นิรันดร์รัตติกาล

“ตื่นเถิดอลิเซีย”เสียงนี้ดังก้องในหัว แต่คราวนี้เป็นเสียงเรียกของผู้ชาย ฉันลืมตาและพยุงตัวแล้วเพื่อมองไปรอบๆแต่กลับพบว่าทุกๆอย่างรอบตัวกลายเป็นสีขาวไปหมด

“ที่นี่ที่ไหน? ฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง? ทุกคนหายไปไหนกันหมด คุณย่า มาร์คัส ตอนทำพิธีด้านนอกก็กำลังต่อสู้กันวุ่นวาย เท่าที่จำได้ภาพสุดท้ายคือคุณย่า เอามีดปักกลางอกเรานี่นา หรือว่าฉันตายไปแล้ว”อลิซพูดกับตัวเองพลางพยายามลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งเอามือจับที่หน้าอก แล้วสำรวจร่างกายดูว่าแผลเป็นยังไงบ้าง

“ไม่มีแผลเลย ไม่เจ็บแล้วด้วย ฉันคงตายไปแล้วจริงๆ”ระหว่างที่พึมพำกับตัวเอง อลิซก็เอามือจับที่หน้า

“เอ๊ะ! นี่มัน เลือด”อลิซเอามือเช็ดปากตัวเองอย่างตกใจ แล้วก็หยุดชะงักเพราะกลิ่นเลือดที่หอมหวลชวนลิ้มรสอย่างมาก อลิซจึงลองเอาลิ้นเลียเลือดที่นิ้วมือ

เผล่บ!“รสสัมผัสก็ไม่ได้น่าสะอิดสะเอียนแล้วแฮะ อร่อยเลยแหละ แถมกลิ่นยังหอม”อลิซยังคงเพลิดเพลินกับการดูดนิ้วมือ เขี้ยวและเล็บเริ่มงอกยาว ดวงตาเป็นสีแดงก่ำ

“ยินดีต้อนรับกลับมาครับ คุณหนู”(เสียงที่คุ้นหูดังมาจากข้างหลังอลิซ)อลิซสะดุ้งเฮือกแล้วหันกลับไปมอง

“อิไลอัส นั่นท่านเหรอ?”อลิซพยายามเพ่งมองไปตามเสียง สุดทางเดินสีขาว มีชายคนหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางอลิซ

“ท่านจริงๆด้วย อิไลอัสข้าคิดถึงท่านมาก ข้าคิดว่าคงจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว”อลิซพูดพลางวิ่งไปหาชายผู้นั้นแล้วกระโดดกอดพร้อมน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

“’งอแงเป็นเด็กเลย”อิไลอัสกอดกลับพร้อมพูดปลอบอย่างอบอุ่น

“ตอนนี้ข้าตายแล้วใช่มั๊ย ข้าจะได้มาอยู่กับท่านที่นี่ ที่นี่ดูสงบดี ข้าไม่อยากเจอความวุ่นวายอีกแล้ว”อลิซถามชายผู้นั้นอย่างตื่นเต้น

“ยังหรอก คุณหนู นี่เป็นเพียงความฝันเท่านั้น ความทรงจำท่านกำลังค่อยๆคืนมา ข้าคงเป็นความทรงจำส่วนหนึ่งที่สำคัญกับท่าน ช่างเป็นเกียรติแก่ข้าอย่างยิ่ง”ทั้งสองเดินไปคุยไปตามทางทอดยาวสีขาว ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ ทั้งสองคุยกันอย่างออกรสออกชาติ เป็นปกติของคนที่ไม่เจอกันนาน ปล่อยเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง

“ข้าคงต้องไปก่อน”อิไลอัสหยุดเดิน

“ไม่ๆๆ ท่านอย่าเพิ่งไป ข้ายังมีเรื่องอยากคุยกับท่านอีกหลายเรื่อง ไหนจะเรื่องของมาร์คัสข้ายังไม่ได้เล่าให้ท่านฟังเลย ขอเวลาข้าอีกนิด”อลิซพยายามอ้อนวอน

“คงไม่ได้หรอกคุณหนู หมดเวลาของข้าแล้ว เพียงแค่ท่านนึกถึงข้า ข้าก็ดีใจอย่างมาก ฝากท่านบอกมาร์คัสด้วยว่าข้าภูมิใจในตัวเค้ามาก เค้าคือลูกชายที่กล้าหาญ ข้ารักเค้าเสมอและตลอดไป”จากนั้นร่างของอิไลอัสค่อยๆสลายไปช้าๆ อลิซทรุดตัวลงกับพื้นพลางร้องไห้โฮ ส่วนหนึ่งของความเสียใจคงเป็นเพราะอลิซโทษตัวเองมาตลอด ว่าเธอคือต้นเหตุให้อิไลอัสต้องตาย ซึ่งมาร์คัสก็พยายามปลอบใจเธอ ว่าที่พ่อของเค้าตายไปนั้นไม่ใช่ความผิดของอลิซแต่อย่างใด พ่อของเค้าตายอย่างมีเกียรติ ได้ปกป้องสิ่งที่รัก เสียสละเพื่อรักษาพวกพ้อง แต่ถึงจะอย่างนั้น เรื่องนี้ยังคงเป็นตราบาปในจิตใจของอลิซเสมอมา

“หยุดร้องได้แล้วหน่ะยัยหนู”อลิซเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง จู่ๆก็มีประตูปรากฏขึ้นตรงหน้า ประตูนั่นแง้มอยู่นิดนึง และเสียงก็ลอดมาจากประตูบานนี้ อลิซจึงลองเปิดแล้วเดินเข้าไปข้างใน