เส้นขนานแห่งรัก

เช้าวันใหม่
"โอ๊ย! ปวดหัวจัง"
"คุณฟื้นแล้วเหรอ"
"เสียงนี้ คุณภาคิน คุณเข้ามาอยู่ในห้องนอนของฉันได้ยังไงค่ะ"
"ทำบุญได้บาปจริงๆ"
ภาคินบ่นกับตัวเองเบาๆ
"คุณพูดว่าอะไรนะค่ะ ฉันไม่ค่อยได้ยิน"
"ผมพูดว่า...ทำไมผมจะอยู่ไม่ได้…ในเมื่อคุณเป็นคนรั้งผมเอาไว้เอง"
"รั้งคุณ...ฉันหรือค่ะ"
"ใช่..."
ภาคินพูดพร้อมกับมองไปที่มือของเขา อินทิรามองตามสายตาของภาคินไปก็พบว่ามือของเธอนั้นได้วางทาบทับอยู่บนฝ่ามือของภาคินจริงๆ เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงรีบดึงมือกลับทันที
"เห็นหลักฐานแล้วใช่ไหม"
"ฉัน คือ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ฉันจำได้แค่ว่าฉันวิ่งออกไปไกลพอสมควรแล้วพอฝนเริ่มตกลงมา ฉันกลัวฟ้าร้องก็เลยรีบวิ่งกลับบ้าน ฉันจำได้ว่าฉันพบป้านอมยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นฉันจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ"
"คุณหมดสติ เพราะพิษไข้น่ะ"
"ฉันขอโทษด้วยนะค่ะที่ทำให้คุณต้องมาลำบากเพราะฉัน ฉันขอเวลาพักฟื้นสักสองวันแล้วฉันจะไปจากที่นี่ค่ะ ฉันจะไม่ทำให้คุณต้องวุ่นวายเพราะฉันอีกแล้วค่ะ"
"พูดง่ายดีนะ สร้างปัญหาให้ผมแล้วก็จะหนีไปง่ายๆ"
"คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงค่ะ"
"งานวันเกิดคุณย่าใกล้เข้ามาแล้วยังไงคุณก็ควรอยู่ที่นี่จนถึงตอนนั้น แล้วหลังจากนั้นเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันใหม่เข้าใจนะ"
"ก็ได้ค่ะ"
"คุณพอลุกไหวไหม"
"ค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นคุณก็เข้าไปล้างหน้าก่อนเถอะเดี๋ยวผมจะไปยกอาหารขึ้นมาให้"
พูดจบภาคินก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้อินทิรานั่งใช้ความคิดอยู่เพียงลำพัง
ทำไมเขาต้องมาทำดีกับเราด้วย ทำไมเขาถึงไม่ใจร้ายกับเราให้ตลอดนะ ทำไม
สิบนาทีผ่านไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เชิญค่ะ"
อินทิรารู้สึกว่าหัวใจของเธอนั้นเต้นเร็วกว่าปกติ เมื่อเธอคิดว่าเธอจะต้องอยู่ในห้องกับภาคินเพียงลำพังสองคนอีกครั้ง
"คุณอินเป็นอย่างไรบ้างค่ะ"
อาการหัวใจเต้นเร็วของอินทิรานั้นหายไปทันทีที่ได้ยินเสียงของป้านอม
"ดีขึ้นแล้วค่ะ"
"ป้าเอาโจ๊กร้อนๆ มาให้คุณอินค่ะ แล้วก็มียาที่คุณภาคินจัดไว้ให้คุณอินทานตอนเช้าด้วยค่ะ"
"ขอบคุณค่ะป้านอม  ขอโทษด้วยนะค่ะที่ทำให้ป้านอมต้องมาลำบากเพราะอิน เมื่อคืนป้านอมเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อินใช่ไหมค่ะ"
อินทิราถามเพื่อต้องการคลายความสงสัยว่าใครเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเธอกันแน่
"เอ่อ คือว่า..."
"มีอะไรหรือค่ะป้านอม"
"คือว่าป้าไม่ได้เป็นคนเปลี่ยนชุดให้คุณอินหรอกค่ะ"
"ถ้าไม่ใช่ป้านอมก็ต้องเป็น..."
"คุณภาคินค่ะ คุณภาคินให้ป้าโทรตามหมอแล้วก็ให้ป้าต้มน้ำร้อนให้คุณอิน ซึ่งต้องใช้เวลาพอสมควร ถ้ารอให้ป้าขึ้นไปเปลี่ยนชุดให้คุณอิน คุณภาคินเกรงว่าคุณอินจะเป็นปอดบวมก็เลยรีบเปลี่ยนชุดให้คุณอินค่ะ"
อินทิราหน้าแดงขึ้นมาทันทีหลังจากที่ได้รับฟังคำพูดของป้านอม อินทิรารู้สึกอายมากที่รับรู้ว่าภาคินนั้นได้สัมผัสและได้เห็นเรือนร่างของเธอจดหมดสิ้นแล้ว
"แถมเมื่อคืนนี้ป้าบอกว่าจะอยู่เฝ้าไข้คุณอิน แต่คุณภาคินไม่ยอมบอกให้ป้ารีบไปพักผ่อนเพราะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ป้าก็เลยถามว่าใครจะเฝ้าคุณอิน คุณภาคินก็บอกป้าว่าจะเป็นคนเฝ้าเอง ป้านี่งงไปเลยค่ะ เห็นปกติชอบพูดจาจิกกัดคุณอินตลอดไม่คิดว่าจะมีมุมอบอุ่นแบบนี้ด้วย คุณอินอย่าไปต่อว่าคุณภาคินเลยนะค่ะ ในสถานการณ์ตอนนั้นคุณภาคินคงคิดดีแล้วละค่ะถึงได้ตัดสินใจแบบนั้น แล้วคุณทั้งสองคนก็กำลังจะแต่งงานกันแล้วด้วย เรื่องช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าแค่นี้คงไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะ"
จะไม่เป็นไรได้ยังไงละค่ะป้านอม...อินกับคุณภาคินก็เหมือนกับเส้นขนานสองเส้นที่ไม่มีวันมาบรรจบกันได้
อินทิราคิดในใจแต่สิ่งที่พูดออกไปนั้นตรงกันข้ามกับความคิดของเธอโดยสิ้นเชิง
"อินไม่โทษคุณภาคินหรอกค่ะ"
"ดีแล้วละค่ะที่คุณอินเข้าใจ รีบทานข้าวเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นเสียหมด ทานเสร็จแล้วอย่าลืมทานยาด้วยนะค่ะ"
"ค่ะ ป้านอมไม่ต้องเป็นห่วงอินนะค่ะ"
"ถ้าอย่างนั้นป้าขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ"
"ค่ะ"