ChewaChamin #เชวาชามีน [MPREG]

 
"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู ดิฉันชื่อชมพูู่ จะมาเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของคุณ"
 
ยังไม่ทันขยับลงจากเตียงเพียงแค่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นคนรับใช้สาวยืนอยู่ด้านข้างเตียง ใบหน้าของเธอเรียบนิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ
 
ชามีนจึงลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ตาไล่ความพร่ามัว คืนแรกผ่านไปด้วยดีไม่มีปัญหา เตียงนุ่มนอนหลับสบายไร้ที่ติ แถมอากาศเช้านี้ยังแจ่มใส อาจเป็นเพราะไม่ต้องตื่นมาเจอกับบรรยากาศเดิม ๆ เลยทำให้หายใจหายคอโล่งขึ้น
 
"ครับ ฝากตัวด้วย"
 
"ดิฉันเตรียมน้ำอุ่นใส่อ่างไว้ให้เรียบร้อยรวมถึงชุดที่จะใส่วันนี้แขวนอยู่ราวในห้องแต่งตัว" เป็นราวอันเล็กตั้งอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าเพื่อให้ผู้เป็นเจ้านายหยิบมาสวมได้ง่าย
 
"แทนตัวเองว่าพี่ก็ได้ครับผมไม่ถือ แล้วก็วันนี้ผมมีเรียนตอนเก้าโมง ต้องใส่ชุดนักศึกษาครับ"
 
"เดี๋ยวจะรีบไปเตรียมให้ใหม่ค่ะ แล้วก็ถ้าไม่เป็นการรบกวนดิฉันขอตารางประจำวันแบบคร่าว ๆ เพื่อที่จะได้ตระเตรียมไว้ให้อย่างถูกต้อง" เธอพูดแค่นั้นแล้วเดินไปที่ห้องแต่งตัว ไม่รอให้เขาได้อ้าปากตอบ ชามีนส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจก่อนขยับลงจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำ
 
ห้องพักสำหรับผู้แข่งขันนั้นกว้างขวางหรูหรา ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นลักซ์ชัวรีโทนสีขาวส่วนห้องน้ำเป็นลายหินอ่อนสวยสะดุดตาต่างจากห้องนอนที่บ้านลิบลับ
 
มีเวลาเหลือเฟือที่จะนอนแช่น้ำในอ่าง หลับตาลงปลดปล่อยความคิดมากมายให้ไหลออกไปจากสมอง ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนอะไรทั้งนั้น แถมอยู่ที่นี่ยังได้เงินประจำเดือนมากกว่าที่ที่บ้านให้หลายเท่า 
 
ระยะเวลาการอยู่ไม่เกินหกเดือน ที่นานเพราะต้องการให้แน่ใจว่าผู้เข้าแข่งขันจากสองตระกูลเรียนรู้และแสดงศักยภาพออกมาจนหมดแล้ว เพราะยิ่งอยู่นานยิ่งเห็นอะไรมากมายง่ายต่อการตัดสินใจโหวต ...คนที่โหวตก็จะเป็นสมาชิกของตระกูลนั่นเอง
 
"อาหารเช้าจัดขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะคุณหนู" หลังจากแต่งตัวเสร็จพอเดินออกมาก็เจอคนรับใช้ประจำตัวยืนรออยู่ เธอผายมือไปยังโต๊ะที่ตั้งอยู่ตรงระเบียง
 
"ขอบคุณนะครับ"
 
เอาโทรศัพท์มือถือมากดเช็คดู คาดหวังเล็ก ๆ ว่าครอบครัวจะแสดงความห่วงใยด้วยการส่งข้อความมาหา ให้กำลังใจหรือแค่คำสั้น ๆ ก็ยังดี ...แต่กลับไม่มีใครส่งมาเลย 
 
ชามีนรู้ดีว่าทุกคนมีแชทกลุ่มอีกหนึ่งแชทที่ไม่มีเขาอยู่ในนั้น ถูกกีดกันเพียงเพราะเกิดเป็นลูกคนกลางที่ไม่ได้เรื่อง ซึ่งมันก็ตลกดีที่ทุกคนมีความคิดกันแบบนั้น อย่างว่าล่ะ...พี่สาวหน้าตาดี เก่งเรื่องวิชาการ ฉลาดหลักแหลม น้องชายเองก็หล่อแถมยังเก่งกีฬา เห็นว่าอยากเป็นนักแสดงด้วย
 
ส่วนคนกลางอย่างเขามีความสามารถแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ สมกับตำแหน่งนั่นแหละนะ ช่วยไม่ได้ที่หัวของเขาออกไปทางอยากทำฟาร์มมากกว่า อนาคตหากเรียนจบจะซื้อที่ดินสักผืนเพื่อสร้างฟาร์มในฝันขึ้นมา ทุกวันนี้ใช้จ่ายอย่างประหยัดราวกับไม่มีจะกิน เน้นเก็บเงินอย่างเดียว
 
 
 
เวลาจะไปไหนที่นี่ก็มีคนคอยขับรถรับส่ง ไม่พอแค่นั้นยังมีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วยอีกหนึ่งคน คนรับใช้ประจำตัวก็มีความกระตือรือร้นในการทำหน้าที่ เดินถือกระเป๋าตามมาส่งถึงรถยนต์
 
ปกติมามหาวิทยาลัยแทบจะไร้ตัวตนไม่ต่างจากที่บ้าน แต่พอเรื่องที่เขาได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในผู้แข่งขันแพร่กระจายออกไปไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็มีแต่คนจับจ้อง ชามีนไม่แปลกใจเลยสักนิดเพราะทั้งหญิงสาวและชายหนุ่มจากตระกูลมากมายล้วนอยากได้รับเลือกกันทั้งนั้น
 
"ชามีน! ทางนี้"
 
เห็นเพื่อนสาวโบกมือหยอย ๆ พลางร้องเรียกจึงสาวเท้าเดินตรงไปหา
 
"ทำไมถึงมานั่งอยู่มุมนี้ล่ะ" เสียงนุ่มติดแหบเล็กน้อยเอ่ยถาม
 
"มีคนแย่งที่ประจำของพวกเราไปน่ะสิ ไม่อยากมีปัญหาก็เลยย้ายมานั่งนี่แทน" ปรางทองว่าพลางทำหน้ายับยุ่งไม่พอใจ ด้านหลังของเธอมีบอดี้การ์ดยืนอยู่ ถ้าแบบนี้ให้เข้าใจได้เลยว่ามีคู่หมั้นแล้วส่วนของชามีนนั้นคือข้อยกเว้น
 
"แล้วอรุณไปไหน ทำไมเห็นแต่กระเป๋า" ถามถึงเพื่อนอีกคน
 
"โดนพี่ธาราลากไปคุย"
 
"ไหนว่าเลิกชอบแล้วไง"
 
"อีกฝ่ายดันเกิดความรู้สึกดีขึ้นมาน่ะสิ"
 
"อ้าว! เป็นงั้นไป"
 
เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ชามีนไม่ค่อยเข้าใจ รับฟังแล้วปล่อยให้เป็นเรื่องของคนอื่นเหมือนเดิม
 
"มาพูดเรื่องของแกดีกว่า" เพื่อนสาวแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ทั้งอยากรู้อยากแซวจนคันปากยุบยิบ
 
"เรื่องอะไร" ชามีนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
 
"แหม ดูทำหน้าใสซื่อเข้าสิ"
 
"?"
 
"ก็เรื่องที่แกได้รับเลือกเป็นผู้แข่งขันไงเล่า! เขาคุยกันให้ทั่วไปหมด"
 
"อ่อ..."
 
"อีกฝ่ายเป็นลูกชายคนเล็กจากตระกูลสหพลเกษม แกคิดว่าจะเอาชนะได้เปล่า"
 
"ไม่ได้อะ แล้วก็ไม่คิดแข่งด้วย"
 
อีกฝ่ายหน้าตาหล่อละมุนออกไปทางสวยเสียด้วยซ้ำ ว่ากันว่าเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าสวยที่สุด ต่อให้ไม่มีรอยแผลเป็นที่ใบหน้าและลำคอชามีนก็เทียบไม่ติดอยู่ดี และทั้งผู้สืบทอดทั้งคู่แข่งคนนั้นต่างก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยแห่งนี้เช่นกัน โอกาสพบหน้ามีแน่ ๆ แต่ชามีนไม่อยากเจอเลยไม่ว่าจะใครก็ตาม
 
 
 
12 : 20 น.
 
ร้านอาหารข้างมหาวิทยาลัย
 
"สรุปแกก็ให้โอกาสเขาว่างั้น?"
 
"อือ"
 
"อะไรเนี่ยอรุณ เฮ้อ~ ไม่ได้เรื่องเล้ยยยย"
 
"ก็พี่เขาน่าสงสารนี่"
 
"ตลก! ถ้าสภาพนั้นน่าสงสาร สภาพอย่างแกก็ร่อแร่เต็มที"
 
"ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย"
 
"ขนาดนั้นนั่นแหละ!"
 
ชามีนนั่งฟังเพื่อนสองคนเถียงกันไปมาขณะที่ตัวเองเอร็ดอร่อยกับอาหารตรงหน้าในหัวก็คิดว่าจะทำอะไรดีหลังจากนี้ ขอให้คนรับใช้พาสำรวจดีไหม หัวหน้าพ่อบ้านบอกว่าถ้าตรงส่วนไหนที่ไม่ได้มีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าอนุญาตให้เข้าได้
 
"กินเสร็จแล้วไปต่อที่คาเฟ่พี่ดาวกันป่ะ ไม่สิ...จริง ๆ เราจองห้องส่วนตัวเอาไว้ ไปกินขนมแล้วนอนเกลือกกลิ้งเล่นกันดีกว่า ไหน ๆ บ่ายนี้ก็ไม่มีเรียน" ปรางทองชวน
 
"โอเค เยี่ยมเลยเพื่อนรัก" รุ่งอรุณยกนิ้วโป้งให้อย่างชอบใจ
 
"แล้วแกล่ะชามีน"
 
"ขอบาย มีเรื่องที่ต้องทำแล้วน่ะ"
 
"เสียดาย อยากให้ไปด้วยกันอ่าาาา" ปรางทองครวญคราง
 
"พรุ่งนี้แล้วกัน เดี๋ยวเลี้ยงโรตีร้านพี่เทอม" 
 
"ลาภปาก ตามนั้นเลยชามีนเพื่อนสุดที่รักของเรา" รุ่งอรุณกอดรัดบอกรักไปเรื่อยจนน่าหมั่นไส้
 
"พอของฟรีละตาวาวเลยนะ" ปรางทองเบะปากใส่ หมอนี่ไหลไปเรื่อยเสียจริง
 
"ฮ่า ๆ ๆ ก็ของชอบนี้หว่า" รุ่งอรุณหัวเราะปากกว้างอย่างอารมณ์ดี
 
คาแรกเตอร์เพื่อนรักทั้งสองของชามีนต่างกันอย่างสิ้นเชิง ปรางทองสวยแบบร้ายกาจ ขนาดนั่งเฉย ๆ คนยังมองว่าหยิ่งแถมยังเป็นคนพูดตรงเลยดูแรง ไว้ตัวไม่ชอบเปิดใจให้ใคร ขณะที่รุ่งอรุณเป็นคนเฟรนลี่สุด ๆ พูดคุยได้กับทุกคน สดใสร่าเริง ยิ้มง่ายหัวเราะเก่ง เพราะเป็นลูกชายเพียงคนเดียวเลยได้รับความรักจากครอบครัวมาอย่างล้นหลาม
 
"งั้นแยกกันตรงนี้เลยเนาะ" ปรางทองว่า
 
"อื้อ เจอกันพรุ่งนี้นะทั้งสองคน" ชามีนโบกมือลาเพื่อนพ้อง
 
"กลับดี ๆ น้าาาา ขอให้โชคดีมีชัยในศึกครั้งนี้" รุ่งอรุณยิ้มตาหยีเอาใจช่วยเพื่อนรักสุดชีวิต
 
ชามีนยกยิ้มพลางส่ายหน้า ขอให้ชีวิตหลังจากนี้ราบรื่นไปด้วยดีน่าจะดีกว่า อย่าได้มีพวกบ้าบอมาก่อกวนเลย
 
 
 
 
>>>>>>>>>>>