เส้นขนานแห่งรัก

ทางด้านป้านอม

"สวัสดีค่ะคุณท่าน นอมเองนะค่ะ นอมโทรมารายงานความคืบหน้าค่ะ"

"ได้ความว่ายังไงบ้างละ"

"เมื่อคืนนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้วค่ะ..."

"เกิดเรื่องอะไรขึ้นเธอรีบพูดมาสิ"

คุณราศีรีบถามด้วยความร้อนใจ

"คุณท่านอย่าเพิ่งร้อนใจไปค่ะ เรื่องที่นอมจะบอกต่อไปนี้เป็นเรื่องดีค่ะคุณท่าน"

"เรื่องดี...เรื่องอะไร"

"เมื่อคืนนี้คุณภาคินเข้าไปนอนในห้องของคุณอินค่ะ"

"ก็แค่ไปนอนเฝ้าไข้หนูอินไม่ใช่หรือไง แล้วมันเป็นข่าวดีตรงไหนกัน"

"วันแรกอาจจะใช่ค่ะ...แต่เมื่อคืนนี้นอนเตียงเดียวกันด้วยนะค่ะ"

"เธอรู้ได้ยังไง"

"คืออย่างนี้ค่ะคุณท่าน เมื่อเช้านี้...."

เมื่อป้านอมเล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณราศีฟังจบลง  คุณราศีก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่สวรรค์เมตตาให้ทั้งสองคนได้ลงเอยกันจนได้

"ที่เธอพูดมาทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริงแน่นะ"

"เรื่องจริงแน่นอนค่ะ  นอมไม่กล้าโกหกคุณท่านหรอกค่ะ"

ป้านอมพูดตามความคิดของตัวเองโดยไม่ได้ไต่ถามอินทิราให้ทราบความจริงเสียก่อน จึงเป็นผลทำให้เกิดเรื่องเข้าใจผิดระหว่างภาคินกับอินทิราขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง

เย็นวันนั้น

ณ ห้องทำงานของภาคิน

"คุณรู้ไหมว่าผมเรียกคุณมาคุยเรื่องอะไร"

"ถ้าฉันรู้ฉันก็คงไม่มาหรอกค่ะ"

"พูดยอกย้อนเก่งขึ้นนะ นั่งลงก่อนสิ"

"ไม่ละค่ะ ฉันสะดวกใจที่จะยืนคุยมากกว่า"

"ตามใจ"

"คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันหรือค่ะ"

"นี่คุณไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่"

"คุณก็บอกฉันมาสิค่ะว่าเรื่องอะไร"

"คุณไปฟ้องเรื่องอะไรให้คุณย่าฟังบ้างละ ท่านถึงได้โทรมาสั่งให้ผมพาคุณไปพบท่านเพื่อหาฤกษ์แต่งงานนะ"

"อะไรนะค่ะ...ฉันไม่ได้ฟ้องนะค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณท่านทราบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ด้วยซ้ำ"

"คุณนี่มันผู้ร้ายปากแข็งชัดๆ"

พูดจบภาคินก็ลุกจากเก้าอี้ พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของอินทิราอย่างจับผิด ขายาวของเขาก้าวเพียงสามก้าวก็เดินมาถึงจุดที่อินทิรายืนอยู่แล้ว

"ฉันไม่ได้บอกคุณท่านจริงๆ นะค่ะ ส่วนคุณจะเชื่อหรือไม่มันก็เป็นเรื่องของคุณ"

"ผมควรจะเชื่อคุณอย่างนั้นสิ"

ภาคินพูดพร้อมกับก้มใบหน้าอันคมเข้มของเขาเข้ามาใกล้กับใบหน้าอันสวยหวานของอินทิรา เขาจ้องมองใบหน้าของเธออยู่นานจนเธอรู้สึกอึดอัดเธอจึงเบี่ยงใบหน้าของเธอหลบไปมองด้านข้างแทน ซึ่งการกระทำของอินทิรานั้นเปิดโอกาสให้ภาคินได้กลั่นแกล้งเธออีกครั้ง โดยการก้มใบหน้าของเขาลงไปใกล้ๆ กับซอกคอของเธอก่อนที่เขาจะพูดจายั่วโมโหเธอ

"ซอกคอขาวๆ ของคุณนี่ช่างหอมจริงๆ เลยนะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของภาคินอินทิราก็รีบหันหน้ากลับมาทันที ทำให้ริมฝีปากบางของภาคินนั้นประทับลงบนแก้มนวลของอินทิราอย่างพอดิบพอดี

"คุณภาคิน..."

อินทิราพูดพร้อมกับรีบถอยหลังหนีด้วยความตกใจ ด้วยความรีบร้อนทำให้อินทิราเสียหลักเกือบล้มลงแต่ดีที่ภาคินเข้ามาประคองร่างบางของเธอเอาไว้เสียก่อน ทำให้ร่างบางต้องตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างมิอาจเลี่ยงได้

"คุณหาวิธีอ่อยผมได้ตลอดเวลาเลยนะ"

"คุณภาคินคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ"

อินทิราพูดพร้อมกับใช้กำปั้นน้อยๆ ของเธอทุบลงไปบนหน้าอกของภาคินสามถึงสี่ครั้ง แต่ภาคินก็ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ลอยออกมาจากร่างบางของอินทิราทำให้ภาคินเกิดความรู้สึกอยากยื้อเวลาอีกสักหน่อยก่อนที่จะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

"จะให้ผมปล่อยคุณอย่างนั้นเหรอ..."

"ใช่"

"ก็ได้"

พูดจบภาคินก็ปล่อยร่างบางของอินทิราให้เป็นอิสระทันที อินทิราไม่ทันระวังตัวทำให้ร่างบางเซล้มลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น

"โอ๊ย!..."

อินทิรารู้สึกเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ เขาทำเหมือนกับว่าเธอเป็นสิ่งของที่ไม่มีความรู้สึกอย่างนั้น

"ผมหมดธุระจะพูดกับคุณแล้วเชิญคุณกลับห้องพักไปได้แล้ว"

อินทิราค่อยๆ พยุงร่างบางของเธอลุกขึ้น เธอเจ็บบริเวณข้อเท้าจนอยากจะร้องไห้ออกมาแต่เธอก็ไม่ร้องเธอพยายามอดกลั้นความเจ็บปวดนั้นเอาไว้ เธอไม่ต้องการให้ภาคินได้เห็นความอ่อนแอของเธอ

ภาคินสังเกตเห็นการเดินที่ผิดปกติของอินทิราแต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ

"เดี๋ยวก่อน...ผมลืมบอกคุณไปอีกเรื่องหนึ่ง"

ภาคินพูดขึ้นในขณะที่อินทิรากำลังจะเปิดประตู ทำให้อินทิราต้องหยุดยืนฟังเขาพูดอยู่ตรงประตูนั่นเอง

"พรุ่งนี้คุณต้องไปพบคุณย่าพร้อมกับผม คุณควรจะรู้นะว่าจะต้องทำตัวยังไงเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณย่า"

"............."

อินทิราไม่ตอบเธอทำเพียงแค่เดินออกจากห้องทำงานของภาคินไปอย่างเงียบๆ

เช้าวันใหม่

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ป้านอมหรือค่ะ ป้านอมอินฝากบอกคุณภาคินด้วยนะค่ะว่าอินแต่งตัวใกล้เสร็จแล้ว พอดีว่าอินปวดข้อเท้านะค่ะก็เลยเดินไม่ค่อยสะดวก วันนี้ก็เลยทำอะไรช้าไปหมด แต่ป้านอมอย่าบอกคุณภาคินนะค่ะว่าอินปวดข้อเท้า"

"ทำไมผมถึงรู้ไม่ได้ละ"

อินทิรารู้สึกอึ้งที่รู้ว่าคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือภาคินไม่ใช่ป้านอม เธอจึงพยายามรวบรวมสติให้กลับคืนมาแล้วตอบภาคินกลับไป

"ก็...ก็ถ้าคุณรู้...คุณก็จะต่อว่าฉันว่า..."

อินทิราพูดได้แค่นั้นก็หยุดพูดไป ทำให้คนที่รอฟังคำตอบอย่างภาคินต้องเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อนเพราะความอยากรู้

"ว่าอะไร..."

"ว่าฉันแกล้งทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคุณ"

"รู้ตัวก็ดีแล้ว...ตอนนี้ก็สายมากแล้วคุณเร่งหน่อยก็แล้วกัน หรือถ้าคุณแต่งตัวไม่สะดวกจะให้ผมเข้าไปช่วยแต่งตัวให้ก็ได้นะ"

คนบ้า ชอบพูดกวนประสาทอยู่เรื่อยเลย

อินทิราคิดในใจไม่ได้พูดออกไปเธอพูดออกไปเพียงว่า

"ถ้าคุณยังชวนฉันคุยอยู่แบบนี้ วันนี้ก็คงจะไม่ได้ไปแล้วละค่ะ"

"ได้ผมจะลงไปรอคุณข้างล่างก็แล้วกัน เร็วๆ ด้วยละ"

เมื่อเสียงเดินที่หน้าห้องเงียบไปอินทิรทก็รีบแต่งตัวทันที
สิบนาทีผ่านไป

อินทิรากำลังเดินออกมาจากห้องพัก เมื่อปิดประตูเรียบร้อยเธอก็ค่อยๆ เดินตรงไปยังบันไดทางลง แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อร่างบางของเธอถูกอุ้มลอยขึ้นจากพื้นด้วยฝีมือของภาคิน

"คุณภาคินคุณจะทำอะไร...คุณปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"คุณคิดว่าผมอยากจะอุ้มคุณนักหรือไง...ผมก็แค่ขี้เกียจรอคุณเดินมันเสียเวลา เข้าใจไหม"

"................"

อินทิราเงียบไม่โต้ตอบเพราะเธอยอมจำนนต่อคำพูดของภาคิน  เธอคิดว่าครั้งนี้ภาคินพูดถูกเธอคือตัวถ่วงเวลาของเขาจริงๆ เธอจึงยอมปล่อยให้ภาคินอุ้มเธอไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย