เส้นขนานแห่งรัก

เย็นวันนั้น
"ดูไร่จนเย็นเลยนะ แถมหน้าตายังดูสดชื่นขึ้นด้วย คงจะถูกใจเจ้าลพมากสินะ"
"คุณภาคินคุณพูดอะไรช่วยให้เกียรติฉันด้วยค่ะ"
"เกียรติอย่างนั้นเหรอ คุณมีเกียรติด้วยเหรอ ผมคิดว่ามันหมดไปตั้งแต่วันที่คุณขายตัวเองให้กับคุณย่าของผมแล้วนะ"
"ฉันไปทำอะไรให้คุณ ทำไมคุณจะต้องมาคอยหาเรื่องฉันตลอดเวลาเลย"
"คุณน่าจะรู้ดีนะว่าเพราะอะไร"
"เพราะฉันทำให้คุณกับคนรักไม่สมหวังอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่...ถ้าไม่มีคุณผมกับนุชคงแต่งงานกันไปแล้ว"
"คุณคิดผิดแล้ว ตราบใดที่คุณท่านยังมีชีวิตอยู่คุณก็อย่าได้ฝันเลย"
"ออกไปข้างนอกแค่วันเดียวปากกล้าถึงขนาดนี้เลยเหรอ"
"คุณช่วยมีเหตุผลหน่อยได้ไหม คุณไม่สงสัยเลยเหรอว่าทำไมคุณย่าของคุณถึงห้ามไม่ให้คุณคบกับลูกคุณหนูร่ำรวยแต่กลับให้คุณมาแต่งงานกับหลานสาวเพื่อนเก่าที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรอย่างฉันนะคุณหัดใช้สมองคิดสักหน่อยสิฉันจะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายในชีวิตของคุณ"
"คุณรู้อะไรมา คุณย่าบอกอะไรคุณ"
อินทิราไม่ตอบ เธอพูดเพียงว่า
"ฉันเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว  ฉันขอตัวก่อนนะค่ะ"
"แล้วอาหารเย็นของผมละ"
"คุณเคยทานยังไงก็ทานอย่างนั้นสิค่ะ...ตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่คุณก็ไม่เคยทานข้าวเย็นที่บ้านอยู่แล้วนี่ค่ะ"
"แต่วันนี้ผมจะทานที่บ้าน ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย"
คนบ้าอำนาจ เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล สมควรโดนสวมเขาจริงๆ
"ฉันขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"
อินทิราพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ก็ได้...เร็วๆ หน่อยนะก่อนที่ผมจะโมโหหิว"
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
"อาหารเสร็จแล้วค่ะ"
"ทำไมถึงได้ทำอาหารชักช้านักนะ"
"ถ้าคุณอยากทานเร็วทำไมคุณไม่ไปทานตามร้านอาหารละค่ะ"
"ปากเก่งนักนะ ปากเก่งแบบนี้มันน่า..."
ภาคินพูดพร้อมกับเดินเข้าหาร่างบางของอินิทรา 
"คุณจะทำอะไร...คุณถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"
อินทิราพูดพร้อมกับเดินถอยหลังไปเเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงตู้เย็นอยู่แล้ว ภาคินจึงพูดขึ้นว่า
"ผมก็แค่จะมาหยิบน้ำ...คุณกำลังคิดว่าผมจะทำอะไรคุณอย่างนั้นเหรอ"
เมื่อภาคินพูดจบอินทิราก็ต้องหน้าแดงด้วยความเขินกับความคิดของตัวเอง อินทิราจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูดเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเอง
"เชิญคุณทานอาหารตามสบายนะค่ะ ฉันขอตัวก่อน"
พูดจบอินทิราก็รีบเดินเลี่ยงออกไปจากตรงนั้นทันที แต่อินทิราก็เดินไปได้ไม่ไกลนักเพราะว่าภาคินเรียกเธอเอาไว้เสียก่อน
"เดี๋ยวก่อน"
"มีอะไรอีกค่ะ"
"ลูกจ้างต้องรอให้เจ้านายทานอาหารให้เสร็จเรียบร้อยก่อนสิถึงจะไปได้ ถ้าลูกจ้างหนีไปก่อนแบบนี้แล้วใครจะเป้นคนเก็บโต๊ะอาหารละ"
คนบ้าอำนาจถ้าฉันไม่เห็นแก่คุณท่านละก็ฉันจะไม่ทนกับคนอย่างนายแน่นอน
"จริงด้วยค่ะ...ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรรับประทานอาหารได้แล้วค่ะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นเสียหมด ฉันจะรอจนกว่าคุณจะทานอาหารเสร็จเรียบร้อยค่ะ"
พูดจบอินทิราก็เลือกที่จะนั่งห่างจากจุดที่ภาคินนั่งอยู่ไกลออกไปพอสมควรห่างประมาณเก้าอี้ห้าตัวเลยทีเดียว
ทำไมเธอถึงไม่ทานอาหารเย็นพร้อมเรานะ หรือว่าทานข้าวเย็นกับเจ้าลพมาแล้วถึงได้กลับมาเย็นป่านนี้
สิบห้านาทีผ่านไป
"ผมอิ่มแล้ว คุณเก็บโต๊ะได้เลย"
"ค่ะ"
"หลังจากคุณเก็บโต๊ะเสร็จแล้วช่วยเอากาแฟไปให้ผมที่ห้องทำงานด้วยนะ"
"ใกล้จะนอนแล้วคุณไม่ควรดื่มกาแฟนะค่ะ"
"ผมไม่ได้ขอความเห็นจากคุณนะ"
"ได้ค่ะ มีอะไรจะสั่งอีกไหมค่ะ"
"พรุ่งนี้คุณช่วยทำอาหารเช้าให้ผมด้วย"
"คุณลืมไปแล้วหรือค่ะว่าปกติฉันก็ทำอาหารให้คุณทุกเช้าอยู่แล้ว แต่ว่าคุณไม่เคยทานเลย"
"นี่คุณกำลังต่อว่าผมเหรอ"
"เปล่าค่ะใครจะกล้าว่าเจ้านายละค่ะจริงไหม...ถ้าเจ้านายไม่มีอะไรจะสั่งแล้วก็เชิญไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันจะได้ทำงานต่อ"
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีทีท่าว่าจะเข้าหาเราแต่ทำไมถึงยอมรับปากคุณย่าแต่งงานกับเราง่ายๆ เธอกับคุณย่ามีความลับอะไรซ่อนอยู่กันแน่นะ
หลายวันผ่านไป
"ป้ารู้สึกว่าช่วงนี้คุณภาคิดูแปลกไปนะค่ะ"
"แปลกหรือค่ะ"
"ใช่ค่ะ...เมื่อก่อนคุณภาคินไม่เคยทานอาหารที่คุณอินทำเลยแต่เดี๋ยวนี้ทานทุกวันเลยนะค่ะทั้งเช้าทั้งเย็น"
"แต่อินคิดว่าไม่แปลกค่ะเพราะช่วงนี้งานในไร่ค่อนข้างยุ่งคุณภาคินคงไม่มีเวลาออกไปทานอาหารข้างนอกหรอกค่ะ"
"คุณอินคิดแบบนั้นหรือค่ะ"
"ค่ะ"
"แต่ป้าว่า..."
"ไม่ว่าแล้วค่ะ...อินว่าเรารีบทำอาหารกันเถอะค่ะเย็นนี้คุณวัลลพจะมาทานอาหารเย็นกับคุณภาคินด้วยนะค่ะ"
"จริงด้วยค่ะ...ต้องรีบเร่งมือแล้วละค่ะ...เดี๋ยวตั้งโต๊ะไม่ทันคุณภาคินจะมาหาเรื่องต่อว่าคุณอินอีก ป้านี่แย่จริงๆ เลยค่ะ ไม่น่าชวนคุณอินคุยเลย...ทำให้คุณอินต้องมาเสียเวลาเพราะป้า"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้านนอมถ้าเราเร่งมือทำตอนนี้ก็ยังทันเสมอค่ะ"
"ค่ะคุณอิน...ป้าจะรีบทำเดี๋ยวนี้ละค่ะ"