เส้นขนานแห่งรัก

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
อาหารได้ถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อยรอเพียงแขกผู้มาเยือนเท่านั้น
"คุณวัลลพยังไม่มาเลยค่ะคุณภาคิน"
ป้านอมพูดขึ้นทันทีที่ภาคินเดินเข้ามาในห้องอาหาร
"วันนี้เจ้าลพติดธุระคงไม่มาแล้วละครับ"
"ถ้าอย่างนั้นคุณอินก็ไปนั่งทานกับคุณภาคินเถอะค่ะไม่ต้องมาคอยดูแลเรื่องการจัดอาหารแล้วเดี๋ยวป้าจัดการเองค่ะ"
"ค่ะ"
ทั้งสองคนนั่งทานข้าวกันเงียบๆ เงียบจนเหมือนไม่มีคนนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ แต่แล้วภาคินก็เป็นคนพูดทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน
"ดูคุณอึดอัดทุกครั้งที่ต้องทานข้าวกับผมเลยนะ"
"แล้วคุณไม่อึดอัดหรือค่ะ"
"ไม่"
อินทิราอึ้งกับคำตอบของภาคิน เขาพูดโดยไม่ต้องหยุดคิดด้วยซ้ำ
"ทำไม...คุณคิดว่าผมจะตอบว่าอึดอัดละสิ"
อินทิราเงียบไม่ตอบ
"ไม่ปฏิเสธแสดงว่าจริง"
ภาคินพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก
"ฉันว่าเราสองคนต่างคนต่างทานเหมือนกับตอนแรกที่ฉันมาอยู่ที่นี่ดีกว่าไหมค่ะ"
"ทำไม...ทานข้าวกับผมมันไม่มีความสุขเหมือนกับตอนที่คุณทานข้าวกับเจ้าลพอย่างนั้นเหรอ"
"คุณภาคิน คุณสนุกมากใช่ไหมค่ะที่ได้เหยียบย่ำความรู้สึกของคนอื่น ฉันหมดความอดทนกับคนอย่างคุณแล้วนะ"
"คุณหมดความอดทน...ถ้าคุณหมดความอดทนแล้ว คุณก็ควรเก็บข้าวของกลับกรุงเทพฯ ไปสิ จะมาทนอยู่ที่นี่ทำไม"
"ฉันคงจะหมดความอดทนแล้วจริงๆ นั่นล่ะ"
พูดจบอินทิราก็ลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องอาหารทันที
"คุณภาคินค่ะคุณอินเธอวิ่งออกนอกบ้านไปแล้วค่ะ นี่ฟ้าก็เริ่มมืดแล้วด้วยคุณภาคินช่วยตามไปดูเธอหน่อยสิค่ะ"
"เธอออกจะเก่งกาจปานนั้น ใครจะกล้าทำอะไรเธอ"
"คุณภาคินค่ะถือว่าป้าขอร้องนะค่ะ เมื่อครู่นี้ป้าเห็นคุณอินร้องไห้ด้วยนะค่ะ ป้าใจคอไม่ดีเลยค่ะ"
"ป้านอมตาฝาดมากกว่า เธอไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกครับ"
ครืน ครืน ซ่า ซ่า
"ข้างนอกฝนกำลังตกด้วยนะค่ะ ทำยังไงดีละค่ะคุณภาคิน"
"เดี๋ยวเธอก็กลับมาเองละครับ ป้านอมไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอกครับ"
"คุณภาคินใจร้ายที่สุดถ้าคุณภาคินไม่ไปป้าไปเองค่ะ"
พูดจบป้านอมเดินไปหยิบร่มที่ข้างประตูแต่ยังไม่ทันจะได้หยิบร่ม ป้านอมก็ได้พบกับร่างบางของอินทิราที่กำลังเดินเข้าประตูมาเสียก่อน ร่างกายของอินทิรานั้นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำเธอเดินไม่ค่อยมั่นคงนักและยังมีอาการสั่นเล็กน้อยก่อนที่ร่างบางจะเซล้มลงในอ้อมกอดของป้านอมพอดิบพอดี
"คุณอิน ว้าย! คุณอินเป็นอะไรไปค่ะ คุณอิน คุณอิน"
ไม่ว่าป้านอมจะเรียกอย่างไรอินทิราก็ไม่ตอบสนองแต่อย่างใด ภาคินจึงรีบเข้าไปอุ้มร่างบางของอินทิราพร้อมกับพูดสั่งงานป้านอมไปด้วย
"ป้านอมโทรเรียกอาหมอด้วยครับ หลังจากนั้นป้านอมก็ช่วยเอาถุงน้ำร้อนขึ้นไปให้ผมด้วยนะครับ"
"ค่ะได้ค่ะ"
พูดจบภาคินก็รีบอุ้มร่างบางของอินทิราขึ้นไปยังห้องพักของเธอทันที เมื่อมาถึงห้องพักของอินทิราภาคินไม่ได้วางร่างบางของอินทิราลงบนเตียงนอนเขาให้เธอนั่งพิงกับเก้าอี้เมื่อแน่ใจว่าเธอไม่ตกจากเก้าอี้แน่นอนแล้วเขาจึงนำผ้าห่มมาวางซ้อนกันก่อนที่จะนำร่างบางของอินทิราไปวางไว้บนผ้าห่มนั้น
"น้ำคงจะไม่ซึมลงไปถึงเตียงหรอกนะเพราะเราซ้อนผ้าห่มเอาไว้หลายชั้นแล้ว"
"หนาว...หนาว"
อินทิราพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา
"กว่าป้านอมจะขึ้นมาก็อีกพักใหญ่เราจะปล่อยให้เธอนอนหนาวเพราะชุดที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำแบบนี้ไม่ได้เพราะมันอาจจะทำให้เธออาการแย่ลงหรือไม่ก็อาจจะทำให้เธอเป็นปอดบวมได้ เราควรเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอก่อนดีกว่า"
มือไวเท่าความคิดภาคินลงมือเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อินทิราทันที แต่กว่าภาคินจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อินทิราได้เรียบร้อยก็ทุลักทุเลพอสมควรเพราะว่าเขาไม่ได้เปิดไฟ เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อินทิราเรียบร้อยภาคินก็เดินไปเปิดไฟพร้อมกับนำผ้าห่มที่เปียกน้ำนั้นออกไปจากที่นอน แล้วเดินกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อนำผ้าห่มผืนใหม่มาให้อินทิรา
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
ไข้ของอินทิรานั้นเริ่มลดลงเรื่อยๆ เพราะฝีมือการเช็ดตัวของภาคิน แต่เธอก็ยังคงเพ้อเพราะพิษไข้อยู่ดี
"แม่ค่ะอินขอโทษ อินขอโทษ อินไม่อยากทนอยู่ที่นี่แล้ว เขาใจร้ายมาก เขาดูถูกอิน อินทนไม่ได้แล้วค่ะ อินไม่สามารถเอาที่ดินของเราคืนมาได้ อินขอโทษค่ะแม่"
"ที่ดินอะไร ที่ดินของเธอถูกใครยึดไปอย่างนั้นเหรอ"
ภาคินพูดพร้อมกับเดินไปนั่งลงที่ข้างเตียง เขาต้องการรู้ว่าอินทิรานั้นกำลังพูดอะไร
"แม่ค่ะอย่าทิ้งอินไป แม่ค่ะอินขอโทษ แม่อย่าทิ้งอินไป แม่ค่ะ แม่..."
คราวนี้อินทิราพูดพร้อมกับเอื้อมมือบางของเธอมาจับกุมมือของภาคินเอาไว้อย่างแน่นหนา ขนตาของเธอนั้นเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ความรู้สึกของภาคินอ่อนยวบลงทันที
"ผมจะปล่อยให้คุณวันนึงก็แล้วกันนะ ผมจะไม่ว่าอะไรที่คุณกล้ามาจับมือของผมโดยที่ผมไม่ได้อนุญาตแบบนี้"
"มือของแม่อุ่นจังเลยค่ะ"
"มือผมต่างหากละ...ผมจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนคุณนอนพักเถอะนะ"
คำพูดของภาคินเหมือนคำปลอบจากมารดาทำให้อาการเพ้อของอินทิราสงบลงแล้วหลับไปในที่สุด