The Prince of Flower เกมรักมัดใจ เจ้าชายดอกไม้กับยัยเย็นชา

 

“เฮอะ มีดีแค่หน้าตากับบ้านรวย”

 

“อี๋~ ประจบสอพลอ! พวกขี้ข้าอาจารย์มั่นหน้าเกิ๊นน”

 

“…” 

 

คิดว่าฉันหูหนวกรึไงยะ?

 

ฉันบ้านรวย! สวยมาก! ประจบใครมั้ย…ก็นิดหน่อย แต่มาถึงจุดนี้ได้เพราะความสามารถล้วนๆ ถ้าไม่ห่วงคะแนนพฤติกรรม แม่ตบหน้าแหกเรียงตัวแน่

ยัยพวกไทยมุงปากตลาดเอ้ย - -***

 

“สุดยอดเลยแฮะ…โดนด่าขนาดนี้ ยังไม่เปลี่ยนสีหน้า -0-” 

 

 ‘แคคตัส’ ไอ้แว่นสภานักเรียนเล่นเสียงกระซิบกวนโอ้ย

 

แหงล่ะ กะอีแค่หมาเห่าไม่มีค่าอะไรกับชีวิตฉัน ขนาดด่าในใจยังเปลืองบรรทัด

 

นายด้วยไอ้แว่น! ฉันไม่อยากเสียเวลาเสวนาด้วยหรอกย่ะ

 

“…”

 

 พอถูกเมินตานั่นก็จิ๊ปากหงุดหงิดใส่ เดินดุ่มๆ ล่วงหน้าไปก่อน

 

เฮ้อ…มีแต่พลังงานลบ ถ้าไม่ใช่คำสั่งด่วนของ ผอ. ฉันคงไม่ออกมาเดินล่อเป้าท่ามกลางฝูงชะนีแบบนี้แน่!

 

.

 

-12.30 น.-

 

(ณ หน้าห้องผู้อำนวยการ โรงเรียนเซนต์อคาเดมี)

 

ก๊อก ก๊อก 

 

ฉันเคาะประตู 2 ทีพอเป็นพิธี 

 

“เข้ามาเลย!” 

 

เมื่อเสียงสวยขานรับ ฉันจึงก้าวเข้าไปอย่างสง่าผ่าเผยในฐานะ ‘ประธานนักเรียน’ มีไอ้แว่นลูกกระจ๊อกเดินตามตูดหย๋องๆ แบบเคอะเขิน

 

อีตานี่…ยืนให้มันดีๆ หน่อยเซ่! แมลงสาบไต่หลังรึไงยะ บิดไปมาอยู่ได้ -*-

 

สายตาซอกแซกกวาดมองห้องทำงานเก่าคร่ำครึของลุง ผอ. 

 

ดูสะอาดเรียบร้อยกว่าเคย แถมพรมกลิ่นน้ำหอมฉุนกึก 

 

“ชื่อ ‘ยู’ สินะ…อื้ม หน้าตาดีกว่าที่คิด”

 

‘เชอรี่’ ผอ.ชั่วคราวหรืออาจจะถาวร (เพราะคนก่อนเพิ่งม่อง) เปล่งเสียงใสมาดมั่น จ้องสำรวจฉันอย่างสนอกสนใจ ซึ่งฉันเองก็เผลอทำแบบเดียวกัน

 

แหม่มสาวผมทองสูงสง่าแต่งหน้าจัด หุ่นสะบึมในชุดกึ่งทางการสูทแดงเกาะอกดำ กระโปรงทรงเอสั้นเสมอหู

 

เพิ่งเคยเจอตัวเป็นๆ ครั้งแรก…รุ่นราวคราวเดียวกันแท้ๆ แต่เธอดูโตจัง

 

“…ขอบคุณค่ะ” 

 

ฉันมัวแต่วิจารณ์จนเกือบลืมว่าถูกชม

 

“สภานักเรียนมีกันแค่นี้หรอ?” 

 

เชอรี่ถามด้วยความสงสัย

 

“ค่ะ…” 

 

ฉันตอบกลับเสียงแผ่ว

 

เหลือสองหน่อนี่แหละค่ะ เพราะตึกสภานักเรียนเฮี้ยนมาก + มีคนเรทติ้งติดลบแบบฉันอยู่ กับไอ้แว่นขี้เซาที่ไม่รู้มันเข้ามาทำหอกอะไร

 

“เอาเถอะ นี่แผนงานปีนี้ ฉันตั้งใจจัดให้ปัง! เพื่อระลึกถึง ผอ.คนก่อนด้วย แน่นอนว่าไฮไลท์คือ ‘ความโรแมนซ์’ ^^”

 

“โร…อะไรนะคะ?”

 

เป็นศัพท์ทางวิชาการรึเปล่า?

 

ฉันก้มทวนเอกสาร เพราะตามสิ่งที่เธอพูดไม่ทัน 

 

[โรแมนติก สคูล]

 

ว๊อทททท?!? หัวกระดาษจ่าหน้าอะไรเนี่ย??? 

 

“เอ่อ…/ดูไม่ผิดหรอกจ้ะ นี่คือผลงานเก่าของท่าน ผอ. ที่ฉันอยากสานต่อ โรงเรียนอื่นน่ะมันน่าเบื่อ! มุ่งเน้นวิชาการ ศิลปะ กีฬา ภาษา…แต่ที่นี่เรา

ภูมิใจนำเสนอ~ ไลฟ์สไตล์หวานแหววแบบวัยรุ่น!'”

 

ไอ้แว่นตั้งท่าปริปากพูดซัมติงแต่ถูก ผอ.สาวขัดก่อน 

 

ส่วนฉันยืนงงเต็กพยายามคิดวิเคราะห์…

 

ให้ตายเหอะ ฉันไม่เก็ต!

 

แบบว่าในแผนงานมีแต่สีชมพู เปิดไปเจอ ม้านั่งสื่อรัก น้ำพุฟลามิงโก้ หอพักฉิมพลี ฯลฯ

 

อี๋~ เสี่ยวสุด >_< แพลนสร้างม่านรูดชัดๆ!

 

แกร่บ แกร่บ

 

มือฉันสั่นระริกกำหมัดแน่นจนเผลอออกแรงบีบกระดาษแผนโครงการยับยู่ยี่ แต่แทนที่ยัย ผอ.จะบ่นใส่ เธอกลับอมยิ้มมีเลศนัย

 

“แผนการนี้จำเป็นต้องมีสาวสวยอย่างเธอ!”

 

“ผมไม่คบยัยถังน้ำแข็งนี่หรอกนะครับ! []^[]” 

 

ไอ้แว่นเบะปากดันแว่นขึ้นอย่างเก๊ก

 

เดี๋ยวว ถามฉันยัง? ฉันก็ไม่อยากคบกับนายโว้ย ร้อนตัวจริง! -*-

 

“อีฟต้องคู่กับอดัมที่เป็นหนึ่งในเจ้าชายทุกปี เธอไม่ใช่เจ้าชายหนิ แค่ช่วยเรื่องจัดงานก็พอ” 

 

เชอรี่พูดจบโบกมือไล่ตานั่นออกจากห้อง

 

ท่ามกลางความงุนงง ขณะที่ฉันกำลังจะตีเนียนออกไปด้วยก็ถูกเสียงเฉียบหวานรั้งไว้

 

“เดี๋ยว”

 

“คะ?”

 

ริมฝีปากแดงสดฉีกยิ้ม

 

ลางไม่ดีเลยแฮะ -^-;;

 

“ปีนี้ ‘อีฟ’ คือเธอนะ ช่วยเป็นแฟนกับอดัมทีสิ”

 

“อะไรนะ?! 0_0” 

 

ฉันตกใจจนลืมใส่หางเสียง

 

ประโยคแรกเซอร์ไพรส์แล้ว ประโยคหลังยิ่งช็อคกว่า!

 

“แต่อีฟต้องโหวตนะคะ หนูไม่เป็นที่นิยมหรอกค่ะ!” 

 

ฉันพยายามพูดทัดทานตามความจริง

 

“อื้ม…แปลกจัง” 

 

สาวมั่นตรงหน้าลากเสียงยาวใช้ปลายนิ้วชี้แตะคางเต๊ะท่าคิด ก่อนกระตุกยิ้มอีกครั้ง 

 

“ผลโหวตปีนี้ หวยออกที่เธอนะ ^^”

 

ฉันรู้สึกคอแห้งผาด

 

ไม่! มันต้องไม่ใช่ช้านน!!! ><

 

“ขะ ขอสละสิทธิ์ได้มั้ยคะ?!”

 

“ไม่ได้” 

 

น้ำเสียงเธอช่างเย็นเยียบ

 

“หนูไม่อยากมีแฟนค่ะ!”

 

“แกล้งเป็นสิ ยังไงอดัมก็หล่อมากกก”

 

ต่อให้เพิ่ม ก ไก่ ล้านตัวก็ไม่เอา -*- คิดว่าปัญหามันอยู่ที่หน้าตารึไง? 

 

“ไม่-ค่ะ” 

 

ฉันเน้นคำเสียงดังฟังชัด 

 

“…” 

 

เชอรี่นิ่งไปก่อนกรีดยิ้มสวยสยองอีกครั้ง

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันเชื่อว่าเธอต้องเปลี่ยนใจ”

 

.

 

-18.00 น.-

 

(ณ ห้องสภานักเรียน)

 

เรื่องเมื่อตอนกลางวันยังกวนใจฉันอยู่

 

‘อีฟ’ เปรียบเสมือนตำแหน่งดาวโรงเรียน สวย ฉลาด มีความสามารถ 

 

ทุกปีในวันคริสมาสต์อีฟ ‘อดัม’ กับ ‘อีฟ’ ต้องเต้นรำคู่กันและกล่าวคำสาบานรัก 

 

ฉันมาทันดูงานแค่ 2 ครั้ง ซึ่งตำแหน่งอดัมไม่เคยเปลี่ยน คงเพราะทั้งคู่เรียนจบแล้ว ปีนี้เลยต้องหาคนรับไม้ต่อ 

 

แต่ทำไมต้องเป็นฉัน!

 

ฟ้ากลั่นแกล้งชัดๆ! โหวตเพราะเกลียดกันแน่! T-T

 

ฉันนั่งคิดวกวนอย่างหงุดหงิดพลางปั่นงานไม่หยุดมือ 

 

‘อีฟต้องคู่กับอดัมที่เป็นหนึ่งในเจ้าชายทุกปี’

 

คำพูดของเชอรี่ลอยเข้าหัว…

 

พวกเจ้าชายเหลือใครบ้างนะ?

 

-วาโย เจ้าชายสายลม = ขาประจำตัดออก ควบตำแหน่งอดัมจนเรียนจบ

 

-ซันไลท์ เจ้าชายแสงตะวัน = เพิ่งจบไปเหมือนกัน

 

-ดิสไนท์ เจ้าชายราตรี = ข่าวฉาวเยอะ ไม่เหมาะเป็นไอค่อนโรงเรียน

 

-แม็กม่า เจ้าชายโลกันต์ = หนักเลย เห็นหน้าเด็กยังร้อง ห่างไกลอิมเมจเจ้าชายสุดๆ ถ้าธีมงานคือ ‘เดดแมตซ์’ น่ะได้อยู่

 

คนสุดท้าย…

 

กึก!

 

มือฉันหยุดเขียนงานเองดื้อๆ

 

ไม่หรอกมั้ง เป็นแม็กม่าซะยังดีกว่า…

 

เฮ้อ พอละ เลิกฟุ้งซ่าน! 

 

อุตส่าห์ได้อยู่คนเดียวในที่สงบๆ ผ่อนคลายหน่อยดีกว่า 

 

“อื้อออ~”

 

ฉันยืดแขนบิดขี้เกียจ ทอดมองนอกหน้าต่างบานใหญ่ 

 

ฟ้าสีส้มดูเหงาจัง…

 

ที่ฉันตัดสินใจมาเป็นสภานักเรียนในตึกผีสิง เพราะอยากหนีจากความวุ่นวาย ส่วนไอ้แว่นนั่นสมัครไว้แค่ในนาม ร้อยวันพันปีจะเจอหน ห้องนี้จึงกลาย

เป็น ‘เซฟโซน’ ของฉันไปโดยปริยาย

 

ฉันชอบที่นี่ แม้จะมีงานเอกสารกองพูนเป็นภูเขาหรือข่าวลือหลอนๆ 

 

เพราะสำหรับอินโทรเวิร์ตอย่างฉัน…คนน่ากลัวกว่าผีเยอะ

 

“ฮ้าา~” 

 

ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอดพยุงตัวลุกจากเก้าอี้

 

เอาล่ะ! เย็นมากแล้ว เตรียมเก็บของกลับหอดีกว่า~

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

เอ๊ะ ใครมาเคาะประตูเอาป่านนี้? ทุกคนน่าจะกลับหมดแล้วนี่นา

 

ไอ้แว่นลืมของหรอ? แต่ปกติมันไม่เคาะนะ 

 

ลุงยามกับป้าแม่บ้านก็ไม่เคยมาที่นี่

 

…แล้วใครล่ะ?

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก 

 

ใจฉันเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ 

 

ผีหลอกไม่กลัว แต่ถ้าเกิดเป็นโจร สตอล์กเกอร์ หรือฆาตรกรโรคจิตล่ะ? >< 

 

ตึกนี้ยิ่งเปลี่ยวๆ อยู่ด้วย ต่อให้แหกปากดังแค่ไหน คงไม่มีใครได้ยิน

 

ทำไงดี~~ TToTT ไม่น่าเอ้อระเหยจนกลับช้ากว่าปกติเลย 

 

ฉันก้มหลบใต้โต๊ะ กำไม้บรรทัดฟุตเหล็กอาวุธเพียงหนึ่งเดียวไว้แน่น

 

แกร๊ก!

 

แอ๊ดด~

 

เสียงลูกบิดเปิดประตูและบานพับสนิมเขรอะดังชัดเหมือนหนังสยองขวัญ ตามด้วยฝีเท้าหนักแน่นย่างใกล้ขึ้นเรื่อยๆ 

 

ตึก ตึก ตึก ตึก…

 

และตอนนี้มันหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานของฉัน

 

พรึ่บ!

 

“กรี๊ดดดดดด!!!!!! §@¥#%%€$”

 

ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนหลับตาปี๋ เหวี่ยงไม้บรรทัดสุดแรงเกิดคือหน้าคนเลือนลาง

 

“โอ้ย!” 

 

“@#฿%&@#฿!” 

 

ฉันกลัวจนสบถไม่เป็นภาษา มือไม้ฟันอากาศมั่วซั่ว

 

“เดี๋ยวก่อนสิ! ฉันไม่ใช่ผีนะ!!!”

 

หมับ!

 

0_0

 

ตาโตเบิกโพล่งด้วยความตกใจ เมื่อข้อมือถูกคว้าไว้

 

“ผอ. ไม่เห็นบอกเลยว่าต้องมาเป็นแฟนกับคนบ้า”

 

คนตรงหน้าพูดอะไรไม่รู้ หูฉันดับไปเรียบร้อย แต่สิ่งแรกที่พุ่งชนสัมผัสทั้ง 5 คือ 'กลิ่น’

 

กลิ่นหอมติดจมูกคล้ายสวนดอกไม้ธรรมชาติ หอมนวลยิ่งกว่าน้ำยาปรับผ้านุ่ม 

 

ใบหน้าที่ไม่อาจอธิบายได้ว่าควรใช้คำว่า ‘หล่อ’ หรือ ‘สวย’ 

 

แสงอัสดงเล็ดลอดผ่านหน้าต่างส่องกระทบเปลวผมเงินทอระยับปรกขนตาแพยาวเล็กน้อย 

 

ดวงตากลมโตทรงอัลมอนด์สีน้ำทะเลจับจ้องสะกดวิญญาณ

 

ตอนนี้เราอยู่ใกล้กันมากจนได้ยินเสียงลมหายใจ

 

“ทวิตซ์…” 

 

ปากเผลอเอ่ยชื่อเขาออกมา

 

เจ้าชายคนสุดท้ายที่ไม่คิดจะกล่าวถึง ตอนนี้เค้าอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

 

“หอมมั้ยล่ะ?”

 

น้ำเสียงยียวนเรียกสติทำฉันรีบถอยกรูพร้อมเอามือปิดจมูก 

 

โธ่เอ้ย! ไอ้จมูกไม่รักดี!! แกทำให้ฉันดูแย่~>///<

 

โป๊ก!

 

“โอ๊ย!”

 

ฉันอุทานด้วยความเจ็บปวด สองมือกุมหลังหัวโนที่เพิ่งชนของแข็งหมาดๆ 

 

ถอยเร็วเกิน ลืมไปเลยว่ายังอยู่ใต้โต๊ะ…ฮืออ~ T-T

 

"นอกจากบ้าแล้วยังโรคจิตอีกหรอเนี่ย สวยเสียของซะจริง” 

 

เจ้าของคำพูดเหยียดหยามอิงหลังพิงกำแพงนั่งชันเข่าทรงอย่างแบด มือข้างนึงเสยผมขึ้นไม่สบอารมณ์ สายตาสีครามทอดมองฉันไม่วางตา

 

“เจ็บมั้ยล่ะ?” 

 

น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนขึ้นชั่วขณะ ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นโทนกวนประสาท 

 

“สมน้ำหน้า”

 

กึด

 

-*- หัวคิ้วขมวดผูกโบว์อัตโนมัติ ไม่ยักรู้ว่าหมอนี่มันกวนโอ้ยเบอร์นี้! 

 

คนตรงหน้ายั่วน้ำโหคูณสอง เมื่อเห็นฉันแสดงอาการหัวเสียออกมามากเท่าไหร่ เขายิ่งฉีกยิ้มกว้างขึ้นเท่านั้น 

 

“ตลกจัง” 

 

ยังมิวายกวนบาทา - -* ฉันรีบปลีกตัวดีกว่า ก่อนได้พลั้งมือฆ่าคน

 

“หลีกหน่อยเซ่!” 

 

คนฟังตัวเบอเร่อนั่งจุมปุ๊กอยู่ที่เดิม ไม่ยอมหลีกให้ฉันได้เคลื่อนตัวออกจากโต๊ะทำงานแคบๆ 

 

นี่! ตำแหน่งโต๊ะกับหน้าต่างมันห่างกันแค่พอวางเก้าอี้นะ ถ้านายยังนั่งทื่อเป็นหินปิดปากถ้ำอยู่แบบนี้ ฉันจะออกไปยังไงล่ะย๊ะ?! o>*<o 

 

ฉันจดจ้องดวงตาคู่สวย มือเริ่มกำหมัดแน่นหงุดหงิด 

 

ควรโกรธกว่านี้ด้วยซ้ำ! แต่เพราะไอ้ความหล่อนั่นทำเอาอ่อนยวบยาบ 

 

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแฟนคลับบางคนแค่เห็นหน้าตานี่ถึงขั้นเป็นลม เพราะตอนนี้ฉันเองก็รู้สึกหายใจลำบากเหมือนกัน >///<

 

ฟึ่บ!

 

ยังไม่ทันเสวนาอะไรต่อ มือใหญ่ก็กางออกโบกสะบัดผ่านหน้า โชว์รอยแผลสดกรีดยาวทำเอาช็อคซีนีม่า

 

นะ นั่นมันเลือดนี่นา!!! 0[]0 อย่าบอกนะว่า…ฝีมือฉัน!?

 

“ฉันเจ็บมากเลยนะ แผลติดเชื้อตายขึ้นมาทำไง T^T” 

 

น้ำเสียงและสีหน้าของเขาให้ความรู้สึกเหมือนถูกอ้อนแปลกๆ

 

“ขะ ขอโทษ…(_ _)” 

 

จากสายตาแข็งกร้าวหลุบลงเปลี่ยนเป็นหน้าหมาหงอยชั่วพริบตา 

 

รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว! ฉันเพิ่งทำสมบัติแห่งชาติของผู้หญิงทั้งโรงเรียนมีตำหนิ TOT พรุ่งนี้ไม่ตายดีแน่~

 

“เลียแผลให้หน่อยสิ…”

 

โป๊ก!

 

โดนไปอีกหนึ่งดอก! เพราะคำพูดแปลกๆ ทำฉันหัวโขกโต๊ะซ้ำสอง

 

“โอ๊ยยย…” 

 

สภาพตอนนี้น่าอนาถสุดใจ สองมือกุมหัวตัวงอน้ำตาไหลซิบๆ  

 

“ล้อเล่น” 

 

ทวิตซ์ยิ้มพึงพอใจ ก้มหน้าเลียแผลตัวเองเหมือนลูกแมว…

 

คนอื่นทำคงดูน่าขยะแขยงเป็นบ้า แต่ทำไมพอเป็นตานี่ถึงเซ็กซี่นักล่ะ T///T พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรม~

 

“พรุ่งนี้เลี้ยงข้าวพอ ^^" 

 

ริมฝีปากสีกุหลาบผลิยิ้มพริมใจก่อนพยุงตัวลุกเดินจากไป ปล่อยฉันนั่งเอ๋อเหรออยู่พักใหญ่และหยิกแก้มตัวเองแรงๆ เพื่อพิสูจน์ว่าไม่ใช่ฝัน… 

 

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ยย…!!! <(=[]=)>

 

.

 

-วันต่อมา-

 

อรุณสวัสดิ์ เช้าที่ฉันสวยหมดสภาพ =_= ถ้าไม่แต่งหน้าปิดไว้ทุกคนต้องตกใจแน่ที่เห็นหมีแพนด้ากลางโรงเรียน

 

เพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับเลยนั่งอ่านหนังสือคุยกับแมวยันหว่าง  

 

เฮ้อ…แบบนี้ตอนไปเจอไอ้หน้าหวานนั่น ฉันจะมีสติครบ 32 มั้ยเนี่ย?

 

“กรี๊ดดดดด”

 

เสียงโหยหวนดังแซ่งซ้องทั่วบริเวณเหมือนเกิดโศกนาฏกรรมนรกบนดิน 

 

ซึ่งเหตุการณ์แบบนี้เป็นเรื่องปกติของเซนต์อคาเดมี ผู้หญิงที่นี่บ้าผู้ชายมาก ชอบรวมฝูงอุปทานหมู่กรี๊ดกร๊าดสุดชีวิตทุกครั้งที่เจอหนุ่มหล่อหรือพวก

เจ้าชาย บลาๆๆ 

 

ก็ถือเป็นโชคดีสำหรับฉันที่จะได้ไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตา โดนนินทาระยะเผาขนแบบเมื่อวาน

 

เอาเลยค่ะ กรี๊ดให้คอแตกเลยสาวๆ~

 

ฉันก้มหน้าใส่หูฟังเลือกเพลย์ลิสเพลงที่ชอบและเดินต่อ

 

ตุ๊บ!

 

“โอ้ย!”

 

ซวยบรม -*- หัวเหม่งชนอะไรไม่รู้เซเกือบล้ม มือถือตกสายหูฟังถูกแรงดึงกระชากหลุด 

 

ฉันย่อตัวเก็บของขึ้นมาตรวจเช็คสภาพก่อนเหงยหน้ามองต้นตอ

 

ท่ามกลางเสียงโหยหวนน่ารำคาญ กลิ่นหอมสวนดอกไม้เจือจางลอยแตะจมูก

 

“…” 

 

ฉันจ้องคนตรงหน้าตาแป๋ว

 

“คิด-ถึง-จัง” 

 

เสียงอาจไม่ดังมาก แต่ฉันดันอ่านปากเขาออกทุกคำจนใบหน้าร้อนวาบชั่วขณะ 

 

หนุ่มหน้าหวานเผยยิ้มจ้องมองอย่างสนอกสนใจ 

 

พอเริ่มตั้งสติได้ว่าเกลียดไอ้หมอนี่มากแค่ไหน หัวคิ้วก็ผูกปมแบบดิจิตอล -*- 

 

อีตาทวิตซ์นายมาทำอะไรที่นี่ยะ? 

 

“ไป-กิน-ข้าว-กัน” 

 

พอเจ้าตัวรู้ว่าฉันอ่านปากออกจึงจงใจพูดสื่อสารแบบไร้เสียงอีกครั้ง

 

หมับ

 

ยังไม่ทันโต้ตอบ ฉับพลันมือใหญ่ก็ถือวิสาสะพาจูงฝ่าฝูงชน 

 

และแทนที่เหล่าชะนีกรี๊ดแตกจะห้ามปราม พวกหล่อนกลับอึ้งกิมกี่

 

“ปล่อยนะ!” 

 

ฉันพยายามสะบัดมือออกแต่เปล่าประโยชน์ 

 

ตานี่มันจงใจให้ฉันโดนสาวๆ รุมทึ้งรึไงถึงจับไม่ปล่อยซักที 

 

…ถึงจะอุ่นดีก็เถอะ

 

“อย่าดิ้นสิ..เดี๋ยวแผลเปิด!” 

 

ทวิตซ์เค่นเสียงดุใส่

 

เอ๊ะ!? ที่จับอยู่คือข้างเป็นแผลหรอ? ลืมสนิทเลยว่าเขาถนัดซ้าย

 

โธ่เอ๊ย! แล้วฉันต้องทนโดนลากไปแบบนี้จนถึงเมื่อไหร่ ToT

 

สถานการณ์ชวนอึดอัด… 

 

ฮัลโหลสุดหล่อ~ นายกะพาฉันเดินสวนสนามกี่รอบ? ทำไมต้องจับมือกันต่อหน้าประชาชีด้วย!

 

ทำตามคำสั่ง ผอ. หรือเพราะเป็นลูกครึ่ง ไทย-สวิตซ์ เลยไม่คิดว่าการสกินชิพเป็นเรื่องใหญ่??

 

ฉันเหลือบมองแผ่นหลังของร่างสูงที่เดินนำเพื่อหาจุดโฟกัสอื่นไม่ให้หวั่นไหวไปกับสัมผัสอบอุ่น 

 

พอมองใกล้ๆ แล้ว ไหล่เขาดูกว้างกว่าที่คิด 

 

หุ่นดีจัง…

 

อร๊าย!~ บ้าบอ!! มีแค่ฉันที่คิดมากคนเดียวสินะ >///<

 

…

 

ตลอดทางฉันมัวแต่ต่อสู้กับความบ้าผู้ชายจนนึกขึ้นได้ว่า 

 

“นี่ไม่ใช่ทางไปโรงอาหารหนิ!”

 

เขาค่อยๆ หยุดฝีเท้าลงราวกับถึงที่หมายพอดี 

 

ตึกสภานักเรียน…ถึงเป็นตอนกลางวันก็ไม่มีใครกล้าเดินเพ่นพ่าน นายพามาที่นี่เพราะอยากคุยเรื่องนั้นสินะ 

 

เดาว่าเขาคงได้รับข้อเสนอบางอย่างจาก ผอ.เชอรี่ ถึงเข้ามาวอแวฉัน

 

“ปล่อยได้รึยัง?” 

 

เมื่อเห็นฉันแสดงท่าทีแข็งกร้าวขึ้นทวิตซ์จึงยอมปล่อย

 

แต่จังหวะที่มือใหญ่ผละออก ตาดีดันสังเกตเห็นว่ามันเนียนกริ๊บไร้ร่องรอยบาดแผลใดๆ

 

อันที่จริง ฉันก็จำไม่ได้หรอกว่าข้างไหนเจ็บ แต่ดันหลงเชื่อคำพูดเค้าซะได้!

 

กรี๊ดดด…นี่นายกล้าหลอกฉันหรอย๊ะ!? o-o***

 

ตาโตถมึงทึงจ้องเขม็งเหมือนเสือร้าย 

 

โกรธ! ตอนนี้ฉันโกรธมาก!

 

“อ๊ะ…ถูกจับได้ซะแล้ว ^^” 

 

ไอ้สวยตรงหน้ายียวนกวนประสาทหัวเราะร่าไม่รู้ร้อนรู้หนาว 

 

สักวันฉันจะฆ่านาย! จะฆ่านายแน่ๆ!!! >o<**

 

แต่ตอนนี้ต้องฮึบไว้! ใจเย็นก่อน สงบสติอารมณ์และพูดสิ่งที่ต้องการ… 

 

ตัดให้ขาดในดาบเดียว! ต่อจากนี้ เราจะได้ไม่ต้องเจอกันอีก!

 

“ฉันไม่เป็นแฟนนายหรอกนะ!” 

 

โทสะทำฉันเรียบเรียงคำพูดออกมาได้ห่วยแตกมาก ToT

 

“…” 

 

ทวิตซ์นิ่งไปชั่วขณะก่อนเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ 

 

“แล้วใครว่าฉันจะขอเธอเป็นแฟน”

 

อ๊ากกกก ไม่น้าาา >///< อยากระเบิดตัวตาย! โคตรขายขี้หน้าเลย! 

 

ตอนนี้ฉันกลายเป็นแบบไอ้แว่นเมื่อวานไปแล้ว!!!

 

ศักดิ์ศรีสั่งให้ฝืนจ้องประจัญมาดนิ่ง แม้หน้าแดงเป็นตูดลิง

 

“ฉันอยากเป็นสภานักเรียน”

 

“ไม่รับ”

 

 

“เดี๋ยวสิ - -*”

 

“ไม่-รับ” 

 

“งั้นขอเป็นแฟนประธา…”

 

ฉันรีบตะครุบปิดปากสวยทันที ก่อนที่มันจะพ่นคำบ้าๆ ออกมาอีก

 

นายอย่าทำให้ฉันดูแย่กว่านี้เลยขอร้อง~ T///T

 

แต่สุดท้ายก็ไม่วายโดนแกล้ง มือใหญ่งัดมือเล็กออกจากปากง่ายดาย เขาใช้แรงบีบเพียงเบาๆ พอให้รู้ตัวว่าถูกจับก่อนโน้มตัวกระซิบข้างหูด้วยน้ำ

เสียงชวนสยิว 

 

“…แปลว่าตกลงหรอ?”

 

“ใช่ก็บ้าแล้วย่ะ!!” 

 

ฉันแผดเสียงดังลั่นดึงมือออกอย่างไว กุมป้องไว้แน่นหนากลัวถูกฉวยไปจับอีก

 

น่าหงุดหงิด…น่าหงุดหงิดชะมัด! 

 

“ฮะ” 

 

ทวิตซ์เค่นหัวเราะน่าหมันไส้ กระหยิ่มยิ้มหรี่ตามองอย่างเหนือกว่า 

 

“ไม่แคร์หรอก~ แค่มาแจ้งให้ทราบเฉยๆ ยังไงซะ ผอ.ก็เซ็นอนุมัติแล้ว ^^”

 

หน็อยแน่…! ยัย ผอ.สีชมพู ร้ายกาจนัก!!!

 

“งั้นมันก็ไม่ใช่ธุระกงการของฉัน!” 

 

ฉันกระแทกเสียงใส่แล้วสะบัดบ๊อบหนี

 

ฮั้วกันเองเสร็จสรรพ ฉันจะทำอะไรได้อีกล่ะ? อยากเป็นนักก็เป็นไป๊! >o<**

 

.

 

-11.30 น.-

 

(ณ ห้องสภานักเรียน)

 

เพราะตอนเช้าเจออีตาทวิตซ์ทำหัวเสียจนหมดอารมณ์เข้าเรียน ฉันเลยขลุกตัวทำงานต่อยาวๆ 

 

หมอนั่นบอกว่า ‘อยากเป็นสภานักเรียน’ แล้วไง? 

 

คงไม่ต่างจากไอ้แว่นที่เข้ามาเพื่อสิทธิพิเศษหรอก 

 

ทุกคนต่างบอกว่า ทวิตซ์น่ะ คู่ควรกับตำแหน่งเจ้าชายในอุดมคติที่สุด บ้านรวย หน้าตาดี บุคลิกโดดเด่น ฉลาด เก่งครบเครื่อง ทั้งเรื่องเรียน กีฬา

ดนตรี ศิลปะ แถมยังเป็นพวกสัตว์สังคมชั้นสูงรับมือได้ทุกสถานการณ์ ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่าคนแบบนั้นจะมานั่งเฉาตายปั่นงานเอกสารอยู่ในตึก

ผีสิงแบบฉันทำไม?

 

แอ๊ด~ 

 

เสียงประตูห้องเปิดออก ซึ่งฉันไม่แม้แต่จะเหงยมอง เพราะพอเดาได้ว่าไอ้แว่นคงลืมของ ไม่ก็แอบโดดมางีบ

 

ตึก ตึก ตึก

 

เอ๊ะ ฉันอาจคิดไปเองก็ได้ แต่ทำไมวันนี้เสียงฝีเท้ากระแทกส้นสะเปะสะปะของไอ้แว่นถึงฟังดูหนักแน่นนุ่มนวลและมั่นคงกว่าทุกที?

 

ฟึ่บ

 

ทันทีที่เงยหน้ามองด้วยความสงสัย ใบหน้าของอีกคนก็อยู่ใกล้จนเส้นผมสีเงินแทบเข้าตา

 

“น่ารักจัง” 

 

ปากหวานพ่นคำเสี่ยวพร้อมรอยยิ้มพิฆาต

 

“!!!” 

 

ดวงตาเบิกโพล่ง ร่างกายผงะถอยฉับไว ส่งผลให้เก้าอี้ที่นั่งอยู่เสียหลัก

 

หมับ!

 

มือใหญ่ประคองหลังศีรษะไว้ทัน ก่อนปะทะเข้ากับหน้าต่างบานใหญ่ด้านหลัง 

 

=[]= กะ เกือบไปแล้ว! กระจกยิ่งบางๆ อยู่ด้วย ถ้าทะลุตกจากชั้นสองไม่พิการก็ซี้แหงแก๋!

 

“ฟู่…ระวังสิ! เดี๋ยวก็เจ็บอีกหรอก” 

 

ทวิตซ์พ่นลมหายใจโล่งอกทำเสียงดุใส่จริงจัง ซึ่งถูกฉันตอบกลับด้วยการขมวดคิ้วใส่

 

มันเพราะใครกันล่ะยะ ที่ชอบเข้ามาจัมป์สแกร์เหมือนผี! 

 

ช่วงนี้ฉันยังคิดเลยว่าผีในตึกน่ะน่ากลัวน้อยกว่านาย!

 

“...” 

 

ทำได้แค่ตะโกนในใจ เพราะความจริงที่เขาช่วยไว้มันค้ำคอ 

 

แล้วเมื่อไหร่นายจะปล่อยหัวฉันซักที! ><

 

เผื่อใครคิดไม่ออก ตอนนี้สภาพฉันคือนั่งขาลอยด่องเด่งอยู่บนเก้าอี้เอียงๆ ที่พร้อมจะพุ่งหลาวใส่หน้าต่างได้ทุกเมื่อ ถ้าไม่มีมือเค้าช่วยประคอง

 

“อื้มม…มองมุมนี้เธอก็เซ็กซี่ใช่เล่นนะ ^^+”

 

โป๊ก!

 

ฉันใช้หัวแข็งๆ โหม่งคางเขาเข้าอย่างจัง

 

“โอ๊ย!“

 

ขอบใจนายมาก ตอนนี้ฉันถึงโน้มตัวกลับมาอยู่ในท่านั่งปกติได้ - -+

 

“สมน้ำหน้า” 

 

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเอาคืนบ้าง แล้วก้มหน้าทำงานต่อไม่แยแสร่างสูงที่กำลังลูบปลอบคางแหลม

 

“ใจร้ายชะมัด” 

 

หึ ไม่สะท้านย่ะ คำนี้เคยได้ยินเป็นพันครั้งแล้ว 

 

กึก

 

ปลายนิ้วเรียวกดลงบนปลายปากกาที่ใช้เขียนงาน ทำให้มือฉันต้องหยุดชะงัก

 

- -+ ชิ้งงง

 

ฉันเชิดหน้าจ้องปะทะด้วยสายตาไม่สบอารมณ์

 

“ปล่อย”

 

นิสัยเสียที่ชอบเห็นคนหงุดหงิดยังไม่เปลี่ยน หมอนั่นไม่เขยื้อนสักนิด แถมยิ้มคลายกว้างกว่าเดิม

 

พอกันที! ฉันไม่อยากเป็นของเล่นของนายแล้ว! 

 

ฉันปล่อยมือจากปากกา ลุกขึ้นเก็บข้าวของลงกระเป๋า

 

“ยู”

 

ฉันชะงักเล็กน้อยเมื่อถูกเขาเรียกชื่อ 

 

ไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะรู้ชื่อฉันได้ไง รีบออกไปจากที่นี่ดีกว่า

 

“ยูแช”

 

“…” 

 

บ้าจริง เผลอหันไปสบตาจอมเจ้าเล่ห์จนได้ 

 

“นี่ นาย…/ฤดูใบไม้ผลิเหมาะกับเธอนะ ^^”

 

ทำไมหมอนี่ถึงเชี่ยวชาญด้านการกวนประสาทคนนัก = =* 

 

ใช่ ชื่อเต็มของฉันคือ ‘ยูแช’ ดอกไม้สีเหลืองที่เบ่งบานอย่างแจ่มใสต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ แม่บอกว่าตั้งชื่อนี้ให้เพราะพบพ่อครั้งแรกที่ทุ่งยูแช 

แต่สำหรับคนอย่างฉัน ซึ่งถูกเรียกว่า ‘เจ้าหญิงน้ำแข็ง’ ‘ผีหิมะ’ ‘ยัยปลาตาย’ มาแต่ไหนแต่ไร ไม่ได้ร่าเริงสดใสสมชื่อ ประโยคของเจ้าชายดอกไม้เมื่อกี้

มันคือคำเสียดสีดีๆ นี่เอง ฟีลลิ่งเดียวกับโดนล้อชื่อพ่อชื่อแม่! น่าโมโหจริงๆ!

 

ซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้ พอตานั่นเห็นฉันโกรธยิ่งดูมีความสุข กลั้วหัวเราะน่าหมันไส้ 

 

ไอ้คนสันดานเสียเอ้ย!

 

แม้จะส่งสายตาเคียดแค้นไปแค่ไหน คนตรงหน้าก็ไม่สะเทือน ยืนลอยหน้าลอยตาส่งยิ้มหวานกวนบาทา

 

“ไม่เอาน่า กินข้าวด้วยกันก่อนสิ” 

 

ดวงตาฟ้าอมเทาเปล่งประกายส่องระยับไม่แพ้เรือนผมเงิน ก่อนเอื้อนเอ่ยคำพูดที่ยากจะปฎิเสธ

 

“เพราะดูท่า…แผลที่มือจะกลายเป็นแผลเป็นซะแล้ว”

 

---

 

(จบตอน)

 

คาโนล่า; ยินดีกับการเริ่มต้นสิ่งใหม่