นิรันดร์รัตติกาล

เช้าวันรุ่งขึ้น
“โอ๊ย! มึนหัวจังเลย ” อลิซพูดพลางเอามือกุมหัวตัวเอง แล้วจู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นมา
“นี่ฉันอยู่ในห้องนอนตัวเองได้ยังไง ก็เมื่อคืน.........(ทำท่าครุ่นคิด)ว่าแล้วเชียว ฝันไง ฝันเป็นตุเป็นตะบ้าบอมาก สงสัยคงดูหนังมากเกินไป ใครมันจะมาฆ่ากันในบ้านคน สัตว์ประหลาด หมาป่า ไหนจะพ่อที่พลัดพรากและย่าที่เป็นแม่มด ฉันคิดได้ไงเนี่ย เอาไปเล่าให้คุณย่าฟังดีกว่า ท่านคงตลกกับฝันเรา”อลิซลุกขึ้นพร้อมวิ่งลงไปข้างล่างอย่างร่าเริง
“คุณย่า อยู่ไหนค๊า หนูจะเล่าความฝันให้ฟัง มันตลกมาก”อลิซตะโกนไปวิ่งลงบันไดไป
“ย่าอยู่ในห้องรับแขก”ย่าตะโกนกลับมา
พอวิ่งถึงห้องรับแขก อลิซก็ต้องหยุดชะงัก ดวงตาเบิกโพลง เพราะสิ่งที่เห็นตรงหน้า
“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!”อลิซกรี๊ดลั่นบ้านพร้อมวิ่งไปมาอย่างสติแตก
“ชายในฮุ้ดนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น งั้นเมื่อคืนฉันไม่ได้ฝัน มันเรื่องจริงเหรอ ไม่ ไม่สิ ฉันยังไม่ตื่นต่างหาก ฝันซ้อนฝัน ตื่นสิตื่น ตื่นสักที”อลิซบ่นพึมพัมคนเดียวแล้วก็วิ่งวนไปมา พร้อมตบหน้าตัวเองเรียกสติ
“หยุดวิ่ง แล้วตั้งสติก่อน”คุณย่าพูด
แต่ฉันเหมือนสติหลุดไปแล้ว แบบหยุดวิ่งไม่ได้ ที่คุณย่าพูดก็ได้ยินไม่ชัด
“ฉันบอกให้หยุด แล้วมานั่ง”คุณย่าพูดพร้อมเคาะไม้เท้าคู่ใจลงที่พื้น
ร่างกายฉันหยุดนิ่ง แล้วเดินไปนั่งโดยอัตโนมัติ ตอนนี้ฉันควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ
“อลิซ ย่ารู้ว่าหนูงง สับสน และสงสัย มันมีเรื่องมากมายที่ต้องอธิบายให้เข้าใจ แต่เราไม่ได้มีเวลามากขนาดนั้น”ย่าพูดพร้อมเอานิ้วโป้งมาแปะตรงหน้าผากชั้น ฉันขยับตัวได้ตามปกติ แต่ก็ยังเกร็งๆ
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอลิซ”มาร์คัสทักพลางถือของพะรุงพะรัง มาตั้งบนโต๊ะแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ แต่ตอนนี้ฉันได้แต่จ้องชายในฮู้ด เพราะถ้านี่คือเรื่องจริงไม่ได้ฝัน เมื่อคืนเค้าพูดว่าเป็นพ่อของฉัน
“หยุดจ้องเถอะ ที่เธอกำลังสงสัย ฉันจะบอกให้ฉันไม่ใช่พ่อแท้ๆเธอหรอก ฉันเป็นแค่พ่อทูลหัวของเธอ”
ฉันเบิกตากว้าง พลางจ้องไปยังชายคนนั้นอย่างงุนงง เค้าได้ยินเราคิดได้ไง คงบังเอิญล่ะมั้ง
“ไม่บังเอิญหรอก ฉันอ่านความคิดได้ เดี๋ยวเธอจะเข้าใจทุกอย่างเอง”ชายคนนั้นโต้ตอบฉันโดยที่ฉันยังไม่เปิดปากด้วยซ้ำ
“งั้นเรื่องเมื่อคืน???”ฉันเอ่ยถาม แล้วได้แต่คิดว่าให้ทุกคนตอบกลับมาว่าฉันแค่ฝัน
“ตามที่เธอเห็นนั้นแหละ พวกนั้นเป็นทหารรับจ้าง มาตามล่าเธอ”มาร์คัสหันมาพูดกับฉัน
“เมื่อคืนนายกลายเป็นหมา”ฉันพูดพลางเอามือชี้หน้ามาร์คัส
“หมาป่าต่างหาก!! ฉันเป็นองครักษ์มือขวาของเธอนะ เอาไว้ความจำเธอกลับมา แล้วเธอจะเข้าใจเอง”มาร์คัสพูดพร้อมตบบ่าฉัน
ฉันที่งงแล้วงงอีก มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย หรือฉันยังฝันอยู่ แอบหยิกตัวเองไปทีนึง โอ๊ย! เจ็บชะมัด
“เอาหล่ะ คืนนี้เราจะทำพิธีคืนความจำให้เธอ”คุณย่าหันมาพูดกับฉัน
“ระหว่างทำพิธีคงไม่ราบรื่นขนาดนั้น พวกนั้นคงส่งคนมาขัดขวางอีกแน่” ย่าหันไปคุยกับมาร์คัสและชายผู้นั้น
“ท่านวางใจเถอะ ข้าจะคุ้มกันเอง”มาร์คัสพูดกับย่า
“ฝากด้วยนะ ข้าต้องไปเตรียมของให้เรียบร้อย”พูดจบย่าก็เดินจากไป ทิ้งฉันไว้ในความงุนงงกับชาย2คนตรงหน้า คนหนึ่งคือเพื่อนที่โตมาด้วยกันและคิดว่ารู้จักกันดีแต่ตอนนี้เพื่อนกลายร่างเป็นหมาป่าได้ กับชายอีกคนที่ดูลึกลับและอ่านความคิดฉันได้และยังบอกว่าเป็นพ่อทูลหัวฉันอีก(และตอนนี้เค้าคงจะได้ยินที่ฉันคิดอยู่เหมือนกัน)            
ฟรึบ!!!อยู่ๆก็มีแสงสว่างวาบนอกบ้าน
“พวกนั้นคงมากันแล้ว”ชายผู้นั้นพูดพร้อมกับเดินไปเปิดประตู และออกจากบ้านไป
“ใครมาอีกเหรอ”ฉันหันไปถามมาร์คัส
“เหล่าผู้ภักดี ระหว่างที่เทออยู่ที่นี่ เรารวบรวมพรรคพวกที่ยังเหลืออยู่ ทุกคนต่างดีใจที่รู้ว่าเธอยังอยู่ดี หลังจากสงครามกวาดล้างในตอนนั้น เธอเป็นความหวังสุดท้ายของพวกเค้าเพื่อต่อสู้กับดาร์กลอร์ด”มาร์คัสหันมามองหน้าฉันที่เหวอแล้วคงเข้าใจได้ว่าฉันงงจนรับอะไรไม่ไหว ลอร์ดเหลิดอะไร ใครอีกกกก
“เอาเถอะ ทำพิธีเสร็จ ความทรงจำกลับคืน เธอจะเข้าใจสถานการ์ณดี เอางี้ ไหนๆระหว่างที่รอ เธอก็ออกไปหาพวกเค้าหน่อยสิ”มาร์คัสพูดพลางจูงมือให้ฉันลุกขึ้นไปนอกบ้าน แล้วฉันก็ได้เห็นกับคนจำนวนมากที่หน้าบ้าน ทุกคนแต่งเต็มกันมากมาพร้อมอาวุธครบมือ
“นี่เค้าจะมารบกันที่นี่เหรอมาร์คัส”
“พวกเค้ามาคุ้มกันเธอ ระหว่างทำพิธีอาคมของคุณย่า จะอ่อนลง แล้วพวกนั้นจะใช้จังหวะนั้นฝ่าเขตอาคมเข้ามาฆ่าเธอ เดี๋ยวได้สนุกกันแน่ ฉันไม่ได้ออกแรงนานละ คิดถึงวันเก่าๆชะมัด”มาร์คัสพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วหักนิ้วกรอบแกรบ
“นายหญิงอลิเซีย ท่านยังคงอยู่จริงด้วย ทำความเคารพ”เสียงหนึ่งในคนพวกนั้นตะโกนขึ้น
แล้วทุกคนก็คุกเข่าลงข้างหนึ่งพร้อมก้มหัวคำนับให้ฉัน ฉันรู้สึกวูบๆแปลกๆ เหมือนเหตุการ์ณแบบนี้มันเคยเกิดขึ้นแต่ฉันจำมันไม่ได้ชัดเจน
“บอกพวกเค้าลุกขึ้นเถอะ ไม่งั้นคงคุกกันไปอีกร้อยปีแน่”มาร์คัสกอดอกพร้อมเอาไหล่สะกิดฉัน
“ลุกขึ้นนนนนน” ฉันตะโกนไปสุดเสียงแต่ก็ยังงงๆ แล้วทุกคนก็ลุกขึ้น พร้อมแยกย้ายกันไปรอบๆบ้าน เหมือนทุกคนจะยุ่งๆ จัดนู่นเตรียมนี่กัน เพื่อรับมือกับอะไรสักอย่าง
ตู้ม!! เสียงระเบิดดังขึ้นจากหลังบ้าน  ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท
“พวกมันเริ่มมากันแล้ว” มาร์คัสพูด
“พาอลิเซียไปอยู่กับมาเรีย ทางนี้เดี๋ยวข้าดูแลเอง”ชายที่อ้างว่าเป็นพ่อทูนหัวพูดสั่งมาร์คัส ฉันรู้สึกวูบๆอีกครั้ง เหมือนเหตุการ์ณชุลมุนทำนองนี้มันเคยเกิดขึ้น ฉันคุ้นกับสถานการณ์แบบนี้อย่างแปลกประหลาด แล้วน้ำตาฉันก็ไหลออกมา ความเศร้าผุดขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ ความรุ้สึกถึงการสูญเสีย
“วางใจเถอะ อลิซ เราจะทำให้ดีที่สุดอย่างเช่นทุกครั้ง แล้วพวกเราต่างเต็มใจทำเพื่อเธอ อย่าร้องไห้เลย” มาร์คัสพูดพร้อมเช็ดน้ำตาให้ฉัน คำพูดของมาร์คัสทำให้ฉันรู้สึกสงบขึ้น ฉันมองหน้ามาร์คัสแล้วพยักหน้าเหมือนรับรู้ รู้สึกวางใจและปลอดภัยเมื่ออยู่กับเค้า
 มาร์คัสพาฉันมาที่ห้องใต้หลังคา คุณย่านั่งอยู่ มีเทียนจุดอยู่เรียงราย พร้อมวงกลมที่โรยด้วยผงสีขาว ซึ่งน่าจะเป็นเกลือ แล้วก็ ของกะจุกกะจิก วางเพื่อเตรียมทำพิธี
“ข้ายังไม่พร้อมทำพิธี ยังมีอีกส่วนที่ยังไม่เรียบร้อย แต่ข้าจะเร่งมือ ด้านนอกยังยื้อได้นานเท่าไหร่”คุณย่าหันไปคุยกับมาร์คัส
“สักชั่วโมงคงไหว โชคดีที่ได้แม่มดสายน้ำตาลอย่างแอนเดรีย เมร่า โรซาลินมาช่วยด้วย พวกนางช่วยตรึงอาคมท่านได้”มาร์คัสตอบกลับพลางมองไปนอกหน้าต่างเพื่อดูสถานการณ์ภายนอก
ฉันมองลอดหน้าต่างออกไปดูบ้าง เห็นเหมือนฝูงค้างคาวตัวใหญ่บินอยู่ไกลๆพยายามจะโจมตีเข้ามา แต่ก็เข้ามาไม่ได้ เหมือนชนกับเขตอาคมของคุณย่า หลายตัวที่ดึงดันจะเข้ามา ก็โดนเผาวอดร่วงมาตายทีละตัว ด้านล่างในเขตบ้านเหล่าผู้ภักดีทั้งหลายค่อยๆกลายร่างกลับเป็นร่างจริงของตัวเอง มีทั้งหมาป่า จิ้งจอก ยักษ์โทร์ล คนแคระ คนปลา และอีกหลายสปีชี่เยอะมากจนบรรยายไม่หมด ทุกคนตั้งท่าเตรียมรบ มองออกไปภายนอกอย่างไม่ละสายตา ด้านบนมีผู้หญิง 3 คนลอยอยู่บนฟ้า กำลังร่ายเวทมนตร์ คงจะเป็นแอนเดรีย เมร่า โรซาลิน เหมือนที่มาร์คัสบอก ต้นไม้ใหญ่รอบบ้านค่อยๆงอกรากและเถาวัลย์ออกเพื่อเชื่อมกันเป็นกำแพงอีกชั้น
“นี่ทุกคนกำลังปกป้องฉันแบบไม่รักตัวกลัวตาย ฉันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ”ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง
“เราทุกคนที่นี่ตายแทนเธอได้เลยนะ”มาร์คัสพูดพร้อมมองหน้าฉันและจับมือฉันไว้แน่น
นอกเขตอาคม มีควันดำคละคลุ้งไปหมด พอควันเริ่มสลาย ก็มีกองทัพสับประหลาดตัวซีดเหมือนที่บุกมาเมื่อวาน หนึ่งในนั้นมีร่างผู้หญิงคนนึงปรากฎ แล้วนางก็ซัดลูกไฟในมือใส่เขตอาคมที่ล้อมบ้านอยู่ ตู้ม!!! รอบนี้บาเรียเริ่มมีรอยร้าวนิดหน่อย ฤทธิ์ของลูกไฟนั้นสะเทือนรุนแรงมาถึงกำแพงต้นไม้ บางส่วนถึงกับแตกแยกออกจากกัน แม่มด 3 คนเสียการทรงตัวนิดหน่อย แต่ก็กลับมาตั้งหลักได้ แล้วพยายามเชื่อมรอยแยกของเขตอาคมนั้น
ตู้มๆๆๆๆๆๆๆ! (เสียงลูกไฟซัดเข้ามาอย่างต่อเนื่อง)
“นั่นอบิเกล แม่มดสายเทา เก่งเรื่องเวทย์ครอบงำและทำลาย นางคงทำงานให้ฝั่งนั้นและคงเป็นคนที่ส่งตัวเมื่อวานเข้ามา แต่วางใจเถอะ พวกเราเอาอยู่”มาร์คัสบอกกับฉันเพราะคงเห็นสีหน้ากังวล
“ข้าพร้อมแล้ว”ย่าพูดขึ้น
ฉันเดินเข้าไปในวงกลมแล้วนอนลงโดยอัตโนมัติ ราวกับรู้ขั้นตอนดี ตอนนี้เสียงข้างนอกยังดังอย่างต่อเนื่อง แล้วคุณย่าก็ท่องคาถาร่ายมนตร์ต่อ จากนั้นก็ยกมีดขึ้นกรีดที่มือ แล้วปล่อยเลือดหยดลงตรงปากฉันน่าจะประมาณ 3 หยด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง รสสัมผัสชวนอ้วกมาก แต่จังหวะนั้นฉันขยับตัวไม่ได้
“มันจะเจ็บหน่อยนะอลิซ” ย่าพูดกับฉัน จากนั้นย่าก็ใช้มีดเล่มเดียวกันปักที่หัวใจฉันอย่างไม่ทันตัวตัว ความรู้สึกเจ็บปวด ทรมาน อึดอัด หายใจเริ่มติดขัด ทุกๆอย่างรอบตัวค่อยๆพร่าเลือน เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก็คือ “ตื่นเถิดนายหญิงอลิเซีย”
แล้วภาพก็ดับไป