แด่ชีวิตสุดชิลของต้นหลิวจอมเฉื่อย

 

 

บทที่ 2 - ขนมปังกับนมเปรี้ยวรสบลูเบอร์รี่

 

(1)

 

 

 

เกิดเป็นลูกของคุณต้นจันดีที่สุดในโลก ตื่นเช้ามาก็มีกับข้าวอร่อย ๆ ตั้งโต๊ะไว้รอ ก่อนออกจากบ้านก็หอบเอาขนมกับนมมาใส่กระเป๋าเป้ไว้ให้ ไม่ต้องใส่หนังสงหนังสือกันแล้วแม่ แต่ต้นหลิวชอบมาก ยอดเยี่ยมไปเลย! หนังสงหนังสือที่ว่าเอาใส่ไว้ในล็อกเกอร์ที่ห้องเรียนก็ได้

 

 

 

"ไปได้หรือเปล่าต้นหลิว"

 

 

 

แม่ลูกต้องแยกกันไปคนละทาง ร้องถามด้วยความเป็นห่วงเพราะถุงขนมที่เพื่อนฝากซื้อมันใหญ่ใบเบอเร่อ

 

 

 

ได้ยินตอนแรกยังนึกแปลกใจ ต้นหลิวเก่งถึงขนาดหาลูกค้ามาให้ที่ร้านได้แล้ว ตอนแรกเข้าใจว่าเป็นเพื่อนแต่ลูกชายปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ใช่ 

 

 

 

สุรที่แวะมาซื้อขนมเพราะคนที่บ้านติดใจก็คุยให้ฟังว่าเจ้าของขนมถุงใหญ่นี้เป็นยังไง หน้าตาดีขนาดไหน

 

 

 

ด้วยความถูกใจและอยากสร้างมิตรไมตรีให้ลูกจึงใส่ขนมไปเกินจำนวนเงินที่ให้มา

 

 

 

"ไปได้ครับแม่"

 

 

 

"ขึ้นรถขึ้นลาก็ดูดี ๆ ด้วยนะรู้หรือเปล่า คันไหนเต็มจนต้องยืนเกาะราวก็ไม่ต้องขึ้นนะลูก"

 

 

 

"ค้าบ ๆ"

 

 

 

เป็นอย่างนี้ทุกเช้า ถ้าไม่ติดว่าคุณต้นพุดผู้เป็นสามีไม่ออกไปเปิดร้านแต่เช้ามืดก็จะให้ไปส่งลูกอยู่หรอก

 

 

 

พ่อของต้นหลิวเป็นเจ้าของซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็ก ๆ อยู่แถวหมู่บ้านแถบชานเมือง จึงต้องออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วก็กลับมาค่อนข้างดึก ทุกคนจะนั่งรอพ่อกลับมาอย่างปลอดภัยถึงจะแยกย้ายกันไปนอน ซึ่งบ้างวันก็กลับเร็วเพื่อที่จะได้กินข้าวเย็นพร้อมหน้าพร้อมตา

 

 

 

เอาล่ะตอนนี้ต้นหลิวยืนอยู่ที่ป้ายรถโดยสารประจำทางหลังจากเดินข้ามสะพานลอยมาอีกฝั่ง เหนื่อย! อยากให้เทศบาลมาทำทางม้าลายเหลือเกิน จะได้ข้ามเดินข้ามเลยไม่ต้องปีนบันไดให้เหงื่อแตก

 

 

 

รถแดงผ่านไปแล้วสามคัน แต่ละคันอัดแน่นเป็นปลากระป๋อง คนเฉื่อยบวกชิลอย่างต้นหลิวก็ยืนรอต่อไปสิครับ แม้จะเจ็ดโมงครึ่งแล้วก็ไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ 

 

 

 

ใบหน้าติดจะจิ้มลิ้มเรียบนิ่งชื้นเหงื่อไหลลงมาที่ปลายคางก่อนหยดลงใส่เสื้อนักเรียนอีกที ด้วยความเป็นคนเจ้าเนื้อด้วยก็จะขี้ร้อนง่ายหน่อย ถึงอย่างนั้นก็ไม่หงุดหงิดเลยสักนิด

 

 

 

ปิ๊บ! ปิ๊บ!

 

 

 

บิ๊กไบค์คันเท่ขับมาจอดเทียบริมฟุตบาท ต้นหลิวมองเพราะอีกฝ่ายใส่เครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน

 

 

 

"ไปด้วยกันดิ" เขาเปิดชิลด์ของหมวกกันน็อคขึ้นเผยให้ดวงตาคมกริบมองมาก่อนจะเอ่ยชวน

 

 

 

อะไรอีกล่ะเนี่ย...

 

 

 

ต้นหลิวมองไปรอบ ๆ เผื่อเขาจะเอ่ยชวนคนอื่น แต่ตรงนี้ดันมีแต่ต้นหลิวที่เป็นนักเรียนยืนอยู่คนเดียว

 

 

 

งงสิครับงานนี้

 

 

 

"เร็วดิ" เขาเร่ง 

 

 

 

ต้นหลิวเอียงใบหน้าเล็กน้อย กระพริบตาปริบ ๆ เต็มไปด้วยความงุนงงพลางชี้มือเข้าหาตัวเองเป็นการเช็คความมั่นใจ

 

 

 

...ว่าใช่นี่ใช่ไหม

 

 

 

"เออ เรานั่นแหละ งงอะไร มาเร็วเดี๋ยวก็สายจนได้"

 

 

 

ขณะเดียวกันรถแดงที่รออยู่ก็ขับผ่านไปโดยไม่จอดรับใคร ต้นหลิวมองตามไปก็เห็นว่าคนเต็มคันรถอีกแล้ว

 

 

 

พอหันกลับมาก็เห็นอีกคนกำลังรออยู่ คือไม่รู้จักกันแต่มาชวนไปด้วยนี่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ ตั้งแต่เปิดเทอมขึ้นชั้นเรียนใหม่มีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้นตลอดเลย 

 

 

 

ต้นหลิวถอนหายใจ ขยับเดินไปหาเขาคนที่ไม่รู้จักแม้แต่หน้ากับชื่อ 

 

 

 

ไปก็ได้ ถึงจะชิลแต่ถ้าสายวุ่นวายแน่ ต้นหลิวไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น ต้องการให้ชีวิตวุ่นวายน้อยที่สุด

 

 

 

เขาถอดหมวกกันน็อคออก เผยให้เห็นใบหน้าดูดี สิ่งที่โดดเด่นที่สุดเห็นจะเป็นริมฝีปากอิ่มสีแดงสดสุขภาพดีนั่น

 

 

 

พรึ่บ!

 

 

 

"มัวแต่จ้องอยู่ได้"

 

 

 

เขาว่าพลางสวมหมวกกันน็อคให้แน่นอนว่ามันไม่มีทางพอดีหัวหรอก เขาตัวใหญ่กว่าต้นหลิวตั้งเยอะ ส่วนต้นหลิวน่ะเป็นลูกหมูตัวเตี้ยนี่นา

 

 

 

"เอาถุงมาแล้วก็ขึ้นรถซะที

 

 

 

มือหนาคว้าถุงไปถือไว้ ต้นหลิวเลยถือวิสาสะจับไหล่เขาแล้วปีนขึ้นเบาะอย่างทุลักทุเล ขยับจัดระเบียบร่างกายให้ดีอีกทีหลังจากขึ้นนั่งได้แล้ว

 

 

 

"โอเคไหม" เขาหันมาถาม

 

 

 

ภายใต้หมวกกันน็อคต้นหลิวมองหน้าเขาผ่านกระจก ถ้าเทียบกับอีกคนที่เจอเมื่อวานก็สูสีกันเรื่องความหล่อเหลา แต่คนนี้จะให้อารมณ์แข็งแรงดูเป็นนักกีฬากว่า

 

 

 

"โอเค"

 

 

 

"งั้นก็เกาะดี ๆ ล่ะ"

 

 

 

เขาเอาถุงขนมห้อยแฮนด์รถแล้วบิดพุ่งทะยานออกไป

 

 

 

ต้นหลิวเกาะไหล่กว้างไว้แน่น ถ้าตกลงไปมีแต่ตายกับตาย คิดถูกไหมหนอที่ขึ้นรถมาด้วยเนี่ย...

 

 

 

 

 

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง เขาขับรถเข้าไปจอดในโรงเก็บมอเตอร์ไซค์ ซึ่งที่นั่อนุญาตให้นักเรียนขับรถมาเองได้ ยกเว้นรถยนต์อย่างเดียว

 

 

 

"อีกห้านาที" เสียงทุ้มว่าหลังจากดูนาฬิกาที่ข้อมือ

 

 

 

ต้นหลิวหาจังหวะที่จะขยับลงจากรถเพราะเขาจอดและดับเครื่องสนิทแล้ว

 

 

 

"ลงได้แล้วมั้ง" เสียงทุ้มว่า ออกจะกวน ๆ ด้วยซ้ำ

 

 

 

ต้นหลิวลงจากรถได้ก็ถอนหายใจ ค่อยยังชั่วหน่อยมาถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัย 

 

 

 

"มานี่ถอดให้"

 

 

 

เขาลงจากรถแล้วขยับมาช่วยถอดหมวกกันน็อคออกให้ เมื่อเทียบความสูงกันแล้วทำให้ต้นหลิวถึงกับถอนหายใจอีกครั้งและอีกครั้ง

 

 

 

เฮ้อ! สูงแค่อกเขาเอง

 

 

 

"เป็นอะไร" เขาถาม

 

 

 

"เปล่า ขอบคุณนะ"

 

 

 

ปรายตามองจำนวนดาวที่ขอบกระเป๋าเสื้อ อืม...อยู่ชั้นเดียวกันแฮะ

 

 

 

"ไม่เป็นไร ทางเดียวกัน"

 

 

 

เพื่อเป็นการขอบคุณอีกครั้ง ต้นหลิวรีบเปิดกระเป๋าแล้วเอาขนมปังสอดไส้ครีมก้อนใหญ่กับนมเปรี้ยวรสบลูเบอร์รี่ยื่นให้เขา

 

 

 

"ไปล่ะ"

 

 

 

เอาของยัดใส่มือแล้วเดินไปเอาถุงขนมที่แฮนด์รถ จากนั้นก็กึ่งเดินวิ่ง... ต้นหลิวจอมเฉื่อยขออนุญาตสปีดอัพเดี๋ยวไปเก็บกระเป๋าไม่ทัน

 

 

 

"ทำไมวันนี้มาช้าจังต้นหลิว" สุรเอ่ยถามเพื่อนเมื่อเห็นร่างเจ้าเนื้อเดินมาที่แถว

 

 

 

"รถคนแน่นมาก โชคดีที่มีคนให้ติดรถมาด้วย"

 

 

 

"เหงื่อออกเต็มเลย"

 

 

 

"เหนื่อยวิ่ง"

 

 

 

น้อยนักที่คนอย่างต้นหลิวจะวิ่งหรือเร่งรีบกับอะไรสักอย่าง ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากสายแล้วก็ตกเป็นเป้าสายตาของใคร

 

 

 

หลังโฮมรูมเสร็จต้นหลิวรีบเอาขนมไปให้โพลักซ์ เห็นบอกว่าอยู่ห้องหนึ่ง จึงเดินเลยห้องสองมาอยู่ติดกับบันไดก็ถึง 

 

 

 

ส่องเข้าไปในห้องเห็นคนอื่น ๆ กำลังพูดคุยหยอกล้อกันเสียงดัง และกลุ่มของโพลิกซ์ก็นั่งอยู่มุมด้านหลังสุดริมหน้าต่าง 

 

 

 

จะร้องเรียกเสียงดังก็ไม่กล้าอีก

 

 

 

ยืนเก่ ๆ กัง ๆ อยู่ตรงนั้นจนมีเพื่อนผู้หญิงเดินออกมา

 

 

 

"หืม? หวัดดี มาหาใครหรือเปล่า" เอ่ยถามอย่างเป็นมิตร เธอสวมแว่นสายตา ยิ้มน่ารักเชียว

 

 

 

"โพ... เอ่อ เรามาหาโพลักซ์"

 

 

 

"โพลักซ์หรอ ได้สิเดี๋ยวเรียกให้"

 

 

 

เธอเดินกลับเข้าไป แป๊บเดียวก็ออกมาพร้อมกับคนที่ต้องการเจอ

 

 

 

"ไง!" 

 

 

 

อีกฝ่ายฉีกยิ้มพลางร้องทักเสียงดัง คนก็มองสิทีนี้

 

 

 

"หน้าบึ้ง ๆ"

 

 

 

นิ้วชี้เรียวยาวยื่นมาจิ้มแก้มกลมจนบุ๋มลงไปก่อนที่ต้นหลิวจะปัดมันออกอย่างรำคาญ

 

 

 

"เอาไปสิ" ยื่นถุงให้

 

 

 

"โห! เยอะขนาดนี้เลยเหรอ"

 

 

 

"แม่แถมให้ด้วยน่ะ"

 

 

 

"อ๋อหรอ งั้นก็ฝากขอบคุณคุณแม่นายด้วยนะ แล้วก็ขอบใจที่เอามาให้ถึงที่" เขายิ้มอารมณ์ดี สดใสเจิดจ้าจนต้องหยีตามอง

 

 

 

แล้วก็ไม่ได้ไกลกันเสียหน่อย แค่มีห้องสองคั่นกลางเท่านั้นเอง

 

 

 

"อือ ไปล่ะ"

 

 

 

"เดี๋ยวดิ ขอคอนแทคหน่อยได้ไหม" เขารั้งแขนไว้ 

 

 

 

ต้นหลิวแสนเหนื่อยใจ โดนเนื้อโดนตัวเก่งจังเลยเนี่ย สะบัดแขนตัวเองออกพร้อมขยับถอยหนี

 

 

 

"ฮ่า ๆ นายนี่ชอบทำหน้าตลกอยู่เรื่อยเลยนะ"

 

 

 

โพลักซ์หัวเราะท่าทางของคนตัวเล็กกว่า

 

 

 

"โอเค ๆ ไม่แกล้งแล้ว ขอคอนแทคหน่อยจะเอาไว้ติดต่อ"

 

 

 

เรื่องอะไรล่ะ!

 

 

 

"ไม่มี"

 

 

 

ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

 

 

 

 

"ถามจริง ไลน์? อินสตาแกรม? ทวิตเตอร์? เฟซบุ๊ก... เบอร์โทรก็ได้เอา!"

 

 

 

ที่ไล่มาน่ะต้นหลิวมีหมดเลย เป็นแอคหลุมธรรมดาเอาไว้ส่องนั่นดูนี่ไม่ได้มีสาระสำคัญอะไร

 

 

 

"ต้นหลิว! อาจารย์มาแล้ว"

 

 

 

สุรช่วยชีวิตไว้โดยแท้ ต้นหลิวเดินฉับ ๆ กลับมาที่ห้องเรียนโดยมีเสียงตะโกนของคนหล่อไล่หลังเสียงดังลั่น

 

 

 

"ไว้เจอกันนะต้นหลิวววว"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

^⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠^