อาจารย์สุดที่รัก

“เรียบร้อยแล้วขอรับ”

“เยี่ยมมาก แบบนี้ข้าว่ารอดแน่”

“เอ็งรู้หรือไม่ว่าจะมาถึงยามไหน”

“ข้าเห็นว่ายามซี่อน่าจะมาถึงนะขอรับ“

คนสนิทของ เหวินเจี๋ย กําลังทําอะไรบางอย่างบนใบหน้าของเหวินเจี๋ย และสนทนาหัวเราะขับขันกันอยู่สองคน หลังจากนั้นไม่นาน ฮ้องเต้หลินถังเห้าและลูกๆก็เดินทางมาถึงแคว้นใหญ่ต้าโต่ว

 

“เป็นแคว้นที่งดงามยิ่งท่านแม่”

“อีกหน่อยเจ้าก็จะได้อยู่ที่นี้ทุกวันจะตื่นเต้นใยกัน”

“ท่านแม่ก็”

 

สองแม่ลูก หลินลู่ซิงได้กล่าวชมแคว้นต้าโต่วด้วยสีหน้าแววตาลุกวาว ขบวนเดินทางไปถึงยังวังของฮ้องเต้ของแคว้นต้าโต่วเป็นที่เรียบร้อย

 

“ท่านพ่อ ยังไงนี่ก็เป็นงานของพี่ หนูขอไม่เข้าไปแล้วไปเดินเล่นในเมืองได้หรือไม่คะ”

“ย่อมได้ลูกพ่อ ระวังอย่าให้หลงรีบกลับมาด้วยล่ะ”

 

หลินหลินขอปลีกตัวออกมาเดินเล่นในเมือง เนื่องจากตัวเธอมักจะถูกให้อยู่แต่ในจวนและในวังไม่ค่อยได้ออกไปพบปะผู้คนมากนัก หลินหลินเดินชมความเป็นอยู่และความสวยงามของเมืองนี้อย่างหน้าชื่นตาบาน หลินหลินเดินชมเมืองมาได้พักใหญ่ ได้มาหยุดมองสะพานไม้ข้ามคูน้ำแห่งนึงที่มีดอกไม้นานาชนิดออกดอก ออกผล อยู่รอบๆตัวสะพานอย่างสวยงาม ไม่รอช้าหลินหลินรีบวิ่งเข้าไปชื่นชมดอกไม้สวยๆเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว

 

“ อั๊ยย๊าา~~ แม่สาวงามคนสวยมาชมนกชมไม้ชั่งงามยิ่งหนัก”

“ข้าแยกไม่ออกแล้วว่าระหว่างไม้ดอกพวกนั้นกับแม่หญิง อย่างไหนงดงามกว่ากัน”

 

เหล่าชายฉกรรจ์สามคนที่ดูเหมือนจะร่ำสุรากันมาเล็กน้อยบังเอิญเดินมาพบเจอกับหลิงหลิง พร้อมกับเกี้ยวจีบเธออย่างน่าขนลุก

 

“แหะๆ ข้าขอบคุณนะ…“

 

หลินหลินหัวเราะเบาๆพร้อมสีหน้าเจื่อนๆตอบชายฉกรรจ์พวกนั้นไป จากนั้นเธอก็รีบพาตัวเองออกจากตรงนั้น ทว่าเหล่าชายฉกรรจ์เหล่านั้นกลับขวางเธอไว้

 

”พวกเจ้าจะทําอะไร หลีกทางให้ข้าที“

”แหม๋ๆจะรีบไปไหนล่ะ อยู่ชมดอกไม้พวกนี้กับพวกข้าก่อนสิแม่หญิง“

 

เหล่าชายฉกรรจ์ล้อมเธอเอาไว้ ชักรู้สึกท่าจะไม่ดีหลิงหลิงจึงพุ่งไปผลักหนึ่งในชายฉกรรจ์คนนึงอย่างรุนแรงจนผลัดตกน้ำไป

 

“เห้ย! ทําไมทําแบบนี้ล่ะ”

“ข้า…ข้าขอโทษ”

 

ชายฉกรรจ์ที่เหลือตรงปรี่เข้ามาหวังจะทําร้ายหลิงหลิง จับแขนของเธอแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างรุนแรง

 

“ปล่อยมือสกปรกๆของเอ็งออก ไอพวกกุ๊ย“

 

หลินหลินกําลังจะโดนทําร้าย ทันใดนั้นมีชายคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นพร้อมพูดขู่อย่างเสียงดัง เธอเบิกตาขึ้นมามองชายคนนั้น รูปร่างที่สูงล้ำ แต่รูปลักษณ์หน้าตาของชายผู้นี้ที่ค่อนข้างแปลก ฟันหน้าใหญ่ๆที่ยื่นออกมาจากปากใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอย ผมที่หยิกและฟูฟ่อง

 

” 55555555 นี่มันตัวอะไรวะเนี่ย “

” บังอาจ นี่ท่าน….“

” เงียบไอบ้านี่ ข้าจัดการเอง ”

“ มายุ่งไม่เข้าเรื่อง ฟันที่ยื่นออกมาเจ้าคงไม่ชอบสินะ ข้าเอาออกให้ดีหรือไม่”

“ ข้ากําลังอยากจะเอามันออกอยู่พอดี”

 

ชายฉกรรจ์ที่เห็นไม่รอช้าที่จะหัวเราะเยาะเย้ยใบหน้าของชายผู้นี้  ชายที่อยู่ด้านหลังของชายหน้าแปลกดูเหมือนจะโมโหอย่างมากและจะพุ่งเข้าไปซัดกับเหล่าชายฉกรรจ์ แต่ถูกชายหน้าแปลกศอกใส่ท้องและกระซิบกระซาบ โต้เถียงกันสักพักชายฉกรรจ์ก็พุ่งปรี่เข้ามาจะทําร้ายชายหน้าแปลกอย่างรวดเร็ว

 

    ตุ้บ ตั้บ ตุ้บ ตั้บ

 

ทุกอย่างเกิดขึ้นไวอย่างมาก เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหมดถูกเก็บเรียบลงไปนอนร้องโอดโอยในเวลาเพียงเล็กน้อย

 

“ เจ็บตรงไหนหรือไม่ ”

“ ข้าไม่เป็นไรมาก เจ็บแขนนิดหน่อย ขอบคุณท่าน “

” ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ข้าขอตัว “

” เดี๋ยวก่อนค่ะ ให้ข้าเลี้ยงของอร่อยท่านตอบแทนสักหน่อยได้หรือไม่ “

 

ชายหน้าแปลกหยุดชะงักทําสีหน้าครุ่นคิดและหันมามองหน้ากับชายที่มาด้วยกัน ชายคนนั้นส่ายหน้าจะสื่อว่าอย่าไป ชายหน้าแปลกรับรู้สิ่งที่ชายผู้นั้นสื่อ จึงหันมาตอบเธอว่า

 

”ได้ เจ้าอยากเลี้ยงอะไรข้า“

 

ชายหน้าแปลกและหลิงหลิงก็เดินหาของกินกันที่ตลาดน้ำในเมืองไม่ไกลจากสะพานไม้เมื่อครู่มากนัก

 

“ท่านอยากทานอะไร ที่นี้มีอะไรอร่อยบ้างหรอ ข้าไม่ค่อยรู้มากเท่าไหร่ หากท่านอยากทานสิ่งใด ก็พาข้าไปได้เลย “

” เจ้าดูไม่เหมือนคนที่เจอเรื่องไม่ดีมาเลย “

” ก็ท่านช่วยข้าไว้แล้วจะเศร้าทําไมกัน“

“ …… ”

 

การสนทนาระหว่างเดินหาของกินที่ตลาดน้ำ หลิงหลิงพูดจบพร้อมหันมายิ้มใสๆ จนทําให้ชายหน้าแปลกชะงักไปชั่วขณะ ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่ร้านเซาปิ่ง ที่ส่งกลิ่นหอมน่าชวนทานจนต้องหยุดกันอยู่ที่ร้านนี้ หลิงหลิงหยุดนิ่งและจ้องมองเซาปิ่งอย่างจดจ่อ

 

“ งั้นข้ากินสิ่งนี้แหละ ”

“ ห๊าา แล้วท่านชอบมันหรือ “

” ข้าเห็นเจ้าจ้องมันอยู่นาน ข้ากินสิ่งนี้แหละเจ้าก็จะได้กินด้วย “

” เย้ “

“ ….. ”

 

สุดท้ายทั้งคู่ก็ซื้อเซาปิ่งมากินพร้อมชมบรรยากาศตลาดน้ำไปพลางๆ

 

“ อร่อยมากก ข้าไม่เคยกินอะไรอร่อยขนาดนี้มาก่อน ”

“ ขนาดนั้นเชียว ข้าว่ามันธรรมดาจะตาย ”

“ อร่อยจริงๆนะ ”

“ ว่าแต่ ข้าขอรู้ชื่อเจ้าได้หรือไม่ ”

“ หลินหว่านหง เรียกข้า หลินหลิน ก็ได้ ”

“ ข้า เหวินเจี๋ย ”

 

คุยสับเพเหระกันสักพัก หลินหลินทราบชื่อของชายหน้าแปลกแล้ว ทําหน้าครุ่นคิด รู้สึกคุ้นชื่อนี้เป็นอย่างมาก

 

“ ต้องไปแล้วครับท่าน นานกว่านี้เกิดเรื่องแน่ครับ ไปกันเถอะครับ”

“ เออๆๆ ”

“ ข้าขอตัวก่อนข้ามีเรื่องที่ต้องทําหนะ ”

“ ข้าก็ต้องรีบไปที่ที่นึงเช่นกัน ขอบคุณที่ท่านช่วยข้าเอาไว้ ”

“ …… อ่าาเจ้าเดินทางปลอดภัยไว้พบกันอีก “

 

คนสนิทเหวินเจี๋ยเตือนให้รีบกลับไปยังวังเพื่อไปพบปะดูตัว ในขณะที่เหวินเจี๋ยนั้น ตกหลุมรอยยิ้มที่สวยงามและน่ารักของหลินหลินสะแล้ว

 

 

ณ ในวังฮองเต้แคว้นต้าโต่ว หลินถังเห้าและฮ้องเต้ของแคว้นกําลังพูดคุยกันอย่างถูกคอ

 

“ ข้าขอโทษท่านนะ ลูกชายข้านี่มัน ป่านนี้ยังไม่โผล่หัวมา ”

“ เอาหน่าท่าน เป็นถึงแม่ทัพ คงเหนื่อยให้เขาพักผ่อนสักหน่อยค่อยมาพบเถิด “

” ยิ่งเป็นถึงแม่ทัพ แต่ไม่รู้จักกาลเทศะเนี่ยสิ ข้าทําลูกสาวเจ้าต้องรอนาน ”

“ ท่านชายมาแล้วขอรับ ”

 

เหวินเจี๋ยมาถึงแล้ว ทุกคนต่างตกตะลึงในรูปลักษณ์ของเขาที่แปลกประหลาดอย่างมาก

 

“ นี่แก เกิดบ้าอะไรขึ้น! “

” สงครามก็เป็นเช่นนี้ท่านพ่อ ข้าจะเสียโฉมก็เป็นเรื่องที่ปกติยิ่ง ”

 

ผ่านความตกตะลึงไปได้ไม่นาน ฮ้องเต้แคว้นก็ตระหวาดใส่เหวินเจี๋ยอย่างดังลั่นด้วยความโมโห เหวินเจี๋ยที่ตอบพร้อมทําสีหน้ากวนๆ และฮ้องเต้แคว้นก็แนะนําเหวินเจี๋ยให้รู้จักกับ หลินลู่ซิง ทว่าทางหลินลู่ซิงหลังจากเห็นใบหน้าของเหวินเจี๋ยแล้วก็ไม่ค่อยสบอารมณ์มากนัก

 

“ ขออนุญาตขอรับ ลูกสาวท่านฮ้องเต้หลินขอเข้าวังขอรับ “

 

หลังจากการทําความรู้จ้กที่น่าอึดอัดระหว่างเหวินเจี๋ยและหลินลู่ซิง หลินหลินก็เดินเข้ามาและมุ่งตรงมาหาหลินถังเห้าด้วยสีหน้าแบกบานราวกับคนละคนกับเมื่อตอนเดินทาง หลินหลินได้หันมามองเหวินเจี๋ยและหยุดชะงัก ทางด้านเหวินเจี๋ยก็อึ้งกับการที่หลินหลินปรากฎตัว ทั้งสองสบสายตากันสักพักโดยไม่มีเสียงของการพูดคุยของใคร ไม่นานอยู่ดีๆเหวินเจี๋ยทําการดึงฟันที่ยื่นออกมาออก ถอดวิกผมฟูฟ่องและเอาผ้าเปียกเช็ดหน้าที่เป็นริ้วรอยต่างๆบนใบหน้าออกปรากฎเป็นรูปลักษณ์และหน้าตาที่หล่อเหล่าดูดีสมกับเป็นท่านชาย พร้อมกับยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับหลินหลินที่ยืนตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น