ลมรักพัดผ่าน

ลมรักพัดผ่าน
บทที่ 02.3
เหล้าขาว
อึ้ง อึ้งไปเลยสิคะ แล้วฉันต้องทำไงต่อเนี่ย เล่นต่อไปแล้วกัน “แต่เค้าเห็นที่รักให้ผู้หญิงคนอื่นมาเกาะแกะนะ”
“ไม่ใช่นะ เค้าอธิบายได้”เอริคตามน้ำ รู้สึกขอบคุณในใจอยู่ลึกๆ
“เชื่อก็ได้”พริมาทำหน้าเข้าใจ พร้อมกับฉีกยิ้มตาหยี
“ที่รักนั่งก่อน”ชายหนุ่มประคองหญิงสาวไปนั่งอย่างอ่อนโยน ทางด้านของหญิงสาวเดรสรัดรูปคนนั้น ทำตัวไม่ถูกเมื่อทราบว่า รุ่นพี่จากมหาวิทยาลัยที่เธอออกตัวแรงมาโดยตลอดตอนอยู่ที่ต่างประเทศนั้น มีภรรยาอยู่แล้ว แถมยังกำลังจะมีลูกอีก อาย อายชะมัดเลย ไวเท่าความคิด
“งั้นมีมี่ขอตัวก่อนนะคะ”ไม่รอให้ใครอนุญาต หญิงสาวรีบสาวเท้าออกไปอย่างไวกว่าตอนเดินมาเสียอีก
“ฉันขอโทษนะคะ พอดีเข้าใจผิดนิดหน่อยน่ะค่ะ ขอตัวค่ะ”ขณะที่พริมากำลังชี้แจง มือทั้งสองก็พยายามแกะมือปลาหมึกของชายหนุ่มข้างๆเธอออก เมื่อสำเร็จพริมาก็รีบรุดตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยว”หากแต่ทางด้านของเอริคนนั้นกลับคว้าข้อมือของสาวเจ้าไว้ทันที เธอเบิกตากว้างที่ตกอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มอีกครา ที่ต่างออกไปคือเธอนั่งอยู่บนตักแกร่ง ทำให้ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในสถานการณ์ที่ล่อแหลม
“อย่าดิ้น มาคุยกันหน่อย”น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมา  ต่างกับตอนแรกลิบลับ พริมาจึงตั้งสติพยายามใจดีสู้เสือ
“คุยได้ค่ะ แต่รบกวนปล่อยด้วยค่ะ ฉันผิดฉันขอโทษคุณไปแล้ว คุณจะเอาอะไรอีก”น้ำเสียงที่ตอบกลับไป แสดงความไม่พอใจเจืออยู่เล็กน้อย ชายหนุ่มจึงยอมปล่อย
“คุณรู้จักผมเหรอ”เอริคเลิกคิ้วถามอย่างยียวน พร้อมกับเผลอสูดดมกลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของหญิงสาวเข้าไปอย่างเต็มปอด หรือจะเป็นแชมพู ไม่รู้แหละ แต่หอม
“ฉันพูดไปแล้วคุณไม่ได้ฟังเหรอ บอกว่าเข้าใจผิดไงคะ แบบว่าจำผิดคนอะไรทำนองนั้นค่ะ”พริมาพยายามอธิบายแต่เหมือนเขาไม่ได้ตั้งใจฟังเธอ มัวแต่มองหน้า
“คุณชื่ออะไร”
“พรีม  อีกอย่างนะเวลาถามหรือพูดกับใครกรุณามองหน้าด้วยนะคุณ เขาจะว่าเอาได้”เธอเอ็ดชายหนุ่มตรงหน้าที่เอาแต่จ้องหน้าอกของเธอ
“ผมไม่มองหน้าตรงไหน หน้าอก”ท้ายประโยคชายหนุ่มพูดอย่างแผ่วเบา คล้ายกับว่าละเมอ
ติ้ง
+1Messenger From Chon.
“แกอยู่ไหน ตายยังชะนี เมารึเปล่า ถ้าเมาเรียกแกร็บเด้อสาว กระเทยจะกลับละ ตกผู้ได้”
“จ้าาาาาา”
ขณะที่พริมากำลังกวาดสายตาอ่านข้อความที่เพื่อนส่งมาและตอบกลับไป เมื่อจบประโยค เธอถึงกับผงะ
“เฮ้ย  แอบดูโทรศัพท์คนอื่นเหรอ”
“เสียงตกใจแมนมาก”
“ไหนๆเพื่อนคุณก็กลับแล้ว อยู่ดื่มด้วยกันก่อนก็ได้ เพื่อนผมยังไม่มา ผมเหงา”
“จะมาเหงาอะไร คนออกจะเยอะแยะ”
“คุณกลัวผม”เขาท้าทาย พยายามหว่านล้อม คล้ายจะดูออกว่าหญิงสาวคนนี้เป็นคนที่ชอบเอาชนะ
“ฉันเนี่ยนะ น้องคะขอเหล้าขาวค่ะ”พนักงานพยักหน้ารับ ขณะที่ชายหนุ่มข้างๆเธอมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย
“คุณดื่มเป็นไหม รวงข้าวน่ะ ถ้าไม่ไหวก็ถอยซะตอนนี้”
“สบายมาก”
 
.
.
.
“อึก อึก”หญิงสาวกระดกลงคอไปไม่กี่กรึบ สติก็เริ่มพร่ามัว
“พอแล้วพรีม เมาแล้วนะ”เอริคเรียกชื่อเธออย่างสนิทสนม จังหวะเดียวกันกับเพื่อนทั้งสองมาถึงพอดี
“ไวไฟมากเอริค”นายหรือทนายนพพลเอ่ยอย่างอมรมณ์ดี
“กว่าจะมากันนะ ถ้าไอ้หมอมาฝากบอกมันด้วยว่ากูกลับละ”เอริคพูดขณะแบกพรีมไว้ที่ไหล่แกร่งของตน
“อ้าว รีบไปไหน แล้วนี่กลิ่นอะไร มึงพาน้องเขากินเหล้าขาวเหรอไอ้ชาย”เอริคไม่ได้สนใจที่เพื่อนตนถาม ขายาวเดินออกไปทางด้านหลังร้าน มุ่งไปยังลานจอดรถ
.
.
.
“ระวังหัวๆ บ้านคุณอยู่ไหน ผมจะไปส่ง”ชายหนุ่มพยายามถามคนเมา ซึ่งคำตอบที่ได้คือเสียงกรนที่ดังออกมาแทนคำตอบที่ชายหนุ่มถามออกไปเมื่อครู่ ทำให้รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นหลับไปเสียแล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้น เอริคจึงตัดสินใจพาเธอกลับคอนโดมิเนียมของตน ทันทีที่ถึงจุดหมายเขาอุ้มเธอไปที่ห้อง แล้วเปิดประตูห้องเข้าไป ภาพที่เห็นเฉกเช่นทุกวันคือเจ้าแบล็คมักจะรอเขาอยู่เสมอ วันนี้ก็เช่นกัน  แบล็คนั่งอยู่บนพรมกลางห้อง จ้องมองมาและเอียงคอเล็กน้อย คล้ายสงสัยเป็นภาพที่เอริคเอ็นดูอยู่ไม่น้อย แทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ทั้งยังไม่วายอธิบายให้เจ้าแมวอ้วนฟัง
“คนนี้ชื่อพรีม ไม่แน่อาจจะมาเป็นแม่ของแกในอนาคต” กับหลานเพื่อนแม่เขาไม่รู้ด้วยแล้วเขาจะเอาคนนี้ แบล็คทำท่าราวกับว่าเข้าใจที่เขาพูด รีบตรงเข้ามาทำจมูกฟุดฟิดใส่หญิงสาว เมื่อได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ แบล็คก็รีบถอยทัพทันที
 
 
 
จบตอน
โปรดติดตามตอนต่อไป…