ChewaChamin #เชวาชามีน [MPREG]

เรื่องเมื่อวานจบลงตรงที่ชามีนกลับขึ้นมาอาเจียนที่ห้อง อาเจียนจนหมดไส้หมดพุงแทบคลานออกมาจากห้องน้ำ ดีที่มีคนรับใช้ส่วนตัวอย่างชมพู่คอยช่วยเหลือ

เช้านี้ชามีนตื่นมาจึงรู้สึกเพลียเป็นพิเศษ อยากนอนต่อทั้งวันได้ยิ่งดีแต่ติดตรงที่มีเรียนจึงฝืนลุกไปอาบน้ำแต่งตัว ชมพู่เข้ามาจัดเตรียมอะไรไว้ให้หมดแล้ว เดินออกมาจากห้องแต่งตัวอีกทีก็มีมื้อเช้าจัดขึ้นโต๊ะตรงระเบียงรอเรียบร้อย 

"รับยาไหมคะ สีหน้าคุณหนูดูไม่ดีเลย"

"ไม่เป็นไรครับ ผมแค่เพลีย...เดี๋ยวไปหาอะไรหวาน ๆ ทานก็คงดีขึ้น"

"ค่ะ"

ทานมื้อเช้าได้ไม่มากมีความรู้สึกอยากจะอาเจียนอีกแล้วจำต้องเลื่อนถ้วยข้าวต้มออก เช็ดปากก่อนลุกเดินไปที่ประตู ชมพู่เห็นแบบนั้นจึงหยิบกระเป๋าเดินตามไปติด ๆ ดูท่าว่าวันนี้เจ้านายของเธอจะเจ็บป่วยเสียแล้ว

ขณะเดินลงบันไดชามันชะงักเท้าที่กำลังก้าวลงเมื่อเห็นตรงโถงทางเดินมีคนยืนคุยกันอยู่ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหนตะวันฉายกับผู้สืบทอดคนนั้นนั่นไง

เชวา ชัยชนะสงคราม

"โอ๊ะ! ชามีนนนนน" ตะวันฉายฉีกยิ้มสดใสหันมาร้องเรียกพลางโบกมือ 

ชามีนถอนหายใจขยับก้าวลงบันไดมาจนถึงขั้นสุดท้าย ตั้งปณิธานว่าจะไม่ยุ่งกับคนที่นี่อีกเป็นอันขาดเลยเดินผ่านคนทั้งสองแบบไม่ชายตามองหรือหยุดฟังเสียงร้องเรียกที่ดังไล่หลังสักนิด

"เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนสิชามีน"

ตะวันฉายคนดีวิ่งตามมาคว้าแขนไว้ทำให้เจ้าของชื่อต้องหันกลับไปมองอย่างช่วยไม่ได้

"นายยังโกรธอยู่อีกเหรอ" น้ำเสียงใสซื่อเอ่ยถาม

"ต้องการอะไร" ชามีนถามเสียงแข็งกลับไป

"เราไม่ได้ต้องการอะไร แค่... แค่เป็นห่วงเท่านั้นเอง"

"ไม่ต้องไปใส่ใจคนแบบนี้ก็ได้ตะวัน ฉันบอกแล้วว่ามันเสียเวลา"

ร่างสูงใหญ่เดินมาประจันหน้าพร้อมกับจ้องชามีนด้วยสายตาน่ากลัว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโดนเกลียดเข้าเต็ม ๆ

"ได้ยังไง คุณลุงสั่งให้เราสามคนไปมหาลัยด้วยกันนะครับพี่เชวา"

"แต่ดูเหมือนบางคนไม่อยากไปแถมยังทำตัวหยาบคาย"

"ชามีนก็แค่ยังโกรธอยู่ ...ไปมหาลัยด้วยกันนะชามีน"

ตะวันฉายทำเสียงอ้อนพลางจับแขนชามีนเขย่าไปมาเป็นการขอร้องกลาย ๆ หันซ้ายหันขวามองหน้าคนสองคนที่จ้องตากันไม่มีลดละ 

ขณะเดียวกันชามีนก็ข่มใจสู้ ถ้ากลัวจะปกป้องตัวเองไม่ได้ ชามีนไม่อยากเป็นคนอ่อนแอที่เอาแต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม นาทีนี้ต้องโงหัวขึ้นมาตาต่อตาฟันต่อฟัน อีกฝ่ายจะได้รู้ว่าเขาไม่ได้อยากเป็นภรรยาบ้าบอนั่น

"ผมมันไม่ดีสักอย่างหรอกครับคุณผู้สูงส่ง ...ไม่มีปัญญาหาภรรยาจนต้องจัดการแข่งขันให้คนมาแย่งชิงตำแหน่งกัน คุณก็ต้องใจเขาใจเราหน่อยสิ ผมจากบ้านมาแทนที่จะสงสารแต่ดูตระกูลคุณปฏิบัติกับผม เฮ้อ! ไม่ทราบว่าอันนี้เรียกว่าหยาบคายกว่ารึเปล่า" ชามีนร่ายยาวใส่จนคนฟังหน้าชา 

เชวาจับจ้องคนตัวเล็กกว่า ใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเจ้าปราณีตปั้นรังสรรค์เป็นผลงานชิ้นเอกเรียบนิ่งติดถมึงทึงเล็กน้อยซึ่งจริง ๆ แล้วไม่พอใจอย่างแรง 

กระนั้นก็สวนกลับไปไม่ได้เพราะสิ่งที่คนตรงหน้าพูดเป็นความจริง หากแต่เรื่องการแข่งขันเขาไม่ได้เห็นด้วยและทักท้วงตลอด แน่นอนว่าคนเป็นผู้นำตระกูลไม่ฟังรวมทั้งคนอื่น ๆ ก็เห็นดีเห็นงาม

"ไม่เอาน่า อย่าเป็นแบบนี้กันสิ" ตะวันฉายรับรู้ถึงบรรยากาศตึงเครียด สองคนนี้เหมือนกำลังฟาดฟันสายฟ้าใส่กันทางสายตา

"เอาเป็นว่าผมจะอยู่ที่นี่จนครบกำหนดโดยไม่รบกวนใจใคร อ้อ! แล้วก็สบายใจได้ผมไม่มีทางพิศวาสจนอยากเป็นภรรยาของคุณหรอก จะเจียมตัวให้มาก ๆ แล้วกันนะครับตามประสาคนอัปลักษณ์น่ารังเกียจ"

ชามีนไม่เคยพูดยาวเยียดแบบนี้มาก่อนแต่พอได้พูดแล้วหัวสมองมันโล่งดีจริง ๆ จนอยากพูดทำนองนี้กับครอบครัวบ้างจะได้ไม่มีอะไรต้องค้างคาใจกันอีก

.

.

.

ด้วยความเป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่มีค่าเทอมแพงหูฉี่ทำให้ไม่เคร่งเรื่องกิจกรรมเท่ามหาวิทยาลัยอื่น ปีหนึ่งอย่างชามีนจึงไม่ต้องวุ่นวายกับการรับน้อง มีเวลาเที่ยวเล่นหลังเลิกเรียนกับเพื่อนฝูงที่วันนี้สัญญากันเอาไว้ว่าจะเลี้ยงโรตี

"กินเท่าไรก็ได้ใช่ป่ะ" รุ่งอรุณจอมตะกละเอ่ยถามพร้อมกอดคอเพื่อนซึ้ที่วันนี้เป็นเจ้ามือขณะเดินเข้ามาในซอยเล็ก ๆ ข้างมหาวิทยาลัย

"อื้ม จัดไปไม่อั้น" ชามันยกยิ้มพลางยักคิ้ว เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาเพราะได้เงินเดือนสองทาง จากพ่อด้วยแล้วก็จากตระกูลชัยชนะสงครามด้วย

นายน้อยแห่งตระกูลกะรัตเพชรยิ้มกริ่มมีความสุขที่วันนี้เงินในกระเป๋าไม่ต้องกระเด็นออกไปสักบาท

"ดู ๆ เว่อร์มากกกก รวยเป็นพันล้านแต่มีรสนิยมชอบกินของฟรี จิ๊! รู้ถึงไหนอายถึงนั่น" ปรางทองเอือมระอากับนิสัยของรุ่งอรุณแต่บางมุมมันก็น่าเอ็นดูถึงได้ด่าแบบไม่จริงจัง

"แล้วแกจะมาทุกข์ร้อนอะไรกับเราไม่ทราบ คนจ่ายอย่างชามีนยังไม่เห็นบ่นเลย" นายน้อยจากกะรัตเพชรย่นจมูกใส่เพื่อนสาวอย่างนึกรำคาญ

"ก็มันเว่อร์เกินไง" ปรางทองเองก็ไม่คิดยอมแพ้

"ไม่เอาน่าทั้งสองคน ทำไมชอบเถียงกันอยู่เรื่อยเลย" ชามีนเลยต้องเป็นฝ่ายห้ามทัพเพราะถ้าไม่ห้ามก็จะเถียงกันไปตลอดทาง

"ปรางน่ะชอบว่าเรา" หน้างอกอดอ้อนกรรมการที่ตัวสูงเท่ากัน รุ่งอรุณจะเจ้าเนื้อกว่าหน่อยตามประสาคนชอบกิน

"ก็แกชอบทำตัวโอเว่อร์ น่าอายจะตาย" ปรางทองก็พูดตรงจนน่ากลัว

"จุ๊ ๆ พอแล้วน่า" ชามีนคว้ามือเพื่อนสาวมาจับจูงเดินไปด้วยกัน ส่วนอีกข้างก็กอดเอวรุ่งอรุณให้รู้ว่ารักเท่ากันนะอย่าน้อยใจ

ขอบคุณโชคชะตาที่อย่างน้อยก็ยอมให้เขามีสองคนนี้ที่พอพักใจได้ เผลอ ๆ พึ่งพาได้มากกว่าครอบครัวด้วยซ้ำ

>>>>>>>>>>>>>>>

อ่านตอนใหม่ ๆ ได้ที่ ธัญวลัย, เด็กดี, readAwrite, และ fictionlog เด้อพี่น้อง //อัพล่าสุดซีซั่น 2 ตอนที่ 15 แล้วจ้าาา