แด่ชีวิตสุดชิลของต้นหลิวจอมเฉื่อย

 
 
บทที่ 2 - ขนมปังกับนมเปรี้ยวรสบลูเบอร์รี่
 
(2)
 
 
เรื่องชมรมต้นหลิวยังไม่ตัดสินใจเพราะไม่มีชมรมที่ตัวเองต้องการเข้า เลยเก็บเอาใบสมัครที่น่าสนใจมาไว้ก่อน ยังมีเวลาอีกหลายวันในการตัดสินใจ
 
"มีใครตอบครูได้บ้างว่า..."
 
"นี่ นายกับโพลักซ์คนนั้นสนิทกันถึงขั้นไหน" 
 
ระหว่างที่อาจารย์ประจำวิชาภาษาอังกฤษกำลังสอนอยู่นั้น สุรที่ทนกับความสงสัยไม่ไหวจึงเอนตัวมากระซิบกระซาบ
 
ต้นหลิวหันมองคนถาม 
 
ลอบถอนหายใจ 
 
"ไม่ใช่อะไรนะ แต่คนอื่นเขาคุยกันว่านายกับคนคนนั้นมีซัมติงคล้าย ๆ จะจีบกันอยู่ แล้วมันจะสะพัดไปทั่วโรงเรียนแน่คอยดูสิ"
 
ฟังแล้วถอนหายใจหนักกว่าเดิม เพิ่งเปิดเทอมได้ไม่กี่วันเอง ต้นหลิวเห็นความวุ่นวายยืนกวักมือเรียกอยู่รำไร
 
มาทางนี้สิ มาทางนี้...
 
มาพบกับความหายนะด้วยกัน
 
"นายรู้ใช่ไหมว่าคนคนนั้นกับแก๊งเพื่อนดังขนาดไหน"
 
ต้นหลิวไม่มีทางรู้เรื่องพวกนี้หรอก เพราะทั้งชีวิตนอกจากเรื่องกินก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องอื่นเท่าไร
 
"ไม่ได้จีบกันซะหน่อย เพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเอง"
 
"แต่คนอื่นไม่รู้ด้วยไง ว่ากันว่าโพลักซ์ไม่ชอบเข้าหาใครแล้วก็ไม่ชอบให้ใครเข้าหา แต่เห็นท่าทางที่เขาทำกับนายแล้วคนอื่นเลยพากันคิดน่ะ"
 
"บ้าไปใหญ่แล้ว"
 
"นั่นสิ ไม่คิดไปทางอื่นด้วยนะ โดยเฉพาะพวกผู้หญิงน่ะตัวดีเลย"
 
สุรทำหน้าที่เป็นสายข่าวดีอยู่นะ ไม่แปลกใจที่สมัครเข้าชมรมวารสาร หลัก ๆ ก็เน้นข่าวเกี่ยวกับวิชาการ หลัง ๆ เน้นเรื่องความเป็นไปของคนในโรงเรียนเสียมากกว่า โดยเฉพาะพวกเรื่องซุบซิบน่ะคนส่วนใหญ่เขาชอบ มันขายได้
 
"ช่างเหอะ หลังจากนี้คงไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกแล้ว" ต้นหลิวคิดแบบนั้นและวางแผนหาทางเลี่ยงตั้งแต่เนิ่น ๆ หากมีอะไรเกิดขึ้น
 
"สองคนนั้นคุยอะไรกัน"
 
เฮือก!
 
สองเพื่อนซี้สะดุ้งตกใจเมื่อถูกอาจารย์เอ่ยทัก อีกทั้งเพื่อนทั้งห้องยังหันมามอง หากแต่เป็นสายตาที่ขบขันไม่ได้จริงจังอะไรนัก
 
"ตั้งใจกันหน่อยนะ" อาจารย์ว่าอย่างใจดี
 
"ค้าบ/ค้าบ"
 
 
 
เวลาต่อ
 
คาบเช้าทั้งหมดจะเน้นภาษา ทำให้เหล่านักเรียนห้องสามพากันเดินสะโหลสะเหลลงไปหาอะไรกิน
 
ต้นหลิวท้องร้องจ๊อก ๆ ขนมปังที่แม่ให้มาไม่ได้ตกถึงท้องเลยสักนิด นี่ก็ถือลงมาด้วย
 
หมับ!
 
"ใช่จริงด้วยว่ะ"
 
ต้นหลิวสะดุ้งตกใจ อยู่ ๆ มีคนมากอดคอขณะกำลังเดินลงบันได
 
"ภูผานี่หว่า" สุรพึมพำพร้อมมองคนตัวใหญ่หัวเราะหยอกล้อกับต้นหลิวที่ยืนหน้าตาย ไม่รู้อยู่ในอารมณ์ไหนแต่ที่แน่ ๆ คือรำคาญ สุรสัมผัสได้
 
"ขนมที่ให้เมื่อเช้ามีอีกไหม โคตรอร่อยเลยอะ อ้าว! นี่ไง ขอนะ ขอบใจมากเพื่อน"
 
แล้วก็วิ่งฉิวลงไปบันไดอย่างรวดเร็ว...
 
ช่วยด้วยต้นหลิวโดนปล้น
 
"อะไรล่ะนั่น อย่าบอกนะว่ารู้จักกันอีกน่ะต้นหลิว"
 
"..." คนถูกถามถอนหายใจ
 
"ท่าทางแบบนี้ไม่รู้จักชัวร์"
 
"อือ คนที่ให้ติดรถมาด้วยเมื่อเช้าน่ะ"
 
"อ๋อ... นั่นน่ะภูผา อยู่ห้องเจ็ด เป็นนักกีฬาบาส คนดังประจำโรงเรียนพอ ๆ กับแก๊งลูกสส. นั่นแหละ ลือกันว่าถ้าใครทำให้ไม่ถูกใจคือใส่เลย ไม่สนหน้าไหนทั้งนั้น แต่มันก็แค่ข่าวลือหรือเปล่านะเพราะไม่มีใครเคยเห็นเขาโดนเข้าห้องปกครองน่ะ"
 
สมแล้วที่เป็นสายข่าว ข้อมูลแน่นมาก ต้นหลิวฟังหูไว้หู มันก็แค่ข่าวลือ บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่ไม่กลัวใครหรืออะไรเฉย ๆ ก็ได้ แบบมีความมั่นใจในตัวเองสูงจนคนอื่นนึกกลัวไปเองอะไรอย่างนี้น่ะ
 
มาถึงโรงอาหาร... ต้นหลิวแยกกับสุรเพราะต่างฝ่ายต่างอยากกินอาหารที่ไม่เหมือนกัน
 
คนเจ้าเนื้อมายืนต่อแถวหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวรสเด็ดที่ไม่เด็ดเหมือนชื่อ รสชาติค่อนข้างจืดชืดแต่ให้เยอะมาก อาศัยเอามาปรุงเองก็อร่อยดี
 
หมับ!
 
"ไง ต้นหลิว"
 
ขณะที่กำลังยืนปรุงก๋วยเตี๋ยว คนที่เพิ่งเจอกันเมื่อเช้าเข้ามากอดคอพร้อมเอ่ยทัก 
 
ต้องทำใจให้ชินหรือเปล่านะ
 
ต้นหลิวไม่ได้เอ่ยพูดอะไร ตั้งใจปรุงก๋วยเตี๋ยวเพื่อให้ได้รสชาติที่ชอบ โดยมีโพลักซ์ยืนเกาะแกะเรียกความสนใจ แน่นอนว่าดึงดูดสายตาของคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบกายให้หันมามองเช่นกัน
 
โอย...
 
ต้นหลิวไม่ชอบเลย
 
ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าไม่ชอบจริง ๆ
 
"ไม่สนใจกันสักนิดเลยแฮะ"
 
ต้นหลิวถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวเดินออกมาจากตรงนั้น ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องหยุดคุยกันนี่นา
 
"หยิ่งเนาะ"
 
"คนอื่นเขาอยากเข้าใกล้จะตายแต่นี่เดินหนีซะงั้น"
 
"ไม่ไร้มารยาททำไม่ได้นะเนี่ย"
 
"หน้าตาไม่แย่แต่นิสัยแย่จัง"
 
"ไอ้หมูตอนเอ๊ย"
 
นั่นแหละ...
 
พอเป็นแบบนี้ก็จะตามมาด้วยถ้อยคำก่นด่าจากคนที่ไม่รู้จักและไม่ถูกใจในการกระทำ
 
ปึก!
 
ต้นหลิววางถ้วยก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะ ไม่ได้สนใจคำพูดพวกนั้นสักนิด มันก็แค่กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังอิจฉาคนอื่น
 
"โอเคไหม" สุรที่มานั่งรออยู่ก่อนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
 
"อือ"
 
"ไม่ต้องไปสนใจหรอก พวกนั้นก็ชอบว่าคนอื่นไปเรื่อย ขี้อิจฉาจนน่ารำคาญ"
 
"อืม"
 
กลุ่มนักเรียนหญิงหน้าตาดูดีแต่ฝีปากและพฤติกรรมช่างสวนทาง ต้นหลิวไม่สนใจหรอกตราบใดที่ไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายจนเกินไป
 
"ต้นหลิวคิดว่าอยู่คนเดียวดีกว่าใช่ไหม" ไม่ใช่ว่าไม่รู้เสียหน่อย สุรน่ะสังเกตตลอดแหละ
 
เมื่อถูกถามเช่นนั้นทำให้อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง
 
สุร... เพื่อนเพียงคนเดียวในตอนนี้
 
"ใช่ ที่ผ่านมาก็ปกติสุขดี"
 
"ว่าแล้วเชียว..." นั่นไง ทำหน้าเศร้าใหญ่เลย
 
ถ้าไม่มีสุรสักคนต้นหลิวก็ยังอยู่คนเดียวในโรงเรียนแห่งนี้ได้อย่างสบาย ต่างจากสุรที่วาดหวังว่าขอแค่มีเพื่อนสักคนก็พอแล้ว
 
"แต่มีเพื่อนก็ดีเหมือนกัน" จากใจต้นหลิวคิดแบบนี้จริง ๆ สุรอย่าเสียใจไปเลย
 
"จริงเหรอ" 
 
"อือ"
 
"งั้นเราเป็นเพื่อนกันตลอดไปเลยเนาะ"
 
เอางั้นเลยนะ
 
ต้นหลิวไม่ได้ตอบ ทำเพียงพยักหน้าเบา ๆ อาจจะตลอดไปแล้วแต่เส้นทางที่เลือกเดิน
 
 
 
.
 
.
 
.
 
คาบบ่ายเหล่านักเรียนห้องสามค่อนข้างสู้ชีวิต เพราะมีทั้งคณิตและวิทยาศาสตร์ หลังจากกินอิ่มแปล้ก็ถูกความง่วงโจมตีเสียเป็นส่วนใหญ่
 
รวมถึงต้นหลิวด้วย
 
ฟุบหลับกับโต๊ะโดยไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น ซึ่งอาจารย์ก็ใจดีไม่ได้ว่าอะไร ขอแค่ทำข้อสอบให้ได้แล้วกัน
 
กระทั่งสามคาบปราบเซียนจบไป เหล่านักเรียนสดใสขึ้นทันตาเพราะคาบสุดท้ายอาจารย์ประชุม
 
ว่างกว่านี้จึงไม่มีอีกแล้ว โดยเฉพาะมอปลายทั้งหลาย ร้านค้าเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนที่ต้องการหาของกินเพื่อเติมพลังงาน บ้างก็นั่งไถมือถือ อ่านหนังสือ หรือหาอะไรเล่นกันตามประสา
 
ต้นหลิวกับสุรหอบขนมมานั่งกินที่โต๊ะประจำข้างตึกเรียน บรรยากาศร้อนนิดหน่อยแต่มีลมโกรกก็ถือว่ายังดี
 
คนเจ้าเนื้อนั่งเคี้ยวไส้กรอกตุ้ย ๆ ด้วยความเอ็นดูหรือไรไม่ทราบสุรถึงได้ยกส่วนของตัวเองให้เพื่อนด้วย ต้นหลิวเลยยกขนมปังสองห่อสุดท้ายให้อย่างไม่นึกเสียดาย
 
"กินเท่าไรก็ไม่พอ" สุรว่า ขนมปังของแม่ต้นหลิวเนื้อนุ่มให้ไส้เยอะจนล้นทะลัก
 
"ชอบกินขนมปังสินะ"
 
"ใช่ เราชอบมาก ขนาดขนมปังเนื้อแข็ง ๆ เรายังกินได้อะคิดดู ชอบกลิ่น ชอบเนื้อสัมผัสทุกแบบเลย"
 
"อืม" แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อจนถูกสุรหัวเราะใส่
 
"ฮ่า ๆ นายนี่พูดไม่เก่งจริง ๆ เลยแฮะ"
 
"ก็ไม่รู้จะพูดอะไร" ต้นหลิวยักไหล่ เพราะไม่ได้อยากรู้เรื่องของอีกฝ่ายเป็นพิเศษ
 
นั่งกินนั่งไถมือถือเล่นกันเงียบ ๆ ต่างฝ่ายต่างจมจ่อมอยู่กับสมาธิและสิ่งที่ตัวเองสนใจ บรรยากาศรอบกายผ่อนคลายไม่มีความอึดอัดเจือปนเลยสักนิด
 
ต้นหลิวชอบอ่านการ์ตูนของเกาหลีมาก โดยเฉพาะแนวระบบ ต่อสู้กับมอนสเตอร์ และการเอาชีวิตรอดต่าง ๆ ชอบมากถึงขนาดอ่านได้ทั้งวันทั้งคืน ยิ่งลายเส้นสวย ๆ ยิ่งติดงอมแงม
 
"กูว่าแถวนี้ก็ดีนะเว้ยเงียบดี"
 
"นั่นดิ"
 
"ก็ตรงที่โพลักซ์มันมาแอบอยู่เมื่อวานไง... อะ อ้าว!"
 
 
 
 
 
^⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠^