เส้นขนานแห่งรัก

ทางด้านป้านอม
"สวัสดีค่ะคุณท่าน นอมเองนะค่ะ นอมโทรมารายงานความคืบหน้าค่ะ"
"ได้ความว่ายังไงบ้างละ"
"เมื่อคืนนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้วค่ะ..."
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นเธอรีบพูดมาสิ"
คุณราศีรีบถามด้วยความร้อนใจ
"คุณท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไปค่ะ เรื่องที่นอมจะบอกต่อไปนี้เป็นเรื่องดีค่ะคุณท่าน"
"เรื่องดี...เรื่องอะไร"
"เมื่อคืนนี้คุณภาคินเข้าไปนอนในห้องของคุณอินค่ะ"
"ก็แค่ไปนอนเฝ้าไข้หนูอินไม่ใช่หรือไง แล้วมันเป็นข่าวดีตรงไหนกัน"
"วันแรกอาจจะใช่ค่ะ...แต่เมื่อคืนนี้นอนเตียงเดียวกันด้วยนะค่ะ"
"เธอรู้ได้ยังไง"
"คืออย่างนี้ค่ะคุณท่าน เมื่อเช้านี้...."
เมื่อป้านอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณราศีฟังจบลง  คุณราศีก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่สวรรค์เมตตาให้ทั้งสองคนได้ลงเอยกันจนได้
"ที่เธอพูดมาทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริงแน่นะ"
"เรื่องจริงแน่นอนค่ะ  นอมไม่กล้าโกหกคุณท่านหรอกค่ะ"
ป้านอมพูดตามความคิดของตัวเองโดยไม่ได้ไต่ถามอินทิราให้ทราบความจริงเสียก่อน จึงเป็นผลทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดระหว่างภาคินกับอินทิราขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
เย็นวันนั้น
ณ ห้องทำงานของภาคิน
"คุณรู้ไหมว่าผมเรียกคุณมาคุยเรื่องอะไร"
"ถ้าฉันรู้ฉันก็คงไม่มาหรอกค่ะ"
"พูดยอกย้อนเก่งขึ้นนะ นั่งลงก่อนสิ"
"ไม่ละค่ะ ฉันสะดวกใจที่จะยืนคุยมากกว่า"
"ตามใจ"
"คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันหรือค่ะ"
"นี่คุณไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่"
"คุณก็บอกฉันมาสิค่ะว่าเรื่องอะไร"
"คุณไปฟ้องเรื่องอะไรให้คุณย่าฟังบ้างละ ท่านถึงได้โทรมาสั่งให้ผมพาคุณไปพบท่านเพื่อหาฤกษ์แต่งงานนะ"
"อะไรนะค่ะ...ฉันไม่ได้ฟ้องนะค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณท่านทราบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ด้วยซ้ำ"
"คุณนี่มันผู้ร้ายปากแข็งชัดๆ"
พูดจบภาคินก็ลุกจากเก้าอี้ พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของอินทิราอย่างจับผิด ขายาวของเขาก้าวเพียงสามก้าวก็เดินมาถึงจุดที่อินทิรายืนอยู่แล้ว
"ฉันไม่ได้บอกคุณท่านจริงๆ นะค่ะ ส่วนคุณจะเชื่อหรือไม่มันก็เป็นเรื่องของคุณ"
"ผมควรจะเชื่อคุณอย่างนั้นสิ"
ภาคินพูดพร้อมกับก้มใบหน้าอันคมเข้มของเขาเข้ามาใกล้กับใบหน้าอันสวยหวานของอินทิรา เขาจ้องมองใบหน้าของเธออยู่นานจนเธอรู้สึกอึดอัดเธอจึงเบี่ยงใบหน้าของเธอหลบไปมองด้านข้างแทน ซึ่งการกระทำของอินทิรานั้นเปิดโอกาสให้ภาคินได้กลั่นแกล้งเธออีกครั้ง โดยการก้มใบหน้าของเขาลงไปใกล้ๆ กับซอกคอของเธอก่อนที่เขาจะพูดจายั่วโมโหเธอ
"ซอกคอขาวๆ ของคุณนี่ช่างหอมจริงๆ เลยนะ"
เมื่อได้ยินคำพูดของภาคินอินทิราก็รีบหันหน้ากลับมาทันที ทำให้ริมฝีปากบางของภาคินนั้นประทับลงบนแก้มนวลของอินทิราอย่างพอดิบพอดี
"คุณภาคิน..."
อินทิราพูดพร้อมกับรีบถอยหลังหนีด้วยความตกใจ ด้วยความรีบร้อนทำให้อินทิราเสียหลักเกือบล้มลงแต่ดีที่ภาคินเข้ามาประคองร่างบางของเธอเอาไว้เสียก่อน ทำให้ร่างบางต้องตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างมิอาจเลี่ยงได้
"คุณหาวิธีอ่อยผมได้ตลอดเวลาเลยนะ"
"คุณภาคินคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"
อินทิราพูดพร้อมกับใช้กำปั้นน้อยๆ ของเธอทุบลงไปบนหน้าอกของภาคินสามถึงสี่ครั้ง แต่ภาคินก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยออกมาจากร่างบางของอินทิราทำให้ภาคินเกิดความรู้สึกอยากยื้อเวลาอีกสักหน่อยก่อนที่จะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
"จะให้ผมปล่อยคุณอย่างนั้นเหรอ..."
"ใช่"
"ก็ได้"
พูดจบภาคินก็ปล่อยร่างบางของอินทิราให้เป็นอิสระทันที อินทิราไม่ทันระวังตัวทำให้ร่างบางเซล้มลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น
"โอ๊ย!..."
อินทิรารู้สึกเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ เขาทำเหมือนกับว่าเธอเป็นสิ่งของที่ไม่มีความรู้สึกอย่างนั้น
"ผมหมดธุระจะพูดกับคุณแล้วเชิญคุณกลับห้องพักไปได้แล้ว"
อินทิราค่อยๆ พยุงร่างบางของเธอลุกขึ้น เธอเจ็บบริเวณข้อเท้าจนอยากจะร้องไห้ออกมาแต่เธอก็ไม่ร้องเธอพยายามอดกลั้นความเจ็บปวดนั้นเอาไว้ เธอไม่ต้องการให้ภาคินได้เห็นความอ่อนแอของเธอ
ภาคินสังเกตเห็นการเดินที่ผิดปกติของอินทิราแต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ
"เดี๋ยวก่อน...ผมลืมบอกคุณไปอีกเรื่องหนึ่ง"
ภาคินพูดขึ้นในขณะที่อินทิรากำลังจะเปิดประตู ทำให้อินทิราต้องหยุดยืนฟังเขาพูดอยู่ตรงประตูนั่นเอง
"พรุ่งนี้คุณต้องไปพบคุณย่าพร้อมกับผม คุณควรจะรู้นะว่าจะต้องทำตัวยังไงเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณย่า"
"............."
อินทิราไม่ตอบเธอทำเพียงแค่เดินออกจากห้องทำงานของภาคินไปอย่างเงียบๆ
เช้าวันใหม่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ป้านอมหรือค่ะ ป้านอมอินฝากบอกคุณภาคินด้วยนะค่ะว่าอินแต่งตัวใกล้เสร็จแล้ว พอดีว่าอินปวดข้อเท้านะค่ะก็เลยเดินไม่ค่อยสะดวก วันนี้ก็เลยทำอะไรช้าไปหมด แต่ป้านอมอย่าบอกคุณภาคินนะค่ะว่าอินปวดข้อเท้า"
"ทำไมผมถึงรู้ไม่ได้ละ"
อินทิรารู้สึกอึ้งที่รู้ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือภาคินไม่ใช่ป้านอม เธอจึงพยายามรวบรวมสติให้กลับคืนมาแล้วตอบภาคินกลับไป
"ก็...ก็ถ้าคุณรู้...คุณก็จะต่อว่าฉันว่า..."
อินทิราพูดได้แค่นั้นก็หยุดพูดไป ทำให้คนที่รอฟังคำตอบอย่างภาคินต้องเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อนเพราะความอยากรู้
"ว่าอะไร..."
"ว่าฉันแกล้งทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคุณ"
"รู้ตัวก็ดีแล้ว...ตอนนี้ก็สายมากแล้วคุณเร่งหน่อยก็แล้วกัน หรือถ้าคุณแต่งตัวไม่สะดวกจะให้ผมเข้าไปช่วยแต่งตัวให้ก็ได้นะ"
คนบ้า ชอบพูดกวนประสาทอยู่เรื่อยเลย
อินทิราคิดในใจไม่ได้พูดออกไปเธอพูดออกไปเพียงว่า
"ถ้าคุณยังชวนฉันคุยอยู่แบบนี้ วันนี้ก็คงจะไม่ได้ไปแล้วละค่ะ"
"ได้ผมจะลงไปรอคุณข้างล่างก็แล้วกัน เร็วๆ ด้วยละ"
เมื่อเสียงเดินที่หน้าห้องเงียบไปอินทิรทก็รีบแต่งตัวทันทีสิบนาทีผ่านไป
อินทิรากำลังเดินออกมาจากห้องพัก เมื่อปิดประตูเรียบร้อยเธอก็ค่อยๆ เดินตรงไปยังบันไดทางลง แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อร่างบางของเธอถูกอุ้มลอยขึ้นจากพื้นด้วยฝีมือของภาคิน
"คุณภาคินคุณจะทำอะไร...คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"คุณคิดว่าผมอยากจะอุ้มคุณนักหรือไง...ผมก็แค่ขี้เกียจรอคุณเดินมันเสียเวลา เข้าใจไหม"
"................"
อินทิราเงียบไม่โต้ตอบเพราะเธอยอมจำนนต่อคำพูดของภาคิน  เธอคิดว่าครั้งนี้ภาคินพูดถูกเธอคือตัวถ่วงเวลาของเขาจริงๆ เธอจึงยอมปล่อยให้ภาคินอุ้มเธอไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย