เส้นขนานแห่งรัก

ทางด้านภาคิน

เมื่อภาคินได้รับสายจากคนรัก เขาก็รีบขับรถเข้ากรุงเทพฯ ทันที ด้วยเหตุนี้หน้าที่ดูแลอินทิราจึงตกเป็นของป้านอม ภาคินขับรถเข้าไปจอดในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อจอดรถเรียบร้อยเขาก็รีบเดินตรงไปยังประตูทางเข้าร้านอาหารทันที เมื่อเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าเขาก็ได้พบกับหญิงสาวหุ่นดีรูปร่างสูงโปร่งผิวขาว ผมยาวสลวยสีน้ำตาลของเธอนั้นยาวเกือบถึงกลางหลังเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าใบหน้าของเธอจะถูกปิดบังไว้ด้วยแว่นตากันแดดอันใหญ่ แต่แว่นตาก็ไม่สามารถปกปิดความสวยงามของเธอเอาไว้ได้เลย เขาส่งยิ้มกว้างให้เธอก่อนที่เขาจะเดินตรงเข้าไปสวมกอดเธอ

"นุชผมคิดถึงคุณจัง"

"เราเข้าไปนั่งในร้านแล้วค่อยคุยกันดีกว่าไหมค่ะคิน คนมองกันใหญ่แล้ว"

"ขอโทษทีผมลืมตัวไปหน่อย ทำให้คุณตกเป็นเป้าสายตาจนได้"

เมื่อพูดจบภาคินก็จับมือหญิงสาวก่อนที่จะพากันเดินเข้าไปในร้านอาหาร

..............

"นี่เราสองคนไม่ได้เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ...คุณไปเดินแบบเมืองนอกทำไมไม่โทรบอกผมสักคำ...ผมต้องไปถามจากเพื่อนของคุณ"

ภาคินพูดขึ้นทันทีที่ทั้งสองคนได้เดินเข้ามานั่งในร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว

"คินค่ะที่นุชนัดคุณมาวันนี้ก็เพราะว่านุชมีเรื่องสำคัญจะบอกคินค่ะ"

"เรื่องอะไรเหรอ"

"นุชกำลังจะหมั้นค่ะ"

"อะไรนะ คุณล้อผมเล่นใช่ไหมนุช"

"นุชพูดจริงๆ ค่ะ"

"ทำไมละนุช ผมบอกนุชแล้วไงว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีวันได้แต่งงานกับผมแน่นอนขอเพียงคุณรอผมแค่ปีเดียวเองนะนุช แค่ปีเดียวเราสองคนก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ"

"คินค่ะคุณอย่าลืมสิค่ะว่าคุณย่าของคุณไม่ชอบนุช"

"ผมไม่สน...ผมทำข้อตกลงกับคุณย่าเอาไว้แล้วคุณก็รู้นี่นา"

"ค่ะ...แต่นุชรอคินไม่ได้จริงๆ ค่ะ"

"ทำไมละนุช"

"คุณน่าจะรู้ดีนะค่ะว่าเพราะอะไร"

"ผมรู้ว่าคุณพ่อของคุณไม่ชอบที่ผมเป็นชาวไร่ไม่ใช่พวกนักธุรกิจที่สามารถช่วยเหลือกิจการของพ่อคุณได้ แต่ผมเคยบอกท่านไปแล้วว่าผมไม่มีวันให้คุณต้องลำบากแน่นอน"

"ความรักของเราสองคนช่างมีอุปสรรคมากมายเหลือเกินค่ะ นุชรู้สึกเหนื่อย นุชไม่อยากต่อสู้อีกแล้วค่ะ"

"ทำไมละนุชในเมื่อเราสองคนรักกัน"

"หนึ่งปีมันนานเกินไปค่ะคิน นุชรอไม่ได้หรอกค่ะ แล้วคุณพ่อก็คงจะไม่ปล่อยให้นุชรอคุณแน่นอน นุชขอโทษนะค่ะที่ไม่สามารถอยู่เคียงข้างคุณได้ ลาก่อนนะค่ะคิน"

พูดจบนีรนุชก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกไปจากร้านอาหารทันทีโดยไม่ได้หันกลับไปมองภาคินอีกเลย แต่ถ้าเธอหันกลับไปเธอก็จะได้พบว่าภาคินนั้นกำลังนั่งมองตามร่างบางของเธอไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวดเป็นที่สุด

"เพราะเธอคนเดียวอินทิรา เพราะเธอคนเดียว เธอจะต้องชดใช้..."

ภาคินโยนความผิดทั้งหมดไปให้อินทิรา

ค่ำวันนั้น

เมื่อภาคินกลับมาถึงบ้านก็รีบขึ้นไปที่ห้องพักของอินทิราทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เชิญค่ะ อินไม่ได้ล็อคประตูค่ะ"

อินทิราพูดขึ้นทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากหนังสือเล่มโปรด

"ป้านอมไปพักผ่อนเถอะค่ะ อินอยู่คนเดียวได้ค่ะ"

พูดจบอินทิราก็เงยหน้าขึ้นจากหนังสือและส่งยิ้มให้กับป้านอมในความคิดของเธอ

"คุณภาคิน..."

รอยยิ้มบนใบหน้าของอินทิราจางหายไปทันที

พอเห็นว่าเป็นเราแทนที่จะเป็นป้านอมก็รีบหุบยิ้มทันทีเลยนะ

"ทำไมถึงได้หน้าเสียแบบนั้นละ...ตกใจที่เห็นผมอย่างนั้นเหรอ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะฉันแค่แปลกใจว่าทำไมคุณถึงเข้ามาในห้องของฉัน"

อินทิราพูดพร้อมกับขยับตัวจากท่านั่งสบายเป็นท่านั่งตัวตรงแผ่นหลังของเธอนั้นแนบชิดไปกับหัวเตียงเลยทีเดียว การกระทำของอินทิราอยู่ในสายตาของภาคินโดยตลอด

"ก็เราเป็นคู่หมั้นกัน คู่หมั้นของผมไม่สบายผมก็ต้องมาคอยดูแลสิ...เดี๋ยวมีคนคาบข่าวไปบอกคุณย่า...ผมก็อดสมบัติกันพอดี"

ที่เขาทำดีกับเราก็เพราะต้องการรักษาผลประโยชน์ของเขาเอาไว้นี่เอง

"ฉันดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณที่เมื่อคืนคุณคอยดูแลฉัน แต่ตอนนี้คุณไม่ต้องมาคอยดูแลฉันแล้วละค่ะ"

"คุณแน่ใจนะ"

ภาคินพูดพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงของอินทิรา การกระทำของภาคินทำให้อินทิราต้องขยับตัวหนีแต่ก็ไม่สามารถหนีได้เพราะภาคินใช้แขนทั้งสองข้างของเขาล็อคร่างบางของอินทิราเอาไว้ และจ้องมองใบหน้าสวยหวานของอินทิราอย่างไม่วางตาเลยทีเดียว เนื่องจากตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนนั้นอยู่ใกล้กันมาก และสายตาที่ภาคินใช้จ้องมองอินทิรานั้นก็ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย แถมยังมีกลิ่นเหล้าลอยมาจากตัวของภาคินอีกด้วย ทำให้อินทิรารู้สึกใจคอไม่ดีแต่ก็ทำเป็นใจดีสู้เสือถามภาคินออกไป  เพื่อทำลายความอึดอัดในตอนนี้

"คุณทำแบบนี้ทำไม คุณต้องการอะไรค่ะคุณภาคิน"

"ผมต้องการรู้ว่าคุณกับคุณย่ามีแผนการอะไร"

"แผนอะไรของคุณ"

"ผมกำลังจะบอกว่าแผนการของคุณกับคุณย่านั้นสำเร็จแล้ว"

"แผนสำเร็จ คุณพูดอะไรของคุณฉันไม่เข้าใจ"

"อย่ามาแกล้งซื่อไปหน่อยเลย ที่คุณเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เพื่อร่วมมือกับคุณย่ากีดกันผมกับนุชไม่ให้ลงเอยกันไม่ใช่หรือไง"

"คุณภาคินฉันไม่รู้ว่าคุณไปได้ยินอะไรมาแต่ฉันรับรองได้ว่าเรื่องที่คุณพูดนั้นฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ"

"โกหกได้หน้าด้านๆ เลยนะ เธอจะไม่รู้เรื่องได้ยังไง"

"ฉันไม่รู้แผนการของคุณท่านจริงๆ ค่ะ...คุณท่านบอกฉันแค่ว่าคุณโดนคนรักนอกใจ คุณท่านต้องการให้ฉันมาดูแลคุณก็เลยให้ฉันแต่งงานกับคุณก็แค่นั้น"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า  คุณคิดว่าผมหลอกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ...คุณตกลงอะไรกับคุณย่า...ถ้าคุณแต่งงานกับผมคุณย่าจะยกที่ดินให้คุณอย่างนั้นเหรอ"

เมื่อได้ยินสิ่งที่ภาคินพูดอินทิราก็อึ้งไปพักหนึ่ง

เขารู้ได้ยังไงว่าคุณท่านตกลงยกที่ดินที่เคยเป็นของแม่คืนให้เราหลังจากที่เราแต่งงานและจดทะเบียนสมรสกับเขาเรียบร้อยแล้ว

ทำไมถึงเงียบไปละ ผมพูดถูกใช่ไหม

"ฉันพูดในสิ่งที่ฉันรู้ไปหมดแล้วส่วนคุณจะเชื่อหรือไม่มันก็เป็นเรื่องของคุณแล้วละค่ะ"

"ผมจะบอกอะไรให้คุณรู้เอาไว้นะว่าผมกับนุชรักกัน นุชไม่เคยนอกใจผม คุณย่าแค่ไม่ชอบนุช ไม่ว่านุชจะทำดีกับคุณย่าแค่ไหนคุณย่าก็ไม่เคยชอบนุชเลย"

ถ้าความจริงเป็นอย่างที่เขาพูดแล้วทำไมคุณท่านถึงต้องทำร้ายจิตใจของหลานชายเพียงเพราะว่าไม่ชอบคนรักของเขาด้วยนะ คุณท่านมีเหตุผลอื่นที่ไม่ได้บอกเรากับคุณภาคินหรือเปล่านะ

"สรุปก็คือคุณเป็นต้นเหตุให้นุชเลิกกับผม เพราะฉะนั้นคุณต้องชดใช้"

"ชดใช้..."

"ใช่...คุณต้องชดใช้โดยการเป็นภรรยาของผม คุณอยากแต่งงานกับผมมากไม่ใช่หรือไง"

"คุณภาคิน...รอให้คุณมีสติมากกว่านี้แล้วเราค่อยมาคุยกันดีกว่าค่ะ...ฉันว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องคุณกลับไปพักที่ห้องของคุณเถอะค่ะ"

"พักเหรอ ได้ผมจะนอนที่ห้องนี้ คุณมีปัญหาไหม"

"คุณภาคิน...ทำไมคุณถึงพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้เนี่ย ฉันไม่สบายอยู่นะค่ะ ฉันต้องการพักผ่อน คุณกลับไปที่ห้องนอนของคุณเถอะค่ะ"

"เมื่อคืนผมก็นอนที่ห้องนี้ วันนี้ผมก็จะนอนที่ห้องนี้เหมือนกัน คุณอยากพักผ่อนใช่ไหม...ได้..."

พูดจบภาคินก็กดร่างบางของอินทิราให้นอนลงบนเตียงแล้วโอบกอดร่างบางของอินทิราเอาไว้แน่นหนาจนอินทิรารู้สึกอึดอัดเพราะกลิ่นเหล้ามากกว่ารู้สึกอึดอัดจากอ้อมกอดของภาคิน

อินทิราสู้แรงของภาคินไม่ได้ เธอจึงทำได้แค่เพียงนอนนิ่งๆ อยู่ในอ้อมกอดของภาคินเท่านั้น จนเวลาล่วงเลยผ่านไปได้สักพักหนึ่ง เมี่อเธอรู้สึกได้ว่าอ้อมกอดของภาคินนั้นเริ่มอ่อนแรงลง เธอจึงค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมกอดของภาคิน แต่ยังไม่ทันจะขยับตัวได้สำเร็จ เธอก็ไได้ยินเสียงพึมพำออกมาจากปากของคนที่กำลังจะหมดสติลง เธอจึงหยุดการเคลื่อนไหว และตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูดออกมา

"นุชผมรักคุณนะ ทำไมคุณถึงไม่รอผมละ ผมขอโทษที่ผมดีไม่พอ ผมขอโทษ"

เมื่อสิ้นเสียงบ่นพึมพำภาคินก็กระชับอ้อมกอดของเขาให้แน่นขึ้นกว่าเดิม ทำให้ร่างบางของอินทิรานั้นไม่สามารถที่จะขยับหนีไปไหนได้เลย

"คนบ้า พรุ่งนี้ฉันจะคอยดูว่าคุณจะแก้ตัวว่ายังไง แล้วคืนนี้เราจะได้นอนไหมเนี่ย ไม่อยากหลับตาเลยจริงๆ"

คืนนั้นกว่าอินทิราจะนอนหลับได้ เวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบจะถึงรุ่งเช้าของวันใหม่เลยทีเดียว