แด่ชีวิตสุดชิลของต้นหลิวจอมเฉื่อย

 

 

บทที่ 2 - ขนมปังกับนมเปรี้ยวรสบลูเบอร์รี่

 

(2)

 

 

เรื่องชมรมต้นหลิวยังไม่ตัดสินใจเพราะไม่มีชมรมที่ตัวเองต้องการเข้า เลยเก็บเอาใบสมัครที่น่าสนใจมาไว้ก่อน ยังมีเวลาอีกหลายวันในการตัดสินใจ

 

"มีใครตอบครูได้บ้างว่า..."

 

"นี่ นายกับโพลักซ์คนนั้นสนิทกันถึงขั้นไหน" 

 

ระหว่างที่อาจารย์ประจำวิชาภาษาอังกฤษกำลังสอนอยู่นั้น สุรที่ทนกับความสงสัยไม่ไหวจึงเอนตัวมากระซิบกระซาบ

 

ต้นหลิวหันมองคนถาม 

 

ลอบถอนหายใจ 

 

"ไม่ใช่อะไรนะ แต่คนอื่นเขาคุยกันว่านายกับคนคนนั้นมีซัมติงคล้าย ๆ จะจีบกันอยู่ แล้วมันจะสะพัดไปทั่วโรงเรียนแน่คอยดูสิ"

 

ฟังแล้วถอนหายใจหนักกว่าเดิม เพิ่งเปิดเทอมได้ไม่กี่วันเอง ต้นหลิวเห็นความวุ่นวายยืนกวักมือเรียกอยู่รำไร

 

มาทางนี้สิ มาทางนี้...

 

มาพบกับความหายนะด้วยกัน

 

"นายรู้ใช่ไหมว่าคนคนนั้นกับแก๊งเพื่อนดังขนาดไหน"

 

ต้นหลิวไม่มีทางรู้เรื่องพวกนี้หรอก เพราะทั้งชีวิตนอกจากเรื่องกินก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องอื่นเท่าไร

 

"ไม่ได้จีบกันซะหน่อย เพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเอง"

 

"แต่คนอื่นไม่รู้ด้วยไง ว่ากันว่าโพลักซ์ไม่ชอบเข้าหาใครแล้วก็ไม่ชอบให้ใครเข้าหา แต่เห็นท่าทางที่เขาทำกับนายแล้วคนอื่นเลยพากันคิดน่ะ"

 

"บ้าไปใหญ่แล้ว"

 

"นั่นสิ ไม่คิดไปทางอื่นด้วยนะ โดยเฉพาะพวกผู้หญิงน่ะตัวดีเลย"

 

สุรทำหน้าที่เป็นสายข่าวดีอยู่นะ ไม่แปลกใจที่สมัครเข้าชมรมวารสาร หลัก ๆ ก็เน้นข่าวเกี่ยวกับวิชาการ หลัง ๆ เน้นเรื่องความเป็นไปของคนในโรงเรียนเสียมากกว่า โดยเฉพาะพวกเรื่องซุบซิบน่ะคนส่วนใหญ่เขาชอบ มันขายได้

 

"ช่างเหอะ หลังจากนี้คงไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกแล้ว" ต้นหลิวคิดแบบนั้นและวางแผนหาทางเลี่ยงตั้งแต่เนิ่น ๆ หากมีอะไรเกิดขึ้น

 

"สองคนนั้นคุยอะไรกัน"

 

เฮือก!

 

สองเพื่อนซี้สะดุ้งตกใจเมื่อถูกอาจารย์เอ่ยทัก อีกทั้งเพื่อนทั้งห้องยังหันมามอง หากแต่เป็นสายตาที่ขบขันไม่ได้จริงจังอะไรนัก

 

"ตั้งใจกันหน่อยนะ" อาจารย์ว่าอย่างใจดี

 

"ค้าบ/ค้าบ"

 

 

 

เวลาต่อ

 

คาบเช้าทั้งหมดจะเน้นภาษา ทำให้เหล่านักเรียนห้องสามพากันเดินสะโหลสะเหลลงไปหาอะไรกิน

 

ต้นหลิวท้องร้องจ๊อก ๆ ขนมปังที่แม่ให้มาไม่ได้ตกถึงท้องเลยสักนิด นี่ก็ถือลงมาด้วย

 

หมับ!

 

"ใช่จริงด้วยว่ะ"

 

ต้นหลิวสะดุ้งตกใจ อยู่ ๆ มีคนมากอดคอขณะกำลังเดินลงบันได

 

"ภูผานี่หว่า" สุรพึมพำพร้อมมองคนตัวใหญ่หัวเราะหยอกล้อกับต้นหลิวที่ยืนหน้าตาย ไม่รู้อยู่ในอารมณ์ไหนแต่ที่แน่ ๆ คือรำคาญ สุรสัมผัสได้

 

"ขนมที่ให้เมื่อเช้ามีอีกไหม โคตรอร่อยเลยอะ อ้าว! นี่ไง ขอนะ ขอบใจมากเพื่อน"

 

แล้วก็วิ่งฉิวลงไปบันไดอย่างรวดเร็ว...

 

ช่วยด้วยต้นหลิวโดนปล้น

 

"อะไรล่ะนั่น อย่าบอกนะว่ารู้จักกันอีกน่ะต้นหลิว"

 

"..." คนถูกถามถอนหายใจ

 

"ท่าทางแบบนี้ไม่รู้จักชัวร์"

 

"อือ คนที่ให้ติดรถมาด้วยเมื่อเช้าน่ะ"

 

"อ๋อ... นั่นน่ะภูผา อยู่ห้องเจ็ด เป็นนักกีฬาบาส คนดังประจำโรงเรียนพอ ๆ กับแก๊งลูกสส. นั่นแหละ ลือกันว่าถ้าใครทำให้ไม่ถูกใจคือใส่เลย ไม่สนหน้าไหนทั้งนั้น แต่มันก็แค่ข่าวลือหรือเปล่านะเพราะไม่มีใครเคยเห็นเขาโดนเข้าห้องปกครองน่ะ"

 

สมแล้วที่เป็นสายข่าว ข้อมูลแน่นมาก ต้นหลิวฟังหูไว้หู มันก็แค่ข่าวลือ บางทีเขาอาจจะเป็นคนที่ไม่กลัวใครหรืออะไรเฉย ๆ ก็ได้ แบบมีความมั่นใจในตัวเองสูงจนคนอื่นนึกกลัวไปเองอะไรอย่างนี้น่ะ

 

มาถึงโรงอาหาร... ต้นหลิวแยกกับสุรเพราะต่างฝ่ายต่างอยากกินอาหารที่ไม่เหมือนกัน

 

คนเจ้าเนื้อมายืนต่อแถวหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวรสเด็ดที่ไม่เด็ดเหมือนชื่อ รสชาติค่อนข้างจืดชืดแต่ให้เยอะมาก อาศัยเอามาปรุงเองก็อร่อยดี

 

หมับ!

 

"ไง ต้นหลิว"

 

ขณะที่กำลังยืนปรุงก๋วยเตี๋ยว คนที่เพิ่งเจอกันเมื่อเช้าเข้ามากอดคอพร้อมเอ่ยทัก 

 

ต้องทำใจให้ชินหรือเปล่านะ

 

ต้นหลิวไม่ได้เอ่ยพูดอะไร ตั้งใจปรุงก๋วยเตี๋ยวเพื่อให้ได้รสชาติที่ชอบ โดยมีโพลักซ์ยืนเกาะแกะเรียกความสนใจ แน่นอนว่าดึงดูดสายตาของคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบกายให้หันมามองเช่นกัน

 

โอย...

 

ต้นหลิวไม่ชอบเลย

 

ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าไม่ชอบจริง ๆ

 

"ไม่สนใจกันสักนิดเลยแฮะ"

 

ต้นหลิวถือถ้วยก๋วยเตี๋ยวเดินออกมาจากตรงนั้น ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องหยุดคุยกันนี่นา

 

"หยิ่งเนาะ"

 

"คนอื่นเขาอยากเข้าใกล้จะตายแต่นี่เดินหนีซะงั้น"

 

"ไม่ไร้มารยาททำไม่ได้นะเนี่ย"

 

"หน้าตาไม่แย่แต่นิสัยแย่จัง"

 

"ไอ้หมูตอนเอ๊ย"

 

นั่นแหละ...

 

พอเป็นแบบนี้ก็จะตามมาด้วยถ้อยคำก่นด่าจากคนที่ไม่รู้จักและไม่ถูกใจในการกระทำ

 

ปึก!

 

ต้นหลิววางถ้วยก๋วยเตี๋ยวลงบนโต๊ะ ไม่ได้สนใจคำพูดพวกนั้นสักนิด มันก็แค่กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังอิจฉาคนอื่น

 

"โอเคไหม" สุรที่มานั่งรออยู่ก่อนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

 

"อือ"

 

"ไม่ต้องไปสนใจหรอก พวกนั้นก็ชอบว่าคนอื่นไปเรื่อย ขี้อิจฉาจนน่ารำคาญ"

 

"อืม"

 

กลุ่มนักเรียนหญิงหน้าตาดูดีแต่ฝีปากและพฤติกรรมช่างสวนทาง ต้นหลิวไม่สนใจหรอกตราบใดที่ไม่เข้ามายุ่งวุ่นวายจนเกินไป

 

"ต้นหลิวคิดว่าอยู่คนเดียวดีกว่าใช่ไหม" ไม่ใช่ว่าไม่รู้เสียหน่อย สุรน่ะสังเกตตลอดแหละ

 

เมื่อถูกถามเช่นนั้นทำให้อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง

 

สุร... เพื่อนเพียงคนเดียวในตอนนี้

 

"ใช่ ที่ผ่านมาก็ปกติสุขดี"

 

"ว่าแล้วเชียว..." นั่นไง ทำหน้าเศร้าใหญ่เลย

 

ถ้าไม่มีสุรสักคนต้นหลิวก็ยังอยู่คนเดียวในโรงเรียนแห่งนี้ได้อย่างสบาย ต่างจากสุรที่วาดหวังว่าขอแค่มีเพื่อนสักคนก็พอแล้ว

 

"แต่มีเพื่อนก็ดีเหมือนกัน" จากใจต้นหลิวคิดแบบนี้จริง ๆ สุรอย่าเสียใจไปเลย

 

"จริงเหรอ" 

 

"อือ"

 

"งั้นเราเป็นเพื่อนกันตลอดไปเลยเนาะ"

 

เอางั้นเลยนะ

 

ต้นหลิวไม่ได้ตอบ ทำเพียงพยักหน้าเบา ๆ อาจจะตลอดไปแล้วแต่เส้นทางที่เลือกเดิน

 

 

 

.

 

.

 

.

 

คาบบ่ายเหล่านักเรียนห้องสามค่อนข้างสู้ชีวิต เพราะมีทั้งคณิตและวิทยาศาสตร์ หลังจากกินอิ่มแปล้ก็ถูกความง่วงโจมตีเสียเป็นส่วนใหญ่

 

รวมถึงต้นหลิวด้วย

 

ฟุบหลับกับโต๊ะโดยไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น ซึ่งอาจารย์ก็ใจดีไม่ได้ว่าอะไร ขอแค่ทำข้อสอบให้ได้แล้วกัน

 

กระทั่งสามคาบปราบเซียนจบไป เหล่านักเรียนสดใสขึ้นทันตาเพราะคาบสุดท้ายอาจารย์ประชุม

 

ว่างกว่านี้จึงไม่มีอีกแล้ว โดยเฉพาะมอปลายทั้งหลาย ร้านค้าเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนที่ต้องการหาของกินเพื่อเติมพลังงาน บ้างก็นั่งไถมือถือ อ่านหนังสือ หรือหาอะไรเล่นกันตามประสา

 

ต้นหลิวกับสุรหอบขนมมานั่งกินที่โต๊ะประจำข้างตึกเรียน บรรยากาศร้อนนิดหน่อยแต่มีลมโกรกก็ถือว่ายังดี

 

คนเจ้าเนื้อนั่งเคี้ยวไส้กรอกตุ้ย ๆ ด้วยความเอ็นดูหรือไรไม่ทราบสุรถึงได้ยกส่วนของตัวเองให้เพื่อนด้วย ต้นหลิวเลยยกขนมปังสองห่อสุดท้ายให้อย่างไม่นึกเสียดาย

 

"กินเท่าไรก็ไม่พอ" สุรว่า ขนมปังของแม่ต้นหลิวเนื้อนุ่มให้ไส้เยอะจนล้นทะลัก

 

"ชอบกินขนมปังสินะ"

 

"ใช่ เราชอบมาก ขนาดขนมปังเนื้อแข็ง ๆ เรายังกินได้อะคิดดู ชอบกลิ่น ชอบเนื้อสัมผัสทุกแบบเลย"

 

"อืม" แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อจนถูกสุรหัวเราะใส่

 

"ฮ่า ๆ นายนี่พูดไม่เก่งจริง ๆ เลยแฮะ"

 

"ก็ไม่รู้จะพูดอะไร" ต้นหลิวยักไหล่ เพราะไม่ได้อยากรู้เรื่องของอีกฝ่ายเป็นพิเศษ

 

นั่งกินนั่งไถมือถือเล่นกันเงียบ ๆ ต่างฝ่ายต่างจมจ่อมอยู่กับสมาธิและสิ่งที่ตัวเองสนใจ บรรยากาศรอบกายผ่อนคลายไม่มีความอึดอัดเจือปนเลยสักนิด

 

ต้นหลิวชอบอ่านการ์ตูนของเกาหลีมาก โดยเฉพาะแนวระบบ ต่อสู้กับมอนสเตอร์ และการเอาชีวิตรอดต่าง ๆ ชอบมากถึงขนาดอ่านได้ทั้งวันทั้งคืน ยิ่งลายเส้นสวย ๆ ยิ่งติดงอมแงม

 

"กูว่าแถวนี้ก็ดีนะเว้ยเงียบดี"

 

"นั่นดิ"

 

"ก็ตรงที่โพลักซ์มันมาแอบอยู่เมื่อวานไง... อะ อ้าว!"

 

 

 

 

 

^⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠^