เส้นขนานแห่งรัก

เย็นวันนั้น

"ดูไร่จนเย็นเลยนะ แถมหน้าตายังดูสดชื่นขึ้นด้วย คงจะถูกใจเจ้าลพมากสินะ"

"คุณภาคินคุณพูดอะไรช่วยให้เกียรติฉันด้วยค่ะ"

"เกียรติอย่างนั้นเหรอ คุณมีเกียรติด้วยเหรอ ผมคิดว่ามันหมดไปตั้งแต่วันที่คุณขายตัวเองให้กับคุณย่าของผมแล้วนะ"

"ฉันไปทำอะไรให้คุณ ทำไมคุณจะต้องมาคอยหาเรื่องฉันตลอดเวลาเลย"

"คุณน่าจะรู้ดีนะว่าเพราะอะไร"

"เพราะฉันทำให้คุณกับคนรักไม่สมหวังอย่างนั้นเหรอ"

"ใช่...ถ้าไม่มีคุณผมกับนุชคงแต่งงานกันไปแล้ว"

"คุณคิดผิดแล้ว ตราบใดที่คุณท่านยังมีชีวิตอยู่คุณก็อย่าได้ฝันเลย"

"ออกไปข้างนอกแค่วันเดียวปากกล้าถึงขนาดนี้เลยเหรอ"

"คุณช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหม คุณไม่สงสัยเลยเหรอว่าทำไมคุณย่าของคุณถึงห้ามไม่ให้คุณคบกับลูกคุณหนูร่ำรวยแต่กลับให้คุณมาแต่งงานกับหลานสาวเพื่อนเก่าที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรอย่างฉันนะคุณหัดใช้สมองคิดสักหน่อยสิฉันจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายในชีวิตของคุณ"

"คุณรู้อะไรมา คุณย่าบอกอะไรคุณ"

อินทิราไม่ตอบ เธอพูดเพียงว่า

"ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว  ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ"

"แล้วอาหารเย็นของผมละ"

"คุณเคยทานยังไงก็ทานอย่างนั้นสิค่ะ...ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่คุณก็ไม่เคยทานข้าวเย็นที่บ้านอยู่แล้วนี่ค่ะ"

"แต่วันนี้ผมจะทานที่บ้าน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย"

คนบ้าอำนาจ เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล สมควรโดนสวมเขาจริงๆ

"ฉันขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"

อินทิราพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"ก็ได้...เร็วๆ หน่อยนะก่อนที่ผมจะโมโหหิว"

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

"อาหารเสร็จแล้วค่ะ"

"ทำไมถึงได้ทำอาหารชักช้านักนะ"

"ถ้าคุณอยากทานเร็วทำไมคุณไม่ไปทานตามร้านอาหารละค่ะ"

"ปากเก่งนักนะ ปากเก่งแบบนี้มันน่า..."

ภาคินพูดพร้อมกับเดินเข้าหาร่างบางของอินิทรา 

"คุณจะทำอะไร...คุณถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"

อินทิราพูดพร้อมกับเดินถอยหลังไปเเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงตู้เย็นอยู่แล้ว ภาคินจึงพูดขึ้นว่า

"ผมก็แค่จะมาหยิบน้ำ...คุณกำลังคิดว่าผมจะทำอะไรคุณอย่างนั้นเหรอ"

เมื่อภาคินพูดจบอินทิราก็ต้องหน้าแดงด้วยความเขินกับความคิดของตัวเอง อินทิราจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง

"เชิญคุณทานอาหารตามสบายนะค่ะ ฉันขอตัวก่อน"

พูดจบอินทิราก็รีบเดินเลี่ยงออกไปจากตรงนั้นทันที แต่อินทิราก็เดินไปได้ไม่ไกลนักเพราะว่าภาคินเรียกเธอเอาไว้เสียก่อน

"เดี๋ยวก่อน"

"มีอะไรอีกค่ะ"

"ลูกจ้างต้องรอให้เจ้านายทานอาหารให้เสร็จเรียบร้อยก่อนสิถึงจะไปได้ ถ้าลูกจ้างหนีไปก่อนแบบนี้แล้วใครจะเป้นคนเก็บโต๊ะอาหารละ"

คนบ้าอำนาจถ้าฉันไม่เห็นแก่คุณท่านละก็ฉันจะไม่ทนกับคนอย่างนายแน่นอน

"จริงด้วยค่ะ...ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรรับประทานอาหารได้แล้วค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียหมด ฉันจะรอจนกว่าคุณจะทานอาหารเสร็จเรียบร้อยค่ะ"

พูดจบอินทิราก็เลือกที่จะนั่งห่างจากจุดที่ภาคินนั่งอยู่ไกลออกไปพอสมควรห่างประมาณเก้าอี้ห้าตัวเลยทีเดียว

ทำไมเธอถึงไม่ทานอาหารเย็นพร้อมเรานะ หรือว่าทานข้าวเย็นกับเจ้าลพมาแล้วถึงได้กลับมาเย็นป่านนี้

สิบห้านาทีผ่านไป

"ผมอิ่มแล้ว คุณเก็บโต๊ะได้เลย"

"ค่ะ"

"หลังจากคุณเก็บโต๊ะเสร็จแล้วช่วยเอากาแฟไปให้ผมที่ห้องทำงานด้วยนะ"

"ใกล้จะนอนแล้วคุณไม่ควรดื่มกาแฟนะค่ะ"

"ผมไม่ได้ขอความเห็นจากคุณนะ"

"ได้ค่ะ มีอะไรจะสั่งอีกไหมค่ะ"

"พรุ่งนี้คุณช่วยทำอาหารเช้าให้ผมด้วย"

"คุณลืมไปแล้วหรือค่ะว่าปกติฉันก็ทำอาหารให้คุณทุกเช้าอยู่แล้ว แต่ว่าคุณไม่เคยทานเลย"

"นี่คุณกำลังต่อว่าผมเหรอ"

"เปล่าค่ะใครจะกล้าว่าเจ้านายละค่ะจริงไหม...ถ้าเจ้านายไม่มีอะไรจะสั่งแล้วก็เชิญไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันจะได้ทำงานต่อ"

ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเข้าหาเราแต่ทำไมถึงยอมรับปากคุณย่าแต่งงานกับเราง่ายๆ เธอกับคุณย่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่กันแน่นะ

หลายวันผ่านไป

"ป้ารู้สึกว่าช่วงนี้คุณภาคิดูแปลกไปนะค่ะ"

"แปลกหรือค่ะ"

"ใช่ค่ะ...เมื่อก่อนคุณภาคินไม่เคยทานอาหารที่คุณอินทำเลยแต่เดี๋ยวนี้ทานทุกวันเลยนะค่ะทั้งเช้าทั้งเย็น"

"แต่อินคิดว่าไม่แปลกค่ะเพราะช่วงนี้งานในไร่ค่อนข้างยุ่งคุณภาคินคงไม่มีเวลาออกไปทานอาหารข้างนอกหรอกค่ะ"

"คุณอินคิดแบบนั้นหรือค่ะ"

"ค่ะ"

"แต่ป้าว่า..."

"ไม่ว่าแล้วค่ะ...อินว่าเรารีบทำอาหารกันเถอะค่ะเย็นนี้คุณวัลลพจะมาทานอาหารเย็นกับคุณภาคินด้วยนะค่ะ"

"จริงด้วยค่ะ...ต้องรีบเร่งมือแล้วละค่ะ...เดี๋ยวตั้งโต๊ะไม่ทันคุณภาคินจะมาหาเรื่องต่อว่าคุณอินอีก ป้านี่แย่จริงๆ เลยค่ะ ไม่น่าชวนคุณอินคุยเลย...ทำให้คุณอินต้องมาเสียเวลาเพราะป้า"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้านนอมถ้าเราเร่งมือทำตอนนี้ก็ยังทันเสมอค่ะ"

"ค่ะคุณอิน...ป้าจะรีบทำเดี๋ยวนี้ละค่ะ"