ChewaChamin #เชวาชามีน [MPREG]

 

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู ดิฉันชื่อชมพูู่ จะมาเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของคุณ"

 

ยังไม่ทันขยับลงจากเตียงเพียงแค่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นคนรับใช้สาวยืนอยู่ด้านข้างเตียง ใบหน้าของเธอเรียบนิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ

 

ชามีนจึงลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ตาไล่ความพร่ามัว คืนแรกผ่านไปด้วยดีไม่มีปัญหา เตียงนุ่มนอนหลับสบายไร้ที่ติ แถมอากาศเช้านี้ยังแจ่มใส อาจเป็นเพราะไม่ต้องตื่นมาเจอกับบรรยากาศเดิม ๆ เลยทำให้หายใจหายคอโล่งขึ้น

 

"ครับ ฝากตัวด้วย"

 

"ดิฉันเตรียมน้ำอุ่นใส่อ่างไว้ให้เรียบร้อยรวมถึงชุดที่จะใส่วันนี้แขวนอยู่ราวในห้องแต่งตัว" เป็นราวอันเล็กตั้งอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าเพื่อให้ผู้เป็นเจ้านายหยิบมาสวมได้ง่าย

 

"แทนตัวเองว่าพี่ก็ได้ครับผมไม่ถือ แล้วก็วันนี้ผมมีเรียนตอนเก้าโมง ต้องใส่ชุดนักศึกษาครับ"

 

"เดี๋ยวจะรีบไปเตรียมให้ใหม่ค่ะ แล้วก็ถ้าไม่เป็นการรบกวนดิฉันขอตารางประจำวันแบบคร่าว ๆ เพื่อที่จะได้ตระเตรียมไว้ให้อย่างถูกต้อง" เธอพูดแค่นั้นแล้วเดินไปที่ห้องแต่งตัว ไม่รอให้เขาได้อ้าปากตอบ ชามีนส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจก่อนขยับลงจากเตียงเดินตรงไปยังห้องน้ำ

 

ห้องพักสำหรับผู้แข่งขันนั้นกว้างขวางหรูหรา ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นลักซ์ชัวรีโทนสีขาวส่วนห้องน้ำเป็นลายหินอ่อนสวยสะดุดตาต่างจากห้องนอนที่บ้านลิบลับ

 

มีเวลาเหลือเฟือที่จะนอนแช่น้ำในอ่าง หลับตาลงปลดปล่อยความคิดมากมายให้ไหลออกไปจากสมอง ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนอะไรทั้งนั้น แถมอยู่ที่นี่ยังได้เงินประจำเดือนมากกว่าที่ที่บ้านให้หลายเท่า 

 

ระยะเวลาการอยู่ไม่เกินหกเดือน ที่นานเพราะต้องการให้แน่ใจว่าผู้เข้าแข่งขันจากสองตระกูลเรียนรู้และแสดงศักยภาพออกมาจนหมดแล้ว เพราะยิ่งอยู่นานยิ่งเห็นอะไรมากมายง่ายต่อการตัดสินใจโหวต ...คนที่โหวตก็จะเป็นสมาชิกของตระกูลนั่นเอง

 

"อาหารเช้าจัดขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะคุณหนู" หลังจากแต่งตัวเสร็จพอเดินออกมาก็เจอคนรับใช้ประจำตัวยืนรออยู่ เธอผายมือไปยังโต๊ะที่ตั้งอยู่ตรงระเบียง

 

"ขอบคุณนะครับ"

 

เอาโทรศัพท์มือถือมากดเช็คดู คาดหวังเล็ก ๆ ว่าครอบครัวจะแสดงความห่วงใยด้วยการส่งข้อความมาหา ให้กำลังใจหรือแค่คำสั้น ๆ ก็ยังดี ...แต่กลับไม่มีใครส่งมาเลย 

 

ชามีนรู้ดีว่าทุกคนมีแชทกลุ่มอีกหนึ่งแชทที่ไม่มีเขาอยู่ในนั้น ถูกกีดกันเพียงเพราะเกิดเป็นลูกคนกลางที่ไม่ได้เรื่อง ซึ่งมันก็ตลกดีที่ทุกคนมีความคิดกันแบบนั้น อย่างว่าล่ะ...พี่สาวหน้าตาดี เก่งเรื่องวิชาการ ฉลาดหลักแหลม น้องชายเองก็หล่อแถมยังเก่งกีฬา เห็นว่าอยากเป็นนักแสดงด้วย

 

ส่วนคนกลางอย่างเขามีความสามารถแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ สมกับตำแหน่งนั่นแหละนะ ช่วยไม่ได้ที่หัวของเขาออกไปทางอยากทำฟาร์มมากกว่า อนาคตหากเรียนจบจะซื้อที่ดินสักผืนเพื่อสร้างฟาร์มในฝันขึ้นมา ทุกวันนี้ใช้จ่ายอย่างประหยัดราวกับไม่มีจะกิน เน้นเก็บเงินอย่างเดียว

 

 

 

เวลาจะไปไหนที่นี่ก็มีคนคอยขับรถรับส่ง ไม่พอแค่นั้นยังมีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วยอีกหนึ่งคน คนรับใช้ประจำตัวก็มีความกระตือรือร้นในการทำหน้าที่ เดินถือกระเป๋าตามมาส่งถึงรถยนต์

 

ปกติมามหาวิทยาลัยแทบจะไร้ตัวตนไม่ต่างจากที่บ้าน แต่พอเรื่องที่เขาได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในผู้แข่งขันแพร่กระจายออกไปไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็มีแต่คนจับจ้อง ชามีนไม่แปลกใจเลยสักนิดเพราะทั้งหญิงสาวและชายหนุ่มจากตระกูลมากมายล้วนอยากได้รับเลือกกันทั้งนั้น

 

"ชามีน! ทางนี้"

 

เห็นเพื่อนสาวโบกมือหยอย ๆ พลางร้องเรียกจึงสาวเท้าเดินตรงไปหา

 

"ทำไมถึงมานั่งอยู่มุมนี้ล่ะ" เสียงนุ่มติดแหบเล็กน้อยเอ่ยถาม

 

"มีคนแย่งที่ประจำของพวกเราไปน่ะสิ ไม่อยากมีปัญหาก็เลยย้ายมานั่งนี่แทน" ปรางทองว่าพลางทำหน้ายับยุ่งไม่พอใจ ด้านหลังของเธอมีบอดี้การ์ดยืนอยู่ ถ้าแบบนี้ให้เข้าใจได้เลยว่ามีคู่หมั้นแล้วส่วนของชามีนนั้นคือข้อยกเว้น

 

"แล้วอรุณไปไหน ทำไมเห็นแต่กระเป๋า" ถามถึงเพื่อนอีกคน

 

"โดนพี่ธาราลากไปคุย"

 

"ไหนว่าเลิกชอบแล้วไง"

 

"อีกฝ่ายดันเกิดความรู้สึกดีขึ้นมาน่ะสิ"

 

"อ้าว! เป็นงั้นไป"

 

เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ชามีนไม่ค่อยเข้าใจ รับฟังแล้วปล่อยให้เป็นเรื่องของคนอื่นเหมือนเดิม

 

"มาพูดเรื่องของแกดีกว่า" เพื่อนสาวแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ทั้งอยากรู้อยากแซวจนคันปากยุบยิบ

 

"เรื่องอะไร" ชามีนเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย

 

"แหม ดูทำหน้าใสซื่อเข้าสิ"

 

"?"

 

"ก็เรื่องที่แกได้รับเลือกเป็นผู้แข่งขันไงเล่า! เขาคุยกันให้ทั่วไปหมด"

 

"อ่อ..."

 

"อีกฝ่ายเป็นลูกชายคนเล็กจากตระกูลสหพลเกษม แกคิดว่าจะเอาชนะได้เปล่า"

 

"ไม่ได้อะ แล้วก็ไม่คิดแข่งด้วย"

 

อีกฝ่ายหน้าตาหล่อละมุนออกไปทางสวยเสียด้วยซ้ำ ว่ากันว่าเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าสวยที่สุด ต่อให้ไม่มีรอยแผลเป็นที่ใบหน้าและลำคอชามีนก็เทียบไม่ติดอยู่ดี และทั้งผู้สืบทอดทั้งคู่แข่งคนนั้นต่างก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยแห่งนี้เช่นกัน โอกาสพบหน้ามีแน่ ๆ แต่ชามีนไม่อยากเจอเลยไม่ว่าจะใครก็ตาม

 

 

 

12 : 20 น.

 

ร้านอาหารข้างมหาวิทยาลัย

 

"สรุปแกก็ให้โอกาสเขาว่างั้น?"

 

"อือ"

 

"อะไรเนี่ยอรุณ เฮ้อ~ ไม่ได้เรื่องเล้ยยยย"

 

"ก็พี่เขาน่าสงสารนี่"

 

"ตลก! ถ้าสภาพนั้นน่าสงสาร สภาพอย่างแกก็ร่อแร่เต็มที"

 

"ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย"

 

"ขนาดนั้นนั่นแหละ!"

 

ชามีนนั่งฟังเพื่อนสองคนเถียงกันไปมาขณะที่ตัวเองเอร็ดอร่อยกับอาหารตรงหน้าในหัวก็คิดว่าจะทำอะไรดีหลังจากนี้ ขอให้คนรับใช้พาสำรวจดีไหม หัวหน้าพ่อบ้านบอกว่าถ้าตรงส่วนไหนที่ไม่ได้มีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าอนุญาตให้เข้าได้

 

"กินเสร็จแล้วไปต่อที่คาเฟ่พี่ดาวกันป่ะ ไม่สิ...จริง ๆ เราจองห้องส่วนตัวเอาไว้ ไปกินขนมแล้วนอนเกลือกกลิ้งเล่นกันดีกว่า ไหน ๆ บ่ายนี้ก็ไม่มีเรียน" ปรางทองชวน

 

"โอเค เยี่ยมเลยเพื่อนรัก" รุ่งอรุณยกนิ้วโป้งให้อย่างชอบใจ

 

"แล้วแกล่ะชามีน"

 

"ขอบาย มีเรื่องที่ต้องทำแล้วน่ะ"

 

"เสียดาย อยากให้ไปด้วยกันอ่าาาา" ปรางทองครวญคราง

 

"พรุ่งนี้แล้วกัน เดี๋ยวเลี้ยงโรตีร้านพี่เทอม" 

 

"ลาภปาก ตามนั้นเลยชามีนเพื่อนสุดที่รักของเรา" รุ่งอรุณกอดรัดบอกรักไปเรื่อยจนน่าหมั่นไส้

 

"พอของฟรีละตาวาวเลยนะ" ปรางทองเบะปากใส่ หมอนี่ไหลไปเรื่อยเสียจริง

 

"ฮ่า ๆ ๆ ก็ของชอบนี้หว่า" รุ่งอรุณหัวเราะปากกว้างอย่างอารมณ์ดี

 

คาแรกเตอร์เพื่อนรักทั้งสองของชามีนต่างกันอย่างสิ้นเชิง ปรางทองสวยแบบร้ายกาจ ขนาดนั่งเฉย ๆ คนยังมองว่าหยิ่งแถมยังเป็นคนพูดตรงเลยดูแรง ไว้ตัวไม่ชอบเปิดใจให้ใคร ขณะที่รุ่งอรุณเป็นคนเฟรนลี่สุด ๆ พูดคุยได้กับทุกคน สดใสร่าเริง ยิ้มง่ายหัวเราะเก่ง เพราะเป็นลูกชายเพียงคนเดียวเลยได้รับความรักจากครอบครัวมาอย่างล้นหลาม

 

"งั้นแยกกันตรงนี้เลยเนาะ" ปรางทองว่า

 

"อื้อ เจอกันพรุ่งนี้นะทั้งสองคน" ชามีนโบกมือลาเพื่อนพ้อง

 

"กลับดี ๆ น้าาาา ขอให้โชคดีมีชัยในศึกครั้งนี้" รุ่งอรุณยิ้มตาหยีเอาใจช่วยเพื่อนรักสุดชีวิต

 

ชามีนยกยิ้มพลางส่ายหน้า ขอให้ชีวิตหลังจากนี้ราบรื่นไปด้วยดีน่าจะดีกว่า อย่าได้มีพวกบ้าบอมาก่อกวนเลย

 

 

 

 

>>>>>>>>>>>