

 

    "อากิ:2 เดือนเหรอผ่านมานานขนาดนั้นแล้วเหรอเนี่ย"

 

 

 

    อากิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ลีน่าที่เห็นแบบนั้นก็เข้าไปกอดที่หัวอากิและก็พูดว่า

 

 

 

    "ลีน่า:พี่เก่งมากๆเลยนะคะ อยู่คนเดียวได้ตั้ง 2 เดือนถ้าเป็นหนู หนูไม่กล้าคิดเลยว่าจะอยู่ยังไง"

 

 

 

    "อากิ:...."

 

 

 

    [อลิส:....]

 

 

 

    แล้วทุกคนก็เงียบและปล่อยให้อากิกินซุปจนอิ่ม

 

 

 

    [อลิส:ท่านรับประทาน ซุปโคลโบล ได้รับค่าความหิว 120 หน่วย ได้รับค่าน้ำ 90 หน่วย

 

    สกิลดูดซับทำงาน ท่านได้รับมานาจากซุปโคลโบล 40 หน่วยตึง! โบนัสท่านได้รับมานาเพิ่มเติมอีก 14 หน่วย

 

    แจ้งเตือนใกล้จะถึงขีดจำกัดสูงสุดในการรองรับ มานา แล้วกรุณางดเพิ่มค่ามานาด้วย]

 

 

 

    'อากิ:มานาจะถึงขีดจำกัดแล้ว...เดี๋ยวคุยเสร็จค่อยจัดการแล้วกัน'

 

 

 

    "อากิ:ผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้พวกคุณพูดถึงแคมป์...มันอยู่ไกลจากตรงนี้ไหม"

 

 

 

    "โจเซฟ:เดี่ยวฉันดูแผนที่ให้...ก็ประมาณ 45 กิโลเมตรจากที่นี้ไปถึงแคมป์"

 

 

 

    "อากิ:โห่! พวกคุณมาไกลมากเลยไม่ใช่หรือไง"

 

 

 

    "ลีน่า:ที่ต้องออกมาไกลนี้มีเหตุผลนะค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:เหตุผล?"

 

 

 

    แล้วลีน่าก็ลุกคนยืนและเอามือว่างไว้ตรงอกและพูดว่า

 

 

 

    "ลีน่า:เพราะพวกเราคือกลุ่มสำรวจไงคะ พวกเรามีหน้าที่เดินทางไปให้ไกลที่สุด ค้นหาแหล่งทรัพยากรที่จำเป็นและกลับไปบอกที่แคมป์ค่ะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:เย้ สุดยอดไปเลย ยูหู้!"

 

 

 

    โจเซฟเชียลีน่า ลีน่าที่เห็นแบบนั้นก็ทำตัวภูมิใจสุดๆ อากิที่เห็นแบบนั้นเลยตบมือให้

 

 

 

    "แปะ แปะ แปะ"

 

 

 

    "อากิ:ว้าวสุดยอดไปเลย"

 

 

 

    "ลีน่า:ฮึฮึฮึ"

 

 

 

    หลังจากตบมือและทำตัวตื่นเต้นกับลีน่าเสร็จ อากิก็เอ้ยปากทันทีว่า

 

 

 

    "อากิ:เออ...พวกคุณพอบอกทางไปแคมป์ให้ได้ไหม ผมไม่อยากอยู่คนเดียวแล้ว ไม่บอกก็ไม่เป็นไรนะผมแค่ถามเฉยๆ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เรื่องนั้นฉั-"

 

 

 

    ในตอนที่เมิ่งซินกำลังจะพูดลีน่าก็พูดตัดเมิ่งซินว่า

 

 

 

    "ลีน่า:พี่จะไม่ไปกับพวกเราเหรอค่ะ"

 

 

 

    แล้วลีน่าก็ทำสีหน้าออนว้อน อากิที่เห็นก็เงียบไปสักแปปก่อนจะพูดว่า

 

 

 

    "อากิ:...พี่จะไปด้วยก็ได้ แต่ถามคนข้างหลังก่อนไหม"

 

 

 

    แล้วลีน่าก็หันไปด้านหลังก็เห็นเมิ่งซินที่ทำท่าทีไม่พอใจ ลีน่าที่เห็นแบบนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    "ลีน่า:ปะ-ประชุมด่วน!!!!"

 

 

 

    แล้วทั้ง 4 คนก็แยกไปคุยกัน อากิที่เห็นแบบนั้นก็กลับไปนั้งที่เตียง

 

 

 

    *"อากิ:อลิสฉันต้องแลกมานาเป็นค่าอื่นใช้ไหม"*

 

 

 

    [อลิส:ใช่คะ เพราะหัวใจของท่านจะถึงขีดจำกัดในการรองรับมานาแล้วค่ะ]

 

 

 

    *"อากิ:ถ้าปล่อยไว้ก็คง MANAOverheat แต่ถ้าแลกเปลี่ยนมากเกินก็คงเกิดอาการ Permanent loss of mana ทำอะไรก็ต้องระวังสิน่ะ..."*

 

 

 

    [อลิส:ก็อย่าแลกที่เดียวเยอะเกินไปสิค่ะ]

 

 

 

    *"อากิ:นั้นแหละปัญหา เราไม่รู้ว่าแลกแค่ไหนถึงจะไม่เกิดอาการ Permanent loss of mana หรือเธอรู้?"*

 

 

 

    [อลิส:ดิฉันก็ไม่ทราบคะนอกจากจะทดลอง]

 

 

 

    'อากิ:ถึงจะเสี่ยงหน่อยแต่ถ้าไม่ทำคงไม่รู้...แต่เราคงไม่ทำเอง ฝากให้อลิสจัดการดีกว่า'

 

 

 

    *"อากิ:งั้นฝากเธอจัดการที"*

 

 

 

    [อลิส:รับทราบค่ะ]

 

 

 

    [อลิส:ใช้งานสกิลการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม

 

    แลกมานา 36 หน่วยเป็น AIG 9 หน่วย]

 

 

 

     *"อากิ:ทำไมแลกแค่นั้นเองล่ะ"*

 

 

 

    [อลิส:ดิฉันจะทำให้ค่าสเตตัสของท่านเท่ากันก่อนถึงจะเริ่มทดลองค่ะ]

 

 

 

   *"อากิ:อ้อ แบบนี้นี่เองงั้นตามสบายเลย"*

 

 

 

    น่ะอีกด้านที่ทั้งคน 4 คนคุยกัน

 

 

 

    "ลีน่า:ทำไมเราถึงจะให้พี่อากิไปด้วยไม่ได้ละค่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:พี่ไม่ได้จะไม่ให้ไป แต่พี่อยากให้เรามาคุยกันก่อน"

 

 

 

    "ลีน่า:ยังต้องคุยอีกเหรอคะ ทั้งที่พี่อากิช่วยเรามาขนาดนี้แล้ว"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:พี่รู้ว่าเขาช่วยเรามาเยอะ แต่การกระทำของคนนะมันคาดเดาไม่ได้ เขาอาจจะทำตัวดีต่อหน้าแต่ลับหลังอาจจะมีอย่างอื่นก็ได้"

 

 

 

    "ลีน่า:ถ้าพี่อากิคิดจะเอาของหรือจัดการเรา คิดว่าพี่อากิเขาต้องทำแบบนั้นด้วยเหรอคะ หนูคิดว่าเรา 4 คนช่วยกันก็คงสู้พี่เขาไม่ได้หรอก ทั้งพละกำลังที่มากกว่าลุงโจเซฟ ความเร็วที่มากกว่าพี่ ตัดสินใจที่รวดเร็ว แถมดูอย่างตอนที่พี่เขาสู้กับโคลโบลสิคะ โดนขนาดนั้นเลือดยังออกไม่เยอะเลยแถมดูไม่ค่อยเจ็บด้วย พี่คิดเราจะสู่คนแบบนั้นไหวเหรอ แถมถ้าพี่อากิจะจัดการเราพี่เขาไม่ต้องเล่นแงหรอก เพราะถ้าพี่เขาอยากจะฆ่าพวกเราจริงๆพวกเราจะทำอะไรได้!!!"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:..."

 

 

 

    "โจเซฟ:..."

 

 

 

    "คริส:..."

 

 

 

    คนอื่นๆต่างแย้งลีน่าไม่ออกเพราะสิ่งที่เธอพูดมานั้นถูกทั้งหมด เมิ่งซินที่แย้งมาตลอดก็ถึงเงียบไปเลย

 

 

 

    "คริส:ผมเห็นด้วยกับลีน่าครับ เพราะถ้ามีพี่อากิเราคงไม่ได้บาดเจ็บหนักแบบนี้อีก"

 

 

 

    "โจเซฟ:ฉันก็คงไม่คัดค้านเพราะถ้าเขาจะจัดการเราจริงๆเราก็คงทำอะไรไม่ได้ แปลว่าที่เขามาช่วยเราคือมาจากใจจริงแถมจากที่เขาเล่า เขาอาจจะอยู่คนเดียวมานานแล้วและอยากมีเพื่อน ดังนั่นฉันเห็นด้วยที่จะให้เขาไปด้วย"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ฉัน...เห็นด้วยก็ได้ เพราะเขาแข็งแกร่งจริงๆ"

 

 

 

    "ลีน่า:เย้~~~ ลีน่าชนะในการประชุมกลุ่มล่ะ!!!"

 

 

 

    ลีน่าพูดออกมาเสียงดังจนอากิที่อยู่อีกฝากห้องก็ได้ยิน หลังจากพูดจบลีน่าก็วิ่งมาหาอากิและพูดว่า

 

 

 

    "ลีน่า:พี่~ อากิ~ หนูขอคนอื่นๆได้แล้วพี่จะไปด้วยกันใช่ไหมค่า~~"

 

 

 

    "อากิ:แน่นอน พี่ไปด้วยแน่นอน"

 

 

 

    [อลิส:ใช้งานสกิลการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม

 

    แลกมานา 28 หน่วย เป็น NIT 7 หน่วย]

 

 

 

    "ลีน่า:ถ้าเป็นแบบนั้นมาฉลองกับคนในปาตี้คนใหม่กันเถอะค่า"

 

 

 

    แล้วคนอื่นๆก็เดินมาหาอากิ ส่วนลีน่าที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ได้ยืนบ้างอย่างมาให้อากิ

 

 

 

    "ลีน่า:หนูเห็นว่าก่อนหน้านี้พี่ใช่ธนูด้วย เอานี้ไปใช่นะค่ะ"

 

 

 

    และสิ่งที่ลีน่าเอามาให้อากิก็คือลูกศรหัวโลหะ 10 ดอก 

 

 

 

    [อลิส:ท่านได้รับลูกศรหัวโลหะ 10 ดอก]

 

 

 

    อากิที่เห็นก็รับไว้ ส่วนคนต่อมาก็โจเซฟ

 

 

 

    "โจเซฟ:โล่ใหญ่ฉันมีอันเดียว เอานี้ไปก่อนแล้วกัน"

 

 

 

    [อลิส:ท่านได้รับโล่ขนาดกลาง]

 

 

 

    เขาได้เอาโล่ขนาดกลางให้อากิ และคนต่อมาก็คือเมิ่งซิน

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ที่ศพโคลโบลก่อนหน้านี้ฉันเห็นมันมีกริชปักอยู่ นายคงจะใช้กริชด้วย เอานี่ไปสิ"

 

 

 

    [อลิส:ท่านได้รับกริชเคลือบพิษอัมพาต 4 เล่ม]

 

 

 

    "อากิ:นี้มัน..."

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ใช้มันให้เกิดประโยชน์สูงสุดด้วยละ"

 

 

 

    "อากิ:ไว้ใจได้เลย"

 

 

 

    แล้วคนสุดท้ายก็เดินมา

 

 

 

    "คริส:ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือก่อนหน้ามากๆนะครับ ทั้งการที่ปฐมพยาบาลให้ผมและแบกผมมาที่นี้ ขอบคุณจริงๆครับ"

 

 

 

    แล้วคริสก็เอาขวดโพชั่นว่างบนมือของอากิ อากิที่เห็นแบบนั้นก็พูดขึ้นมาทันทีว่า

 

 

 

    "อากิ:เดี๋ยวไม่ใช่ว่านายต้องใช่มันหรือไง"

 

 

 

    "คริส:ผมก็พูดไม่ได้เต็มปากหรอกไม่จำเป็น... แต่ตอนนี้เรามีพื้นที่พักที่ปลอดภัยแล้วผมคงไม่ได้ใช้... แถมถ้าเอาให้พี่มันก็น่าจะมีประโยชน์มากกว่า..."

 

 

 

    [อลิส:ถ้าท่านยังไม่รับจะดูไม่ดีนะค่ะ]

 

 

 

    "อากิ:...ขอบคุณมากฉันจะใช้มันอย่างดีเลย"

 

 

 

    [อลิส:ท่านได้รับโพชั่นรักษาแรงค์ E 1 ขวด]

 

 

 

    "อากิ:รับอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้มันดูไม่ดียังไงไม่รู้ ผมควรจะให้อะไรคืนบ้าง"

 

 

 

    แล้วอากิก็เปิดช่องเก็บของและจะหาของให้พวกเขาบ้าง แต่ตอนนั้นเมิ่งซินก็พูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:พวกเราไม่เอาของจากนายหรอกนะ"

 

 

 

    "อากิ:หืม ทำไมล่ะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:เพราะมันเป็นสิ่งที่ปาตี้เราทำนะ ให้ของคนมาใหม่และจะไม่เอาอะไรจากเขา และฉันก็ทำตั้งแต่ชวนเมิ่งซินมาคนแรกแล้ว"

 

 

 

    "อากิ:เป็นขนบธรรมเนียมประมาณนั้นเหรอ"

 

 

 

    "โจเซฟ:ก็คงประมาณนั้นแหละ ถ้ามีโอกาสนายคงได้ทำแบบเราแน่ๆ"

 

 

 

    "อากิ:ผมจะรอคอยวันนั้นแล้วกัน"

 

 

 

    หลังจากให้ของขวัญตอนรับเสร็จแล้ว ลีน่าก็พูดขึ้นมาว่า

 

 

 

    [อลิส:ใช่งานสกิลการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม

 

    แลกมานา 36 หน่วยเป็น VIT 9 หน่วย]

 

 

 

    "ลีน่า:งั้นหนูขอแนะนำตัวใหม่อีกครั้ง หนู ลีน่า อายุ 15 เป็นคนฝรั่งเศสค่ะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:ฉันโจเซฟ ลีออน เรียกว่าโจเซฟเฉยๆ อายุ 40 เป็นคนสเปน"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ฉันเมิ่งซิน เป็นคนจีน"

 

 

 

    "คริส:ผมคริส แอรอน เรียกว่าคริสครับ อายุ 17 เป็นคน USA ครับ"

 

 

 

    "อากิ:ผมทาคุมะ อากิ เรียกอากิ อายุ 20 เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะทุกคน"

 

 

 

    "ลีน่า:ว้าวพี่เป็นลูกครึ่งงั้นเหรอค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:ใช่"

 

 

 

    "ลีน่า:แล้วตอนนี้พี่อยู่ที่ประเทศไหนเหรอค่ะ"

 

 

 

    "อากิ:อืม~~ ตอนเด็กไปก็อยู่ ญี่ปุ่นนะ แต่ย้ายมาอยู่ไทยตั้งแต่ 9 ขวบแล้วน่ะ"

 

 

 

    "ลีน่า:งั้นพี่ก็อยู่ไทย 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 ปีแล้วใช่ไหม"

 

 

 

    "อากิ:อืม"

 

 

 

    [อลิส:ใช่งานสกิลการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม

 

    แลกมานา 36 หน่วยเป็น DEX 9 หน่วย]

 

 

 

    "ลีน่า:ว้าว หนูก็อยากไปต่างประเทศมั้งจัง... แต่อยากทำแบบพี่เมิ่งซินกว่าไปเฉยๆนะ พี่เมิ่งซินเคยบอกตัวเองเป็นอะไรคนแบก...อะไรสักอย่างนี้แหละ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เขาเรียกคนแบกเป้จ๊ะ"

 

 

 

    แล้วเมิ่งซินที่ยืนฟังก็เดินเข้ามาและก็พูดบอกลีน่าพร้อมกับลูปหัวเธอเบาๆ

 

 

 

    "ลีน่า:ใช้คนแบกเป้ หนูอยากทำนั้นมั้ง"

 

 

 

   แล้วลีน่าก็หันไปหาเมิ่งซินและก็กอดเธอ 

 

 

 

    "ลีน่า:นี้~พี่คะ หนูถามอะไรหน่อยได้ไหม"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ว่ามาสิ"

 

 

 

    "ลีน่า:พี่เคยไปญี่ปุ่นกับไทยไหม"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เคยสิ"

 

 

 

    "ลีน่า:งะ-งั้นเล่าให้ฟังหน่อยค่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:งั้นไปตรงเตียงนั้นกัน"

 

 

 

    [อลิส:ใช่งานสกิลการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม

 

    แลกมานา 12 หน่วยเป็น LUCK 3 หน่วย]

 

 

 

    แล้วเมิ่งซินก็พาลีน่าไป แต่อยู่ๆอากิก็ได้ยินเสียงบ้างอย่างอีกครั้ง

 

 

 

    "ทรวด! ทรวด! ทรวด!"

 

 

 

   อากิหันไปดูก็เห็นโจเซฟกำลังนั้งลับคมดาบอยู่ อากิที่เห็นก็เดินเข้าไปหาและนั้งดูจนผ่านไปสักพัก

 

 

 

    "โจเซฟ:นายจะลับดาบนายด้วยไหมละ"

 

 

 

    "อากิ:ก็อยากจะทำนะ แต่ว่า..."

 

 

 

    "โจเซฟ:แต่ว่า?"

 

 

 

    "อากิ:แต่ว่าทำไม่เป็น"

 

 

 

    "โจเซฟ:ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันนึกว่ามีปัญหาอะไร แค่ทำไม่เป็นเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า มาๆฉันสอนนายเอง"

 

 

 

   "อากิ:จะสอนให้จริงๆงั้นเหรอ"

 

 

 

   "โจเซฟ:แน่นอน ฉันคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว"

 

 

 

   "อากิ:ขอบคุณ"

 

 

 

   "อากิ:แล้วต้องเริ่มจากยังไงก่อน"

 

 

 

    "โจเซฟ:อย่างแรกก็เอาสิ่งที่นายอยากลับคมออกมาก่อน"

 

 

 

    แล้วอากิก็เปิดช่องเก็บของและเลือกของที่จะมาลับคม และสิ่งที่อากิเอาออกมาก็คือ ดาบยาวแห่งการลงทัณฑ์ ดาบแห่งการเสียงโชค และก็กริชขึ้นสนิม 9 เล่มที่อากิใช่ขว้างบ่อยๆ โจเซฟที่เห็นก็เดินเข้ามาดู

 

 

 

    "โจเซฟ:โฮ! นี้มันดาบมีอักษรรูนนิ แถมมีตั้ง 2 เล่มเลย"

 

 

 

    "อากิ:นายมีมันงั้นเหรอ ถึงได้รู้จัก"

 

 

 

    "โจเซฟ:ไม่มี...แต่เคยเห็น"

 

 

 

    "อากิ:งั้นเอาสักเล่มไหม"

 

 

 

    "โจเซฟ:ไม่อะ ฉันรู้ว่ามันหายากแค่ไหนและฉันก็ไม่อยากได้ของนาย ฉันอยากหามันด้วยตัวเอง"

 

 

 

    "อากิ:งั้นก็ขอให้เจอในเร็วๆนี้"

 

 

 

    "โจเซฟ:ฮ่าฮ่าฉันก็หวังให้เป็นแบบนั้น..."

 

 

 

    "โจเซฟ:แล้วดาบ 2 เล่มนี้มันทำอะไรได้บ้างละ"

 

 

 

    แล้วอากิก็จับดาบยาวขึ้นมา

 

 

 

    "อากิ:ดาบยาวเล่มนี้ชื่อ ดาบยาวแห่งการลงทัณฑ์ เอฟเฟคของมันคือเวลาที่ฟันไปที่อะไรสักอย่างมันมีโอกาสจะมีแสงสว่างจ้าออกมาจากดาบและมันก็เคยติดครั้งหนึ่ง ขนาดหลับตาทันแสงยังสว่างเข้าไปในตาเลย"

 

 

 

    "โจเซฟ:แบบนั้นมันจะไม่สว่างเท่าระเบิดแฟรสเลยรึไง"

 

 

 

    "อากิ:ไม่รู้สิ ไม่เคยโดนระเบิดแฟรสมาก่อน"

 

 

 

    "โจเซฟ:ก็จริงของนาย คนปกติธรรมดาแบบเราคงไม่ได้โดนระเบิดแฟรสปาใส่ง่ายๆ"

 

 

 

    แล้วอากิก็ยืนดาบให้โจเซฟ

 

 

 

    "อากิ:ลองฟันดูไหม เพื่อเอฟเฟคมันติด"

 

 

 

    "โจเซฟ:...เอาสิ"

 

 

 

    แล้วโจเซฟก็เอาดาบไป ทางด้านอากิก็เอาโล่ออกมาและตั้งท่ายืนโล่ออกไปให้โจเซฟฟัน โจเซฟที่เห็นก็เหวี่ยงดาบใส่โล่ที่อากิถือ ในจังหวะที่ดาบปะทะไปที่โล่ ดาบมันก็เริ่มเรืองแสงออกมา

 

 

 

    [อลิส:ท่านอากิหลับตา!!!!]

 

 

 

    อากิที่ได้ยินอลิสบอกแบบนั้นก็รู้ในทันทีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น อากิเลยทิ้งโล่และรีบพุ่งเข้าไปเอามือปิดตาของโจเซฟและหลับตาลง

 

 

 

    [อลิส:ใช้งานสกิลเร่ง]

 

 

 

    "โจเซฟ:อะไ-"

 

 

 

    เมิ่งซินที่มองพวกอากิตั้งแต่ต้นก็รู้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอได้เอามือจับหน้าของลีน่าไว้ก่อนจะหลับตาไว้ ส่วนคริสเขาก็นอนไปแล้ว

 

     หลังจากนั้นดาบมันก็สว่างวาบขึ้นมา แสงมันสว่างมากจนผ่านเปลือกตาและมือของอากิที่ปิดตาของโจเซฟไว้ได้ หลังจากแสงหายไปอากิก็เอามือออก

 

 

 

    "โจเซฟ:มะ-มะ-เมื่อกี้คืออะไร"

 

 

 

    "อากิ:ก็เอฟเฟคของดาบไง"

 

 

 

    "โจเซฟ:แบบนี้มันก็สว่างเกินไปแล้ว ทั้งที่มือนายปอดตาปิดตาให้ ฉันยังเห็นแสงผ่านมือได้เลย"

 

 

 

    ทันใดนั้นเองเมิ่งซินก็เดินเข้ามาและก็พูดว่า

 

 

 

    !"เมิ่งซิน:พวกนาย 2 ตัวเล่นอะไรกันนิห่ะ!!!"!

 

 

 

    "โจเซฟ/อากิ:เออ~"

 

 

 

    แล้วเมิ่งซินก็มองไปที่ดาบที่อยู่มือโจเซฟ

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เอามานี้เลย"

 

 

 

    แล้วเมิ่งซืนก็เอาดาบจากมือโจเซฟไป แต่เธอก็ยดไม่ขึ้นด้วยมือเดียว เธอเลยต้องเอาอีกมือมาช่วยยก

 

 

 

    "เมิ่งซิน:...ดาบรูน...แสงเมือกี้คือเอฟเฟคของมันใช่ไหม"

 

 

 

    "อากิ:ชะ-ใช่"

 

 

 

   "เมิ่งซิน:...เฮ้อ ถ้าใช้แล้วมันจะเกิดแสงแบบนั้นอีกตะโกนบอกคนอื่นด้วยละ เพราะถ้าพวกเดียวกันโดนคงจบไม่สวย"

 

 

 

    อากิที่ได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้างงๆ เมิ่งซินที่เห็นเลยพูดสวนไปว่า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:อะไร นายคิดว่าฉันจะห้ามนายใช้ดาบนี้หรือไง"

 

 

 

    อากิพยักหน้า

 

 

 

    "เมิ่งซิน:ดาบนี้มันถึงเอฟเฟคจะดูไม่ดี แต่ถ้าเราโดนรุมและมีแสงออกมาในจังหวะนั้นและฝั่งเราหลับตาทันมันก็จะเปลี่ยนสถานะการในทันที...ดังนั้นเตือนคนอื่นๆให้ทันด้วย"

 

 

 

    แล้วเมิ่งซินก็ยืนดาบคืนให้อากิ อากิก็รับดาบไว้ แล้วเมิ่งก็เดินกลับไปหาลีน่า

 

 

 

    "ลีน่า:แสงเมื่อกี้คืออะไรค่ะ"

 

 

 

    "เมิ่งซิน:เดี๋ยวพี่เล่าให้ฟังแต่เรานั้งหันหลังให้ไอ้บ้า 2 คนนั้นกันเถอะ"

 

 

 

    "ลีน่า:ค่ะ"

 

 

 

    "โจเซฟ:ก็ตามที่เมิ่งพูด ถ้าใช้ถูกจังหวะมันก็น่าจะมีประโยชน์จริงๆนั้นแหละ"

 

 

 

    "อากิ:ก็จริง แต่คงต้องบอกคนอื่นๆให้หลับตาทัน"

 

 

 

    "โจเซฟ:ฉันว่าในเมื่อทุกคนรู้ก็คงรับมือได้"

 

 

 

    "อากิ:ก็หวังว่าแบบนั้น"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                 จากผู้แต่ง

 

    มีตอน 8.3.1 นะ แต่ไม่น่าจะยาวมาก...ละมั้ง