อาจารย์สุดที่รัก

“ฝ่าบาททรงเสด็จมาแล้ว“

ขณะที่ฮองเฮาและลูกสาวของเธอ หลินลู่ซิง กําลังรับประทานอาหาร หลินถังเห้า หรือฮองเต้ ได้เสด็จกลับมายังวัง

“ท่านพ่อเหนื่อยหรือไม่ กลับค่ำปานนี้ ราชการหนักหรือ“

”มีเรื่องที่ต้องเตรียมมากโข มะรืนนี้เราจะเดินทางไปแคว้นต้าโต่ว”

“ท่านพ่อจะไปเพราะเหตุอันใด”

“หาใช่แค่ข้าไป เจ้าก็จะต้องไปด้วย”

“ทําไมหรือ”

“ข้าจะให้เจ้าไปดูตัวกับองค์ชาย เหวินเจี๋ย”

ทั้งฮองเฮาและหลินลู่ซิงต่างแสดงท่าทางตกใจจากสิ่งที่หลินถังเห้าพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่จริงจังอย่างมาก

“เหวินเจี๋ย ข้าเหมือนจะเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามขององค์ชายผู้นี้ ว่าทั้งเก่งกาจและรูปลักษณ์สง่างามดั่งเทพบุตรเชียว“

หลินลู่ซิงหลังจากที่ได้ยินคําพูดของแม่ ก็ตาลุกวาวพลันหันไปสบตากับคนรับใช้ของตัวเอง

”รบไม่รู้พ่าย นี่คือเหล่าทหารต่างพากันเรียกเหวินเจี๋ยกันแบบนั้น…ว่าแต่หลินหว่านหงไปไหนหรือใยไม่มารับประทานอาหาร“

ขณะที่กําลังพูดคุยหลินถังเห้าก็สังเกตุว่าหลินหลินไม่อยู่ที่วัง หลังจากเงียบกันสักพัก หลินหลินก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีที่เหน็ดเหนื่อยเนื้อตัวมอมแมม

“เกิดอะไรขึ้น เจ้าไปทําอะไรมา โทรมเช่นนี้”

“สกปรก ยังกล้าเดินเข้ามาในห้องอาหาร“

หลินลู่ซิงมองหลินหลินด้วยสายตาที่เหยียดหยามพร้อมปล่อยคํากล่าวว่าใส่หลินหลินอย่างรุนแรง

“หยุดได้แล้วเจ้า ส่วนเจ้าไปอาบน้ำอาบท่าแล้วมากินข้าวเถิด”

“ข้ากินกับพวกลุงชาวนามาแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ! ชาวนารึ ทําไมถึงได้ไปกินกับพวกมัน ไปนาด้วยเหตุใด”

หลินถังเห้าได้ยินที่หลินหลินบอกถึงกับตกใจและกล่าวออกมาด้วยวาจาที่เสียงดังกังวานไปทั้งวัง หลินหลินพลันไปมองทางฮองเฮาเพื่อเป็นคําตอบแก้ท่านพ่อว่านางเป็นคนสั่งไป

“เหตุใดหรือถึงได้สั่งลูกไปที่นา”

“ก็นางทําตัวก้าวร้าว กล่าวว่าร้ายข้าว่าจะจ้องแต่ทารุณนาง ข้าเลยทําโทษเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่นางทําตัวอย่างกับข้าสั่งให้ไปกัดกับหมามายังไงยังงั้น”

“พอได้แล้ว ยืนบื้ออยู่ใย รีบไปอาบน้ำอาบน้ำอาบท่า“

”…เจ้าค่ะ“

หลังจากมีปากเสียงกันยกใหญ่ หลินถังเห้าก็หยุดการสนทนาด้วยน้ำเสียงและหน้าตาที่ละเหี่ยใจ

แคว้นใหญ่ต้าโต่ว

”ข้ามิได้อยากจะดูตัวกับแม่สาวใดทั้งนั้นท่านพ่อ“

”มันเป็นการผูกมิตรเอาไว้ แคว้นจินหลงเจ้าก็รู้ว่าเราทําการค้าขายกันมาอย่างยาวนาน“

”แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้าที่ต้องต้องแต่งงานกับนาง“

”เอ๊ะไอนี่ ข้าว่าอย่างไรก็ว่าแบบนั้นสิวะ จะถามเอาอะไร ข้ามิเปลี่ยนใจและเจ้าก็ต้องแต่งงานกับนางเสีย“

“ท่านพ่อ!”

เหวินเจี๋ยและฮองเต้แห่งแคว้นต้าโต่วกําลังถกเถียงกันยกใหญ่ หลังจากเหวินเจี๋ยพูด ฮองเต้ก็หันหน้าหนีไม่มีท่าทีจะรับฟังอะไรอีก เหวินเจี๋ยโกรธอย่างมากรีบลุกขึ้นและเดินตึงตังออกจากพระราชวังไป

  ณ จวนแม่ทัพของเหวินเจี๋ย

“เพราะเหตุใดวะข้าไม่เข้าใจจริงๆ เจ้ารู้หรือไม่ เสี่ยวอ้าว”

“ข้าคิดว่าท่านฮองเต้คงอยากเป็นหนึ่งเดียวกับแคว้นจินหลงหนะขอรับ”

“เห้อะ ถ้าหากการเป็นมิตรมันต้องลําบากใจข้าขนาดนี้ ยกทัพไปตีจินหลงให้พ่ายเลยดีหรือไม่”

“อย่าคิดเช่นนั้นเลยขอรับ ด้วยเหตุผลเช่นนั้นแคว้นของเราและท่านฮองเต้จะเสื่อมเสียชื่อนะขอรับ”

“แล้วเอ็งจะให้ข้าทําอย่างไรวะ แต่งงาน!”

“ข้าก็มิรู้ขอรับ”

“เอ็งรู้อะไรบ้างวะ ไสหัวออกไปให้พ้นๆหน้าข้าไปตอนนี้”

ถึงจวน เหวินเจี๋ยก็ซักถามข้ารับใช้พาลตะหวาดตะคอกใส่ด้วยอารมณ์ที่ดุร้ายเป็นอย่างมากและเสียใจไปในคราเดียวกัน

   จวนจนถึงวันที่ต้องเดินทางไปยังแคว้นต้าโต่ว

“งดงามราวกับนางฟ้าลงมาจุติจริงๆลูกสาวของแม่”

“ท่านแม่ก็พูดไปนั้นเจ้าคะ”

ทั้งสองแม่ลูกชมเชยกันเสร็จจึงเดินขึ้นรถม้าไป

“หลินหว่านหง! นี่มึงมาด้วยรึจะไปทําไม”

“ใจคอเจ้าจะให้น้องเจ้าอยู่วังคนเดียวรึ หลินลู่ซิง ไป! เดินทางได้แล้ว“

หลินหลินไม่แสดงท่าทีตอบต่อและหันมองออกหน้าต่างไป หลังจากหลินถังเห้าดุลูกสาวก็ตะโกนบอกให้พลขับรถม้าเริ่มเดินทาง ขณะนี้ ฮองเต้แห่งแคว้นจินหลงและครอบครัว กําลังเดินทางไปสู้แคว้นต้าโต่ว